24 Ιουν 2012

'Τόση ντροπή για μια αγγουροντομάτα…''


'Τόση ντροπή για μια αγγουροντομάτα…''

(Aναδημοσίευση απο  οικοδομος)




Την Τετάρτη που μας πέρασε είδαμε πάλι εκατοντάδες συνανθρώπους μας να στέκονται σε μια μεγάλη ουρά, στο Πεδίον του Άρεως αυτή τη φορά, και να περιμένουν υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο για να πάρουν στα χέρια τους ένα μικρό χαρτοκιβώτιο ζαρζαβατικά, προσφορά του τάδε αγροτικού συνεταιρισμού.

Παρακολουθώντας το απόγευμα της ίδιας μέρας, ένα ακόμα μετεκλογικό πάνελ στη ΝΕΤ, είδα οι εικόνες αυτές να γίνονται αντικείμενο σχολιασμού από τους εκπροσώπους των κομμάτων που βρίσκονταν εκεί. Κάποιοι μιλούσαν απλώς με συμπάθεια για  αυτούς τους ανθρώπους και κάποιοι άλλοι, «διεκδικούσαν» το δικαίωμα να είναι το ίδιο ευαίσθητοι με τους προηγούμενους! (Νιώθω μια απέραντη αηδία όταν ακούω εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να εκφράζονται μ’ αυτόν τον τρόπο)…
Στο τέλος της συζήτησης, που δεν είχαν για θέμα τους  προφανώς αυτές τις  σκηνές,  η δημοσιογράφος-παρουσιάστρια της ΝΕΤ που δεν γνωρίζω το όνομά της (φωτογραφία)… τόλμησε να κλείσει την εκπομπή με τη φράση «η θλιβερή αυτή εικόνα, είναι η εικόνα της ημέρας», αναφερόμενη στις ουρές στο Πεδίον του Άρεως. Τι ήθελε να το πει; Ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, κάποιος Ντόλιος, προκλητικά και θρασύτατα της επιτέθηκε λέγοντάς της επί λέξει: «είστε πολύ αριστερή για δημοσιογράφος»!!! 
Η παρουσιάστρια φανερά σοκαρισμένη από την επίθεση τον ρώτησε τι εννοεί και ο θρασύς πασοκοΝτόλιος συνέχισε την επίθεση λέγοντάς της ότι η ΝΕΤ «πρέπει να στείλει αισιόδοξο μήνυμα στην κοινωνία» μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης και όχι «απαισιοδοξία μέσω σκηνών που όλοι τις ξέρουμε». Και κατάφερε τελικά, εκβιαστικά,  να κλείσει η εκπομπή με τον τρόπο που αυτός ήθελε! Η συμπεριφορά αυτή είναι ενδεικτική της σχέσης κάποιων κομμάτων με το λαό, ας τα βλέπει όμως αυτά ο «κυρίαρχος» και ας καμαρώνει τους εκπροσώπους του(ς).
Όμως ας επανέλθουμε στο γεγονός. Έγινε λόγος από πολλούς για σκηνές ντροπής. Εγώ τις λέω σκηνές ξεφτίλας. Και το ερώτημα που βάζουν κάποιοι είναι «ποιος πρέπει να ντρέπεται». Πρέπει να ντρέπεται ο εξαθλιωμένος πολίτης μιας χώρας όταν είναι άστεγος και πεινασμένος; Πρέπει να ντρέπεται αυτός που μην έχοντας λεφτά να γεμίσει το στομάχι του περιμένει στον ήλιο για ελεημοσύνη ή αυτός που τον σπρώχνει στην πείνα; 

Επειδή το καπιταλιστικό σύστημα όσο κι αν περιμένει κανείς δεν πρόκειται ποτέ να «ντραπεί» για αυτές τις σκηνές (εδώ δεν «ντράπηκε» για ακόμα χειρότερα) και επειδή οι πολιτικοί εκπρόσωποί του είναι περισσότερο παχύδερμα  και από τους συμπαθείς ελέφαντες, μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε και αυτός που στέκεται στην ουρά να αρχίσει, τουλάχιστον, να σκέφτεται; Γιατί μέχρι την ντροπή ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.
Αναρωτιέμαι απλά, πόσοι από αυτούς τους συμπολίτες μας πήγαν την Κυριακή των εκλογών και ψήφισαν; Πόσοι προτίμησαν το καφενείο ή την τηλεόραση; Πόσοι από αυτούς που πήγαν να ψηφίσουν, χαίρονται σήμερα με τον σχηματισμό κυβέρνησης; Και πόσοι φυσικά, ψήφισαν τα κόμματα που τη συγκροτούν; Πόσοι ελπίζουν πως δεν θα σταθούν ξανά στην ίδια ουρά; Και πόσοι πως η ζωή τους θ’ αλλάξει προς το καλύτερο τις επόμενες μέρες;


Ξέρω πως δεν πρόκειται να πάρω ποτέ απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Επίσης  ξέρω πως κάποιοι θα βιαστούν να με χαρακτηρίσουν σκληρό ή απαθή. Τους προλαβαίνω λοιπόν λέγοντάς τους πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν κρύβομαι πίσω από την «ασφάλεια» κάποιου «καναπέ» κεκτημένου, κολλώντας ταμπέλες και χαρακτηρισμούς στους άλλους. Ξέρω πως οι περισσότεροι από όσους στάθηκαν στην ουρά για τις ντομάτες, ούτε που περνούσε από το  μυαλό τους μέχρι πριν λίγο καιρό πως αυτό θα μπορούσε να τους συμβεί. Και δεν μου αρέσει να λέω μεγάλα λόγια. Όμως…
Αυτοί που τρέφονται χάριν «καλών» και «φιλανθρώπων» προθέσεων, αποτελούν ένα κομμάτι (που ολοένα και μεγαλώνει) αυτού που αποκαλούμε γενικά «λαός».
Ξέρετε, εκείνος ο λαός που τον καλώ κι εγώ συχνά πυκνά να αναλάβει τις ευθύνες του.
Εκείνος ο λαός που κάποιοι του λένε (κι εγώ μαζί) να πάρει τις τύχες του στα δικά του χέρια. 
Εκείνος ο λαός που το πιο απλό στη χρήση του όπλο που διαθέτει, την ψήφο του, πηγαίνει και το παραδίδει στα πόδια αυτών που κυρίως ευθύνονται για την πείνα του.
Πρόκειται για τον λαό που έχει πειστεί πως η πολιτική είναι η τέχνη του «εφικτού» και δεν βλέπει πως αυτός σχεδόν ποτέ δεν χώρεσε στο «εφικτό».
Που πάντα επιλέγει τη λογική του «μικρότερου» κακού και δεν καταλαβαίνει πως το «μικρότερο» δεν υπάρχει πια, και το «κακό» θέριεψε. 
Πρόκειται για τον λαό που κλείστηκε στο σπίτι του, που δεν συνδικαλίζεται, που απαξιώνει τους πολιτικούς αλλά και ειρωνεύεται τους ασυμβίβαστους. 
Που τσουβαλιάζει τους «ενόχους» την ίδια στιγμή που λοιδορεί τους αγωνιστές.
Που αρέσκεται στην ησυχία του, στη βολή της πολυθρόνας του (ή του υπαίθριου παγκακιού του, το ίδιο είναι).
Που επενδύει στην πολιτική σταθερότητα (με κυβέρνηση) και την κοινωνική γαλήνη (η οποία σπαράσσεται από τους αλλοδαπούς λαθραίους εισβολείς).
Που στρέφεται στο φασισμό πριν ακόμα καθαρίσουν οι λεκέδες από το αίμα των, σφαγμένων απ’ τους Χιτλερικούς και τους «Έλληνες» συνεργάτες τους, παππούδων  του.
Που άγεται και φέρεται από πέντε τηλεοπτικά γ…κάναλα.
Που αν τον ακούσεις να μιλάει, συχνά οι εκφράσεις του μοιάζουν με του χ τηλεοπτικού παπαγάλου. 
Πρόκειται για το λαό που ανησυχεί για το τι λένε οι αγορές.
Που τρέμει μήπως η Ελλάδα… «φύγει» από την Ευρώπη.
Που υπερασπίζεται φανατικά  το ευρώ έστω κι αν πρόκειται των άλλων (αφού αυτός δεν έχει ούτε σέντζι)… 
Για έναν λαό που κάποτε έγραψε ιστορία και φρόντισε να μην τη διαβάσει ποτέ ο ίδιος.
Να ντρέπεται άραγε σήμερα για την κατάντια του και αν ναι, πόσο, αυτός ο λαός;
Η ντροπή που εγώ νοιώθω είναι μεγάλη, γιατί δεν μπορώ να τον κάνω να ντραπεί όσο θα έπρεπε.

Ομαδική σφαγή με 52 νέες εκδικητικές απολύσεις από τον Μπόμπολα


Ομαδική σφαγή με 52 νέες εκδικητικές απολύσεις από τον Μπόμπολα 















Στη μαζική απόλυση 52 συναδέλφων μας προχώρησε ο Φώτης Μπόμπολας, ξηλώνοντας στην κυριολεξία όλο το εργατικό δυναμικό του ραδιοφωνικού σταθμού «SENTRA FM». Το πογκρόμ των απολύσεων ξεκίνησε με τρεις συναδέλφους στις 14 Ιουνίου και συνεχίστηκε στις 20 Ιουνίου, με την απόλυση 45 δημοσιογράφων, οι οποίοι καταχρηστικά αμείβονταν με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών. Ο Μπόμπολας επικαλέσθηκε ευθαρσώς ως λόγο για την απόλυσή τους τη συνεχιζόμενη απεργία των τεχνικών προσπαθώντας για πολλοστή φορά να σπείρει τη διχόνοια μεταξύ των εργαζόμενων. Στις απολύσεις αυτές προστέθηκαν ακόμη τέσσερις συναδέλφων τεχνικών τη Τετάρτη 21 Ιουνίου ενταγμένων στο μισθολόγιο, μεταξύ των οποίων και του συνδικαλιστικού εκπροσώπου των εργαζομένων στο Μεικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, Νίκου Ζαμπάρα. 


Με αυτή την κίνηση ο ιδιοκτήτης του ΠΗΓΑΣΟΥ απαντάει στη δίμηνη απεργία των τεχνικών του σταθμού, την οποία πλαισίωναν με κινητοποιήσεις και οι δημοσιογράφοι, με βασικό αίτημα την επαναπρόσληψη των συναδέλφων οι οποίοι απολύθηκαν επειδή δεν υπέγραψαν ατομική σύμβαση με μειώσεις μισθού και κατά παράβαση της ισχύουσας νομοθεσίας. Όπως, άλλωστε, κατά παράβαση της ισχύουσας νομοθεσίας απολύονται 52 εργαζόμενοι μέσα σε μόλις δέκα μέρες. Από την άλλη, ανοίγει το δρόμο για την ενοικίαση ή την πώληση της συχνότητας του σταθμού στους 103,3. 


Από την πλευρά του, το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ αντέδρασε με τα γνωστά αντανακλαστικά που το διακρίνουν: εξέδωσε μια ανακοίνωση δύο ολόκληρες μέρες μετά από τις 45 απολύσεις στην οποία, όπως πάντα, «καταγγέλλει την εργοδοσία», «την καλεί να ανακαλέσει αμέσως τις απολύσεις», δηλώνει ότι «θα σταθεί στο πλευρό των συναδέλφων» και δηλώνει ότι "θα χρησιμοποιήσει κάθε νόμιμο μέσο για να προασπίσει τα δικαιώματά τους". Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή και για αγωνιστικές δυναμικές κινητοποιήσεις ούτε κουβέντα. 


Για «γκεμπελικές μεθόδους της διοίκησης του ραδιοσταθμού SENTRA FM» κάνει λόγο σε σχετική ανακοίνωση η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ.








 Πηγή: Κατάληψη ΕΣΗΕΑ
 Αναρτήθηκε από Praxis red  

ΚΕΡΚΥΡΑ-Απεργούν την Τετάρτη οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό



Απεργούν την Τετάρτη οι εργαζόμενοι στον ΤουρισμόPDFΕκτύπωση
1PAGE 1PAGE
Κείμενο: CorfuPress.com on Παρασκευή, 22 Ιουνίου 2012 18:44   
apergia
Εργαζόμενοι σε 9 σωματεία στον τουρισμό, ανακοινώνουν απεργία στις 27 Ιουνίου. Στόχος να κάνουν αισθητή την... απουσία τους από τις δουλειές τους ώστε να πιέσουν για τα αιτήματά τους.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:
ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ
ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΙΟΥΝΗ
-ΓΙΑ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΧΩΡΙΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
-ΓΙΑ ΠΛΗΡΗ ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ
-ΓΙΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΙΣ 10 το πρωί
ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΦΡΟΥΡΙΟΥ (ΠΑΝΩ ΠΛΑΤΕΙΑ)
ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Εργαζόμενες Εργαζόμενοι στον τουρισμό.
Στην Κέρκυρα την «ΝΑΥΑΡΧΙΔΑ» του χρυσοφόρου ελληνικού τουρισμού οι χιλιάδες εργαζόμενοι που με κόπο και ιδρώτα παράγουν το σύνολο του τουριστικού εισοδήματος , οδηγούνται στην ανεργία , την φτώχεια και την εξαθλίωση.
Με πρόσχημα την οικονομική κρίση η τουριστική επιχειρηματική τάξη επιχειρεί νέα αφαίμαξη στα ήδη πενιχρά εισοδήματα των εργαζομένων στον τουρισμό και κατάργηση των τελευταίων θεσμοθετημένων εργατικών δικαιωμάτων.
Μας θέλουν δούλους να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ με συμβολικούς μισθούς για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Μας θέλουν για μήνες απλήρωτους και να παρακαλάμε για τον κόπο μας. Η κρίση δεν προκλήθηκε απ΄ τους εργαζόμενους οι οποίοι πάντα πληρώνουν το «μάρμαρο» και με την ισχυρή οικονομία και σε συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης. Την κρίση την δημιούργησε το σύστημα που υπηρετεί τους ιδιοκτήτες του πλούτου, του χρήματος και των μέσων παραγωγής.
Η θεοποίηση της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας οδήγησε στα ελλείμματα , την καταστροφή σημαντικού τμήματος της οικονομίας και την υπερσυσσώρευση πλούτου σε δραματικά ολίγους. Αυτοί δημιούργησαν την κρίση , αυτοί να την πληρώσουν.
Δεν έχουμε κανένα περιθώριο να δώσουμε ούτε ένα ευρώ απ τα πενιχρά εισοδήματα μας. Δεν δεχόμαστε καμμία μείωση μισθού και καμμία υπονόμευση των κεκτημένων δικαιωμάτων μας.
Απαιτούμαι διασφάλιση των δικαιωμάτων μας στην εργασία .
Δεν ανεχόμαστε ούτε μία μέρα καθυστέρηση στους μισθούς μας.
Δεν θα γίνουμε δούλοι του 21ου αιώνα. Ενώνουμε τις δυνάμεις μας και αγωνιζόμαστε για την επιβίωση των παιδιών και των οικογενειών μας.
Όλοι μαζί στην κοινή μάχη των σωματείων στον τουρισμό για συμβάσεις αξιοπρέπειας και εφαρμογή των συμβάσεων , για πλήρη εξόφληση μισθών και επιδομάτων, για σταθερή και μόνιμη δουλιά , για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
1.Σύνδεσμος Ξενοδοχουπαλλήλων Κέρκυρας
2.Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων Κέρκυρας
3.Σωματείο Μαγείρων Μπουφετζήδων Κέρκυρας
4. Σωματείο οδηγών των εν Κερκύρα τουριστικών επιχειρήσεων
5. Ένωση Ξεναγών Ιονίων Νήσων και Δυτικής Ελλάδος
6. Σωματείο εργαζομένων στην ξενοδοχειακή επιχείρηση Corfu Holiday Palace
7.Σύνδεσμος Επαγγελματιών Μουσικών Κέρκυρας
8.Σωματείο εργαζομένων καζίνο Μουσείου Αχιλλείου.
9.Ενωση Τεχνιτών Ζαχαροπλαστών Κέρκυρας
PDFΕκτύπωση
1PAGE 1PAGE
Κείμενο: CorfuPress.com on Παρασκευή, 22 Ιουνίου 2012 18:44   
apergia
Εργαζόμενοι σε 9 σωματεία στον τουρισμό, ανακοινώνουν απεργία στις 27 Ιουνίου. Στόχος να κάνουν αισθητή την... απουσία τους από τις δουλειές τους ώστε να πιέσουν για τα αιτήματά τους.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:
ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ
ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΙΟΥΝΗ
-ΓΙΑ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΧΩΡΙΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
-ΓΙΑ ΠΛΗΡΗ ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ
-ΓΙΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΙΣ 10 το πρωί
ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΦΡΟΥΡΙΟΥ (ΠΑΝΩ ΠΛΑΤΕΙΑ)
ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Εργαζόμενες Εργαζόμενοι στον τουρισμό.
Στην Κέρκυρα την «ΝΑΥΑΡΧΙΔΑ» του χρυσοφόρου ελληνικού τουρισμού οι χιλιάδες εργαζόμενοι που με κόπο και ιδρώτα παράγουν το σύνολο του τουριστικού εισοδήματος , οδηγούνται στην ανεργία , την φτώχεια και την εξαθλίωση.
Με πρόσχημα την οικονομική κρίση η τουριστική επιχειρηματική τάξη επιχειρεί νέα αφαίμαξη στα ήδη πενιχρά εισοδήματα των εργαζομένων στον τουρισμό και κατάργηση των τελευταίων θεσμοθετημένων εργατικών δικαιωμάτων.
Μας θέλουν δούλους να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ με συμβολικούς μισθούς για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Μας θέλουν για μήνες απλήρωτους και να παρακαλάμε για τον κόπο μας. Η κρίση δεν προκλήθηκε απ΄ τους εργαζόμενους οι οποίοι πάντα πληρώνουν το «μάρμαρο» και με την ισχυρή οικονομία και σε συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης. Την κρίση την δημιούργησε το σύστημα που υπηρετεί τους ιδιοκτήτες του πλούτου, του χρήματος και των μέσων παραγωγής.
Η θεοποίηση της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας οδήγησε στα ελλείμματα , την καταστροφή σημαντικού τμήματος της οικονομίας και την υπερσυσσώρευση πλούτου σε δραματικά ολίγους. Αυτοί δημιούργησαν την κρίση , αυτοί να την πληρώσουν.
Δεν έχουμε κανένα περιθώριο να δώσουμε ούτε ένα ευρώ απ τα πενιχρά εισοδήματα μας. Δεν δεχόμαστε καμμία μείωση μισθού και καμμία υπονόμευση των κεκτημένων δικαιωμάτων μας.
Απαιτούμαι διασφάλιση των δικαιωμάτων μας στην εργασία .
Δεν ανεχόμαστε ούτε μία μέρα καθυστέρηση στους μισθούς μας.
Δεν θα γίνουμε δούλοι του 21ου αιώνα. Ενώνουμε τις δυνάμεις μας και αγωνιζόμαστε για την επιβίωση των παιδιών και των οικογενειών μας.
Όλοι μαζί στην κοινή μάχη των σωματείων στον τουρισμό για συμβάσεις αξιοπρέπειας και εφαρμογή των συμβάσεων , για πλήρη εξόφληση μισθών και επιδομάτων, για σταθερή και μόνιμη δουλιά , για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
1.Σύνδεσμος Ξενοδοχουπαλλήλων Κέρκυρας
2.Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων Κέρκυρας
3.Σωματείο Μαγείρων Μπουφετζήδων Κέρκυρας
4. Σωματείο οδηγών των εν Κερκύρα τουριστικών επιχειρήσεων
5. Ένωση Ξεναγών Ιονίων Νήσων και Δυτικής Ελλάδος
6. Σωματείο εργαζομένων στην ξενοδοχειακή επιχείρηση Corfu Holiday Palace
7.Σύνδεσμος Επαγγελματιών Μουσικών Κέρκυρας
8.Σωματείο εργαζομένων καζίνο Μουσείου Αχιλλείου.
9.Ενωση Τεχνιτών Ζαχαροπλαστών Κέρκυρα
ς

Ομιλία του Χαρίλαου Φλωράκη στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ


Πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» το Φλεβάρη του 1991
Κοσμοθεωρία μας ο μαρξισμός – λενινισμός


Αποσπάσματα από την ομιλία του στην Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Ιούνη του 1990, που συζήτησε το Προσχέδιο Θέσεων της ΚΕ για το 13ο Συνέδριο και στην οποία ξέσπασε ανοιχτά η διαπάλη για το χαρακτήρα του Κόμματος. Διαπάλη, που συνεχίστηκε και στο ίδιο το 13ο Συνέδριο και μετά απ’ αυτό, έως την οριστική αποπομπή των στελεχών που ήθελαν τη διάλυσή του.
Σύντροφοι, να διατυπώνονται οι διαφορετικές γνώμες είναι καλό, φυσικά να διατυπώνονται με σωστό τρόπο, με προσοχή, χωρίς να προκαλούν ή να ανοίγουν πληγές σε άλλους συντρόφους, να μη δημιουργούν καινούρια προβλήματα, αντίθετα να διευκολύνουν τον προβληματισμό και την παραπέρα ανταλλαγή απόψεων. Και εδώ υπήρξαν ορισμένες χασμωδίες, θα ‘λεγα, κατά τη διάρκεια των εργασιών, αλλά νομίζω ότι αυτά δε μεταβάλλουν, τουλάχιστον για μένα, την τελική εκτίμηση και θα ‘θελα να πιστεύω ότι και εκείνοι, που τέλος πάντων συμμετείχαν σ’ αυτές τις χασμωδίες, αργότερα θα καταδικάζουν, ή, αν θέλετε, δε θα συμφωνούν με τέτοια φαινόμενα, για τον απλούστατο λόγο ότι δε διευκολύνουν το διάλογο. Σε παρασύρουν, σε αποπροσανατολίζουν σε άλλα ζητήματα κι όχι στην ουσία των προβλημάτων(…)
Το πρώτο που πρέπει ν’ απαντήσουμε από την αρχή με τις Θέσεις είναι τι κόμμα θέλουμε(…) Γιατί επιμένω έτσι. Να σας πω γιατί: Γιατί είναι στην ημερήσια διάταξη η προσπάθεια των αντιπάλων, σύντροφοι. Δεν ακούσατε τίποτα από κανέναν ότι δεν πρέπει να υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα σήμερα; Με διάφορες θεωρίες. Πότε γιατί στο Συνασπισμό πρέπει να διαλυθούμε, πότε γιατί χρεοκόπησε το μοντέλο των σοσιαλιστικών χωρών, τα ΚΚ ‘χασαν την κυβερνητική εξουσία, δυσφημίστηκαν, πραγματικά αποκαλύφτηκαν μια σειρά πράγματα απαράδεκτα για ένα ΚΚ, για την όλη διακυβέρνηση που είχαν. Συνεπώς, έχουν χρεοκοπήσει στη συνείδηση του λαού. Δεν ακούσατε θεωρίες ότι με τις εξελίξεις που έχουμε στον καπιταλιστικό κόσμο, τις αλλαγές που έχουν γίνει στον καπιταλισμό, τώρα πάει και η εργατική τάξη, συρρικνώνεται και πάει να εξαφανιστεί, ότι η ταξική πάλη δεν έχει το προηγούμενό της περιεχόμενο και δε χρειάζεται ΚΚ; Δεν τ’ ακούσατε αυτά τα πράγματα; Υπάρχει ένα θέμα, εμείς τι θέση παίρνουμε; Τα απορρίπτουμε αυτά ή τα υιοθετούμε; Σ’ αυτό πρέπει ν’ απαντήσουμε κατηγορηματικά. Αλλοι σύντροφοι πάλι λένε: «Μα, δεν είδες τι γίνεται στη Βουλγαρία, το κόμμα άλλαξε το όνομά του. Στην Τσεχοσλοβακία οι κομμουνιστές ‘βαλαν στο σύμβολο του κόμματος και τα κερασάκια. Αντε, λοιπόν, ν’ αλλάξουμε κι εμείς τα σύμβολά μας». Αλλάξτε το το σφυροδρέπανο, αλλάξτε το, πάρτε απόφαση να τ’ αλλάξετε και μάλιστα εδώ, υπάρχει, αν θέλετε, και αντικείμενο, σήμερα δεν είμαστε με το σφυρί και το δρεπάνι. Σήμερα ζούμε σε μια άλλη εποχή από την άποψη της εξέλιξης. Να το βγάλουμε το σύμβολο αυτό και να βάλουμε εκεί ένα πυρηνικό εργοστάσιο, ξέρω κι εγώ; Τι λέτε;
Κι επειδή, λοιπόν, ορισμένα από τα κόμματα αυτά αλλάξαν τα σύμβολά τους, αλλάξαν το όνομά τους κι άρχισαν ν’ αλληθωρίζουν προς την ευρωαριστερά, προς τη Σοσιαλιστική Διεθνή, πρέπει κι εμείς, και στο όνομα μάλιστα της ανεξαρτησίας κι όχι του μιμητισμού, ν’ αλλάξουμε.
Για το χαρακτήρα του Κόμματος
Αλλά, πέρα απ’ αυτά, νομίζω, και να με συμπαθάνε οι σύντροφοι που διατύπωσαν παρόμοιες γνώμες, ένας – δυο, δε θυμάμαι κι εδώ μέσα κάτι είπαν γύρω απ’ αυτό, δεν ξέρω αν τα ερμηνεύω σωστά. Εγώ θα παρακαλέσω το προεδρείο να μου δώσει, θα διαβάσω την ομιλία τους, αλλά σας λέγω, μ’ αυτήν την επιφύλαξη, τι κατάλαβα. Ακουσα, επί παραδείγματι, ένα σύντροφο να λέει: Θέλουμε ένα κόμμα πολιτισμού, επιστήμης και της εργασίας, ένα κόμμα όχι του 1/3, αλλά των 3/4. Ακουσα και κάτι άλλο: Οτι το Κόμμα πρέπει ν’ αλλάξει ριζικά. `Η άλλος είπε ότι χρειαζόμαστε ένα άλλο κόμμα νέου τύπου(…) πρέπει να διακηρύξουμε ότι είμαστε κόμμα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, ότι σκοπός μας, σκοπός του Κόμματος, είναι ο σοσιαλιστικός, δημοκρατικός μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας. Οτι απορρίπτουμε κάθε ιδέα για αλλαγή ονόματος και συμβόλων. Απορρίπτουμε απόψεις για αλλοίωση και, πολύ περισσότερο, για εγκατάλειψη των θεμελιακών στοιχείων που χαρακτηρίζουν ένα κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό πρέπει να είναι το υπ’ αριθμόν ένα σημείο των Θέσεων, κατά τη δική μου γνώμη. Πιθανόν, κάποιος να ισχυριστεί ότι: «αυτά τώρα τι μας τα λες, σύντροφε, λέγονται στην εισαγωγή». Εδώ δα στην εισαγωγή έχει από σπόντα μια φρασούλα και λέει: «Το Κόμμα με αίσθηση της συνέχειας της ιστορικής του προσφοράς καλείται ν’ αντιμετωπίσει νέα πρωτόγνωρα προβλήματα και να εκτιμήσει ραγδαίες παγκόσμιες εξελίξεις, που απαιτούν νέες απαντήσεις και γενικεύσεις(…)».
Να διακηρύξουνε την ιδεολογία του Κόμματος. Οτι είναι ο μαρξισμός – λενινισμός.
Εδώ αναπτύχθηκε μία άποψη. Εξηγώντας τα γεγονότα στις σοσιαλιστικές χώρες, είπαν πως δε διαστρεβλώθηκε ο μαρξισμός – λενινισμός όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, αλλά κωδικοποιήθηκε. Και τι φάρμακο προτείνουν; Ν’ αλλάξει ο όρος μαρξισμός – λενινισμός και να μπει οι ιδέες των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν. Εάν επρόκειτο να λυθεί το πρόβλημα μ’ αυτόν τον τρόπο, ειλικρινά δε θα είχα καμία αντίρρηση. Αλλά νομίζω δεν είναι εκεί. Η αλλαγή αυτή στον όρο, στο τι θα βοηθήσει, ώστε να μην επαναληφτούν αυτά τα οποία έγιναν; Αλλού πρέπει εμείς να ανατρέξουμε και όχι σ’ αυτό, γιατί με μια τέτοια αλλαγή δε θ’ αποφύγουμε και στο μέλλον την κωδικοποίηση. Αλλες αλλαγές πρέπει να γίνουν. Ενα άλλο επιχείρημα που επικαλέστηκαν ορισμένοι σύντροφοι είναι ότι τον όρο αυτό τον καθιέρωσε ο Στάλιν. Ε, δεν είναι σοβαρά αυτά τα επιχειρήματα, σύντροφοι. Αν πάρει κανείς να διαβάσει τα ντοκουμέντα, θα δει στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΣΕ, για τα εκατοντάχρονα από τη γέννηση του Λένιν, το 1970 – είχε πεθάνει ο Στάλιν, ξέρετε, το ’53 – ότι «ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων. Εποχή κατάρρευσης της αποικιοκρατίας και νίκης των εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων. Ο λενινισμός είναι η συνεισφορά του Λένιν στη μαρξιστική διδασκαλία». Τώρα αν αυτά θεωρούμε κωδικοποίηση, διαφωνούμε ριζικά. Αλλού είναι η κωδικοποίηση και η διαστρέβλωση, αν θέλεις. Γιατί σε αυτή τη θεωρία, σύντροφοι, του λενινισμού, τη μαρξιστική θεωρία, προσέφεραν μετά τον Λένιν κι άλλοι. Το διεθνές παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα δε συνέβαλε σε ορισμένα πράγματα και δεν ανανεώνει, συμπληρώνει τη θεωρία; Εμεινε στάσιμη αυτή;
Αλλού είναι, σύντροφοι, το κακό. Η μαρξιστική θεωρία είναι επιστήμη γνώσης και επαναστατικού μετασχηματισμού του κόσμου και αναπτύχθηκε παραπέρα και από τον Λένιν και από την πείρα και πρακτική δράση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, μετά τον Λένιν. Και νομίζω δικαιολογημένα λέγεται μαρξισμός – λενινισμός. Για μένα δε φτάνει η ονομασία, δεν είναι εκεί το ζήτημα. Ο μαρξισμός – λενινισμός, από την ίδια του τη φύση, είναι και διαλεκτικός και αντιδογματικός…
Για το διεθνισμό
Ερχομαι σ’ ένα άλλο θέμα σύντροφοι, βασικό χαρακτηριστικό ενός ΚΚ, που είναι ο προλεταριακός διεθνισμός. Ορισμένοι το διαμφισβητούν. Εδώ έχουμε στην εφημερίδα το σύνθημα «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Ο Λένιν το συμπλήρωσε. Οχι μονάχα αυτοί, αλλά και οι λαοί που παλεύουν για την εθνική τους απελευθέρωση. Αλλοι λέν’ ότι έχουν γίνει τόσες αλλαγές στον κόσμο, δε βλέπετε που εξελίσσεται ο καπιταλισμός; Οτι πάει τώρα να βρεθεί ένας μέσος όρος καπιταλισμού – σοσιαλισμού για ένα καινούριο σχήμα. Αλλοι λένε: «δε βλέπετε, συρρικνώνεται η εργατική τάξη;». Κι αυτοί δε βλέπουν ότι διευρύνεται η εργατική τάξη με την είσοδο στις γραμμές της όλων αυτών των επιστημόνων, των τεχνικών και των υπαλλήλων λόγω των εξελίξεων. Αντί για διεύρυνση της εργατικής τάξης, βλέπουν ότι συρρικνώνεται. Οτι όσο πάει, χάρις στον αγώνα και των κομμουνιστών, έχει βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης στις καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες είναι αναμφισβήτητο. Αν και εκεί εξακολουθούν να υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άστεγοι, για παράδειγμα, στην ΟΔΓ που θεωρείται ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή από την άποψη της ανάπτυξης, οικονομικής ισχύος και τα ρέστα. Ηθελα να ρωτήσω, σύντροφοι, για κείνους που τυχόν έχουν απόψεις ότι δε χρειάζεται ο προλεταριακός διεθνισμός σήμερα και πρέπει να τον καταργήσουμε. Θα υπάρξει συνεργασία ανάμεσα στους κομμουνιστές ή όχι; Θα υπάρχει ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα στα διάφορα ΚΚ, ανάμεσα στους κομμουνιστές των διαφόρων χωρών ή όχι; Θα υπάρχει ανταλλαγή πείρας, πρακτικής δράσης ή όχι; Θα υπάρχουν, αν θέλετε, συναντήσεις, συζητήσεις για την επεξεργασία θεωρητικών προβλημάτων, που απασχολούν τα διάφορα ΚΚ ή όχι; Σ’ αυτά πρέπει ν’ απαντήσουμε.
Ακούτε, τα ΚΚ θα υπάρχουν και θα δρουν. Οι λαοί οπωσδήποτε θ’ αγωνίζονται, αφού υπάρχουν τα προβλήματα. Το θέμα είναι, θα σταματήσουν οι κοινές προσπάθειες και η διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στα κόμματα; Αυτό είναι το ζητούμενο. Τώρα εμείς παίρνουμε ορισμένα αρνητικά και υπάρχουν τέτοιες εκτροπές που έχουν την ιστορική εξήγησή τους. Οχι ότι τα δικαιολογώ. Πολλές φορές, αυτός ο προλεταριακός διεθνισμός εκφραζόταν πρακτικά έτσι: «Το ‘πε η ΕΣΣΔ, έτσι θα γίνει». Αυτό υπήρχε, αλλά δεν ήταν το κύριο χαρακτηριστικό. Δε φαντάζομαι να μας είπε η ΕΣΣΔ να υποστηρίξουμε τους αγωνιστές στη Νικαράγουα ή τους Παλαιστίνιους. Το ζήτημα είναι, θα υπάρχει αυτή η αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη ή όχι; Σταματήσαμε να έχουμε κοινά συμφέροντα με τους λαούς των άλλων χωρών; Αυτό είναι το ζήτημα. Πάψαμε να έχουμε κοινό αντίπαλο τον ιμπεριαλισμό, να έχουμε το κοινό πρόβλημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης; Θα παλέψουμε, θα συντονίσουμε τη δράση μας από κοινού για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων; `Η θα κοιτάξει ο καθένας τον εαυτούλη του και τίποτα παραπάνω.
Αλλά πέρα απ’ αυτό, σύντροφοι. Δε βλέπουμε σήμερα ότι η αλληλεγγύη μας και ο διεθνισμός δεν περιορίζονται μονάχα ανάμεσα στους εργαζόμενους; Πού τα έχουμε αυτά τα οικουμενικά προβλήματα; Το ζήτημα της ειρήνης, της πυρηνικής καταστροφής, τα οικολογικά προβλήματα, που αυτά επεκτείνονται, πάνε παραπέρα και σ’ άλλες δυνάμεις που έχουν άλλη θρησκεία, άλλο εικόνισμα κρατών.
Βλέπε επίσης:

Εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις στην ΕΣΣΔ



Εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις στην ΕΣΣΔ
Με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως της εργασίας, της δωρεάν ιατρικής περίθαλψης και Παιδείας, της παροχής φθηνών υπηρεσιών από το κράτος, της κατοικίας, της πρόσβασης στις πνευματικές και πολιτιστικές αξίες, έγιναν κτήμα των προλεταρίων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στη Σοβιετική Ενωση. Και όλα αυτά χάρις στις ενδογενείς δυνατότητες ανάπτυξης της σοσιαλιστικής οικονομίας. Ολα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα σε σχέση με τους όρους της ζωής τους στον καπιταλισμό, επειδή ή παραμένουν άλυτα ή αφαιρούνται από τους κεφαλαιοκράτες, ήταν άγνωστα στο σοσιαλισμό, αφού αποτελούσε πρώτιστο ζήτημα, θεμελιώδη νόμο της συγκεκριμένης κοινωνίας, που ήταν η κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των ανθρώπων. Μια ιστορική αναδρομή στις κατακτήσεις των ανθρώπων του μόχθου στην ΕΣΣΔ, αποκαλύπτει τα πλεονεκτήματα και την ανωτερότητα, για τους άμεσους παραγωγούς του πλούτου, του σοσιαλισμού.
Ο χρόνος εργασίας
Ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος ήταν σταθερός. Οι «Αρχές της νομοθεσίας της ΕΣΣΔ και των Ενωσιακών Δημοκρατιών για την εργασία» προέβλεπαν ότι η διάρκεια του εργάσιμου χρόνου των εργατοϋπαλλήλων στις επιχειρήσεις, τα ιδρύματα και οργανώσεις, δεν μπορεί να ξεπερνά τις 41 ώρες τη βδομάδα. Για τους εργατοϋπαλλήλους ηλικίας 16-18 χρόνων είχε καθιερωθεί μειωμένη εργάσιμη βδομάδα 36 ωρών, για τους εργατοϋπαλλήλους 15-16 χρόνων εργάσιμη βδομάδα 24 ωρών και για όσους δούλευαν σε ανθυγιεινές εργασίες εργάσιμη βδομάδα μέχρι 36 ώρες. Μειωμένη διάρκεια του εργάσιμου χρόνου είχε καθιερωθεί επίσης για τους δασκάλους, τους γιατρούς και μερικές άλλες ειδικότητες. Για τη νυχτερινή εργασία (από τις 10 το βράδυ έως τις 6 το πρωί) η διάρκεια της δουλιάς ήταν μειωμένη κατά μία ώρα. Η καθιερωμένη μέση διάρκεια της εργάσιμης βδομάδας των ενήλικων εργατών στη βιομηχανία έφτασε τις 40,7 ώρες το 1976, από 47,8 ώρες το 1955 (58,5 ώρες το 1913) (στοιχεία έως το 1976).

Σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν μέρες εβδομαδιαίας ανάπαυσης και ετήσιες άδειες με αποδοχές. Η εργάσιμη βδομάδα στη Σοβιετική Ενωση ήταν μια από τις μικρότερες στον κόσμο. Αλλαξε και το περιεχόμενο του ελεύθερου χρόνου. Για την αξιοποίησή του, η λαϊκή εξουσία είχε δημιουργήσει και τις ανάλογες προϋποθέσεις, όπως αναπαυτήρια, δίκτυο πολιτιστικών, ενημερωτικών και υγειονομικών ιδρυμάτων.
Καθολική δημόσια υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση
Η Κοινωνική Ασφάλιση, προεπαναστατικά στη Ρωσία κάλυπτε μόνο 2 από τα 11 εκατομμύρια των ατόμων της μισθωτής εργασίας. Οι βασικές συνδρομές, μάλιστα, στο Ταμείο των κοινωνικών ασφαλίσεων γίνονταν από τους ίδιους τους εργάτες (κατά τα 3/5).
Στην ΕΣΣΔ, πριν την ανατροπή του σοσιαλισμού, η Κοινωνική Ασφάλιση (που κάλυπτε όλους τους εργαζόμενους και τα μέλη των οικογενειών τους) ήταν καθολική, χωρίς εισφορές από το μισθό των εργαζομένων. Οι εισφορές προέρχονταν από τα κονδύλια των επιχειρήσεων, ιδρυμάτων και κολχόζ και τον κρατικό προϋπολογισμό.
Υπήρχαν οι συντάξεις για γηρατειά, για αναπηρία, και λόγω απώλειας του προστάτη της οικογένειας. Το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση, λόγω γηρατειών, για τους άνδρες ήταν τα 60 χρόνια, για τις γυναίκες τα 55 χρόνια. Οι εργάτες και υπάλληλοι που απασχολούνταν σε βαριές και ανθυγιεινές εργασίες, έπαιρναν σύνταξη στα 50 χρόνια ηλικίας οι άνδρες και στα 45 οι γυναίκες. Συμπληρωματικά ευεργετήματα, τόσο ως προς την ηλικία όσο και ως προς τα χρόνια υπηρεσίας, παρέχονταν κατά τη συνταξιοδότηση των γυναικών που γέννησαν από 5 παιδιά και πάνω και τα μεγάλωσαν ως τα 8 τους χρόνια.
Υγιεινή και Ασφάλεια

Η προστασία της δουλιάς, όπως και η προστασία του περιβάλλοντος, συγκαταλέγονταν στα προβλήματα, όπου τα οικονομικά ζητήματα διαπλέκονται στενά με τα ζητήματα της κοινωνικής πολιτικής. Μόνο το πρώτο μισό της δεκαετίας του '80, μειώθηκαν κατά 20% τα εργατικά ατυχήματα και οι επαγγελματικές ασθένειες. Αν οι συνδικαλιστικές επιτροπές των επιχειρήσεων είχαν δικαίωμα να προβάλλουν «βέτο» στις αποφάσεις της διεύθυνσης για απολύσεις, η επιθεώρηση κάθε κλαδικού συνδικάτου δικαιούνταν να αναστείλει τη λειτουργία τμήματος ή ακόμα και εργοστασίου, όπου δεν τηρούνταν οι κανονισμοί της ασφάλειας και προστασίας της δουλιάς. (Στοιχεία από την μπροσούρα για τα 70χρονα της σοβιετικής εξουσίας).
Ιδιαίτερη φροντίδα
για την εργαζόμενη γυναίκα
και το παιδί
Η σοσιαλιστική εξουσία έθεσε τις βάσεις για την κατάργηση της καταπίεσης της γυναίκας. Το σοβιετικό κράτος πάντοτε θεωρούσε σαν ένα από τα βασικά του καθήκοντα την προστασία της μητέρας και του παιδιού και την εξασφάλιση στη γυναίκα εκείνων των συνθηκών, που θα της επιτρέπουν να συνδυάζει την παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα, με τη μητρότητα και την ανατροφή των παιδιών της. Η εργατική νομοθεσία προέβλεπε την εξασφάλιση της εργασίας των γυναικών, ιδιαίτερα στην περίοδο της εγκυμοσύνης. Οι έγκυες απαλλάσσονταν από τις υπερωρίες και τη νυχτερινή εργασία και μετατίθονταν σε πιο ελαφριές δουλιές. Στη γυναίκα χορηγούνταν πληρωμένη άδεια εγκυμοσύνης και τοκετού για 112 ημέρες (56 ημέρες πριν και 56 μετά τον τοκετό). Σε περίπτωση που κάποια γεννούσε δύο ή και περισσότερα παιδιά, ή σε περίπτωση επιπλοκών στον τοκετό, η άδεια μετά τον τοκετό αυξανόταν έως 70 μέρες. Ο κρατικός προϋπολογισμός προέβλεπε κονδύλια, που το ύψος τους συνεχώς αυξανόταν, για την καταβολή επιδόματος στις μητέρες για τη θεραπεία των παιδιών. Το 1975, σε σύγκριση με το 1940, είχαν αυξηθεί κατά 14 φορές, ενώ τα έξοδα για τη φροντίδα των παιδιών στα βρεφοκομεία, στους παιδικούς σταθμούς, στις κατασκηνώσεις και σε άλλα ιδρύματα εξωσχολικής απασχόλησης είχαν αυξηθεί περισσότερο από 13 φορές.
Στην προεπαναστατική Ρωσία υπήρχαν 7.500 κλίνες για τις έγκυες και τις λεχώνες, ενώ το 1913 μόνο το 5% των παιδιών γεννιόνταν σε νοσοκομείο. Η βοήθεια στις επιτόκους παρεχόταν κυρίως από τις πρακτικές μαμές. Στα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, οργανώθηκε δίκτυο ιατρείων για την παρακολούθηση των γυναικών στα μαιευτήρια και τα γυναικολογικά τμήματα των νοσοκομείων. Παρόμοιο δίκτυο λειτουργούσε στα χωριά και στα κολχόζ. Το πρόβλημα της εξασφάλισης νοσοκομειακής περίθαλψης κατά τον τοκετό για όλες τις γυναίκες είχε λυθεί ολοκληρωτικά.
Σχετικά με τη βοήθεια για την ανατροφή των παιδιών: Στην προεπαναστατική Ρωσία, ουσιαστικά, δεν υπήρχε τέτοια βοήθεια. Μόνο το 20% των εργαζόμενων γυναικών μπορούσαν να υπολογίζουν, για παράδειγμα, σε κάποιο επίδομα εγκυμοσύνης. Οσο για την έννοια «παιδικά προσχολικά ιδρύματα», ήταν σχεδόν άγνωστη. Το 1914, σε ολόκληρη την τεράστια ρωσική αυτοκρατορία υπήρχαν μόνον 150 παιδικοί σταθμοί.
Το 1987 πάνω από 16 εκατομμύρια Σοβιετικά παιδιά πήγαιναν σε 140 χιλιάδες παιδικούς σταθμούς. Το κράτος κάλυπτε τα 4/5 των εξόδων συντήρησής τους: Το ποσόν που πλήρωναν οι γονείς δεν κάλυπτε ούτε καν το κόστος διατροφής των παιδιών, ενώ ορισμένες οικογένειες - οι πολύτεκνες ή με χαμηλά εισοδήματα - απαλλάσσονταν από κάθε πληρωμή. Τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 3 χρόνων δικαιούνταν δωρεάν φάρμακα.
Στην προεπαναστατική Ρωσία, υπήρχαν 9 γυναικεία και παιδικά ιατρεία. Από τα 100 νεογέννητα παιδιά, τα 27 πέθαιναν προτού κλείσουν ένα χρόνο, ενώ τα μισά δεν έφθαναν ούτε τα 5 τους χρόνια. Το 1987, στην ΕΣΣΔ λειτουργούσε το κρατικό σύστημα προστασίας της μητέρας και του παιδιού, στο οποίο εντάσσονταν, ανάμεσα στ' άλλα, πάνω από 28 χιλιάδες γυναικεία ιατρεία και παιδικές πολυκλινικές.
Η οργάνωση της φροντίδας για τις έγκυες, περιλάμβανε στενή παρακολούθησή τους με εξετάσεις και ιατρικές συμβουλές και εξασφάλιση ειδικής ιατρικής βοήθειας κατά και μετά τον τοκετό, με αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικά η θνησιμότητα των μητέρων και των βρεφών. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της φροντίδας ήταν η αύξηση του αριθμού των μαιευτήρων και των γυναικολόγων, των παιδικών πολυκλινικών, του αριθμού των κλινών για τις έγκυες, τις λεχώνες και για εκείνες που πάσχουν από γυναικολογικές παθήσεις, καθώς και των ιατρείων που παρακολουθούν τις γυναίκες.
Το Σοβιετικό Κράτος έδειχνε ιδιαίτερη φροντίδα για την υγεία και την ανατροφή των παιδιών. Την προστασία της υγείας των παιδιών αναλάμβαναν τα ιδρύματα για τη θεραπεία και την πρόληψη παιδικών ασθενειών, τα νοσοκομεία παίδων, πολυκλινικές, παιδικά τμήματα των γενικών νοσοκομείων, σανατόρια, βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί, τμήματα σχολικής υγιεινής, υγειονομικοί σταθμοί κ.ά. Ο αριθμός των παιδιών σε μόνιμα παιδικά ιδρύματα αυξήθηκε, από 5.400 προεπαναστατικά, σε 11.523.000 το 1975, δηλαδή πάνω από 2.000 φορές. Βασικό ρόλο στην ιατρική περίθαλψη των παιδιών έπαιζαν οι παιδικές πολυκλινικές και τα εξωτερικά ιατρεία. Για πρώτη φορά στον κόσμο, καθιερώθηκε η γενική ιατρική παρακολούθηση των παιδιών από παιδιάτρους και μόνιμες νοσοκόμες.
Κρατικό υγειονομικό σύστημα
Το δωρεάν για όλους σύστημα υγείας αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Γίνεται ακόμα πιο σημαντικό, αν πάρουμε υπόψη την κατάσταση που επικρατούσε στον τομέα προστασίας της υγείας στην προεπαναστατική Ρωσία. Τότε σε ολόκληρη τη χώρα υπήρχαν μόνον 20 χιλ. γιατροί. Στη Σοβιετική Ενωση, το 1987 υπήρχαν πάνω από 1,1 εκατομμύριο (ή το ένα τέταρτο όλων των γιατρών του κόσμου).
Στο 2ο πρόγραμμα του ΡΚΚ (μπολσεβίκοι), που ψηφίστηκε στο 8ο Συνέδριο το 1919, θέτει ως πρωταρχικά καθήκοντα την εξυγίανση των κατοικημένων χώρων, την προστασία του εδάφους, του νερού και του αέρα, την υγειονομική προστασία των εστιατορίων, τη δημιουργία υγειονομικής νομοθεσίας κτλ.
Η μέση διάρκεια ζωής στην τσαρική Ρωσία ήταν 32 χρόνια. Μετά την επανάσταση, στα μέσα της δεκαετίας του '20, ανέβηκε μέχρι τα 44 χρόνια, και το 1987 έφτασε τα 69 χρόνια, δηλαδή στο επίπεδο των άλλων αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Ασφαλώς, και σ' αυτές τις χώρες, μεγάλωσε η διάρκεια ζωής τις δεκαετίες που πέρασαν, ήταν όμως διαφορετικός ο «δρόμος» που διανύθηκε από αυτές: Οι θάνατοι στην τσαρική Ρωσία ήταν διπλάσιοι από το τότε επίπεδο της Αγγλίας και των ΗΠΑ. Και αν από τότε (σημείο υπολογισμού το 1913, που προηγήθηκε της έναρξης του Α` Παγκόσμιου Πολέμου) το επίπεδο των θανάτων στις ΗΠΑ μειώθηκε κατά 1,5 φορά και στην Αγγλία 1,2 φορά, στηνΕΣΣΔ μειώθηκε 3 φορές. Αναφορικά με τους θανάτους στο χώρο των παιδιών, στην ΕΣΣΔμειώθηκαν 10 φορές.
Ιδιαίτερα δύσκολη ήταν αρχικά η λύση του προβλήματος της υγείας στις πρώην περιφέρειες της τσαρικής Ρωσίας, όπου προεπαναστατικά δεν υπήρχε ουσιαστικά ιατρική περίθαλψη. Για παράδειγμα, ότι στο έδαφος του σημερινού Τατζικιστάν με ένα εκατομμύριο περίπου πληθυσμό, υπήρχαν 13 γιατροί (το 1987, 11,1 χιλιάδες) και στην Κιργιζία 15 (το 1987, 12,3 χιλιάδες). Από το 1965 έως το 1985, τα έξοδα του κράτους για την προστασία της υγείας και τη φυσική αγωγή είχαν αυξηθεί στην ΕΣΣΔ κατά 2,5 φορές κατά άτομο. Στα σοβιετικά νοσοκομεία, τα φάρμακα δίνονταν δωρεάν, όπως και στα παιδιά που θηλάζουν και σε περιπτώσεις ορισμένων παθήσεων (όπως είναι ο διαβήτης, π.χ.).
Σοσιαλισμός και μόρφωση
«Τόσο άγρια χώρα, όπου να λεηλατούνται η εκπαίδευση, η μόρφωση και οι γνώσεις από τις λαϊκές μάζες, δεν έμεινε πια καμία στην Ευρώπη, εκτός από τη Ρωσία». Ετσι περιγράφει ο Λένιν το 1913 την κατάσταση της Παιδείας στην προεπαναστατική Ρωσία. Περιγραφή, που θα ταίριαζε δυστυχώς και σήμερα και για τη σημερινή Ρωσία, όπως και για όλη την Ευρώπη πλέον, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στις ανατολικές χώρες.
Ο μαζικός αναλφαβητισμός ήταν η «κληρονομιά» που άφησε η προεπαναστατική Ρωσία στη Σοβιετική Ενωση. Τρεις στους τέσσερις δεν ήξεραν γραφή και ανάγνωση. Πολλές εθνότητες δεν είχαν δική τους γραφή, ενώ περίπου τα 4/5 των παιδιών και των εφήβων δεν μπορούσαν να φοιτήσουν ούτε στα δημοτικά σχολεία. Ολες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης και ειδικά οι ανώτερες και οι ανώτατες ήταν σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων. Χαρακτηριστικά είναι τα ποσοστά των εγγράμματων στους Κιργίζιους (0,6%), στους Τουρκμένιους (0,7%), στους Ουζμπέκους (1,6%) και τους Καζάχους (2%).
Μετά την επανάσταση εφαρμόστηκε πολιτική γενικής, δωρεάν, υποχρεωτικής Παιδείας και για όλους. Στο 8ο Συνέδριο του ΡΚΚ (μπολσεβίκοι) το 1919, τέθηκε η πολιτική βάση της πανεξόρμησης για τη λαϊκή Παιδεία: Δημιουργία νέας σοσιαλιστικής λαϊκής Παιδείας και μετατροπή του σχολείου, από όπλο ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, σε όπλο για τον κομμουνιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Στα τέλη του 1917 με αρχές του 1918, αυξήθηκε απότομα ο μηνιαίος μισθός των δασκάλων. Η σημασία που έδιναν οι κομμουνιστές, και ιδιαίτερα ο Λένιν, για την Παιδεία του λαού αναδεικνύεται και από την επιστολή του Λένιν προς τον Στάλιν για τη μείωση του εξοπλιστικού προγράμματος του στόλου, προκειμένου να ενισχυθεί ο προϋπολογισμός του υπουργείου Παιδείας. Ολα αυτά, ενώ μαινόταν η ιμπεριαλιστική επίθεση κατά του νεοσύστατου σοβιετικού κράτους. Ανοίγουν παντού σχολεία για ενήλικες και κέντρα εξάλειψη της αγραμματοσύνης. Εκδίδονται σε μεγάλα τιράζ και στις μητρικές γλώσσες αλφαβητάρια και εκπαιδευτικά βιβλία. Στον αγώνα με την αγραμματοσύνη συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, δάσκαλοι, φοιτητές, υπάλληλοι, μορφωμένοι εργάτες και αγρότες. Εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες κάθονταν στα θρανία τα βράδια μετά τη δουλιά. Ηδη, το 1928, είχαν μάθει γράμματα 7 εκατομμύρια περίπου ενήλικες. Από το 1920 έως το 1940, έμαθαν γράμματα 60 εκατομμύρια ενήλικες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 1939, οι εγγράμματοι ηλικίας 9-49 ετών αποτελούσαν το 87,4%. Το 1959, η αγραμματοσύνη είχε νικηθεί ολοκληρωτικά.
Ολα τα σχολεία γενικής μόρφωσης άνοιξαν για όλο το λαό. Καθιερώθηκε η δωρεάν Παιδεία και η κοινή φοίτηση των δύο φύλων στα σχολεία, χωρίστηκε το σχολείο από την εκκλησία και η εκκλησία με τη σειρά της από το κράτος, απαγορεύτηκαν οι θρησκευτικές τελετές και η διδασκαλία οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος στα σχολεία και καταργήθηκαν οι σωματικές τιμωρίες.
Επίσης, κατακτήθηκε το δικαίωμα των εθνοτήτων να σπουδάζουν στη μητρική τους γλώσσα, τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία του σοβιετικού συστήματος κοινωνικής προσχολικής διαπαιδαγώγησης, εκπονήθηκαν και εφαρμόστηκαν νέες αρχές εισαγωγής στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, που πλέον άνοιξαν τις πόρτες τους στην εργατική τάξη και τους αγρότες. Μερικά χαρακτηριστικά στοιχεία. Στο σχολικό έτος '40 - '41, ο αριθμός των μαθητών στην Τουρκμενία αυξήθηκε κατά 37 φορές σε σχέση με το σχολικό έτος 1914 - '15, στην Κιργιζία κατά 47 φορές, στο Ουζμπεκιστάν κατά 75 φορές και στο Τατζικιστάν κατά 854 φορές! Το '40 - '41 φοιτούσαν συνολικά 35,6 εκατομμύρια μαθητές, αντί των 9,7 εκατομμυρίων το 1915.
Το 1984, στη Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρωσίας (ΣΟΣΔΡ), δηλαδή στη Σοβιετική Ρωσία, υπήρχαν 81,8 χιλιάδες δημόσια ιδρύματα προσχολικής αγωγής, στα οποία πήγαιναν 9,2 εκατομμύρια παιδιά. Υπήρχαν 67,6 χιλιάδες δημόσια σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσής της, στα οποία πήγαιναν 20.328.000 εκατομμύρια παιδιά. Υπήρχε κάλυψη 100% των παιδιών, σε 100% δημόσια σχολεία. Υπήρχαν επίσης 514 ΑΕΙ, στα οποία φοιτούσαν 2.824.500 φοιτητές. Υπήρχε κάλυψη των φοιτητών σε 100% δημόσια ΑΕΙ.
Το 1987, στην ΕΣΣΔ υπήρχαν πάνω από 1,5 εκατ. επιστήμονες, ή το ένα τέταρτο του παγκόσμιου συνόλου τους. Σε μια σειρά σημαντικούς τομείς και κατευθύνσεις, η Σοβιετική Ενωση βρισκόταν στις πρώτες γραμμές: Η πυραυλική και πυρηνική τεχνική, οι τροχιακοί διαστημικοί σταθμοί, η κατευθυνόμενη θερμοπυρηνική σύνθεση, ο απευθείας μετασχηματισμός της ενέργειας (μαγνητο-υδροδυναμικές γεννήτριες), κρυογενής τεχνική, καταλύτες τεχνολογικών διαδικασιών, κατασκευή μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών, φραγμάτων, κλπ.
Η ΕΣΣΔ είχε τα πρωτεία σε ό,τι αφορά στον αριθμό των εφευρέσεων: Σ' αυτήν αναλογούσαν τα 20-25% των νέων τεχνικών λύσεων και επεξεργασιών που καταχωρούνται κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πηγές:
1. Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια
2. Μπροσούρα για τα 70χρονα της Σοβιετικής Εξουσίας.

Για την «ταξική πάλη» στην ΕΣΣΔ



Για την «ταξική πάλη» στην ΕΣΣΔ



Είναι γνωστή σε ορισμένους κύκλους διανοουμένων και φοιτητών η «άποψη» ότι οι διευθυντές και τα ανώτερα στελέχη της οικονομίας και του κράτους αποτελούσαν στη Σοβιετική Ενωση κοινωνικό στρώμα ή κοινωνική τάξη και ότι η Σοβιετική Ενωση ήταν ταξική κοινωνία, δηλαδή υπήρχαν ταξικές ανταγωνιστικές αντιθέσεις, όπως υπάρχουν στον καπιταλισμό και ότι στην ΕΣΣΔ δεν οικοδομήθηκε σοσιαλισμός.
Τελευταία μάλιστα γράφτηκε στο διάλογο κατηγορηματικά ότι «τη λεγόμενη περίοδο Στάλιν ...ανακόπτεται η όποια σοσιαλιστική οικοδόμηση είχε γίνει στη Σοβιετική Ενωση» και ότι υπήρχε «σοβιετική αστική τάξη» (οι διευθυντές και τα στελέχη). Ο δε Στάλιν θεωρείται έμμεσα πλην σαφώς «πολιτικός εκπρόσωπος αυτού του αστικού στρώματος»!
Για να διευκρινιστεί το ζήτημα, παραθέτουμε τον ορισμό του Λένιν για τις τάξεις, ο οποίος στηρίζεται στην ανάλυση του Μαρξ και του Ενγκελς, αλλά και σε δική του έρευνα: «Τάξεις ονομάζονται μεγάλες ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τη θέση που κατέχουν μέσα σ' ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, από τη σχέση τους (στο μεγαλύτερο μέρος κατοχυρωμένη και διατυπωμένη σε νόμους) προς τα μέσα παραγωγής, από το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας και συνεπώς από τους τρόπους που ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν και από το μέγεθος αυτής της μερίδας. Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μια μπορεί να ιδιοποιείται τη δουλειά της άλλης, χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα σ' ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής οικονομίας.
Είναι φανερό ότι για την ολοκληρωτική κατάργηση των τάξεων, πρέπει όχι μόνο να ανατραπούν οι εκμεταλλευτές, οι τσιφλικάδες και οι καπιταλιστές, όχι μόνο να καταργηθεί η ιδιοκτησία τους, πρέπει ακόμη να καταργηθεί και κάθε ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, πρέπει να εξαλειφθεί τόσο η διαφορά ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, όσο και η διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους της σωματικής και της πνευματικής εργασίας» («Η μεγάλη πρωτοβουλία», «Απαντα», τομ. 39, σελ. 15).
Από τα τρία κριτήρια: α) Σχέση προς τα μέσα παραγωγής (κατοχή ή όχι μέσων παραγωγής) β) ρόλος στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας (διευθυντική, στελεχιακή ή όχι) γ) μέγεθος της μερίδας του κοινωνικού πλούτου (ύψος εισοδήματος), το καθοριστικό είναι το πρώτο (κατοχή ή όχι μέσων παραγωγής). Τα άλλα δυο είναι δευτερεύοντα «που προκύπτουν ως μετασχηματισμένη παράγωγη μορφή του βασικού κριτηρίου, έχουν όμως μια σχετική αυτονομία».
«Οι σχέσεις με τα μέσα παραγωγής παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ταξική διαστρωμάτωση μιας συγκεκριμένης κοινωνίας».
Ο ορισμός του Λένιν έχει καθολική ισχύ και αναφέρεται σε όλους τους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς, τον ασιατικό, τον αρχαίο δουλοκτητικό, το φεουδαρχικό, στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό.
Οι στρωματοποιήσεις της κοινωνίας με βάση το ύψος του εισοδήματος ή το ρόλο στην οργάνωση της εργασίας «δεν είναι ανεξάρτητες ταξικές στρωματοποιήσεις της κοινωνίας, αλλά μόνο μορφές έκφρασης των σχέσεων ως προς τα μέσα παραγωγής, παρόλο που έχουν μια σχετική αυτονομία».
Επίσης, όλα τα κριτήρια χρησιμοποιούνται από τον Μαρξ, τον Ενγκελς και τον Λένιν στο σύνολό τους και όχι μεμονωμένα.
(Ολα τα παραπάνω στοιχεία είναι παρμένα από το βιβλίο του Περικλή Παπαδόπουλου «Η ταξική διάρθρωση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας», δεύτερη έκδοση, «Σύγχρονη Εποχή», σελίδες 23 έως 44).
Πουθενά στα έργα των Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν δεν αναφέρονται ως ανεξάρτητο κοινωνικό στρώμα και ως ανεξάρτητη κοινωνική τάξη οι διευθυντές και τα ανώτερα στελέχη των επιχειρήσεων και του κράτους. Στον καπιταλισμό εντάσσονται στην αστική τάξη, η οποία κατέχει τα μέσα παραγωγής (ιδιοκτησία) και την υπηρετούν έναντι μεγάλου μισθού και απολαβών. Εντάσσονται στην αστική τάξη όχι «φύσει» αλλά «θέσει», «εκ της θέσεως», από το ρόλο τους και το εισόδημα.
Στο σοσιαλισμό, στην ΕΣΣΔ δεν υπήρχε αστική τάξη, αφού καταργήθηκε η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Γι' αυτό οι διευθυντές δεν ήταν και δεν μπορούσαν να γίνουν αστική τάξη - έγιναν με την ανατροπή του σοσιαλισμού αποκτώντας μέσα παραγωγής, τράπεζες και εμπορικές. Στο σοσιαλισμό οι διευθυντές και τα ανώτερα στελέχη ανήκουν στη διανόηση, δεν έχουν ξεχωριστή ταξική συνείδηση ούτε ξεχωριστή ταξική ιδεολογία και υπηρετούν την εργατική τάξη εφαρμόζοντας την πολιτική του κόμματος και του κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Το ότι έχουν υψηλότερη αμοιβή είναι αναγκαίο και αναπόφευκτο στο σοσιαλισμό, σύμφωνα με την αρχή «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες, στον καθένα ανάλογα με την εργασία». Είναι αντικείμενο συζήτησης βέβαια το «πόσο υψηλότερη».
Το ότι στο σοσιαλισμό υπάρχουν διευθυντές και στελέχη επίσης είναι αναγκαίο και αναπόφευκτο. Το ζητούμενο είναι οι αρμοδιότητές τους, η λειτουργία τους στο πλαίσιο συλλογικών οργάνων, η λογοδοσία και η δυνατότητα ανάκλησής τους, οι θεσμοί εργατικού ελέγχου και φυσικά η πολιτική του κομμουνιστικού κόμματος και του κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Το ότι μετά το 20ό Συνέδριο ορισμένοι ή πολλοί διευθυντές και στελέχη εκμεταλλεύονταν τη θέση τους για να επωφελούνται ατομικά (παραοικονομία - μαύρη αγορά) οφείλεται στην πολιτική που εφαρμόζεται στην οικονομία και στο κράτος και στα προβλήματα που έχει το ίδιο το κόμμα. Ζητούμενο παραμένει αν είχαν και θεσμοθετημένα «προνόμια» - υπάρχουν στοιχεία;
Πάντως κοινωνική τάξη - αστική δεν ήταν. Οι τάξεις στη Σοβιετική Ενωση ήταν δυο: Η εργατική και οι συνεταιρισμένοι αγρότες, τάξεις σύμμαχες χωρίς ανταγωνιστικά συμφέροντα καπιταλιστικού τύπου. Οι τάξεις αυτές είχαν συμφέρον από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού με την προϋπόθεση ότι τον κυρίαρχο ρόλο τον έχει η εργατική τάξη και ότι βαθμιαία έπρεπε να προχωράει η κοινωνικοποίηση της συνεταιριστικής ιδιοκτησίας, να ενισχύεται ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας και να βαθαίνει η συμμετοχή του λαού στις διαδικασίες και τις αποφάσεις της οικοδόμησης.
Στην πορεία βέβαια μετά το 20ό Συνέδριο και μπροστά στα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί από το παρελθόν και κυρίως γιατί οι παραγωγικές σχέσεις στέκονταν εμπόδιο στην παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ακολουθήθηκε από το ΚΚΣΕ η αντίστροφη πορεία, η οποία αναλύεται διεξοδικά στις Θέσεις της ΚΕ, με κατάληξη την αντεπανάσταση.
Σε αυτή την αντίστροφη πορεία προς την «αγορά» έπαιξε το γνωστό ρόλο φυσικά και ένα σημαντικό μέρος των διευθυντών και στελεχών, αφού το κόμμα και το κράτος βαθμιαία είχαν αποσπαστεί, είχαν αυτονομηθεί από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Το 1930 ο Στάλιν με εισήγησή του στο Συνέδριο έκανε την πρόβλεψη ότι θα ξεσπάσει Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ότι η ΕΣΣΔ θα δεχτεί επίθεση και γι' αυτό θα έπρεπε να προετοιμαστεί ανάλογα σε όλα τα επίπεδα.
Η αστική τάξη μετά την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και το τέλος της ΝΕΠ είχε γίνει επιθετική, προσδοκώντας με την υπονόμευση και τις δυσκολίες ότι δε θα οργανωθεί σοσιαλιστική οικονομία.
Η τάξη των κουλάκων - γαιοκτημόνων χρησιμοποιούσε τη μεγάλη γαιοκτησία που κατείχε για να υπονομεύσει την οικονομία προκαλώντας ακόμη και προβλήματα επισιτισμού. Οι εχθρικές προς το σοσιαλισμό δυνάμεις προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν τον εθνικισμό σε ορισμένες εθνικές ομάδες ευνοώντας ακόμη και αποσχιστικές τάσεις. Κι όλα αυτά με την απειλή του πολέμου να έρχεται πιο κοντά, γεγονός που αναπτέρωνε τις ελπίδες των εχθρών του σοσιαλισμού μέσα στην ΕΣΣΔ, με τη φασιστική Γερμανία να υπερεξοπλίζεται και την ιμπεριαλιστική περικύκλωση παρούσα και με «τους πράκτορες, τους κατασκόπους και τους σαμποτέρ που έστελναν στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ οι μυστικές υπηρεσίες του ιμπεριαλισμού».
Ολα τα παραπάνω φυσικά εξηγούν τη θέση της ηγεσίας του ΚΚΣΕ εκείνη την περίοδο ότι στο σοσιαλισμό οξύνεται η ταξική πάλη αλλά με άλλες μορφές.
Βέβαια, μετά την επιτυχία της κολεκτιβοποίησης και την οργάνωση της σοσιαλιστικής οικονομίας με την πλήρη εξουδετέρωση της αστικής τάξης και των κουλάκων, από καθαρά ταξική - πολιτική άποψη και από την άποψη της κύριας πολιτικής αντίθεσης το σοσιαλιστικό κράτος πραγματικά «δεν έχει ποιον να καταπιέσει ταξικά πολιτικά» στο εσωτερικό της χώρας. Το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου χρειάζεται όμως για τη συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και την ολοκληρωτική κατάργηση των τάξεων και για να αντιμετωπίσει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που είναι στη βάση του ακραία εκδήλωση της πάλης των τάξεων σε διεθνές επίπεδο.

Αχιλλέας Θεοδωρακόπουλος
Φοιτητής Πολυτεχνείου,Αχτίδα ΑΕΙΚΟ Θεσσαλονίκης


TOP READ