25 Ιουν 2012

"Περισσότερη Ευρώπη" = Λιγότερη ζωή.


"Περισσότερη Ευρώπη" = Λιγότερη ζωή. 




Διαβάζουμε ένα κομμάτι από άρθρο του Ριζοσπάστη που αξίζει την προσοχή:

«Πρέπει να δώσουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα και να συμφωνήσουμε σε μια πολιτική ένωση. Επιθυμούμε να εργαστούμε για μια μεγαλύτερη πολιτική ένωση. Οι τέσσερις χώρες συμφωνούν σε αυτό. Δεν χρειάζεται λιγότερη Ευρώπη, αλλά περισσότερη», δήλωσε η Γερμανίδα καγκελάριος Αγγελα Μέρκελ μετά την κοινή συνάντηση που είχε την Παρασκευή στη Ρώμη με τον Γάλλο πρόεδρο Φ. Ολάντ, τον Ιταλό και Ισπανό πρωθυπουργό Μ. Μόντι και Μ. Ραχόι αντίστοιχα. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των τεσσάρων πιο ισχυρών καπιταλιστικών οικονομιών της ΕΕ, εξέτασαν μεταξύ άλλων και το σχέδιο πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης.
Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες, οι βασικοί άξονες του σχεδίου είναι οι εξής: 1. Ενίσχυση των εξουσιών και των θεσμών της ΕΕ, έναντι της κατάρτισης των εθνικών προϋπολογισμών. 2. Δημιουργία πανευρωπαϊκής εποπτικής Αρχής για τις τράπεζες, με πρωτοφανείς εξουσίες. 3. Εναρμόνιση των εθνικών φορολογικών πολιτικών, σε επίπεδο ευρωπαϊκό. 4. Εναρμόνιση της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής «για την ασφάλεια της Ευρωζώνης».5. Κατάρτιση προγραμμάτων για την προώθηση μεταρρυθμίσεων των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης αλλά και της αγοράς εργασίας.


Ανάπτυξη με λιτότητα
Στη συνάντηση της Ρώμης, οι τέσσερις αρχηγοί κρατών προετοίμασαν επί της ουσίας και τον επόμενο συμβιβασμό στο εσωτερικό της ΕΕ, προκειμένου να διασφαλίσει η λυκοσυμμαχία νέα εργαλεία για την ελεγχόμενη διαχείριση της κρίσης. Οπως συμφωνήθηκε, στη Σύνοδο της Πέμπτης θα μπουν οι βάσεις για ένα «Σύμφωνο ανάπτυξης», δίπλα στο νέο δημοσιονομικό σύμφωνο, που θα συμπληρώνει τα μέτρα της λιτότητας με επιπλέον αντεργατικές ανατροπές και ζεστό χρήμα για το κεφάλαιο. Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, η ΕΕ σκοπεύει να διαθέσει για «αναπτυξιακά μέτρα» 120 - 130 δισ. ευρώ.
Το περιεχόμενο του νέου ενδοϊμπεριαλιστικού συμβιβασμού, που όπως όλα δείχνουν θα ολοκληρωθεί στη Σύνοδο, έδωσε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η Γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ, η οποία, διαβεβαιώνοντας ότι λιτότητα και ανάπτυξη είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, δήλωσε μετά τη συνάντηση στη Ρώμη: «Το Σύμφωνο Ανάπτυξης θα είναι μια θετική εξέλιξη», αλλά «οι Γερμανοί φορολογούμενοι απαιτούν εγγυήσεις για τον τρόπο που θα αξιοποιηθεί η βοήθεια», γι' αυτό «η ΕΕ χρειάζεται περισσότερη εποπτεία και περισσότερους ελέγχους».


 Αυτά λέει ο Ριζοσπάστης. Κι αυτό που έχω να προσθέσω είναι αυτό.
 Ολοι αυτοί που εξακολουθούν να μπερδευουν στο μυαλό του κόσμου την ΕΕ με την "Ευρώπη γενικά" το μόνο που κάνουν είναι να προσφέρουν υπηρεσία στα σχέδια της κ. Μέρκελ και της παρέας της, καθώς και των άλλων παιδιών που βρίσκονται από πίσω τους παλεύοντας για "περισσότερη Ευρώπη"
  και μαζί για λιγότερη ζωή για όλους εμάς. 
Άλλο η Ευρώπη και άλλο η ΕΕ. Το καλό της Ευρώπης το θέλουμε όλοι. Το καλό της ΕΕ το θέλουν όλοι εκτός απο το ΚΚΕ που το λέει με θάρρος πως ενδιαφέρεται μόνο για το καλό του λαού και θα δικαιωθεί απο την πραγματικότητα.
Η ΕΕ θα φανεί οτι είναι μια συμμαχία άγριων  πληγωμένων θηρίων που θα στραφούν με ακόμη μεγαλύτερη μανια εναντίον μας για να σωθούν από την κρίση τους..
 Η ενοποίηση και η περισσότερη Ευρώπη σημαίνει τη μετατροπή της Ελλάδας σε νομό της ΕΕ που θα είναι υποχρεωμένος να τηρεί νομοθεσίες και σύμφωνα προστασίας των συμφερόντων των μονοπωλίων που καμια σχεση δεν θα έχουν με τα λαικά συμφέροντα. Σημαίνει κατάργηση της Δημοκρατίας όπως ακριβώς ήταν από την αρχή ο στόχος του Μάαστριχτ που άλλοι είδαν θετικά και υπέγραψαν.
 Αυτή είναι η αλήθεια και τα περί "Ευρώπης των λαών" αναφέρονται όχι στο σήμερα βεβαια αλλά στη στιγμή που οι λαοί θα οργανωθούν και θα αποφασσισουν να παρουν την τύχη τους στα χερια τους. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε από τους καναπέδες ούτε απο τα πληκτρολόγια φυσικά. 
 Αναρτήθηκε από  Γιώργος Σαρρής  

Το φάντασμα του κομμουνισμού στοιχειώνει στα κεφάλια των αστών


Το φάντασμα του κομμουνισμού στοιχειώνει στα κεφάλια των αστών



Έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα. 8 Νοέμβρη 1917
Το φάντασμα του κομμουνισμού πλανιέται μέσα στα κεφάλια των αστών και τους προκαλεί ταραχή, παρά τις αντεπαναστατικές ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη και την ΕΣΣΔ στα 1989 - 1991 και τη μεγάλη οπισθοδρόμηση που έφεραν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Φυσικά, παρά την προσωρινή υπεροχή του καπιταλισμού, οι αστοί ποτέ στα χρόνια που ακολούθησαν δεν εγκατέλειψαν την αντικομμουνιστική πάλη, παρά τους πανηγυρισμούς τους για οριστική και πλήρη νίκη τους, όπως υπεροπτικά προπαγάνδιζαν. Η οποία παίρνει διαστάσεις πολύμορφης πολεμικής, είτε ανοιχτής, είτε ύπουλης υπονομευτικής, με στόχο να διεισδύσει στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος και των επαναστατικών κομμάτων η αμφισβήτηση του νομοτελειακού, του αντικειμενικού, του ιστορικά αναγκαίου, για το επαναστατικό πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και, άρα, το ουτοπικό της πάλης για την κοινωνική επανάσταση.
Αυτό, φυσικά, δεν είναι καινούριο ζήτημα. Οι επιθέσεις του αντίπαλου, που εκδηλώνονται κατά καιρούς στο ΚΚΕ και τη στρατηγική του, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Δικαιολογημένα από τη σκοπιά των αστών, από τη στιγμή που το ΚΚΕ συνεχίζει σε θεωρητικό, αλλά και πρακτικό επίπεδο να παλεύει για την επαναστατική κατάχτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη με τελικό σκοπό την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Η συμβολή του Κομμουνιστικού Κόμματος στην επεξεργασία και ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού είναι θεμελιακό στοιχείο και προϋπόθεση για την ολόπλευρη ανάπτυξη της πρακτικής επαναστατικής του δράσης. Αυτή η θεωρητική δουλειά του Κόμματός μας, που από στρατηγική άποψη έχει μεγάλη πρακτική σημασία, έχει συχνά - πυκνά «την τιμητική της» στα αστικά ΜΜΕ.
Ας είναι σίγουρες οι γραφίδες της αστικής τάξης ότι όση λάσπη και να ρίξουν δεν μπορούν να ξαναγράψουν την Ιστορία, να σβήσουν την προσφορά του σοσιαλισμού στην ανθρωπότητα, τη σημαντική συμβολή σημαντικών ηγετών της εργατικής τάξης, όπως ο Στάλιν. Ο εφιάλτης του κομμουνισμού θα στοιχειώνει τα όνειρά τους
Πρόσφατα, η ΕΡΤ πρόβαλε ένα αντικομμουνιστικό, βρώμικο κατασκεύασμα ως ντοκιμαντέρ, ισάξιο των κατασκευασμάτων του πληρωμένου αντικομμουνισμού, που σκαρώνουν στα υπόγεια της CIA, του BBC και των κάθε είδους άντρων της παραπληροφόρησης, της κατασκευής «γεγονότων» και άλλων κατορθωμάτων του γκεμπελισμού. Παρουσίασε έργο όπου ανέφερε ότι: Ο κομμουνισμός και ο φασισμός έχουν κοινή ιδεολογική βάση και αυτή είναι η δουλειά στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Ως αψευδή ...μάρτυρα γι' αυτό η ΕΤ1 επικαλέστηκε τον Τσόρτσιλ! Η ρίζα των ...εγκλημάτων του «σταλινισμού» βρίσκεται στη θεωρία των Μαρξ και Ενγκελς. Ο Στάλιν αρνήθηκε την αντιχιτλερική συμμαχία που ζητούσαν η Αγγλία και οι ΗΠΑ. Το φασισμό νίκησαν οι Τσόρτσιλ - Ρούσβελτ. Στο κατάπτυστο αυτό κατασκεύασμα αναφερόταν ότι η Σοβιετική Ενωση παρέδωσε την Πολωνία στους Γερμανούς, ότι η Σοβιετική Ενωση αρνήθηκε τη σύναψη αντιχιτλερικού συμφώνου, ότι η Σοβιετική Ενωση επιτέθηκε κατά της ...δημοκρατικής και φιλειρηνικής Φινλανδίας! Ολα ένα ψέμα και τα ιστορικά γεγονότα εντελώς αντίθετα με την πραγματική ιστορία. Ο «Ριζοσπάστης» της περασμένης Κυριακής, 31/10/2010, κατέγραψε την πραγματική ιστορία εκείνης της περιόδου ανατρέποντας τον βρώμικο αντικομμουνισμό.
Αλλά την αντικομμουνιστική λογική της ΕΡΤ αναπαρήγαγε το «Βήμα της Κυριακής» 31/10/2010. Αναφερόμενη στην αντίδραση του ΚΚΕ στη βρώμικη προπαγάνδα που πρόβαλε με κυβερνητική εντολή η ΕΡΤ, την Κυριακή 24 Οκτώβρη, η εφημερίδα μέμφεται το ΚΚΕ για «αγιοποίηση» του Στάλιν, λέγοντας ότι η «ηγετική ομάδα» θεωρεί «βρώμικο γκεμπελισμό» τον παραλληλισμό του Χίτλερ με τον Στάλιν. Η εν λόγω εφημερίδα υποτίθεται ότι βλέπει κριτικά την Ιστορία, ωστόσο, αυτό που επιχειρεί είναι να αναπαραγάγει την αντικομμουνιστική προπαγάνδα.
Εγγραφή νέων μελών στο κολχόζ του χωριού Παρφέντεβο της περιοχής Μόσχας το 1930
Ετσι, συνεχίζει τη μαύρη προπαγάνδα, παραχάραξη της Ιστορίας, με ψεύδη που ισχυρίζονται ότι: Ο Χίτλερ και ο Στάλιν ήταν δικτάτορες που συνεργάζονταν, ότι ο Στάλιν παρέδωσε στους ναζί χιλιάδες Εβραίους, η αποδοχή της, γκεμπελικής έμπνευσης, υπόθεσης του Κατίν, της σφαγής των Πολωνών από τους ναζί, που αποδόθηκε στους Σοβιετικούς, όταν η πλάστιγγα του πολέμου έγειρε μετά τη νίκη του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ. Επίσης, ότι ο Στάλιν σκότωσε εκατομμύρια παιδιά που ζητιάνευαν, όπως και 20 εκατομμύρια πολίτες.
Ολα αυτά που παρουσιάζονται σε περίοπτη θέση επιχειρούν να αναπαραγάγουν τους συνειρμούς περί «σταλινικών εγκλημάτων». Ομολογουμένως να επιλέχτηκε αυτός ο τρόπος παρουσίασης από το «Βήμα» γιατί θεωρεί ότι έτσι θα χτυπήσει το ΚΚΕ. Ας είναι σίγουρες οι γραφίδες της αστικής τάξης ότι όση λάσπη και να ρίξουν δεν μπορούν να ξαναγράψουν την Ιστορία, να σβήσουν την προσφορά του σοσιαλισμού στην ανθρωπότητα, τη σημαντική συμβολή σημαντικών ηγετών της εργατικής τάξης όπως ο Στάλιν. Ο εφιάλτης του κομμουνισμού θα στοιχειώνει τα όνειρά τους.
Από ποια ταξική σκοπιά γράφονται όλα τα παραπάνω; Είναι απλά ζήτημα πληροφόρησης, έστω και σχολιασμένης από την αστική σκοπιά; Στόχος, η φθορά των εργατικών, των λαϊκών συνειδήσεων, έναντι της επίδρασης της ιδεολογίας και της πολιτικής του ΚΚΕ, ως του μοναδικού αντίπαλου κόμματος στο αστικό πολιτικό σύστημα, και της στρατηγικής του για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και του λαού από την κυρίαρχη πολιτική, για τη ρήξη μ' αυτό το πολιτικό σύστημα και την οριστική ανατροπή του, δηλαδή για το κύριο πολιτικό ζήτημα, αυτό της εξουσίας. Η αστική εφημερίδα βέβαια κάνει τη δουλειά της.
Ο υπερσιβηρικός, υπήρξε ένα επιστημονικό, τεχνολογικό και κατασκευαστικό επίτευγμα της ΕΣΣΔ. (Σχετικό στιγμιότυπο, όταν περνούσε από την ακτή της Βαϊκάλης)
Είναι μια επικίνδυνη ταχτική, πέρα από το πώς παρουσιάζουν σχολιογραφικά τις θέσεις του ΚΚΕ, προκειμένου να καλλιεργούν στις εργατικές, στις λαϊκές συνειδήσεις την αποστροφή προς το Κόμμα μας, ως κόμμα αντιδημοκρατικό, επομένως αποκρουστικό και επικίνδυνο για τις λαϊκές δυνάμεις. Θέλουν να μολύνουν τις λαϊκές συνειδήσεις με το δηλητήριο αποδοχής, ως περιεχόμενο της δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας. Τους πονάει που δεν υποκλινόμαστε σ' αυτήν, δεν μπορούν να μας «βάλουν στο χέρι».
Και τους πονάει επειδή ακριβώς ο καπιταλισμός βρίσκεται σε οικονομική κρίση. Συγχρονισμένη σε πολλές χώρες του κόσμου. Φοβούνται ξέροντας πως η κρίση μπορεί να βγάλει τους λαούς στο προσκήνιο. Να αμφισβητήσουν το αστικό πολιτικό σύστημα, τον καπιταλισμό στο σύνολό του.
Αλλωστε, έχουν πείρα και από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, την επέτειο της οποίας γιορτάζουμε σήμερα, αλλά και από το αποτέλεσμα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου που ο σοσιαλισμός εγκαθιδρύθηκε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Ασίας.
Το κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ού αιώνα
Η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός στον 20ό αιώνα, η Επανάσταση των Επαναστάσεων, που άνοιξε το δρόμο για το πέρασμα της κοινωνικής εξέλιξης στην ανώτερη βαθμίδα της, το σοσιαλισμό, με προοπτική την αταξική κομμουνιστική κοινωνία, ενσάρκωσε τα όνειρα και τους πόθους «των κολασμένων της Γης» για την έφοδο στο δικό τους ουρανό. Ο Κόκκινος Οχτώβρης έγινε σταθμός και εφαλτήριο της δράσης και της τεράστιας προσπάθειας εκατομμυρίων απλών ανθρώπων του μόχθου για την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης. Ηταν το τεράστιο γεγονός, δημιούργημα της οργανωμένης πολιτικής πάλης των μαζών με ηγετική δύναμη την εργατική τάξη, που με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα επιβεβαίωνε ότι η ανθρωπότητα μπήκε σε νέα ιστορική εποχή. Αυτήν που από τις αρχές του 20ού αιώνα φανέρωσε πως ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος ως κοινωνικοοικονομικό σύστημα που μπορεί να κινεί τις κοινωνικές εξελίξεις προς την πρόοδο, γι' αυτό και χρειάζεται αντικατάσταση περιμένοντας το νεκροθάφτη του.
Κοκκινοφρουροί στο εργοστάσιο Μίχελσον της Μόσχας το 1917
Η πραγματοποίηση της Οχτωβριανής Επανάστασηςως ιστορικό γεγονός απέδειξε έμπρακτα ότι η εποχή του ιμπεριαλισμού είναι εποχή του τέλους του καπιταλισμού, ότι είναι ιστορικά ξεπερασμένος. Οτι την ιστορική πρωτοβουλία γι' αυτήν την κοινωνική ανατροπή την έχει στα χέρια της η εργατική τάξη, γεγονός που για πρώτη φορά, ως απόπειρα, εμφανίζεται με την Κομμούνα του Παρισιού, που ήταν ο προάγγελος της ανάληψης της προοδευτικής κοινωνικής πρωτοβουλίας από το προλεταριάτο. «Κι όμως ήταν η πρώτηεπανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά, σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμη ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία. Αναγνωρίστηκε ακόμα και από τη μεγάλη μάζα της μεσαίας τάξης του Παρισιού - από τους μαγαζάτορες, τους βιοτέχνες, τους εμπόρους - εκτός μόνο από τους πλούσιους κεφαλαιοκράτες»(«Εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς, «Διαλεχτά Εργα», τ. 1ος, σελ. 627).
Η νέα εργατική εξουσία, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, άνοιξε το δρόμο για την εξάλειψη της ανεργίας, την εξασφάλιση, σε όλους τους ανθρώπους, μόρφωσης, Κοινωνικής Ασφάλισης, Πρόνοιας, την κατάργηση της καταπίεσης της γυναίκας παρά τις δυσκολίες, την ιμπεριαλιστική περικύκλωση, τις επιθέσεις. Από το '56 καθιερώθηκε 7ωρη και 6ωρη δουλειά. Εξασφαλίστηκε ελεύθερος χρόνος. Η Κοινωνική Ασφάλιση λύθηκε με τα πρώτα διατάγματα της Οχτωβριανής Επανάστασης. Η χρηματοδότηση των Ταμείων εξασφαλιζόταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις ασφαλιστικές εισφορές των επιχειρήσεων. Η επανάσταση έδωσε πλήρη δικαιώματα στη γυναίκα. Το σοβιετικό κράτος έκανε συνεχή προσπάθεια για τη λαϊκή Παιδεία, ανέπτυξε την έρευνα και τις επιστήμες θέτοντάς τες στην υπηρεσία του λαού. Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτη η ΕΣΣΔ έστειλε δορυφόρο στο Διάστημα, πρώτη έκανε επανδρωμένη πτήση με τον Γιούρι Γκαγκάριν. Η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής οικονομίας και η συγκρότηση του σοβιετικού κράτους έγιναν τα θεμέλια και το μέσον για τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου, δημιουργού του σοσιαλιστικού πολιτισμού. Στην ΕΣΣΔ δεν ξεχώρισαν μόνο οι μεγάλοι δημιουργοί σε όλους τους τομείς της Τέχνης, ξεχώρισε πάνω απ' όλα η μαζική υψηλή πολιτιστική στάθμη των λαών. Ο σοσιαλισμός στάθηκε εχθρός του εθνικισμού, του σοβινισμού και των κηρυγμάτων μίσους κατά των εργαζομένων, αντίβαρο στην πολεμοκάπηλη εγκληματική δραστηριότητα του ΝΑΤΟ και των άλλων επιθετικών μηχανισμών των μονοπωλίων.
Μέλη εργατικής κολεκτίβας ανθρακωρύχων στην περιοχή Ντονιέτσκ, συζητούν, σε ένα διάλειμμα της δουλειάς, τις βασικές κατευθύνσεις οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης του 11ου πεντάχρονου πλάνου
Η Οχτωβριανή Επανάσταση ήταν η νομοτελειακή εξέλιξη της τεράστιας όξυνσης όλων των κοινωνικών αντιθέσεων της τσαρικής Ρωσίας, που την έκαναν αδύνατο κρίκο στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και, βεβαίως, αποτέλεσμα της επαναστατικής δράσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, κυρίως των μισοπρολετάριων και της φτωχής αγροτιάς. Η πραγματοποίησή της έγινε δυνατή με τη σωστή στρατηγική και τακτική του κόμματος των Μπολσεβίκων, του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Η Επανάσταση απέδειξε ότι μόνο ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, που καθοδηγείται από την πρωτοπόρα κοσμοθεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού, το κόμμα νέου τύπου, το κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης, της δικτατορίας του προλεταριάτου και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, με ένα επαναστατικό πρόγραμμα, στο οποίο καθορίζονταν με σαφήνεια ο προλεταριακός χαρακτήρας του και ο πρωτοπόρος ρόλος του στο εργατικό κίνημα, μπορεί να μπει επικεφαλής και να ηγηθεί στον αγώνα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων κοινωνικών δυνάμεων ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Ενα τέτοιο κόμμα, που έχει γερούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού, που συνδυάζει αρμονικά τη δημοκρατική λειτουργία με τη σιδερένια πειθαρχία και την ενιαία θέληση στη δράση, μπορεί να διασφαλίσει τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης, στον αγώνα για το άλμα «από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας».
Η συνεπής εφαρμογή των μαρξιστικών θέσεων στο πρόγραμμα του Κόμματος δημιουργούσε τους όρους για την ιδεολογική ενότητά του ως κόμματος νέου τύπου. Αποδεικνύοντας ότι χωρίς Κόμμα επαναστατικό δεν μπορεί να συνενωθεί η επαναστατική κοσμοθεωρία με το εργατικό κίνημα, έτσι που να αφυπνίζει συνειδήσεις, να συνενώνει την καθημερινή ταξική πάλη στην ανώτερη μορφή της, την πολιτική πάλη για την εξουσία.
Επαναστατημένοι αγρότες
Βασικός, επίσης, παράγοντας που συνέβαλε στην πραγματοποίηση της Οχτωβριανής Επανάστασηςήταν η αδιάλλακτη πάλη των μπολσεβίκων κατά του οπορτουνισμού. Αυτή η πάλη, παραμονές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και στη διάρκειά του, επικεντρώθηκε στην αποφασιστική και δίχως ταλαντεύσεις ιδεολογικοπολιτική πάλη ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία, που έφτασε ως τη διάρρηξη των δεσμών των μπολσεβίκων με τη χρεοκοπημένη 2η Διεθνή, η οποία εγκλώβιζε όλες τις επαναστατικές δυνάμεις στη μέγκενη του ρεφορμισμού, του σοσιαλπατριωτισμού και του σοσιαλσοβινισμού. Η ταχτική που επεξεργάστηκαν οι μπολσεβίκοι, με επικεφαλής τον Λένιν, για μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε ταξικό πόλεμο, ενάντια στη δική τους αστική τάξη, και η εφαρμογή της στην πράξη με την Οχτωβριανή Επανάσταση, έδωσε το οριστικό χτύπημα στο τμήμα αυτό της σοσιαλδημοκρατίας, που συμμάχησε με την αστική τάξη ενάντια στηνΕπανάσταση και την εργατική τάξη.
Αυτή η ταχτική και η πάλη των μπολσεβίκων έδωσαν τη δυνατότητα να παίξει το Κομμουνιστικό Κόμμα τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό ρόλο του ως οργανωτή και καθοδηγητή των λαϊκών μαζών της Ρωσίας, ως δύναμης ικανής να αφομοιώσει δημιουργικά την πείρα της Παρισινής Κομμούνας και όλου του ριζοσπαστικού κινήματος της προεπαναστατικής Ρωσίας, αλλά και την πείρα της πρώτης επανάστασης στη Ρωσία του 1905 - 1907.
Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, απολάμβαναν στην ΕΣΣΔ την απαραίτητη φροντίδα για την υγεία και τις συνθήκες διαβίωσης μιας αξιοπρεπούς ζωής (φωτ. από συζήτηση της προϊσταμένης με τρόφιμους του γηροκομείου της πόλης Ντονεέτς)
Η σοσιαλιστική επανάστασηκατάργησε το αστικό κράτος και τσάκισε τους βάρβαρους τρομοκρατικούς μηχανισμούς του, τους αντικατέστησε με τα σοβιέτ, στα οποία στηρίχτηκε το νέο κράτος, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Τα Σοβιέτ, γέννημα της αυτενέργειας των μαζών μέσα στη φωτιά της επανάστασης του 1905 - 1907, και όργανα πραγματικής συνεχούς μαζικής λαϊκής συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας.
Να γιατί οι φόβοι των αστών και τα φαντάσματα που στοιχειώνουν τον ύπνο τους. Ξέρουν και αυτοί τις νομοτέλειες και πασχίζουν να τσακίσουν τους παράγοντες η δράση των οποίων κινεί την ιστορία προς τα μπρος, και τις κοινωνίες από την κατώτερη στην ανώτερη.
Ετσι, η Οχτωβριανή Επανάσταση είναι μια ιστορική επιβεβαίωση του ιστορικού υλισμού, που με την επιστημονική του ανάλυση και πρόβλεψη έχει ήδη μιλήσει για την ιστορική εξέλιξη των κοινωνιών. Και ταυτόχρονα έχει επισημάνει ότι η επανάσταση ως μορφή κοινωνικής ανάπτυξης είναι το νομοτελειακό και αναπόφευκτο αποτέλεσμα της κοινωνικής εξέλιξης. Και η Οχτωβριανή Επανάσταση ξέσπασε ακριβώς την εποχή που ο καπιταλισμός περνά στο ανώτατο στάδιό του και έχει αρχίσει η διαμόρφωση του ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Η μελέτη με βάση τον ιστορικό υλισμό
Μάθημα ζωγραφικής, στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα. Στην ΕΣΣΔ, τα θέματα παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, βρίσκονταν σε υψηλή προτεραιότητα
Στις σύγχρονες συνθήκες, και με αφορμή την αντεπανάσταση, διατυπώνεται κατά κόρον από αστούς και οπορτουνιστές ιδεολόγους και τον ΣΥΝ, ότι η Οχτωβριανή Επανάστασηήταν βιασμός της ιστορίας, αφού οι προϋποθέσεις για το πέρασμα στο σοσιαλισμό ήταν ανώριμες, γιατί η Ρωσία ήταν καθυστερημένη από την άποψη της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η εργατική τάξη μειοψηφία του πληθυσμού κλπ. Ξεχνούν βεβαίως ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής κυριάρχησε ιστορικά με μειοψηφικές τις σχέσεις της μισθωτής εργασίας, στην εποχή της μανιφακτούρας, με την τυπική υποταγή της εργασίας στο κεφάλαιο, ολοκληρώθηκε μετά τη βιομηχανικήεπανάσταση το 19ο αιώνα με την πραγματική της υποταγή, υποτάσσοντας και εκτοπίζοντας σταδιακά τον ατομικό εμπορευματοπαραγωγό.
Αλλά ήδη στη Ρωσία από το τέλος του 19ου αιώνα αναπτύσσονται ραγδαία οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. «Αν συγκρίνουμε την προκεφαλαιοκρατική εποχή στη Ρωσία με την κεφαλαιοκρατική... τότε θα αναγκαστούμε να παραδεχτούμε ότι η ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας στον καπιταλισμό είναι εξαιρετικά γοργή»(Λένιν, «Απαντα» τ. 3ος, σελ. 630).
Στο έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία», στον πρόλογο στη δεύτερη έκδοση, ο Λένιν αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η ανάλυση του κοινωνικο-οικονομικού καθεστώτος, συνεπώς και της ταξικής διάρθρωσης της Ρωσίας, που έγινε σ' αυτό το έργο με βάση την οικονομική έρευνα και την κριτική ανάλυση των στατιστικών στοιχείων, επιβεβαιώνεται τώρα με την ανοιχτή πολιτική εμφάνιση όλων των τάξεων, στην πορεία τηςεπανάστασης. Αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα ο καθοδηγητικός ρόλος του προλεταριάτου. Αποκαλύφτηκε επίσης ότι η δύναμή του στο ιστορικό ξεκίνημα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από το ποσοστό του στο γενικό σύνολο του πληθυσμού»(«Απαντα» τ. 3ος, σελ. 13).
Μεγάλη προσοχή έδιναν στην ΕΣΣΔ σε ό,τι αφορούσε τις συνθήκες ασφάλειας της δουλειάς, εργατών και υπαλλήλων. Στο Μηχανικό Εργοστάσιο Μόσχας, υπήρχαν πάνω από 250 εθελοντές επιθεωρητές για τις συνθήκες ασφάλειας των εργαζομένων, όπως ο εικονιζόμενος (αριστερά) που είχε εκλεγεί από τη συνέλευση των εργατών
Ο Λένιν, από τη συγκεκριμένη περίοδο ακόμη διέγραφε την τάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, αλλά και το πέρασμα της Ρωσίας στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, όταν ακόμη την πολιτική εξουσία ασκούσε ο τσαρισμός. «Η πολιτική της τσαρικής κυβέρνησης στην Κίνα είναι εγκληματική πολιτική... όχι μόνο κρατάει το λαό μας στη σκλαβιά, αλλά και τον στέλνει να υποτάσσει άλλους λαούς... Η κυβέρνηση όχι μόνο βοηθάει τους Ρώσους κεφαλαιοκράτες να εκμεταλλεύονται τους δικούς τους εργάτες... αλλά και στέλνει στρατιώτες να ληστεύουν άλλους λαούς...».(«Απαντα» τ. 4, σελ. 388).
Σχετικά με την ωριμότητα των όρων για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η επιστημονική κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού έχει απαντήσει, αναλύοντας το ζήτημα και της ιστορικής κίνησης της κοινωνίας και τα καθήκοντα που μπορεί να θέτει, και πότε μπορεί να τα θέτει το εργατικό κίνημα και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αλλά οι αντικειμενικοί νόμοι κίνησης της κοινωνίας δρουν διά μέσου της δράσης των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι αφού η κοινωνία φτάνει στο σημείο να ζητά την αντικατάστασή της, αφού από υλική άποψη έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για το πέρασμα στην ανώτερη κοινωνική βαθμίδα (κομμουνισμός), από μια κατώτερη (καπιταλισμός), καθήκον του εργατικού κινήματος και του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι να δρα για να εκπληρώσει αυτό το σκοπό. Και αυτός ο σκοπός εκπληρώνεται με το επαναστατικό άλμα για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, επαναστατικό άλμα ως αποτέλεσμα της συνύπαρξης της ωριμότητας των υλικών όρων, των αντικειμενικών συνθηκών, (πανεθνική κρίση, επαναστατική κατάσταση), και της δράσης του υποκειμενικού παράγοντα (η συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης σε συμμαχία με τ' άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα), που δεν ανέχονται άλλο να τους εξουσιάζουν όπως πριν και δρουν ανατρεπτικά ενάντια στην παλιά εξουσία, όντας στο μέγιστο βαθμό κινητοποίησής τους και αποφασισμένα να αλλάξουν την υπάρχουσα πραγματικότητα (πανεθνική κρίση, επαναστατική κατάσταση).
Ο Λένιν μιλάει στην Κόκκινη Πλατεία στις 7 Νοέμβρη 1918, στην πρώτη επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης
Σχετικά με το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης, από την άποψη της νομοτελειακής εμφάνισής της ο Μαρξ αναφέρει: «Ενας κοινωνικός σχηματισμός ποτέ δεν εξαφανίζεται προτού αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις που μπορεί να χωρέσει, και νέες, ανώτερες, παραγωγικές σχέσεις ποτέ δεν εμφανίζονται προτού ωριμάσουν οι υλικοί όροι της ύπαρξής τους μέσα στους κόλπους της ίδιας της παλιάς κοινωνίας. Γι' αυτό η ανθρωπότητα βάζει πάντα μπροστά της μόνο τα καθήκοντα εκείνα που μπορεί να λύσει, γιατί με μια προσεκτικότερη εξέταση γίνεται πάντα φανερό, ότι το ίδιο το καθήκον ξεπηδάει μόνο τότε, όταν οι υλικοί όροι για τη λύση υπάρχουν κιόλας ή τουλάχιστον βρίσκονται στην πορεία του γίγνεσθαι» (Η υπογράμμιση δική μας). (Καρλ Μαρξ, Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας, Πρόλογος).
Η θέση αυτή λέει με πιο απλά λόγια ότι μπορεί να τίθεται ζήτημα κοινωνικής επανάστασης, δηλαδή πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, όταν είναι ώριμες οι υλικές συνθήκες. Και στη Ρωσία, όπως ήδη έχει αποδείξει ο Λένιν από τις αρχές του 20ού αιώνα, οι υλικές προϋποθέσεις ωριμάζουν γοργά.
Η εποχή του ιμπεριαλισμού
Ο ιμπεριαλισμός, είναι καπιταλισμός στο ανώτατο στάδιό του. Είναι η εποχή της κυριαρχίας των μονοπωλίων σ' όλες τις σφαίρες της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Είναι η εποχή που η αστική τάξη έχει περάσει, από κοινωνική και πολιτική άποψη, ολοκληρωτικά στην αντίδραση. Είναι η εποχή που ήδη έχει ξεσπάσει ο Α' Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος για το ξαναμοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και η Ρωσία συμμετέχει σ' αυτόν. «Ο καπιταλισμός από προοδευτικός που ήταν έγινε τώρα αντιδραστικός, ανέπτυξε σε τέτοιο βαθμό τις παραγωγικές δυνάμεις που η ανθρωπότητα πρέπει είτε να περάσει στο σοσιαλισμό, είτε επί χρόνια ή και επί δεκαετίες να υφίσταται την ένοπλη πάλη των "μεγάλων" Δυνάμεων, για την τεχνητή διατήρηση των αποικιών, των μονοπωλίων, των προνομίων και της κάθε λογής καταπίεσης» (Λένιν, «Σοσιαλισμός και πόλεμος», «Απαντα» τ. 26 σελ. 320, γράφτηκε στα 1915).
Ο Β. Ι. Λένιν το 1919 (έργο του Ντ. Ναλμπατζιάν)
Σ' αυτή την ιστορική εποχή το καθήκον που βάζει μπροστά της η ανθρωπότητα είναι το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Διαφορετικά, θα υφίσταται κάθε λογής καταπίεση. Ο Λένιν εδώ μιλάει καθαρά για την ωριμότητα των υλικών όρων για το πέρασμα της καπιταλιστικής κοινωνίας στο σοσιαλισμό, από τη σκοπιά της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και κυρίως του ίδιου του εκμεταλλευόμενου - καταπιεζόμενου ανθρώπου ή πιο σωστά της εκμεταλλευόμενης τάξης, που είναι η κυριότερη παραγωγική δύναμη. Επομένως, το καθήκον της ανθρωπότητας είναι καθήκον της εργατικής τάξης ως ηγέτιδας δύναμης στη σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό ακριβώς εκφράστηκε με την ΟκτωβριανήΕπανάσταση.
Το ξέσπασμα της επανάστασης σημαίνει ότι οι αντιφάσεις του συστήματος έχουν ωριμάσει. Ποιο είναι το βασικό κριτήριο που προσδιορίζει ότι έχουν ωριμάσει οι αντιφάσεις του καπιταλισμού; Η όξυνση της βασικής του αντίθεσης, που είναι: Η κοινωνικοποίηση της παραγωγής, της εργασίας και η ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση του προϊόντος, με τη θεώρηση ότι ο άνθρωπος και η εργατική του δύναμη είναι η σπουδαιότερη παραγωγική δύναμη. Που φαίνεται καθημερινά από τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, από την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, το ξέσπασμα των οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού. Και που κάτω από ορισμένες συνθήκες γενικευμένης κρίσης οδηγεί στην επαναστατική κατάσταση, δημιουργώντας, με δεδομένη τη σωστή στρατηγική και τακτική του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, την επανάσταση. Τέτοιες συνθήκες διαμόρφωσε ο πόλεμος, η Ρωσία ήταν ο πιο αδύνατος κρίκος και η προετοιμασία των μαζών με ηγέτη την εργατική τάξη από το Κόμμα των Μπολσεβίκων, οδήγησε στην επανάσταση και την επικράτησή της.
«Σπίτια ανάπαυσης» μέσα στη φύση όπως αυτό της φωτογραφίας, φιλοξενούσαν για διακοπές και αναψυχή όλες τις εποχές του χρόνου, τους εργαζόμενους με τις οικογένειές τους
Βεβαίως, η επίθεση δεν εστιάζει μόνο στην ίδια την επανάσταση για την κατάκτηση της εξουσίας, αλλά και στην πορεία της για την εδραίωση της εργατικής εξουσίας, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Και εδώ ξεσπά η βρώμικη, χυδαία ιμπεριαλιστική προπαγάνδα κατά του Ι. Β. Στάλιν. Και βεβαίως του ΚΚΕ, ακριβώς επειδή το KKE παραμένει αταλάντευτο στην υπεράσπιση της προσφοράς της σοσιαλιστικής πορείας της EΣΣΔ, γενικότερα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ό αιώνα, στην πάλη για την κοινωνική πρόοδο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Επειδή σήμερα το Kόμμα μας είναι ιδεολογικά περισσότερο θωρακισμένο και πολιτικά έμπειρο, ώστε να αντικρούσει τις ιδεολογικές παρεμβάσεις των αστικών κέντρων μέσω των εντύπων και της βιβλιογραφίας τους ή μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Παρεμβάσεις που έχουν και μιαν ορισμένη εμβέλεια επίδρασης σε περίγυρο ή και εντός του Kόμματος.
Επειδή μελετάμε τη σκληρή πορεία της ταξικής πάλης για το πέρασμα στη νέα κοινωνία, για τη θεμελίωση και ανάπτυξή της, για την επέκταση και εμβάθυνση των νέων σχέσεων παραγωγής - κατανομής και όλων των κοινωνικών σχέσεων και τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου και αναδεικνύουμε τις αντιφάσεις, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις υπό την πίεση και του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, χωρίς να οδηγούμαστε στο μηδενισμό.
Tα βλέπουμε κριτικά και αυτοκριτικά, για να γίνει το KKE, ως τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ισχυρότερο στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Mελετάμε και κρίνουμε την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και αυτοκριτικά, δηλαδή με πλήρη συνείδηση ότι και οι δικές μας αδυναμίες, θεωρητικές ανεπάρκειες και λαθεμένες εκτιμήσεις αποτελούσαν μέρος του προβλήματος.
Η ιστορική διαδήλωση της 4ης Ιούλη 1917 στην Πετρούπολη, που συγκλόνισε με τον όγκο της την πρωτεύουσα. «Κάτι παραπάνω από διαδήλωση και λιγότερο από επανάσταση», τη χαρακτήρισε ο Λένιν
Προχωράμε με συλλογικότητα, με αυτογνωσία των δυσκολιών και των ελλείψεων και με ταξική αποφασιστικότητα σε παραπέρα εκτιμήσεις και συμπεράσματα, στον εμπλουτισμό της προγραμματικής μας αντίληψης για το σοσιαλισμό. Γνωρίζουμε και δεχόμαστε ότι η μελλοντική ιστορική μελέτη, από το Kόμμα μας και διεθνώς από το κομμουνιστικό κίνημα, σίγουρα θα φωτίσει περισσότερο τα ζητήματα της πείρας της EΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών. Aναμφίβολα, θα προκύψουν και ζητήματα συμπλήρωσης, βελτίωσης και εμβάθυνσης κάποιων εκτιμήσεών μας. Aλλωστε, η ανάπτυξη της θεωρίας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού είναι αναγκαιότητα, ζωντανή διαδικασία, πρόκληση για το Kόμμα μας και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, σήμερα και στο μέλλον.
Η επίθεση στον Στάλιν και στο ΚΚΕ
Είναι γεγονός ότι το ΚΚΕ τούς κάθεται καρφί στο μάτι και όχι τυχαία. Το ΚΚΕ επιμένει, ταξικά αδιάλλακτο, αταλάντευτο, να παλεύει και να προβάλλει ως μονόδρομο για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της την αναγκαιότητα και προοπτική συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου πάλης για το σοσιαλισμό. Να προπαγανδίζει την αναγκαιότητα σύγκρουσης και ρήξης με την πολιτική και τα κόμματα του κεφαλαίου, παλεύοντας, ταυτόχρονα, αδιάλλακτα τον οπορτουνισμό και το φορέα του, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν μπορούν να χωνέψουν το γεγονός ότι δεν μπορούν να βάλουν στο χέρι το ΚΚΕ, να το κάνουν μέρος των σχεδίων τους. Και δε χάνουν ευκαιρία, ταυτόχρονα, να χύνουν δηλητήριο για μια υπόθεση (αντεπανάσταση), που όταν συνέβη έκαναν πανηγύρια για δήθεν ιστορική νίκη του συστήματός τους, για το τέλος της Ιστορίας και άλλα τέτοια φαιδρά. Τους πονάει το γεγονός ότι το ΚΚΕ, παρά την ανατροπή του σοσιαλισμού, μελετά την πείρα της οικοδόμησής του, υπερασπίζεται το σοσιαλισμό. Προβάλλει τις κατακτήσεις του και γίνεται πιο ώριμο, αλλά και ικανό να συσπειρώνει την εργατική τάξη, ώστε να κάνει δική της υπόθεση τη σοσιαλιστική επανάσταση. Διδάσκεται από τα λάθη αυτής της πρώτης προσπάθειας, εξοπλίζεται θεωρητικά, ώστε να γίνεται πιο ικανό να ανταποκριθεί στο καθήκον της οικοδόμησης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Η μελέτη από το ΚΚΕ του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε πατά γερά στις νομοτέλειες της κοινωνικής εξέλιξης. Αυτές που διέπουν κάθε κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό, άρα και το σοσιαλισμό - κομμουνισμό ως ενιαίο σχηματισμό.
Η σταλινολογία ήταν μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το «αγαπημένο» τους αντικομμουνιστικό - αντισοβιετικό - αντισοσιαλιστικό προπαγανδιστικό πλαίσιο, ως περιεχόμενο της πιο επιθετικής ιμπεριαλιστικής δράσης στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Εχουν γίνει προβλέψιμοι οι αστοί. Και επαναλαμβάνονται. Αυτή είναι μια από τις αδυναμίες τους.
Γιατί εστιάζουν τη χυδαία πολεμική τους στον Στάλιν και τη σταλινολογία και με την ίδια τακτική την επίθεση στο ΚΚΕ; Η σφοδρή επίθεση στον Στάλιν είναι επίθεση στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, με δεδομένη τη λενινιστική υποθήκη ότι «κανένας δεν μπορεί να μας ανατρέψει εκτός από τα δικά μας λάθη», σε συνδυασμό με το ενδεχόμενο της απειλής που αποτελεί η δράση αντισοσιαλιστικών δυνάμεων που δρουν μέσα στις γραμμές του σοσιαλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό. Αυτές δεν εξαλείφονται αυτόματα μετά την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών. Ο σοσιαλισμός οικοδομείται σε οξύτατη διαπάλη με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος διαθέτει ακόμη σημαντικές δυνάμεις και ο οποίος δεν παραιτείται από την επιδίωξη παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Και στο εσωτερικό της χώρας που οικοδομεί τη νέα κοινωνία, η αστική τάξη, που χάνει την εξουσία, γίνεται πολλαπλάσια πιο επικίνδυνη απ' ό,τι πριν, αφού επιδιώκει να την επανακατακτήσει. Εχει δε μαζί της, ως ισχυρούς συμμάχους, τους καπιταλιστές όλου του κόσμου. Ταυτόχρονα, ο Λένιν επαναλάμβανε ότι η ύπαρξη μικρής εμπορευματικής παραγωγής αποτελεί κίνδυνο (αν γίνουν λάθη στη σοσιαλιστική οικοδόμηση) να γίνει μεγάλη.
Η εργατική εξουσία στην ΕΣΣΔ επέλεξε, από την αρχή, να αντιμετωπίσει την οικοδόμηση του σοσιαλισμού με μέτρα οικονομικού χαρακτήρα. Η επιλογή αυτή ήταν υποχρεωτική στη μεταβατική περίοδο, όπου η νέα εξουσία έπρεπε να οικοδομήσει τις βάσεις του σοσιαλισμού. Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στα 1918 και η απομόνωση, όμως, υποχρέωσαν στην εφαρμογή της πολιτικής του «πολεμικού κομμουνισμού», δίχως την οποία δεν ήταν δυνατή η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το ΚΚΣΕ δεν ήθελε, και δεν είχε κανένα συμφέρον, η ταξική πάλη, που εντάθηκε την περίοδο εκείνη, να πάρει τη μορφή εμφύλιου πολέμου. Αυτός επιβλήθηκε, γιατί οι οπαδοί της ταξικής κοινωνίας δεν υποχωρούν εύκολα και προπάντων σιωπηλά. Την πολιτική του «πολεμικού κομμουνισμού» τη διαδέχτηκε η «Νέα Οικονομική Πολιτική» (ΝΕΠ) και αργότερα η πολιτική της «επίθεσης του σοσιαλισμού ενάντια στον καπιταλισμό» και της «ολοκληρωτικής συνεταιριστικής οργάνωσης της αγροτικής οικονομίας».
Το ΚΚΣΕ έδινε βάρος στην άνοδο της παραγωγικότητας του μικρού και μεσαίου νοικοκυριού, στον τεχνολογικό εξοπλισμό. Η εθνικοποίηση της γης δεν ερχόταν σε αντίθεση με το δικαίωμα της γαιοκτησίας από τους μικρούς και μεσαίους αγρότες. Η στάση απέναντι στο μικρό αγροτικό νοικοκυριό, τη μικρή παραγωγή, ήταν σχέση βοήθειας και όχι πάλης. Απέρριπτε την εκμηδένιση της κατώτερης οργάνωσης της παραγωγής στο όνομα της μεγαλύτερης. Ταυτόχρονα, πρόβαλλε τα πλεονεκτήματα των κολχόζ και σοβχόζ. Η επιδίωξη για ολοκληρωτική οργάνωση της οικονομίας ξεκίνησε με πολιτικό στόχο να κατανικήσει ορισμένα τμήματα των κουλάκων στο χωριό και στη συνέχεια να εξαλείψει την κουλάκικη τάξη στο χωριό. Γενικά, η σοβιετική εξουσία αντιμετώπισε με επιτυχία τα προβλήματα ανόρθωσης της βιομηχανίας, της αγροτικής παραγωγής και των μεταφορών. Εθεσε τις βάσεις της σοσιαλιστικής παραγωγής με θεαματικούς ρυθμούς ανάπτυξης και σε συνθήκες όξυνσης της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις σοσιαλιστικές και τις καπιταλιστικές δυνάμεις (κουλάκοι και τμήμα της διανόησης, που προέρχεται από την κυρίαρχη τάξη).
Οι συγκεκριμένες συνθήκες (περικύκλωση, απειλή πολέμου, σε συνδυασμό με τη μεγάλη καθυστέρηση) επέβαλαν ταχύτατους ρυθμούς στην προώθηση της κολεκτιβοποίησης. Ετσι νικήθηκε η αστική τάξη του χωριού και προωθήθηκε η κολεκτιβοποίηση. Ταυτόχρονα, η σοβιετική εξουσία μετά την προσωρινή περίοδο της ΝΕΠ αποφάσισε να εξαλείψει τους ΝΕΠμεν, δηλαδή τους καπιταλιστές που δρούσαν με επιλογή της νέας εξουσίας σε κάποιους έστω και μικρούς, συγκριτικά με ολόκληρη τη βιομηχανία, τομείς της. Ηταν καπιταλιστές που χωρίς ιδιοκτησία τούς παραχωρήθηκαν μικρά εργοστάσια και, επομένως, δρούσαν με κίνητρο το κέρδος. Αυτή η πολιτική βρέθηκε στο στόχαστρο του «Βήματος». Η πάλη, δηλαδή, για την εξάλειψη των όποιων υπολειμμάτων καπιταλιστών. Υπολείμματα, που παρέμειναν στην ΕΣΣΔ, λόγω συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών, καθυστέρησης από την άποψη του επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σε σύγκριση με τις τότε ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Η αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στο χωριό από τη συνεταιριστική βρέθηκε στο στόχαστρό τους. Οπως, βεβαίως, και η κατάργηση των όποιων καπιταλιστών συνέχιζαν να υπάρχουν, σε μικρό βεβαίως ποσοστό, στη βιομηχανία. Γιατί; Μα, ακριβώς γιατί η συγκεκριμένη πολιτική για την πορεία οικοδόμησης των νέων σχέσεων παραγωγής κατέστρεφε τους παράγοντες που θα μπορούσαν να επιδράσουν στην καπιταλιστική παλινόρθωση, δηλαδή τους παράγοντες εκδήλωσης αντεπανάστασης.
Στο επίκεντρο το ζήτημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής
Υπογραμμίζουμε πως οι καπιταλιστές, τα κόμματά τους, τα επιτελεία τους, προπαγανδιστικά και άλλα, έχουν το ταξικό κριτήριο υψηλά ανεπτυγμένο, γνωρίζοντας και αυτοί όπως και εμείς τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης. Ταξικό κριτήριο, που θεμέλιό του έχει το ζήτημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και κατανομής. Το οποίο μένει αναλλοίωτο στην κοινωνία, όσο συνεχίζει να διατηρείται η ταξική τους εξουσία. Μόνον έτσι συνεχίζουν ακόμη και ιστορικά αναγκαίες κοινωνικές ανατροπές για το πέρασμα από έναν κοινωνικό οικονομικό σχηματισμό στον επόμενο, από μια κατώτερη ιστορικά κοινωνική βαθμίδα σε μιαν ανώτερη, να καθυστερούν και να διατηρούνται αντιδραστικές σχέσεις παραγωγής, φρενάροντας τη δυνατότητα και προοπτική πλήρους απελευθέρωσης και πλέριας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη, σε όφελος όχι μιας τάξης, αυτής που έχει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας με την επαναστατική αλλαγή ολόκληρης της οικονομικής βάσης της παλιάς κοινωνίας, της κατάργησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και την ολοκληρωτική εδραίωση και νίκη των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής. Που μέχρι να νικήσουν οριστικά, ενυπάρχει και ελλοχεύει ο κίνδυνος της αντεπανάστασης. Οι αστοί δεν το αντιμετωπίζουν αυτό μόνο από ταξικό ένστικτο, αλλά από τη συσσωρευμένη ιστορική πείρα και την πορεία οριστικής νίκης των δικών τους σχέσεων παραγωγής πάνω στη φεουδαρχία, αλλά και τη γνώση του αναπόφευκτου της κατάργησής τους, της αντικατάστασης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής από την κοινωνική. Που προϋποθέτει την κατάχτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, τη διατήρηση του χαρακτήρα της ως «δικτατορίας του προλεταριάτου», μέχρι την οριστική και πλήρη νίκη και καθολική κυριαρχία των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, αφού με μοχλό την εξουσία και με την καθοδήγηση της επαναστατικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, δηλαδή του Κομμουνιστικού Κόμματος, οικοδομείται απ' όλο το λαό η οικονομική βάση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Γι' αυτό και «το Βήμα» εστίασε την ύπουλη, γι' αυτό και επικίνδυνη, επίθεσή του στη μελέτη και έρευνα του Κόμματός μας για τις αιτίες της αντεπανάστασης, ακριβώς σ' αυτό το θεμελιακό ζήτημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.
Η σοσιαλιστική κοινωνία είναι μεταβατική κοινωνία. Είναι ατελής, μη ολοκληρωμένος, ανώριμος κομμουνισμός, που κινείται προς την ανώτερη φάση του. Η σοσιαλιστική κοινωνία φέρνει ισχυρά τα σημάδια της καπιταλιστικής κοινωνίας από την οποία προέκυψε, σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε σχέση και εκδήλωσή της: Οικονομική, πνευματική, ηθική. Οι εκμεταλλεύτριες τάξεις καταργούνται με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αλλά η κοινωνία δε γίνεται αυτόματα αταξική. Συνεχίζει να υπάρχει σε ορισμένους τομείς η μικρή ιδιοκτησία, η οποία συνενώνεται σε εθελοντική βάση σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς. Συνεχίζει να υπάρχει διαχωρισμός χειρωνακτικής - πνευματικής εργασίας. Επομένως, μπορεί η εργατική τάξη ως ηγέτιδα κοινωνική δύναμη να οικοδομεί τη νέα κοινωνία, αλλά σε συμμαχία με τους συνεταιρισμένους μικροπαραγωγούς και τη διανόηση. Υπάρχουν, επομένως, διαφορές, δεν είναι ομοιόμορφες κοινωνικά δυνάμεις. Η συνεταιριστική παραγωγή και εργασία δεν είναι άμεσα κοινωνική. Οι συνεταιρισμένοι έχουν ιδιοκτησία σε μέρος του παραγόμενου προϊόντος τους, σε αντίθεση με την κοινωνική παραγωγή, τα προϊόντα της οποίας είναι κοινωνική ιδιοκτησία.
Η πάλη για τη θεμελίωση και ανάπτυξη της νέας κοινωνίας καθοδηγείται από την επαναστατική εργατική εξουσία, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, που αξιοποιεί τους νόμους κίνησης της κομμουνιστικής κοινωνίας που διέπουν και την κατώτερη ατελή βαθμίδα, το σοσιαλισμό, όπου υπάρχουν υπολείμματα της δράσης νόμων καπιταλισμού, αφού για κάποιο χρονικό διάστημα συνεχίζουν να υπάρχουν εμπορευματική οικονομία, εμπορευματοχρηματικές σχέσεις, και βρίσκονται σε διαπάλη έως την οριστική και πλήρη επικράτηση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής. Δηλαδή, έως την πλήρη εξάλειψη κάθε διαφορετικής (ομαδικής, συνεταιριστικής, ή και μικροατομικής) ιδιοκτησίας. Η πορεία εξάλειψής τους συμβαδίζει με την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού έως τον κομμουνισμό. Από εδώ απορρέει και ο συνειδητός ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα. Αν η πολιτική της σοσιαλιστικής εξουσίας δεν επιλύει προς όφελος της κομμουνιστικής οικοδόμησης τις αντιθέσεις που αντικειμενικά υπάρχουν, αυτές οι αντιθέσεις είναι δυνατόν να εξελιχθούν σε ανταγωνιστικές, όπως έδειξε η πείρα, και να εκδηλωθούν με τη μορφή κρίσης, ενώ μπορούν να αποτελέσουν το έδαφος για την καλλιέργεια παθητικότητας, δυσφορίας, διαμαρτυρίας, ανάπτυξης αντισοσιαλιστικών στοιχείων, κάτω από την επίδραση και του ιμπεριαλισμού, που συνεχώς τους προσφέρει πλήρη στήριξη. Είναι δυνατό να διαμορφωθούν κοινωνικές δυνάμεις που να διεκδικήσουν καπιταλιστική παλινόρθωση, αν δεν εξαλειφθεί και κοινωνικοποιηθεί κάθε άλλη μορφή ιδιοκτησίας, που συνυπάρχει για κάποιο, άγνωστο εκ των προτέρων πόσο μεγάλο, χρονικό διάστημα, με την κοινωνική ιδιοκτησία.
Ορισμένες επισημάνσεις
Είναι γεγονός ότι το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, και το Κόμμα μας, δεν ήταν ώριμο σε αυτό το ζήτημα, δηλαδή να κατανοεί το μακρόχρονο και αντιφατικό της επαναστατικής διαδικασίας, που περιλαμβάνει:
Και την ανατροπή, την ήττα της αστικής τάξης, την κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Και τη θεμελίωση της νέας υλικοτεχνικής βάσης του σοσιαλισμού, με την ολοένα περισσότερο μηχανοποιημένη και αυτοματοποιημένη παραγωγή.
Και τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου, όχι απλά ως ανθρώπου απελευθερωμένου από το κεφάλαιο, αλλά ως μέλους του κοινωνικού συνόλου που είναι παραγωγός και ιδιοκτήτης του κοινωνικού πλούτου.
Και τη σχεδιασμένη ανάπτυξη της μηχανοποιημένης χρησιμοποίησης της γης για την παραγωγή, αυτό που συνήθως λέγεται αγροτική παραγωγή.
Και την κατάργηση κάθε ατομικής ιδιοκτησίας, κάθε καθυστέρησης στην ανάπτυξη του ανθρώπου και των εργαλείων που χρησιμοποιεί, καθυστέρηση πάνω στην οποία υπάρχει η χειρωνακτική, βαριά, μονότονη, μη δημιουργική επιτελική δουλειά.
Δεν είναι μονόπρακτο έργο όλη αυτή η επαναστατική διαδικασία.
Οι κατακτήσεις σε κάθε φάση δε γίνονται ανεπίστρεπτες, όσο υπάρχουν οι αντιθέσεις μεταξύ πόλης - χωριού, χειρωνακτικής - πνευματικής εργασίας, ανισομετρία στην παραγωγικότητα της εργασίας από περιφέρεια σε περιφέρεια, από κλάδο σε κλάδο, μεταξύ παραγωγικών μονάδων του ιδίου κλάδου, στα τμήματα μιας βιομηχανικής μονάδας. Οι δυσκολίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα οφείλονται και στο γεγονός ότι ωρίμασαν οι συνθήκες για τη σοσιαλιστική επανάσταση σε χώρες με συγκριτικά χαμηλότερη καπιταλιστική ανάπτυξη.
Επομένως, και τα πρακτικά ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης παρουσιάζονταν περιπλεγμένα, δεν είχαν εκδηλωθεί όλα τα φαινόμενα, δεν είχε συσσωρευτεί η εμπειρία, η παρατήρηση, πάνω στην οποία θα στηριζόταν πιο έγκαιρα η ανάπτυξη της θεωρίας. Το ξεκίνημα και η πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της κατώτερης βαθμίδας του νέου κομμουνιστικού κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού, δε βρίσκει τίποτα έτοιμο από τον καπιταλισμό, ως οικονομικές σχέσεις, σε αντίθεση με τους ταξικούς κοινωνικο-οικονομικούς σχηματισμούς, στους οποίους οι νέες σχέσεις παραγωγής εμφανίζονται στους κόλπους της παλιάς κοινωνίας και παλεύουν επαναστατικά να επικρατήσουν. Και εμφανίζονται στους κόλπους της παλιάς κοινωνίας, γιατί είναι σχέσεις παραγωγής που εδράζονται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Οι κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής εδράζονται στην κοινωνική ιδιοκτησία. Που για να εμφανιστούν και να κυριαρχήσουν, απαιτείται πρώτα η επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, η οποία δεν έχει καμιά ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής, για να μετατρέψει την καπιταλιστική ιδιοκτησία σε κοινωνική.
Είναι θεμελιακός ο ρόλος της επιστημονικής πρόβλεψης, της διορατικότητας, της ατσαλένιας ταξικής αντοχής, όχι μόνο για τις ηγεσίες, αλλά μαζικά για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, για πρωτοπόρους επιστήμονες και, βέβαια, πρωτοπόρους εργάτες στην πάλη για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει ενιαία τη νέα κοινωνία από την κατάκτηση της εξουσίας έως τον κομμουνισμό ακριβώς γιατί είναι ενιαίος κοινωνικός οικονομικός σχηματισμός. Είναι αντιεπιστημονική, με βάση την κοσμοθεωρία μας, η σταδιοποίηση. Η πάλη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού διεξάγεται από την εργατική τάξη με επικεφαλής το Κόμμα της και μοχλό την εξουσία της. Το Κόμμα είναι ο φορέας θεωρητικής επεξεργασίας και πολιτικής δράσης στην καθοδήγηση των μαζών για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας με βάση τις νομοτέλειές της. Η παραβίασή τους στη θεωρητική επεξεργασία για τη λύση των νέων προβλημάτων που προκύπτουν από την πορεία οικοδόμησης, αλλά και στην πολιτική πρακτική, η μη διόρθωσή τους στην πορεία, δημιουργεί προϋποθέσεις κυριαρχίας του οπορτουνισμού. Αυτός κυριάρχησε στα κόμματα εξουσίας, όχι ως συνειδητή επιλογή για επιστροφή στον καπιταλισμό, για την αντεπανάσταση, αλλά στην προσπάθειά τους να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Κι οδήγησε στην αντεπανάσταση.
Ο οπορτουνισμός ανοίγει το δρόμο για το αδυνάτισμα των κομμουνιστικών κομμάτων. Αποτελεί την ιδεολογική βάση για να ευοδωθούν οι προσπάθειες του ιμπεριαλισμού να υποσκάψει και να αδυνατίσει το σοσιαλισμό. Το πρόβλημα δε λύνεται με έναν τυπικό εξορκισμό των αναθεωρητικών, οπορτουνιστικών, διαλυτικών απόψεων και την καταδίκη των φορέων τους. Οι αρχές της υλιστικής - διαλεχτικής ερμηνείας της Ιστορίας οδηγούν στην αναζήτηση των αντικειμενικών δεδομένων της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής, στη βάση των οποίων δημιουργούνται προϋποθέσεις να εμφανιστούν οπορτουνιστικές θεωρίες και πρακτικές μέσα στο εργατικό κίνημα. Δε σημαίνει ότι η επικράτηση του οπορτουνισμού είναι αναπόφευκτη. Οταν υπάρχει συνείδηση των αντικειμενικών παραγόντων που ευνοούν το φαινόμενο, τότε είναι δυνατό το κομμουνιστικό κίνημα να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, τις παρενέργειες, τις προσωρινές ακόμα ήττες. Το πιο βασικό είναι ότι μειώθηκε, έως και αδυνάτισε, η συζήτηση θεωρητικών προβλημάτων και αιτιών που προκαλούσαν τη μια ή άλλη άποψη και παρέκκλιση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Εχουμε ακλόνητη την πεποίθηση, την πίστη, ότι αν και η αντεπανάσταση νίκησε προσωρινά, αν και ο ταξικός μας αντίπαλος διεξάγει πόλεμο ενάντια στην επανάσταση, η δύναμη της εργατικής τάξης είναι ανίκητη. Η Ιστορία δεν είπε ακόμη την τελευταία της λέξη. Η έφοδος στον ουρανό, για το πέρασμα από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας, είναι μπροστά μας ολοζώντανη. Ετσι κι αλλιώς, η Γη θα γίνει κόκκινη.
Ακριβώς γι' αυτό υπερασπίζουμε το σοσιαλισμό και τις κατακτήσεις του για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
H προσφορά του Σοσιαλιστικού Συστήματος
«1.H ανάπτυξη του καπιταλισμού και η πάλη των τάξεων έφερε νομοτελειακά τον κομμουνισμό στο ιστορικό προσκήνιο στα μέσα του 19ου αιώνα. Tο πρώτο επιστημονικό κομμουνιστικό πρόγραμμα είναι το «Mανιφέστο του Kομμουνιστικού Kόμματος» που έγραψαν οι K. Mαρξ - Φρ. Eνγκελς πριν από 160 χρόνια, το 1848. H πρώτη προλεταριακή επανάστασηήταν η Παρισινή Kομμούνα το 1871. O 20ός αιώνας έφερε την επιτυχία της Oχτωβριανής Σοσιαλιστικής Eπανάστασης στη Pωσία το 1917, που υπήρξε η αφετηρία για ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του πολιτισμού στην Ιστορία της ανθρωπότητας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Στη συνέχεια, μετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατακτήθηκε η εξουσία, με σκοπό τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, σε μια σειρά χώρες στην Eυρώπη, στην Aσία, αλλά και στην αμερικανική ήπειρο, στην Kούβα.
Παρά τα όποια προβλήματα των σοσιαλιστικών χωρών, το διαμορφωμένο σοσιαλιστικό σύστημα στον 20ό αιώνα απέδειξε την ανωτερότητα του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού, τα τεράστια πλεονεκτήματα που παρέχει για την εργασία και τη ζωή των εργαζομένων.
H Σοβιετική Eνωση και το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα αποτέλεσαν το μόνο πραγματικό αντίβαρο στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. O ρόλος της Σοβιετικής Eνωσης στην Aντιφασιστική Nίκη των Λαών, κατά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν καθοριστικός. H Eνωση Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών (EΣΣΔ) συνέτριψε τη στρατιωτική μηχανή της Γερμανίας και των συμμάχων της, που είχαν εισβάλει στο έδαφός της. Απελευθέρωσε σειρά χωρών της Ευρώπης από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Για τη σοσιαλιστική πατρίδα έδωσαν τη ζωή τους πάνω από 20 εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες, περίπου 10 εκατομμύρια ακόμα έμειναν ανάπηροι ή τραυματίστηκαν, ενώ τεράστιες ήταν οι υλικές καταστροφές.
Oι νίκες του Κόκκινου Στρατού ώθησαν σημαντικά την ανάπτυξη των εθνικοαπελευθερωτικών και αντιφασιστικών κινημάτων, στα οποία πρωτοστατούσαν τα Kομμουνιστικά Kόμματα. Σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, με την καθοριστική συμβολή της EΣΣΔ, η αντιφασιστική πάλη συνδέθηκε με την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Tα σοσιαλιστικά κράτη έδωσαν ιστορικά παραδείγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης σε λαούς που αγωνίζονταν ενάντια στην εκμετάλλευση, στην ξένη κατοχή και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Συνέβαλαν αποφασιστικά στην κατάλυση του αποικιοκρατικού συστήματος και τον περιορισμό των πολεμικών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων.
Oι κατακτήσεις των εργαζομένων στα σοσιαλιστικά κράτη, για αρκετές δεκαετίες, ήταν σημείο αναφοράς και συνέβαλαν στην απόσπαση κατακτήσεων από το εργατικό και λαϊκό κίνημα των καπιταλιστικών κοινωνιών. O διεθνής συσχετισμός δυνάμεων, που διαμορφώθηκε μετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επέδρασε ώστε τα καπιταλιστικά κράτη να υποχρεωθούν, σε ένα βαθμό, σε υποχωρήσεις και ελιγμούς, για να αναχαιτίσουν την επαναστατική γραμμή πάλης, να διαμορφώσουν συνθήκες ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος.
H κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς, άνοιξε το δρόμο για την παραγωγή και την ανάπτυξη των επιστημών, με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Eτσι, όλοι είχαν εξασφαλισμένη εργασία, δημόσια δωρεάν ιατρική περίθαλψη και Παιδεία, παροχή φθηνών υπηρεσιών από το κράτος, κατοικία, πρόσβαση στην πνευματική και πολιτιστική δημιουργία. H ριζική εξάλειψη της τρομερής κληρονομιάς του αναλφαβητισμού, σε συνδυασμό με την άνοδο του γενικού επιπέδου μόρφωσης και ειδίκευσης, και ο εκμηδενισμός της ανεργίας αποτελούν μοναδικά σοσιαλιστικά επιτεύγματα. Στη Σοβιετική Eνωση, σύμφωνα με την απογραφή του 1970, είχαν αποκτήσει μέση ή ανώτατη μόρφωση πάνω από τα 3/4 του απασχολούμενου πληθυσμού στις πόλεις και το 50% των εργαζομένων στο χωριό.
H EΣΣΔ στην εικοσιτετράχρονη, πριν από τη ναζιστική επίθεση, πορεία της, πραγματοποίησε αλματώδη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, αμβλύνοντας την ανισομετρία που είχε κληρονομήσει. H πολιτιστική επανάσταση, ως αναπόσπαστο στοιχείο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, έδωσε τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να γνωρίσουν τις κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού.
Στη Σοβιετική Eνωση, το 1975, είχε καθιερωθεί με νόμο ότι οι ώρες εργασίας δεν μπορούσαν να ξεπερνούν τις 41 τη βδομάδα, από τις λιγότερες στον κόσμο. Σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν ημέρες εβδομαδιαίας ανάπαυσης και ετήσιες άδειες με αποδοχές. Διευρύνθηκε ο μη εργάσιμος χρόνος, άλλαξε το περιεχόμενό του. Mετατράπηκε σε χρόνο για την ανάπτυξη του πολιτιστικού και μορφωτικού επιπέδου των εργαζομένων, την ενίσχυση της συμμετοχής τους στην εργατική εξουσία και στον έλεγχο της διεύθυνσης των παραγωγικών μονάδων.
H Κοινωνική Ασφάλιση των εργαζομένων ήταν φροντίδα πρώτης προτεραιότητας του σοσιαλιστικού κράτους. Δημιουργήθηκε το καθολικό σύστημα συνταξιοδότησης, με σημαντικό επίτευγμα το χαμηλό όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση (55 χρόνια για τις γυναίκες, 60 για τους άνδρες). H χρηματοδότηση των Ταμείων εξασφαλιζόταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις ασφαλιστικές εισφορές των επιχειρήσεων και ιδρυμάτων. Aνάλογες συνθήκες επικρατούσαν και στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κράτη.
H σοσιαλιστική εξουσία έθεσε τις βάσεις για την κατάργηση της ανισοτιμίας της γυναίκας, ξεπερνώντας τις τεράστιες δυσκολίες που αντικειμενικά υπήρχαν. Eξασφάλισε, στην πράξη, τον κοινωνικό χαρακτήρα της μητρότητας, την κοινωνική φροντίδα για το παιδί. Kατοχύρωσε για τη γυναίκα ίσα δικαιώματα με τον άνδρα στον οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό τομέα, αν και δεν είχε ακόμα εξαλειφθεί κάθε μορφή ανισότιμων σχέσεων με το άλλο φύλο, που είχαν παγιωθεί σε μια μακραίωνη πορεία.
H δικτατορία του προλεταριάτου, η επαναστατική εργατική εξουσία, ως κράτος που εξέφραζε τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας των εκμεταλλευόμενων και όχι της κοινωνικής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών, αναδείχτηκε σε ανώτερου τύπου δημοκρατία. Για πρώτη φορά στην Ιστορία, έδωσε τη δυνατότητα η μονάδα παραγωγής να γίνει ο πυρήνας της δημοκρατίας, με την αντιπροσωπευτική συμμετοχή των εργαζομένων στην εξουσία και τη διεύθυνση, τη δυνατότητα να εκλέγουν και να ανακαλούν εκπροσώπους των εργαζομένων στα ανώτερα όργανα της εξουσίας. H εργατική εξουσία έβγαλε τις μάζες από το περιθώριο, αναπτύχθηκε ένας μεγάλος αριθμός μαζικών οργανώσεων, συνδικαλιστικών, πολιτιστικών, μορφωτικών, γυναικείων, νεολαιίστικων όπου ήταν οργανωμένη η πλειοψηφία του πληθυσμού.
H αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, μιλώντας για αντιδημοκρατικά και ανελεύθερα καθεστώτα, προβάλλει τις έννοιες «δημοκρατία» και «ελευθερία» με το αστικό τους περιεχόμενο: Ταυτίζει τη δημοκρατία με τον αστικό κοινοβουλευτισμό, την ελευθερία με τον αστικό ατομισμό και την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία. Tο πραγματικό περιεχόμενο της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον καπιταλισμό είναι ο οικονομικός καταναγκασμός της μισθωτής σκλαβιάς και η δικτατορία του κεφαλαίου γενικά στην κοινωνία και ειδικά μέσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. H κριτική μας προσέγγιση, σχετικά με τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο και τη συμμετοχή, δεν έχει καμία σχέση με την αστική και οπορτουνιστική πολεμική για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες στην EΣΣΔ.
H Oχτωβριανή Eπανάσταση εγκαινίασε τη διαδικασία ισοτιμίας εθνών και εθνοτήτων, στο πλαίσιο ενός τεράστιου πολυεθνικού κράτους και έδωσε την κατεύθυνση επίλυσης του εθνικού προβλήματος με την εξάλειψη της εθνικής καταπίεσης σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις της. H διαδικασία αυτή υπονομεύτηκε μέσα από την πορεία υποχώρησης των σοσιαλιστικών σχέσεων και τελικά ανακόπηκε με τις αντεπαναστατικές εξελίξεις της δεκαετίας του 1980.
Tα σοσιαλιστικά κράτη έκαναν σοβαρή προσπάθεια να αναπτύξουν συνεργασία και οικονομικές σχέσεις, με βάση την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού. Mε την ίδρυση, το 1949, του Συμβουλίου Oικονομικής Aλληλοβοήθειας (ΣOA), έγινε προσπάθεια να διαμορφωθεί ένας νέος, άγνωστος ως τότε, τύπος διεθνών σχέσεων, που βασιζόταν στις αρχές της ισοτιμίας, του αμοιβαίου οφέλους και της αλληλοβοήθειας κρατών που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό. Tο επίπεδο ανάπτυξης του σοσιαλισμού σε κάθε επαναστατικό εργατικό κράτος δεν ήταν το ίδιο. Σε μεγάλο βαθμό εξαρτιόταν από το επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης όταν πάρθηκε η εξουσία, ζήτημα που πρέπει να ληφθεί υπόψη κατά την εκτίμηση και σύγκριση.
Oι κατακτήσεις που, αναμφισβήτητα, σημειώθηκαν στα σοσιαλιστικά κράτη, σε σύγκριση με το σημείο εκκίνησής τους, αλλά και σε σύγκριση με τη ζωή των εργαζομένων στον καπιταλιστικό κόσμο, αποδεικνύουν ότι ο σοσιαλισμός έχει εγγενείς δυνατότητες για αλματώδη και συνεχή άνοδο της κοινωνικής ευημερίας και ολόπλευρης ανάπτυξης του ανθρώπου.
Tο ιστορικά καινούριο είναι ότι η ανάπτυξη αφορούσε στο σύνολο των μαζών, σε αντίθεση με την καπιταλιστική ανάπτυξη τη συνδεδεμένη με την εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία, με τεράστιες καταστροφές, όπως των αυτόχθονων πληθυσμών στην αμερικανική ήπειρο, στην Aυστραλία, με το μαζικό δουλεμπόριο στις HΠA των προηγούμενων αιώνων, με την αποικιοκρατική εκμετάλλευση, με την αναρχία στην παραγωγή και τις καταστροφές των μεγάλων οικονομικών κρίσεων, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την παιδική εργασία και τόσα άλλα.
H προσφορά και η υπεροχή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην EΣΣΔ πρέπει να κριθεί σε συνάρτηση με την ιμπεριαλιστική στρατηγική περικύκλωσής της, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές, συνεχή εμπόδια και απειλές» (Από την απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ: «Eκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό»).

ΚΕΡΚΥΡΑ-Μετωπική εργαζομένων – Aquis για συμβάσεις και μισθούς


Μετωπική εργαζομένων – Aquis για συμβάσεις και μισθούςPDFΕκτύπωση
1PAGE 1PAGE
Κείμενο: CorfuPress.com on Δευτέρα, 25 Ιουνίου 2012 00:08   
kent pelais
Στην Κέρκυρα ο ιδιοκτήτης της Aquis Τζων Κεντ για υπογραφή επιχειρησιακής σύμβασης. Άστραψε και βρόντηξε ο πρόεδρος των εργαζομένων Στ. Πελάης.

Σε μετωπική σύγκρουση οδηγούνται οι ξενοδοχοϋπάλληλοι με την εργοδοσία των ξενοδοχείων Ακουις.
Ο Τζων Κέντ εκ των μεγαλομετόχων της εταιρείας βρέθηκε στην Κέρκυρα σε μια προσπάθεια να πείσει ο ίδιος τους εργαζόμενους στα τρία ξενοδοχεία του, για υπογραφή επιχειρησιακής σύμβασης, με μείωση των αποδοχών.
Άστραψε και βρόντηξε ο πρόεδρος των εργαζομένων Σταμάτης Πελάης, που υποστηρίζει ότι κρατούν με νύχια και δόντια τη συλλογική σύμβαση εργασίας και δεν θα επιτρέψουν την ανατροπή της.
Όπλο του όπως υποστηρίζει οι υπογραφές της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων ενώ παράλληλα διαψεύδει τις περί του αντιθέτου δηλώσεις εκπροσώπων της Ακουις και κάνει λόγο για τρομοκρατία και εκβιασμό των ξενοδοχοϋπαλλήλων.

Τι ζητά ο Κεντ, τι λένε οι εργαζόμενοι
Ο πρόεδρος των ξενοδοχοϋπαλλήλων Σταμάτης Πελάης τόνισε στο corfupresstv, το βράδυ του Σαββάτου 23 Ιουνίου, ότι η επιχείρηση Aquis επιχείρησε να θέσει σε ισχύ μια επιχειρησιακή σύμβαση που μειώνει κατά 15% τους μισθούς των εργαζομένων, μεταφέρει την ημερομηνία επαναπρόσληψης από τις 15/5 στις 25/5 και την ημερομηνία πληρωμής από την 1η του μήνα στις 20 του επόμενου μήνα. «Αυτό ο κ. Κεντ προσπαθεί να το περάσει, ενώ η ελληνική νομοθεσία αναφέρει ρητά ότι η πρώτη του μηνός είναι η ημέρα πληρωμής και η παράβασή του έχει ποινή αυτοφόρου, για να μπορεί να διπλαρώνει τους μήνες πληρωμής και γενικά με αυτή τη σύμβαση οι εργαζόμενοι χάνουν το δικαίωμα επαναπρόσληψης, αφού δεν θα μπορούν να καταθέτουν αιτήσεις μέσω του σωματείου τους», υποστήριξε ο Στ. Πελάης.

Στ. Πελάης: Εκβίασαν τους εργαζόμενους...
Ο κ. Πελάης τόνισε ότι οι εργαζόμενοι απάντησαν αρνητικά στην πρόταση αυτή, γεγονός που οδήγησε τον κ. Κεντ να μεταβεί από το Λονδίνο στην Κέρκυρα για να συναντηθεί με έναν – έναν του εργαζόμενους στα ξενοδοχεία του. Είχαν προηγηθεί άκαρπες προσπάθειες από τους προϊσταμένους και στη συνέχεια από τους διευθυντές του Ομίλου.
Ο κ .Πελάης κάνει λόγο για απειλές και υφαρπαγή υπογραφών: «Απείλησε τους εργαζόμενους ότι αν δεν υπογράψουν θα κλείσουν τα ξενοδοχεία και θα είναι αυτοί υπεύθυνοι, προσπαθώντας να τους υφαρπάξει τις υπογραφές τους. Παρά ταύτα οι υπογραφές που κατάφερε να πάρει είναι μειοψηφία καθώς ο Σύνδεσμος έχει συλλέξει υπογραφές άρνησης στη συλλογική σύμβαση που είναι στο 90% στο Σάντυ, 60% στον Άγιο Γόρδιο και 90% στο Ακτή Πέλεκας. Ακόμη όμως κι αυτές που πήρε, με καθόλου ορθόδοξο τρόπο, υπάρχει επιστολή που υπογράφουν εργαζόμενοι και ζητούν από την εταιρεία να μην κάνει χρήση των υπογραφών τους, να μην γίνει καμία μείωση τους μισθούς και να σταματήσουν οποιαδήποτε νύξη για επιχειρησιακή σύμβαση. Έχουν εξουσιοδοτήσει δε, τον Σύνδεσμο να τους εκπροσωπήσει στη διαπραγμάτευση για τους μισθούς και τα δικαιώματά τους».

...Αλλά δεν τα κατάφεραν
Οι υπογραφές που έχει στα χέρια  της η εργοδοσία της Aquis είναι μειοψηφικές, υποστηρίζει ο Στ. Πελάης «παρότι βγαίνουν σε ΜΜΕ και λένε ψευδώς ότι έχουν την πλειοψηφία των υπογραφών. Αν είχαν την πλειοψηφία γιατί αναγκάστηκε να έρθει άρον – άρον ο κ. Κεντ και γιατί δεν προχωρούν σε επιχειρησιακή σύμβαση; Πέραν του ότι ο ισχυρισμός τους για πλειοψηφία υπογραφών είναι ψευδής, προέβησαν σε αισχρές πράξεις όπως να απειλούν ανθρώπους του μεροκάματου, λίγο πριν την σύνταξη, ότι δεν θα πάρουν τα τελευταία ένσημα που χρειάζονται για τη σύνταξη γιατί το ξενοδοχείο θα κλείσει, ενώ στο ξενοδοχείο Ακτή Πέλεκας μοίραζαν στους εργαζόμενους ερωτηματολόγιο που τους καλούσαν να απαντήσουν αν είναι υπέρ της σύμβασης ή υπέρ του κλεισίματος του ξενοδοχείου».

Το επεισόδιο εργαζομένων - Κεντ
Ο κ. Πελάης τόνισε ότι η απάντηση των εργαζομένων ήρθε στις 6 το απόγευμα του Σαββάτου  όταν συγκεντρώθηκαν εργαζόμενοι μαζί με το σωματείο τους έξω από την είσοδο του ξενοδοχείου και «απέτρεψαν περιφρουρώντας το χώρο εργασίας τους, αυτή την επιχείρηση του κ. Κεντ, λέγοντας όχι στις απειλές του περί κλεισίματος του ξενοδοχείου και υπογραφής επιχειρησιακής σύμβασης».
Ο κ. Πελάης τόνισε ότι το σημαντικότερο σε αυτή την σύμβαση δεν είναι η μείωση των μισθών όσο η προσπάθεια μέσω της επιχειρησιακής για σύσταση προσώπου που θα μπορεί να κάνει ότι θέλει με τα χρήματα και τα δικαιώματα των εργαζομένων στην Aquis. «Με το πακέτο των μέτρων του κ. Κεντ χάνονται όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων και δεν είμαστε διατεθειμένοι να τον αφήσουμε να το κάνει», κατέληξε.

Επισημαίνεται ότι η Aquis χρωστά δεδουλευμένα στους εργαζόμενους των ξενοδοχείων, γεγονός που όπως δήλωσε ο κ. Πελάης θα εξεταστεί από το σωματείο άμεσα.

Η Επανάσταση και οι αντιφάσεις της


Η Επανάσταση και οι αντιφάσεις της



Για να οργανωθεί, εκδηλωθεί και πετύχει μια επανάσταση χρειάζεται να την ευνοούν οι αντικειμενικές συνθήκες, να στηρίζεται σε μια επαναστατική κοινωνική πρωτοπορία και σε κατάλληλη οργάνωση που θα την προετοιμάσει, σε μια επαναστατική ιδεολογία και σ' ένα πρόγραμμα κοινωνικών και πολιτικών μεταρρυθμίσεων, το οποίο θα συνεπάρει και θα συσπειρώσει γύρω του την πλειοψηφία των λαϊκών μαζών.
Οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούσαν την εκδήλωση της Ελληνικής Επανάστασης. Το παλιό φεουδαρχικό καθεστώς - με τις όποιες παραλλαγές του - έπνεε τα λοίσθια διεθνώς και η Οθωμανική Αυτοκρατορία ειδικότερα είχε πλέον πάρει την αντίστροφη πορεία της, που αργά ή γρήγορα θα την έθετε εκτός ιστορικού προσκηνίου. Από την άλλη η ανερχόμενη αστική τάξη υπογράμμιζε το περιεχόμενο των κοινωνικών αλλαγών, που αλλού κυοφορούνταν κι αλλού έπαιρναν σάρκα και οστά. Η αστική επανάσταση είχε αποδείξει το ιστορικά ξεπερασμένο των φεουδαρχικών σχέσεων παραγωγής. Η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση είχε φέρει στο προσκήνιο της ιστορίας τις πλατιές λαϊκές μάζες, αποκαλύπτοντας σε όλες του τις διαστάσεις το κοινωνικό περιεχόμενο των οικονομικών εξελίξεων. Η διαμόρφωση των εθνικών συνειδήσεων προχωρούσε αλματωδώς. Και, φυσικά, δίπλα σ' αυτή την πραγματικότητα ξεδιπλωνόταν η αντίδραση της παλιάς κοινωνίας, που αρνούνταν να πεθάνει οικειοθελώς, αλλά και ο συντηρητισμός απέναντι σε μη ελεγχόμενες επαναστατικές εξελίξεις των ανώτερων τμημάτων της αστικής τάξης που είχαν τρομοκρατηθεί μπρος στην απελευθέρωση τεράστιων λαϊκών μαζών που είχε προκαλέσει η επανάσταση των Γάλλων. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Επανάσταση του '21 έρχεται σε μια περίοδο συντηρητικής αναδίπλωσης στην Ευρώπη, όπου τόσο η αστική τάξη όσο και οι φεουδάρχες έχουν διδαχτεί πολλά από το προηγούμενο κύμα επαναστάσεων και ασφαλώς έχουν πάρει τα μέτρα τους. Η Ελληνική Επανάσταση είναι εθνικοαπελευθερωτική. Για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους διακρίνεται από το περιορισμένο βάθος του κοινωνικού της προγράμματος, αφού κυρίως στρέφεται γύρω από το αίτημα της εθνικής αποκατάστασης με τη δημιουργία ανεξάρτητου εθνικού κράτους.
Η επαναστατική πρωτοπορία και ιδεολογία
Το ρόλο της επαναστατικής πρωτοπορίας στην Επανάσταση του '21 ανέλαβαν, αρχικά, να παίξουν τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της αστικής τάξης της εποχής - μικρέμποροι και διανοούμενοι - που ταυτόχρονα ήταν και τα λιγότερο οικονομικά ανεπτυγμένα στο εσωτερικό της, βρίσκονταν κοντά στο λαό και γι' αυτό ήταν τα πιο δεκτικά στις επαναστατικές ιδέες, αφού - πέραν των άλλων - δεν είχαν πολλά πράγματα να χάσουν. Αντίθετα μόνο σε οφέλη μπορούσαν να προσδοκούν. Η επαναστατική αυτή πρωτοπορία συλλαμβάνει γρήγορα την ανάγκη της οργάνωσης, στην οποία και ανταποκρίνεται με τη συγκρότηση των λεγόμενων εταιρειών (Βλέπε: "Εταιρεία του Ρήγα", "Ελληνόγλωσσο Ξενοδοχείο", "Φιλόμουσος Εταιρεία", "Φιλική Εταιρεία"). Πιο αποτελεσματική αποδείχτηκε η "Εταιρεία των Φιλικών", που ιδρύθηκε στην Οδησσό το 1814 από τους Ν. Σκουφά, Εμ. Ξάνθο και Αθ. Τσακάλωφ. Η εταιρεία αυτή αφομοίωσε τις καλύτερες αρχές οργανωτικής συγκρότησης της εποχής, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να βαθύνει στο κοινωνικό της πρόγραμμα. Π. χ. ουδέποτε κατάφερε να αποκτήσει ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα για το ζήτημα της γης και να ανταποκριθεί στους πόθους της μεγάλης μάζας του λαού, των ακτημόνων και των μικροϊδιοκτητών. Σ' αυτό συντέλεσε - πέραν των άλλων - και το γεγονός ότι γρήγορα το πάνω χέρι στις γραμμές της και στην ηγεσία του επαναστατικού αγώνα πήρε η συμμαχία των ισχυρών, οικονομικά, αστών με τους κοτζαμπάσηδες και τον ανώτερο κλήρο, μια συμμαχία που διατηρούσε ισχυρούς δεσμούς με τον εξωτερικό παράγοντα.
Η ψυχή, η προϋπόθεση επιτυχίας και η δύναμη που χάρισε τη νίκη στην επανάσταση - σ' ό,τι αφορά την εθνική απελευθέρωση - ήταν ο λαός, η αγροτική μάζα κυρίως και κατά δεύτερο λόγο οι εμποροϋπάλληλοι και οι ναύτες που αριθμητικά ήταν πολύ λίγοι. Οι "ξεβράκωτοι" σύμφωνα με την ορολογία της Γαλλικής Επανάστασης, που στέναζαν κάτω από την κοινωνική καταπίεση Οθωμανών και Ελλήνων τσιφλικούχων, ήθελαν να απαλλαγούν από αυτή και είχαν τεράστια - αν και όχι συγκεντροποιημένη - πείρα, αιώνων, ένοπλης αντίδρασης στο κοινωνικό καθεστώς με το κίνημα της κλεφτουριάς. Ομως οι "ξεβράκωτοι" της Ελληνικής Επανάστασης δεν είχαν συνείδηση της δύναμής τους.
Ως προς την ιδεολογία της η Επανάσταση δεν μπορεί παρά να συμβαδίζει με την εποχή της. Εμπνέεται από τις ιδέες της ανερχόμενης αστικής τάξης διεθνώς. Κατ' αρχήν εμπνέεται από τη Γαλλική Επανάσταση. "Η Γαλλική Επανάστασις και ο Ναπολέων - λέει ο Κολοκοτρώνης - έκαμε, κατά τη γνώμη μου, να ανοίξουν τα μάτια του κόσμου" ("Απομνημονεύματα", εκδόσεις Μέρμηγκας, τόμος 1ος, σελ. 275). Εμπνέεται όμως και από το κίνημα των Καρμπονάρων στην Ιταλία, τους Δεκεμβριστές στη Ρωσία κ. ο. κ. (Λ. Στρίγκου: "ΗΕπανάσταση του '21", εκδόσεις Θεμέλιο 1966, σελ. 40-41). Ομως τα ιδεολογικά ρεύματα που συνεπαίρνουν τους Ελληνες και έρχονται κυρίως από το εξωτερικό - με όλες τις συντηρητικές αλλοιώσεις που έχουν δεχτεί στο διάβα του χρόνου λόγω των κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων που συντελούνται - δε γίνεται κατορθωτό να μετουσιωθούν στην ελληνική πραγματικότητα ολοκληρωμένα, να ξεδιπλώσουν όλο το ριζοσπαστισμό τους και να εκφράσουν το σύνολο του κοινωνικοπολιτικού προβλήματος, γεγονός που εξηγείται σε μεγάλο βαθμό και από τις ανακατατάξεις στο επίπεδο της ηγεσίας του επαναστατικού αγώνα. Δεν είναι δυνατό να μην προσεχτεί ότι η Ελληνική Επανάστασηδεν κατόρθωσε να διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, δεν αγκάλιασε τους πόθους των λαϊκών μαζών για λύση του αγροτικού ζητήματος με απαλλοτρίωση και μοίρασμα της γης, συγκρούστηκε μ' αυτούς τους πόθους (βλέπε τους σκληρούς εμφυλίους πολέμους στο διάστημα του επαναστατικού αγώνα), περιόρισε τους ορίζοντές της και ταυτίστηκε πολύ γρήγορα μόνο με την ανάγκη συγκρότησης ανεξάρτητης εθνικής κρατικής οντότητας, που, ασφαλώς, ήταν μια ουσιαστική κοινωνική και πολιτική αλλαγή, αλλά όχι η μόνη αναγκαία.
Ορισμένες ταξικές ιδιομορφίες
Πιο πριν αναφερθήκαμε συνοπτικά στις κοινωνικές τάξεις και στρώματα που με την παρουσία και τη δράση τους σφράγισαν τον επαναστατικό αγώνα. Πρέπει όμως να επισημάνουμε κάποιες βασικές ταξικές ιδιομορφίες που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην πορεία, την εξέλιξη και την κατάληξη του επαναστατικού αγώνα των Ελλήνων.
Η αστική τάξη της εποχής - όπως και κάθε τάξη σε κάθε εποχή - δε διακρίνεται από ομοιομορφία και ομοιογένεια. Διέπεται από τις δικές της εσωτερικές διαστρωματώσεις και αντιφάσεις. Κυρίως αναπτύσσεται εκτός του ελληνικού χώρου (στις ελληνικές παροικίες της Ρωσίας, της Αυστρίας, της Γερμανίας, της Μολδοβλαχίας), παίζει μεταπρατικό ρόλο και αποτελεί το συμπλήρωμα του ξένου κεφαλαίου - με το οποίο συμφύεται - στις ανταλλακτικές σχέσεις Ευρώπης - Ανατολής. Τέτοια είναι και η δραστηριότητα των εμποροκαραβοκυραίων στα ελληνικά νησιά. Το οικονομικά ισχυρό τμήμα της αστικής τάξης πέραν του ότι διακατέχεται από το συντηρητισμό του μεγάλου κεφαλαίου της Ευρώπης, με το οποίο συνδέεται, κύριο μέλημά του έχει να κερδοσκοπεί από τις εμπορικές του δραστηριότητες και ενδιαφέρεται για την εθνική απελευθέρωση μόνο στο βαθμό που αυτή συνάδει με τα συμφέροντά του, πράγμα που δε συμβαίνει πάντοτε. Ετσι εξηγείται άλλωστε και το γεγονός ότι οι Φιλικοί στο ξεκίνημά τους, όταν απευθύνθηκαν στους μεγαλέμπορους για να τους στρατολογήσουν στον αγώνα, αντιμετώπισαν το χλευασμό, την αποδοκιμασία και το γύρισμα της πλάτης (Ι. Φιλήμονος: "Δοκίμιον ιστορικόν περί της "Φιλικής Εταιρείας"", σελ. 179). Οι μεγαλοαστοί θα προσχωρήσουν στην Επανάσταση όταν θα εκτιμήσουν πως η πορεία της είναι αναπότρεπτη. Ομως θα συμμαχήσουν με τους κοτζαμπάσηδες, θα περιορίσουν τους κοινωνικοπολιτικούς της ορίζοντες και θα πρωταγωνιστήσουν ώστε να τη θέσουν κάτω από την ομπρέλα των μεγάλων δυνάμεων.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση - όπως προαναφέραμε - παίζουν τα κατώτερα τμήματα των αστών (μικρέμποροι, διανοούμενοι και βιοτέχνες). Δεν πρέπει να μας διαφεύγει π. χ. ότι ο ιθύνων νους της "Φιλικής Εταιρείας", ο Ν. Σκουφάς, ήταν χρεοκοπημένος έμπορος (Γ. Κορδάτου: "Μεγάλη ιστορία της Ελλάδας", τόμος X, σελ. 30 και Ι. Φιλήμονος, στο ίδιο, σελ. 179). Οι ριζοσπάστες αυτοί αστοί γρήγορα θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα. Δεν έχουν την τόλμη και τη δύναμη να κρατήσουν την ηγεσία του αγώνα, όταν από το 1819 στη "Φιλική Εταιρεία" μπαίνουν τα συντηρητικά στοιχεία, οι μεγαλέμποροι, οι κοτζαμπάσηδες και οι Φαναριώτες δεν έχουν την οικονομική δύναμη να χρηματοδοτήσουν αυτό τον αγώνα, δεν έχουν ολοκληρωμένο κοινωνικό πρόγραμμα και τρέφουν αυταπάτες για τις επιδιώξεις των ισχυρών.
Τα αντιδραστικά φεουδαρχικά στρώματα, οι κοτζαμπάσηδες, οι Φαναριώτες και η εκκλησία (πλην του κατώτερου κλήρου που ζει στη φτώχεια και έχει σχέσεις με το λαό) είναι αντίθετα με την επανάσταση, γιατί απολαμβάνουν ισχυρά οικονομικά προνόμια και διαθέτουν δύναμη και εξουσία στα πλαίσια του Οθωμανικού κράτους (βλέπε: Γ. Ζέβγου: "Σύντομη μελέτη της νεοελληνικής ιστορίας", μέρος Α, σελ. 11-25). Προσχωρούν στην Επανάσταση όταν αντιλαμβάνονται πως δεν μπορούν να την εμποδίσουν, συνεχώς την υπονομεύουν, διεκδικούν την ηγεσία, καταδιώκουν και παραμερίζουν τα λαϊκά - ριζοσπαστικά στοιχεία, επιδιώκουν να σταματήσουν τις κοινωνικοπολιτικές επιπτώσεις της. Τέλος, ο λαός, δηλαδή η αγροτική μάζα των μικροϊδιοκτητών και των ακτημόνων - αλλά και οι εμποροϋπάλληλοι και ναύτες - αν και είναι η πλειοψηφούσα δύναμη χωρίς την οποία δε θα γινόταν η επανάσταση, στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούνται από απλούς ανθρώπους, χωρίς μόρφωση, διασκορπισμένους σ' όλη την επικράτεια της χώρας, χωρίς πολιτική πείρα και ωριμότητα, χωρίς δική τους ξεχωριστή οργάνωση - αντικειμενικά δεν ήταν δυνατό να υπάρξει τέτοια οργάνωση - ώστε να είναι σε θέση να διεκδικήσουν και να επιβάλουν τους πόθους τους (Γ. Κορδάτου "Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας", τόμος X, σελ. 676).

TOP READ