12 Μαρ 2012

Ο "διάλογος" μεταξύ κράτους και παρακρατικών καλά κρατεί


Ο "διάλογος" μεταξύ κράτους και παρακρατικών καλά κρατεί

Τόση Ελλάδα ποιός θα τη φάει...

Αθήνα
Προβληματισμό έχουν προκαλέσει στην κυβέρνηση τα αυξανόμενα κρούσματα βίας κατά πολιτικών -και όχι μόνο- προσώπων από εξοργισμένους πολίτες. Δεδομένου ότι πλησιάζει η παρέλαση της 25ης Μαρτίου και με πρόσφατους τους προπηλακισμούς στη διάρκεια της παρέλασης στη Ρόδο για την επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, το μεσημέρι πραγματοποιείται κυβερνητική σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, στο Μέγαρο Μαξίμου.

Στόχος της κυβερνητικής σύσκεψης είναι η λήψη μέτρων, ώστε να αποτραπούν παρόμοια περιστατικά κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου στο κέντρο της Αθήνας.

«Δεν είναι δυνατόν μικρές, ακραίες ομάδες να εμποδίζουν τις κοινωνικές, εθνικές και όποιες άλλες δραστηριότητες σε αυτή τη χώρα» δήλωσε από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχ.Χρυσοχοΐδης, την Παρασκευή, κάνοντας λόγο για «ισχνές μειοψηφίες, οι οποίες επιχειρούν εν μέσω της κρίσης, εν μέσω του πανικού, εν μέσω της αγωνίας που υπάρχει στους πολίτες να εκμεταλλευτούν και να επιβάλλουν τις δικές τους απόψεις».

Στη σύσκεψη, που θα πραγματοποιηθεί στις 12:00, θα λάβουν μέρος οι υπουργοί Εσωτερικών Αν.Γιαννίτσης, Εθνικής Άμυνας Δ.Αβραμόπουλος, Παιδείας Γ.Μπαμπινιώτης, Δικαιοσύνης Μ.Παπαϊωάννου, Προστασίας του Πολίτη Μ.Χρυσοχοΐδης και Επικρατείας Γ.Σταυρόπουλος και Π.Καψής.
------

Τα παραπάνω από άρθρο του in.gr 12/3/2012

Και δυο λόγια

Είναι σίγουρα πολλές οι περιπτώσεις όπου αυτού του είδους τα «επεισόδια» δεν αποτελούν προϊόν αγανάκτησης αλλά οργανωμένου σχεδίου διαφόρων γνωστών ή ακόμη και αγνώστων δυνάμεων οι οποίες ποντάρουν ακριβώς σε αυτήν την αγανάκτηση για να χειραγωγούν τα πλήθη. Ελληνικές σημαίες, εθνικιστικά συνθήματα, εθνικοί ύμνοι, κρεμάλες, τσουβάλιασμα, λαϊκισμός. 


Δυστυχώς από τη μεριά μας θεωρώ ότι τέτοιες αντιδράσεις είναι αδύνατον να τις σταματήσουμε ολότελα, όμως, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να προειδοποιούμε τον κόσμο που είτε από πολιτική ανωριμότητα, είτε από αγανάκτηση, επικροτεί ή και συμμετέχει σε τέτοιου είδους ενέργειες που αφενός τον απομακρύνουν από την ουσία και αφετέρου δίνουν την αφορμή και την δικαιολογία στο κράτος να παρέμβει με ακόμη πιο βίαιες μεθόδους καταστολής.


Χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί όπως βλέπουμε όλα αυτά οδηγούν την κυβέρνηση στο να βρει την ευκαιρία να προχωρήσει σε τακτικές «καλύτερα η πρόληψη παρά η θεραπεία», δηλαδή πρώτα βαράω και μετά ρωτάω. Και φυσικά όλα αυτά δεν γίνονται για να προστατευθεί κανείς άλλος εκτός από το ίδιο τους το σύστημα, τα πρόσωπα που το υπηρετούν και οι μηχανισμοί του. Όλοι θυμόμαστε τα λόγια του Πάγκαλου ο οποίος απείλησε άμεσα ότι αν πειραχθούν οι τράπεζες θα βγούνε στο δρόμο τα τανκ.



Μην μας ξεγελούν, οι δήθεν πατριώτες ελληναράδες, βρίσκονται στην ουσία και εκείνοι στο ίδιο στρατόπεδο με αυτούς που κατηγορούν για προδότες και προσπαθούν να συμπαρασύρουν μαζί τους όσους μπορούν, για να παίξουν και πιο αποφασιστικό ρόλο υπέρ της πλουτοκρατίας όταν και αν χρειαστεί. Όποιος σήμερα δεν αναγνωρίζει ότι το ζήτημα έχει ξεφύγει εντελώς από οποιαδήποτε εθνικά και φυλετικά σύνορα και ότι αφορά τους λαούς όλου του κόσμου, όποιος επιμένει να κάνει διαχωρισμούς τύπου έλληνας μη έλληνας πάει να πει πως είτε είναι αφελής ή επικίνδυνος. Ας σκεφτούν όλοι εκείνοι με ποια Ελλάδα είναι, με την Ελλάδα της Ε.Ε, του ΝΑΤΟ του Μαάστριχτ, με την Ελλάδα του Σόιμπλε και του Γιωργάκη, με την Ελλάδα του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου, με την Ελλάδα της Eurovision και της Λαμπίρη, τι έχει αλήθεια απομείνει από αυτήν τη χώρα για το οποίο να αξίζει κανείς να κουνά με υπερηφάνεια την γαλανόλευκη; Τι σημαίνει δηλαδή ότι κάποιος είναι Έλληνας; Τα συμφέροντα χωρίζονται σε Ελληνικά και ανθελληνικά; Ε άμα είναι έτσι να επιστρέψουμε στο «πας μη Έλλην βάρβαρος» να ξεμπερδεύουμε, έλα όμως που δεν είναι έτσι.


Όχι, δεν είμαι ανθέλληνας, αυτή η χώρα έχει περάσει πολλά και την έχουν υπερασπιστεί άνθρωποι πολύ πιο άξιοι και πιο θαρραλέοι από εμένα, όμως όταν κάθομαι και σκέφτομαι τι πραγματικά έχει διασωθεί στο σήμερα για το οποίο αξίζει να αισθανόμαστε υπερήφανοι, πραγματικά απογοητεύομαι. Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι πίσω από την συνθηματολογία τις σημαίες και τους ύμνους που ξεστομίζουν χωρίς κανένα κόστος και σε στάση προσοχής εκείνοι που μας σκάβουν το λάκκο, η χώρα μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα προτεκτοράτο σε έναν αιμοσταγή παγκοσμιοποιημένο κόσμο στα δικά τους μέτρα και στα δικά τους σταθμά.


Και θα με ρωτήσει κανείς, «τι απομένει τότε;»


Απομένουμε εγώ και εσύ, και ο δίπλα και ο παραδίπλα που χρέος μας έχουμε να βελτιώσουμε τον κόσμο που ζούμε. Απομένει ένας ολόκληρος λαός που έχει αποπροσανατολιστεί, ποδοπατηθεί, εξαπατηθεί. Απομένει όμως και ένας λαός που έχει αδρανήσει, που έχει σιωπήσει ή και συναινέσει, που έχει σηκώσει σημαιάκια με πυρσούς και με πράσινους ήλιους δίπλα δίπλα με τα ελληνικά, που έχει πάρει μέρος σε «ειρηνευτικές» αποστολές. Απομένει ένας λαός που έχει τις δικές του ευθύνες, απομένει ένας λαός, δίπλα σε άλλους λαούς που και αυτοί βρίσκονται σε παρόμοια, αν όχι ίδια κατάσταση.  Αυτός ο λαός πρέπει επιτέλους να σταματήσει να περιμένει να τον σεβαστούν, να τον βοηθήσουν, να τον λυπηθούν, να ακούσουν την οργή του, να «μην παρακαλώ σας μη πολεμάνε την χώρα του».  Ο πόλεμος όσο και αν δεν τον θέλουμε είναι εδώ, τα στρατόπεδα, όση λάσπη και στάχτη και αν μας ρίχνουν είναι πλέον διακριτά για όποιον δεν επιλέγει να φορά τις παρωπίδες που απλόχερα του προσφέρει το σύστημα. Εχθροί και «κατακτητές» δεν είναι ούτε οι Γερμανοί επειδή είναι Γερμανοί, ούτε οι Αλβανοί επειδή είναι Αλβανοί, ούτε οι Αμερικάνοι επειδή είναι Αμερικάνοι. Εχθροί είναι όσοι συντάσσονται με το μέρος του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των στρατών τους, είτε αυτοί εφορμούν με όπλα είτε με εκπομπές στην τηλεόραση, είτε με «πατριωτικά» συνθήματα, είτε με οικονομική εξαθλίωση.
 

Δυστυχώς όλους αυτούς τους βοηθούν και όσοι εξακολουθούν να μένουν ψυχή και σώματι γαντζωμένοι σε έναν ξεπερασμένο κόσμο που αποσυντίθεται και που τους αποσυνθέτει, έναν κόσμο που δυστυχώς δεν θα τελειώσει χωρίς να δώσει χιλιάδες βρώμικες μάχες. Σε αυτές τις μάχες εμείς(οι του ΚΚΕ) σας θέλουμε δίπλα μας, όχι απέναντι μας, όχι σε καναπέδες, αν γίνουμε πιο πολλοί θα γίνουμε και πιο δυνατοί. 

Απο την πλευρά μας οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε στον κόσμο αυτό που για εμάς είναι ξεκάθαρο από καιρό, ότι υπάρχουν δυο στρατόπεδα και δύο πολιτικές, αυτή που θέλει το λαό κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου μπαμπούλα την ώρα που τα παράσιτα ρουφάνε το αίμα του και εκείνη που θέλει τον λαό να είναι ο ίδιος συνειδητός διαχειριστής των υποθέσεων του.

Και όπως λέει και το σύνθημα


«Λαέ μην έχεις άλλες αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες!»


Για να τον κερδίσουμε τον πόλεμο, πρέπει να χαλιναγωγήσουμε τα ξεσπάσματα μας και να ενταχθούμε στον οργανωμένο αγώνα, εκείνον που προωθεί την αλληλεγγύη και όχι τον αλληλοσπαραγμό των λαών και των ανθρώπων, εκείνον που στρέφει τα όπλα μας στους σωστούς στόχους, εκείνον που θα έχει συνέχεια και αξιώσεις. Τον μόνο αγώνα που μπορεί να οδηγήσει στην οριστική ανατροπή τους και να μας φέρει από τον πάτο στην κορυφή, τον μόνο αγώνα που πραγματικά τους τρομάζει, τον αγώνα για μια «κοινωνία άλληνε» όπως λέει και ο Καζαντζίδης.   

Αυτόν τον αγώνα θέλουν να αποφύγουν και τον πολεμάνε με όλα τα μέσα:
 

Με αποχαύνωση


Με ψευτοεπαναστάσεις και ψευτοκινήματα


Με βίαιη καταστολή


Με δήθεν πατριωτική συνθηματολογία


Με μαύρη προπαγάνδα


Όσο περισσότερο αργούμε να αναλάβουμε(ή και να καταλάβουμε) τις ευθύνες μας, τόσο περισσότερο θα βυθιζόμαστε. Είναι στο χέρι μας και το οφείλουμε τόσο στον εαυτό μας όσο και στις επόμενες γενιές να κάνουμε την σωστή επιλογή στρατοπέδου, η μη επιλογή συνιστά ευθεία συστράτευση με τον αντίπαλο εκμεταλλευτή.

Ισχυρό ΚΚΕ για να μεγαλώσουν τα ζόρια τους



Ισχυρό ΚΚΕ για να μεγαλώσουν τα ζόρια τους
Στελέχη του ΠΑΣΟΚ και υπουργοί της κυβέρνησης Παπαδήμου προτείνουν ανοιχτά τη μετεκλογική συνεργασία ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ο Αντ. Σαμαράς επιχειρεί μέχρι τις κάλπες να βάλει «πάγο» στα σενάρια για επανάληψη της συγκυβέρνησης, την ίδια ώρα που βουλευτές της ΝΔ τάσσονται ανοιχτά υπέρ της συγκρότησης «συμμαχικής κυβέρνησης» με το ΠΑΣΟΚ. Η Α. Διαμαντοπούλου και ο Α. Λοβέρδος - εκφράζοντας και τον Ε. Βενιζέλο - ρίχνουν παράλληλα στο τραπέζι την πρόταση της«κεντροαριστερής συνεργασίας», απευθυνόμενοι κυρίως στη ΔΗΜΑΡ. Ο Φ. Κουβέλης προθερμαίνεται για το ενδεχόμενο της συγκυβέρνησης, αρκεί - όπως λέει - να προηγηθεί«προγραμματική συμφωνία».
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλεί στη «συγκρότηση ενός αριστερού, προοδευτικού, αντιμνημονιακού μετώπου», με στόχο τη «δημιουργία ενός νέου συνασπισμού εξουσίας», που αρχίζει και τελειώνει μέσα στα όρια της αστικής διαχείρισης, αφού μεταξύ άλλων θέτει σαν αδιαπραγμάτευτο όρο την παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ και τα κλειδιά της παραγωγής στα μονοπώλια. Ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ., Γ. Καρατζαφέρης, βγήκε προσωρινά από το μαύρο κυβερνητικό μέτωπο, θέλοντας να διασωθεί από την εκλογική συντριβή και να διαμορφώσει καλύτερους όρους για την επιστροφή του σε μια ενδεχόμενη νέα μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία.
Διαγραμμένοι βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ φορούν την «αντιμνημονιακή» προβιά, υπόσχονται «επαναδιαπραγμάτευση» δήθεν του μνημονίου και ανακοινώνουν τη δημιουργία «καινούριων» πολιτικών σχημάτων (Κατσέλη, Καστανίδης, Καμμένος) με στόχο να στήσουν αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, να διεκδικήσουν μια καλύτερη θέση στην αστική διαχείριση, σαν εφεδρείες του συστήματος που με συνέπεια υπηρέτησαν όλα αυτά τα χρόνια.
Οι έντονες διεργασίες στους κόλπους του αστικού πολιτικού συστήματος θα πυκνώσουν ενόψει και των εκλογών, που προσώρας φαίνεται πως θα γίνουν τέλη Απρίλη με αρχές Μάη. Η αστική τάξη - μέσω και των συγκροτημάτων του Τύπου που ελέγχει - φαίνεται να ανακατεύει την τράπουλα στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, σε μια προσπάθεια να εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων που απεγκλωβίζονται από το δικομματισμό και να προσαρμόσει τη στρατηγική των κομμάτων της στις σύγχρονες συνθήκες που γέννησε η κρίση.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, βομβαρδίζει το λαό με ψευτοδιλήμματα (ευρώ ή δραχμή, μέτρα ή πτώχευση) και υποσχέσεις για «ανάκαμψη της οικονομίας». Απειλές και διλήμματα στα οποία συμμετέχουν οι Ευρωπαίοι εταίροι της συγκυβέρνησης και τα οποία, μπροστά στην κάλπη, θα πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας.
Τι τους ανησυχεί;
Τι κρύβεται πίσω από την επιχείρηση αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού; Ποια είναι η ανησυχία των αστικών κομμάτων και τι οδηγεί τα στελέχη τους να σερβίρουν ξανά την καραμέλα της «ανανέωσης»; Τι επιδιώκουν οι αυτοαποκαλούμενοι «αντιμνημονιακοί», πρώην ΠΑΣΟΚοι και Νεοδημοκράτες βουλευτές και πολιτευτές; Ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι των δυνάμεων του οπορτουνισμού και τι τους συνδέει με τα κόμματα - πυλώνες της αστικής διαχείρισης;
Η κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια για την πολιτική κυρίως των εταίρων του δικομματισμού, σε συνδυασμό με τον κίνδυνο το αποτέλεσμα των εκλογών να βαθύνει τα ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, η διαφαινόμενη αδυναμία συγκρότησης μονοκομματικής κυβέρνησης κινητοποιούν το σύνολο των αστικών δυνάμεων, προκειμένου να θωρακίσουν το σύστημα από τους τριγμούς, να διασφαλίσουν και να σταθεροποιήσουν την αστική εξουσία από μια ενδεχόμενη απότομη άνοδο και ριζοσπαστικοποίηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Με δεδομένη τη στρατηγική τους σύμπλευση, την καθολική συμφωνία τους για παραμονή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, για εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων και των φιλομονοπωλιακών πολιτικών εντός και εκτός μνημονίων, με στόχο να διασφαλίσουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ «συνυπογράφουν» από τώρα τη μετεκλογική συνεργασία, έχοντας δώσει ανάλογες δεσμεύσεις και στους εταίρους - δανειστές της ντόπιας πλουτοκρατίας.
Οι ψηφοθηρικές κορόνες του Αντ. Σαμαρά για «αυτοδυναμία» της ΝΔ δεν έχουν στόχο να «τορπιλίσουν» το εγχείρημα της συγκυβέρνησης, αλλά αποτελούν έκφραση των ενδοαστικών αντιθέσεων, για το ποιος θα πάρει το πάνω χέρι στη συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής επέλασης.
Από την άλλη πλευρά οι «πλατφόρμες» που καταθέτουν κατά κόρον τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Παπουτσής, κ.ά.), προτάσσοντας την ανάγκη της«ανασυγκρότησης και αναγέννησης» του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από αποπροσανατολιστικές κινήσεις της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας. «Η κρίση οριοθετείται ανάμεσα στο θάνατο του παλιού και τη γέννηση του καινούργιου», ισχυρίστηκε ενδεικτικά η Α. Διαμαντοπούλου μέσα στη βδομάδα, παρουσιάζοντας τη δική της πλατφόρμα, την οποία έσπευσε να χαιρετίσει ο Βενιζέλος.
Με την προβιά του «καινούριου»
Η «αντικατάσταση του παλιού από το νέο», που κηρύττουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, δεν αφορά στις πολιτικές τους θέσεις, τις προτάσεις και τα προγράμματα, αφού η υπηρέτηση της πολιτικής υπέρ της πλουτοκρατίας παραμένει πυρήνας της στρατηγικής τους. Αντίθετα, συνιστούν προσαρμογή στις σύγχρονες ανάγκες της πλουτοκρατίας, που έχει κάθε λόγο να διατηρεί τη σοσιαλδημοκρατία σαν μάχιμη πολιτική εφεδρεία στη διαχείριση σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ κάνουν λόγο για «προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα». Τόσο ο Ε. Βενιζέλος, όσο και ο Χρ. Παπουτσής, οι δύο υποψήφιοι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ, έχουν δεσμευτεί προς κάθε κατεύθυνση ότι θα συνεχίσουν το πρόγραμμα«δημοσιονομικής προσαρμογής», δηλαδή της μόνιμης λιτότητας του λαού, και της προώθησης των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», που οδηγούν στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.
Οι όψιμοι «αντιμνημονιακοί» του ΠΑΣΟΚ, Λ. Κατσέλη και Χ. Καστανίδης, που από υπουργικές θέσεις ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο και σήμερα ετοιμάζονται μαζί με διαγραμμένους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσουν «καινούριο» κόμμα, κρύβουν τη στρατηγική τους πίσω από έωλες υποσχέσεις περί «επαναδιαπραγμάτευσης» του μνημονίου στην κατεύθυνση της «ανάπτυξης».
Σαν εκφραστής της αποκαλούμενης τάχα «λαϊκής δεξιάς» και δήθεν «πολέμιος» των μνημονίων, προσπαθεί να εμφανιστεί και ο Π. Καμμένος, που σήμερα θα ανακοινώσει και επίσημα την ίδρυση του κόμματός του. Την ίδια ακριβώς τακτική ακολουθούσε το προηγούμενο διάστημα και ο Αντ. Σαμαράς, με τη μόνη διαφορά ότι ο ίδιος δεν ψήφισε το πρώτο μνημόνιο, αλλά υπερψήφισε το δεύτερο!
Με άλλο προσωπείο, διαφορετική συνθηματολογία, αλλά με επιζήμιο ρόλο σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, εμφανίζονται και οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις του οπορτουνισμού, που ξεκινούν από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, περνούν μέσα από τις αυτοαποκαλούμενες «πατριωτικές και αριστερές» κινήσεις και φτάνουν μέχρι τις παρυφές της ΔΗΜΑΡ. Επιστρατεύουν έναν «αντιμνημονιακό» λόγο, το περιεχόμενο του οποίου εμπλουτίζεται κατά περίπτωση, υπόσχονται ότι θα καταργήσουν τα μέτρα των δύο τελευταίων χρόνων, ότι θα διαπραγματευτούν την «παραγραφή μέρους του χρέους» και την αποπληρωμή των κρατικών δανείων με ευνοϊκότερους δήθεν όρους.
Ολα τα παραπάνω λένε πως θα τα κάνουν παραμένοντας η Ελλάδα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, χωρίς να αμφισβητηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία και η εξουσία των μονοπωλίων! Καλλιεργούν συνειδητά αυταπάτες στο λαό ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος για καλύτερη διαχείριση των λαϊκών προβλημάτων με «κεντροαριστερές» ή «αριστερές» συμμαχίες.
Αλλος ο δρόμος του λαού
Τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να αποπροσανατολιστούν από τις μανούβρες της αστικής τάξης και των κομμάτων της, τις «μάσκες» που φοράνε προεκλογικά. Η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές, έχει δεσμευτεί για την προώθηση μέσα στον Ιούνη νέων αντιλαϊκών πακέτων μέτρων. Μάλιστα, την προηγούμενη Παρασκευή, μετά τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Φ. Σαχινίδης, ξεκαθάρισε ότι ήδη προετοιμάζεται το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» με τα μέτρα του μνημονίου που θα υλοποιήσει η επόμενη κυβέρνηση.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να εξαπατηθούν από τις οπορτουνιστικές υποσχέσεις για«αναδιανομή του πλούτου», χωρίς να θιχτούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Εχουν κάθε συμφέρον να απορρίψουν τους εκβιασμούς περί «χρεοκοπίας της χώρας», να αντιπαλέψουν τα μέτρα που βαθαίνουν την δική τους, ανεξέλεγκτη - ούτως ή άλλως - πτώχευση.
Να μην παρασυρθούν από τα συνθήματα περί «ανανέωσης» του πολιτικού συστήματος, τα ίδια που χρησιμοποίησε το 2009 και ο Γ. Παπανδρέου, διαλαλώντας ότι φέρνει τους«αντιεξουσιαστές στην εξουσία», για να προωθήσει τα πιο αντιλαϊκά μέτρα των τελευταίων δεκαετιών. Να μην εγκλωβιστούν στην αυταπάτη μιας «ανάπτυξης» που όταν έρθει, θα είναι αναιμική, θα στηριχθεί πάνω στους τσακισμένους μισθούς και την κατακρεούργηση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Συμφέρον του λαού είναι να συνειδητοποιήσει ότι όσο πιο αδύναμη θα είναι η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις κάλπες, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι δυσκολίες των αστικών κομμάτων να επιβάλλουν μέτρα, με δεδομένο μάλιστα ότι η καπιταλιστική κρίση θα βαθαίνει. Η αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων και η καθοριστική ενίσχυση του ΚΚΕ, μαζί με την όξυνση της ταξικής πάλης, για τη συγκρότηση μιας λαϊκής συμμαχίας που θα στέκεται εμπόδιο στην επιβολή των σχεδιασμών της πλουτοκρατίας και θα παλεύει για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων, αποτελούν μονόδρομο για τα συμφέροντα του λαού.

Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ


γεννιέσαι ή γίνεσαι;


γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Αναρτήθηκε από τον/την redship



Πασόκος γεννιέσαι ή γίνεσαι; Ήταν το βασανιστικό ερώτημα που με ταλαιπώρησε το σαββατοκύριακο που μας πέρασε, παρακολουθώντας τις «εργασίες της συνδιάσκεψής» τους, που παρεμπιπτόντως πρέπει να λέγονται «αεργίες της συνδιάσκεψης», με το σκεπτικό ότι συμμετέχουν τεμπέληδες σε μια αργόσχολη διαδικασία.
Τα ερωτήματα αυξάνονταν όταν η κάμερα έκανε κοντινά, στα πρόσωπα των στελεχών από κάτω. Οι άνθρωποι αυτοί, τι μπορεί να πίστευαν, να ήλπιζαν, για τι ακριβώς αγωνιζόντουσαν; (η λέξη αγώνας πάντα παίζει στο ΠΑΣΟΚ). Με δεδομένο ότι στην ταμπέλα του κινήματος, αναγράφεται η λέξη Σοσιαλισμός, έχουν αναρωτηθεί ποτέ, αυτοί οι ανώνυμοι του εθνικού συμβουλίου, πότε ήταν η τελευταία φορά που το ΠΑΣΟΚ, πήρε μια σοσιαλιστική απόφαση; Πότε τα τελευταία, δύο χρόνια εφάρμοσε μια φιλολαϊκή πολιτική; Πότε εφάρμοσε μια πολιτική κατά αυτών που έχουν τα πολλά;
Μια απάντηση πειστική σε αυτά τα ερωτήματα, μπορεί να είναι η εξής: Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα, δεν έχουν τέτοιο κριτήριο, αφυδατωμένα στελέχη είναι, ενός κρατικού μηχανισμού, βολεμένα, αδίστακτοι πολλοί από αυτούς, διπλοθεσίτες, με διορισμένο όλο τους το σόι, με σπίτια αυτοκίνητα, καταθέσεις. Αδιάφοροι για το πραγματικό νόημα της πολιτικής, χωρίς ιδεολογία, αξίες και αρχές, παρά μόνο αυτή του, «ότι φάμε και ότι πιούμε», θρέφονται μόνο με εξουσία και τίποτε άλλο.
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Πάρα πολλοί. Ποιος δεν έχει συναντήσει, τέτοιους στα 30 χρόνια της κυβερνητικής  -με διαλλείματα- λαμπρής κυβερνητικής πορείας και προσφοράς στον τόπο…;
Σίγουρα εκεί μέσα θα υπήρχαν και κάποιοι, ελάχιστοι, ιδεολόγοι, που πιστεύουν στον σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κινήματος. Εκτός από τα θερμά περαστικά, θα ήθελα πραγματικά να διάβαζα, τις ατομικές ιατρικές γνωματεύσεις ψυχιάτρων και ψυχολόγων για το φαινόμενο αυτό. Αυτά για τους από κάτω.
Για τα κορυφαία στελέχη, απορίες δεν είχα, αυτό το σαββατοκύριακο, όπως δεν είχα ποτέ. Γιατί είμαι βαθύτατα πεισμένος, ότι είναι αδίστακτοι απατεώνες, που έχουν κάνει μεγάλο κακό.
Οι παλαιότεροι, (από το 1981) έκαναν κακό στην συνείδηση των ελλήνων. Με την λογική της αρπαχτής, της ευκολίας και της πασοκικής μαγκιάς, έπεσαν  πάνω σε έναν λαό με αρχές και φιλότιμο και τον έκαναν ουρακοτάγκο της κατανάλωσης, γλείφτη των κατουρημένων ποδιών τους,  ξεσαλωμένο νεόπλουτο, χωρίς γούστο και μέτρο.Οι νεότεροι έκαναν κακό στην ζωή των Ελλήνων, με τις οικονομικές ιδέες τους, τις αποτυχημένες συνταγές τους, με τα καταστροφικά μνημόνια, της τρόικα και τη δουλοπρέπεια προς τα αφεντικά τους.
Η γνώμη μου για τους κορυφαίους, όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά εδραιώθηκε για τα καλά, μέσα μου. Μας πλάσαραν, το γνωστό σύστημα εξουσίας τους, με προβλέψιμες φράσεις, το γνωστό απεχθές στυλ. Σοσιαλιστικές αρλουμπαρίες, σε  διαπλεκόμενο περιτύλιγμα, με βρώμικο παρελθόν και ξεπουλημένο μέλλον.
Η απορία μου, τελικά, δεν λύθηκε, ούτε αυτό το Σαββατοκύριακο. Οι Πασόκοι γεννιούνται ή γίνονται; Μάλλον συμβαίνουν και τα δύο. Κάποιοι γίνονται… όταν πρέπει για να έχει ο κρατικός μηχανισμός χρήσιμα λαμόγια και κάποιοι γεννιούνται…
Για την πρώτη κατηγορία δεν έχω απορίες, άλλωστε τέτοιους έχει και η ΝΔ. Για την δεύτερη, έχω. Για αυτούς που γεννιούνται. Πως γεννιούνται οι Πασόκοι; Τους φέρνει ο πελαργός; Τους φέρνει ο Βοριάς; Φυτρώνουν από τη Γή, όπως οι πατάτες;
Πάντα ρωτούσα τους μεγαλύτερους και κανείς δεν μου έλεγε, ώσπου όταν μεγάλωσα συνειδητοποίησα. Είναι προϊόν συνουσίας. Τρελής συνουσίας.

Προκλητικοί οι μεγαλοεπιχειρηματίες του Τουρισμού



Προκλητικοί οι μεγαλοεπιχειρηματίες του Τουρισμού
Συκοφαντούν το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα και απαιτούν υποταγή στα συμφέροντά τους. Λάθος πόρτα χτύπησαν. Είναι εχθροί των εργαζομένων και θα μας έχουν απέναντι.
«Φαρμάκι» απέναντι στο εργατικό και λαϊκό κίνημα στάζουν τα τελευταία χρόνια οι εκπρόσωποι του«Συνδέσμου των Εν Ελλάδι Τουριστικών και Ταξιδιωτικών Γραφείων» (HATTA), που με διάφορες παρεμβάσεις τους επιχειρούν να συνδέσουν κάθε εργατική κινητοποίηση με την καταστροφή του τουρισμού. Η τυφλή προσήλωσή τους στην κατασυκοφάντηση του κινήματος αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική έφτασε στο σημείο να απευθυνθούν στο ΚΚΕ ζητώντας να συμβάλει στην προβολή της Ελλάδας και να στηρίξει την προσπάθεια των τουριστικών φορέων για ένα «Συμβόλαιο με την κοινωνία», την ώρα που το κατηγορούν διεθνώς ότι είναι παράγοντας που φέρνει καταστροφή στον τουρισμό και στη χώρα! Τέτοιο θράσος!
Η ουσία αυτού του συμβολαίου είναι ότι πρέπει να σταματήσει η ταξική πάλη, γιατί δίνει διεθνώς εικόνα αποκρουστική και επηρεάζει αρνητικά την είσοδο τουριστών από άλλες χώρες, γενικά τον τουρισμό. Ετσι επηρεάζει αρνητικά τα κέρδη των επιχειρηματιών! Τα μεγάλα αφεντικά του τουρισμού, αυτοί που στήνουν στο «εκτελεστικό απόσπασμα» τα οικονομικά - κοινωνικά δικαιώματα κάθε εργαζόμενου, αλλά και κάθε εργαζόμενου στον τουριστικό και επισιτιστικό κλάδο, έχουν περίσσιο θράσος αφού επικαλούνται τη συμβολή του τουρισμού στο ΑΕΠ και στην απασχόληση, για να ισχυριστούν ότι η οικονομική ανάπτυξη της χώρας περνά μέσα από την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, απαιτώντας να σταματήσουν οι διεκδικήσεις και να υπάρχουν εργαζόμενοι - σκλάβοι.
Εχει τη σημασία του ότι το υλικό υποστήριξης των θέσεών του, που παρέδωσε ο ΗΑΤΤΑ στο ΚΚΕ, περιελάμβανε ...κατατοπιστικό φάκελο με δημοσιεύματα ελληνικών και ξένων ΜΜΕ με αναφορές σε εργατικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ και των ταξικών συνδικάτων και την κρατική καταστολή τους. Συνοδευόταν, μάλιστα, από πλούσιο φωτογραφικό υλικό, με κινητοποιήσεις των εργαζομένων, των συμβασιούχων του υπουργείου Πολιτισμού, τα πανό στην Ακρόπολη από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, του ΚΚΕ, που καλούν σε ένταση της ταξικής πάλης, όχι μόνο το λαό της Ελλάδας αλλά και τους λαούς των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και κινητοποιήσεις σε διόδια για την κατάργησή τους, των ταξί, κινητοποιήσεις στα λιμάνια, για να περιγράψουν με σαφήνεια το «έγκλημα» και τον «ένοχο»!!!
«Θέλουμε τη συμβολή του ΚΚΕ για την ενίσχυση του ελληνικού τουρισμού», γράφουν οι επιχειρηματίες του τουρισμού. Ζητούν δηλαδή από το ΚΚΕ να σταματήσει να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους, να σταματήσει το ίδιο να βρίσκεται στην πρωτοπορία της ταξικής πάλης και να καλεί τους εργαζόμενους να πάρουν την υπόθεση της ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας των καπιταλιστών. Η προκλητική τους αυτή στάση ξεπερνά τα όρια του θράσους.
«Ο τουρισμός έχει μία μόνο ιδεολογία και απαιτεί τη συναίνεση όλων», λένε. Πράγματι, όλοι οι επιχειρηματίες έχουν μια μόνο ιδεολογία, αυτή των κερδών τους, που απαιτεί τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, τσάκισμα των εργατικών κινητοποιήσεων, υποταγή των εργαζομένων στην αύξηση των κερδών τους. Γι' αυτό είναι προκλητικοί που απευθύνονται στο ΚΚΕ να συμβάλει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Τους απαντάμε, λοιπόν, ότι εντείνουμε τη δράση μας για την οργάνωση των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων για τα δικά τους συμφέροντα κόντρα στα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών. Αλλωστε, χωρίς εργαζόμενους οι καπιταλιστές τίποτα δεν μπορούν να κάνουν. Χωρίς τη νόμιμη κλοπή της δουλειάς τους φράγκο δεν μπορούν να βγάλουν.
Λένε σε άλλο σημείο ότι οι δουλειές τους «συρρικνώνονται με αποτέλεσμα να μειώνουν τον αριθμό των εργαζομένων τους». Αλλά γι' αυτό δεν τους φταίει η ταξική πάλη και οι εργατικοί, λαϊκοί αγώνες κόντρα στον πόλεμό τους για να τσακίσουν κάθε εργασιακό δικαίωμα, οι διεκδικήσεις για κάλυψη των σύγχρονων αναγκών τους, για να ζουν αξιοπρεπώς οι οικογένειές τους. Τους χτυπά η οικονομική κρίση. Μειώνουν προσωπικό, εντατικοποιώντας τη δουλειά του, δημιουργώντας δηλαδή συνθήκες δουλειάς - κόλαση. Επίσης, δεν νοιάζονται για τον τουρισμό των λαϊκών ανθρώπων. Δε λένε πουθενά να υπάρξουν δυνατότητες να κάνει τουρισμό ο Ελληνας εργάτης. Ας αφήσουν λοιπόν τα σάπια ότι δίνουν δουλειά σε εργαζόμενους που την χάνουν επειδή γίνονται εργατικές κινητοποιήσεις. Είναι αδίστακτοι. Και το έχουν δείξει διαχρονικά.
Κυρίως από το 2004 και έπειτα, ένα τμήμα των ξενοδόχων, των τουριστικών πρακτόρων, αλλά και άλλων επαγγελματιών του τουρισμού, το πλέον εύρωστο αλλά με πρόθυμους συνεργάτες και σε χαμηλότερα επίπεδα της επιχειρηματικής πυραμίδας, επιδίδεται συστηματικά στη συκοφάντηση των λαϊκών κινητοποιήσεων και έχει αναπτύξει σημαντική δραστηριότητα για την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Πρόκειται για μια τακτική που συνδυάστηκε με ένα διαρκώς αυξανόμενο «πληθωρισμό» απαιτήσεων για προνομιακή μεταχείριση σε πολλούς τομείς. Μια τακτική που φαίνεται να πέτυχε, καθώς το μεγάλο τουριστικό κεφάλαιο έχει γίνει αποδέκτης σημαντικών ωφελειών επί κυβερνήσεων και ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις προσδοκούν ακόμη μεγαλύτερα οφέλη από τις αντεργατικές «μεταρρυθμίσεις» του μνημονίου.
Μέσα από τους τουριστικούς φορείς το μεγάλο τουριστικό κεφάλαιο εμφανίζεται με το πραγματικό του πρόσωπο: Αδιάφορο απέναντι στα οικονομικά δεινά της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Εχθρικό απέναντι σε όποιους οργανωμένα κινητοποιούνται ενάντια στην πολιτική εξαθλίωσης των μνημονίων, της τρόικας, των πρόθυμων συγκυβερνήσεων.Αντίπαλός του και «εχθρός του λαού» αναγορεύεται οποιοσδήποτε «τολμάει» να διεκδικήσει το δίκιο του, στο κέντρο της Αθήνας, στα λιμάνια, στα τελωνεία, στο αεροδρόμιο, στους αρχαιολογικούς χώρους κ.ο.κ.
Ο ΗΑΤΤΑ και η ...δημοκρατία
Ο ΗΑΤΤΑ έχει πρωτοστατήσει σε αυτή την κατεύθυνση, παρότι, όπως και ο ίδιος αναγνωρίζει, έχει 4.000 μέλη, τα περισσότερα από τα οποία είναι μικρές επιχειρήσεις. Αυτές οι επιχειρήσεις που πλήττονται περισσότερο και αποκλειστικά από την οικονομική κρίση και την ασκούμενη πολιτική, που οι οικογένειες των ιδιοκτητών τους υφίστανται τις συνέπειες της μείωσης των μισθών, της ανεργίας, της περικοπής των συντάξεων και των ασφαλιστικών παροχών.
Είναι εξαιρετικά χαρακτηριστική η παρέμβαση του HATTA στις 13 του περασμένου Φλεβάρη, αναφερόμενος σε επιστολή του προς την κυβέρνηση, στην οποία γράφει ότι«κατακλυζόμαστε με μηνύματα από τη διεθνή τουριστική αγορά για τα έκτροπα της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου». Δίνοντας έμφαση στην Ακρόπολη παραθέτει τα εξής ερωτήματα: «Ποια μέτρα είχαν ληφθεί ώστε να προφυλαχθεί ο Ιερός Βράχος της Ακρόπολης; Ποιες οδηγίες είχαν δοθεί στο φυλακτικό προσωπικό της Ακρόπολης; Εγινε έρευνα για τον τρόπο που έγινε η "είσοδος" στον Ιερό Βράχο για τυχόν ευθύνες που προκύπτουν για το προσωπικό φύλαξης; Υπήρξαν και αν ναι πόσες συλλήψεις όσων εισέβαλαν;».
Δύο μήνες νωρίτερα, στις 7 του Δεκέμβρη του 2011, ο ΗΑΤΤΑ συγκάλεσε σύσκεψη στα γραφεία του. Συμμετείχαν σ' αυτή εκπρόσωποι «του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, του Δήμου Αθηναίων, της Αστυνομίας και των φορέων του τουρισμού, ΞΕΕ, ΣΕΤΕ, HAPCO, ΕΞΑ-Α, και των παραγωγικών τάξεων, του ΕΒΕΑ, ΣΕΛΠΕ, καθώς και μέλη του ΗΑΤΤΑ». Συζητήθηκαν μια σειρά από προτάσεις που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας. Στην καταγραφή των προτάσεων της σύσκεψης, η πρότασή τους για«νομοθετική ρύθμιση ώστε να μην παρεμποδίζεται η διέλευση οχημάτων και πεζών, όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες». Δηλαδή για απαγόρευση ουσιαστικά των κινητοποιήσεων.
Οι παραπάνω παρεμβάσεις είναι ενδεικτικές, καθώς η έντονη και ακραία πολιτική δράση του HATTA είναι αρκετά πλούσια. Τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρξε κινητοποίηση, από τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, τα ταξί, τους ναυτεργάτες και όποιον άλλο είχε σχέση με τον τουρισμό, άμεση ή έμμεση, έως και τις μεγάλες, κεντρικές διαδηλώσεις του λαού, που να μην καταγγελθεί, ευθέως ή περιγραφικά. Η έγκληση των αρχών, με ύφος στρατοδίκη του '50 για συλλήψεις και τιμωρία στο ζήτημα της Ακρόπολης, είναι η κατάληξη ενός ιδεολογικοπολιτικού εκτροχιασμού, που φτάνει να λειτουργεί ακόμη και ακυρωτικά με την υπερβολή που τον διακρίνει.
«Οικονομία» του τουρισμού και κινητοποιήσεις
Δεν είναι η πρώτη φορά που φορείς του κλάδου δείχνουν να έχουν ένα ιδιόμορφο μένος με τις λαϊκές κινητοποιήσεις, ενώ ο ΗΑΤΤΑ υπονοεί ότι οι αγώνες ευθύνονται που τα τελευταία 2 χρόνια σημειώνεται πτώση του τζίρου των τουριστικών γραφείων κατά 25% και σε κάποιες περιπτώσεις έως 50%. Οι οικονομικές επιπτώσεις στους Ελληνες εργαζόμενους, που περιορίζουν όλο και περισσότερο τις διακοπές τους, η γενικότερη οικονομική ύφεση παγκοσμίως, αλλά και σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, ο σκληρός ανταγωνισμός των μεγάλων τουριστικών γραφείων, κάποια από τα οποία ανήκουν σε ξένες πολυεθνικές, που μεγαλώνουν διαρκώς τα μερίδιά τους σε βάρος των μικρότερων του κλάδου, δεν αγγίζονται από τον ΗΑΤΤΑ, που του φταίνε οι κινητοποιήσεις.
Επιπρόσθετα, κουβέντα δε λένε για το σημαντικό κομμάτι που διεκπεραιώνεται πλέον με κρατήσεις μέσω ίντερνετ. Κι όμως, υπολογίζεται ότι το 2013 η μέθοδος αυτή θα καλύπτει το 41% της συνολικής αγοράς στην Ευρώπη, όπου το 2009 ο τζίρος έφθασε τα 25 δισ. ευρώ.
Ο ΗΑΤΤΑ μιλά για συνεχή πτώση του τζίρου. Ναι, αλλά μόνο οι διαδηλώσεις δε φταίνε γι' αυτό. Τα στοιχεία δείχνουν ανοδικές τάσεις, αλλά σε περιβάλλον έντονης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης στον κλάδο, αφού το 2010 τα 25 πιο κερδοφόρα ταξιδιωτικά γραφεία εμφάνισαν κέρδη 14,6 εκατ. ευρώ, αλλά οι 216 μεγαλύτερες επιχειρήσεις εμφάνισαν συνολικά κέρδη 10,6 εκατ. ευρώ.
Η αναξιοπιστία των τουριστικών μεγαλοεπιχειρηματιών έχει άμεση σχέση και με τα επίσημα στοιχεία για τον τουρισμό. Κάθε κινητοποίηση που στοχοποιούν, υποτίθεται ότι προκαλεί «ανήκεστο βλάβη» στον τουρισμό. Γι' αυτό όποτε υπάρχει εργατική κινητοποίηση, ακολουθεί και η σχετική επίθεση. Το 2011 που ήταν μια χρονιά με τις περισσότερες κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων, με ιδιαίτερα μαζικά χαρακτηριστικά, αλλά και με τη συμμετοχή εργαζομένων πολλών διαφορετικών κλάδων. Την ίδια χρονιά, σημειώθηκε ρεκόρ διεθνών τουριστικών αφίξεων, στα 16,4 εκατ. με αύξηση κοντά στο 10%. Ανάλογη αύξηση, 9,45%, σημειώθηκε στις τουριστικές εισπράξεις, που έφτασαν τα 10,5 δισ. ευρώ. Για το 2012 οι επιχειρηματίες είναι ...απαισιόδοξοι και ελπίζουν σε περίπου διατήρηση των παραπάνω μεγεθών.
Είναι φανερό ότι οι μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού δεν εξαρτούν την προκλητική τους επίθεση στους εργαζόμενους και το λαό από την πραγματική πορεία του τουρισμού, ο οποίος έχει παρουσιάσει αυξομειώσεις στο παρελθόν ανεξάρτητα από το «απεργιακό βαρόμετρο». Αποτελούν κι αυτοί τμήμα του ευρύτερου μαύρου, πολιτικού - οικονομικού - ιδεολογικού μετώπου που θέλει εργαζόμενους - είλωτες χωρίς κανένα δικαίωμα, να δουλεύουν τζάμπα, να μη διεκδικούν. «Ανάπτυξη» γι' αυτούς είναι ό,τι μπαίνει στην τσέπη τους και πλήγμα στην ανταγωνιστικότητα ό,τι κατορθώνουν να αποσπούν οι εργαζόμενοι.

Γ. Φ.


«Κούρεμα» και λεηλασία των Ταμείων


«Κούρεμα» και λεηλασία των Ταμείων
Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, με πρωτοστάτες τους Παπαδήμο, Κουτρουμάνη, Βενιζέλο και άλλα στελέχη του κρατικού μηχανισμού, εξαπέλυσε μια αισχρή επίθεση εναντίον μελών ΔΣ Ασφαλιστικών Ταμείων που καταψήφισαν το λεγόμενο κούρεμα των ομολόγων των Ασφαλιστικών Ταμείων. Από κοντά και τα γνωστά παπαγαλάκια των αστικών ΜΜΕ με αρχηγό το ΣΚΑΪ. Πρωτίστως, βέβαια, η επίθεση εστιάστηκε στο ταξικό εργατικό κίνημα και στο ΚΚΕ, οι οποίοι από την πρώτη στιγμή κατήγγειλαν τη λεηλασία των Ασφαλιστικών Ταμείων, αποκαλύπτοντας τις δραματικές συνέπειες που θα έχει σε μισθούς, συντάξεις και παροχές.
Συγκεκριμένα, είχαν το θράσος να μιλούν για σκοπιμότητες, αντεθνική, ανεύθυνη στάση, ανεντιμότητα, συντεχνιασμό κι άλλα συναφή. Φυσικά δεν έλειψαν για άλλη μια φορά τα γνωστά πλέον τρομοκρατικά διλήμματα - προσαρμοσμένα κατά περίπτωση - τύπου «ή κούρεμα ομολόγων ή παύση πληρωμών, συντάξεων». Επιστέγασμα όλων των παραπάνω ήταν και η «δυσάρεστη έκπληξη» του Παπαδήμου, η οποία προκάλεσε και την οργή του, για το πώς είναι δυνατόν να μη συμμετέχουν Ασφαλιστικά Ταμεία στο PSI, αφού έχουν λάβει 154 δισ. ευρώ περίπου από κρατικές επιχορηγήσεις τα τελευταία 12 χρόνια!!!
Είναι σκόπιμο να λεχθούν ορισμένα πράγματα για να αποκαλυφθεί ο κυνισμός, το θράσος και το ψέμα του αστικού πολιτικού συστήματος, που όσο σαπίζει γίνεται πιο αποκρουστικό, γεγονός που αποτελεί σύμφυτη ακολουθία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Τα ομόλογα των Ασφαλιστικών Ταμείων που είναι κατατεθειμένα στην ΤτΕ ανέρχονται σε περίπου 20 δισ. ευρώ. Η ΤτΕ είναι εξουσιοδοτημένη από την εκάστοτε κυβέρνηση να τα διαχειρίζεται χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν πλην των καπιταλιστών και του κράτους που τους υπηρετεί. Αυτή η διαδικασία είναι προϊόν υποχρεωτικού νόμου της ΝΔ που ψηφίστηκε στις αρχές του 1990 και στη συνέχεια επεκτάθηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα, τα Ταμεία ήταν και είναι υποχρεωμένα να δεσμεύουν το 23% των αποθεματικών τους στην ΤτΕ.
Αυτό δηλαδή που πρακτικά συνέβη ήταν ότι μέρος της τιμής της εργατικής δύναμης που υποτίθεται ότι είχε και έχει σαν προορισμό την επιστροφή του στους ασφαλισμένους με τη μορφή σύνταξης και παροχών, δεσμευόταν και δεσμεύεται από το κράτος για τη χρηματοδότηση και τη δανειοδότηση των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου και γενικότερα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Κατά συνέπεια το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι λεηλατούνται, με το «έτσι θέλω» κυβέρνησης και κεφαλαίου το ήμισυ τουλάχιστον των ασφαλιστικών κρατήσεων των εργαζομένων, οι οποίες είναι προϊόν πολύχρονου μόχθου της μισθωτής εργασίας.
Το αστικό κράτος, αφού ξεκοκάλισε για το συμφέρον της άρχουσας τάξης τις εισφορές των εργαζομένων με τη μορφή του εσωτερικού δανεισμού, έρχεται τώρα να ξεφορτωθεί μέρος αυτού του χρέους σε βάρος των ασφαλισμένων για να μπορεί εκ νέου να χρηματοδοτήσει με ευνοϊκότερους όρους τα μονοπώλια. Αυτή την αρπαγή η αστική τάξη τη χαρακτηρίζει διά μέσω των πολιτικών της εκφραστών θεάρεστο έργο και όσους δε συναινούν με αυτή, τους χαρακτηρίζει εθνικά ανεύθυνους. Το δε επιχείρημα ότι μέρος της τιμής των ομολόγων που κουρεύεται είναι συσσωρευμένες αποδόσεις, είναι πέρα για πέρα σαθρό, αφού αυτές αποτελούν ένα πολύ πολύ μικρό κομμάτι από όσα οφέλη αποκόμισαν κράτος και μεγάλο κεφάλαιο το οποίο ουδέποτε μετουσιώθηκε σε ενίσχυση των συντάξεων.
Παρόμοια κατάσταση ισχύει και για τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου που αγοράστηκαν «εθελοντικά» από τα Ασφαλιστικά Ταμεία με στόχο τη μέγιστη δυνατή απόδοση των αποθεματικών. Αυτά σήμερα ανέρχονται σε περίπου 6 δισ. ευρώ.
Διαχρονική η ληστεία
Η εξαπάτηση όμως δεν έχει τελειωμό. Τα δεκάδες δισ. που ισχυρίζονται ότι «έχει δώσει» το κράτος στα Ταμεία είναι κατά πλειοψηφία θεσμοθετημένοι πόροι, οι οποίοι στην ολότητά τους προέρχονται από τους υπέρογκους φόρους των εργαζομένων. Ακόμα, βέβαια, και οι ελάχιστοι φόροι των επιχειρήσεων είναι μέρος της υπεραξίας που έχει παράξει η εργατική τάξη. Ομως είναι πολύ σημαντικό να υπογραμμίσουμε ότι, μερίδα των κρατικών πόρων κάλυπτε ελλείμματα που δημιούργησε η πολιτική, η οποία καταβαράθρωσε τα αποθεματικά των Ταμείων. Ορισμένες πλευρές από αυτή, είναι η τεράστια εισφοροδιαφυγή, η εισφοροαπαλλαγή, οι μειώσεις μισθών, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι άνεργοι που ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο, οι χαριστικές ρυθμίσεις των οφειλών των μεγάλων επιχειρήσεων που υπολογίζονται σε δισεκατομμύρια ευρώ, η διασπάθιση της ρευστότητας των Ταμείων από τους εμπόρους Υγείας, αλλά και από το εμπορευματοποιημένο δημόσιο Σύστημα Υγείας. Η όλη αυτή κατάσταση στερεί από τα Ασφαλιστικά Ταμεία ετησίως πολλά δισ. ευρώ.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η διαχρονική ληστεία κράτους και κεφαλαίου σε βάρος των αποθεματικών των Ταμείων, τα οποία με ευθύνη των αστικών κυβερνήσεων ήταν κατατεθειμένα στην ΤτΕ με μηδενικό επιτόκιο για 30 και πλέον συναπτά έτη από το 1950, με πληθωρισμό που έτρεχε με 24% περίπου. Η λεηλασία αυτή υπολογίζεται, ότι στοίχισε στα Ταμεία πάνω από 50 δισ. ευρώ. Σε αυτή τη βάση συνίστανται και οι κατά καιρούς κρατικές χρηματοδοτήσεις προς τα Ασφαλιστικά Ταμεία κύριας κι επικουρικής σύνταξης.
Επίσης, με μια σειρά άλλους τρόπους φορτώθηκαν τεράστια βάρη στα Ασφαλιστικά Ταμεία οπότε και αυτή η πενιχρή χρηματοδότηση είναι επιστροφή ενός πολύ μικρού μέρους των κλεμμένων. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα. Υπήρχαν πάνω από 22 Ταμεία του ιδιωτικού τομέα, τα οποία εξαιτίας της διαχρονικής ληστείας από το κράτος και το κεφάλαιο, αλλά και εξαιτίας της ανατροπής της αναλογίας συνταξιούχων/ εργαζομένων, που προέκυψε ως αποτέλεσμα της φθίνουσας πορείας ορισμένων κλάδων, εξαιτίας του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, αδυνατούσαν να πληρώσουν τις πρώτες συντάξεις μετά από τα 20 χρόνια περίπου από την ίδρυσή τους. Ετσι, σταδιακά από το 1979 που ιδρύθηκε το ΤΕΑΜ (σημερινό ΕΤΕΑΜ) μέχρι το 1983, οπότε και συγχωνεύτηκε με το ΙΚΑ, όλα τα ελλείμματα των συγχωνευμένων Επικουρικών Ταμείων φορτώθηκαν στο ΙΚΑ - ΤΕΑΜ.
Να σημειώσουμε, ότι το ΙΚΑ - ΤΕΑΜ παραιτήθηκε ταυτόχρονα και από τις τεράστιες ανείσπρακτες οφειλές των επιχειρήσεων προς τα Ταμεία που συγχωνεύτηκαν. Η ζημιά ήταν ανυπολόγιστη.
Εν συνεχεία, ακολούθησε κλιμακωτή άνοδος της εισφοροδιαφυγής,της ανεργίας, συνεχής επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων κ.ά. Αυτό οδήγησε το ΙΚΑ στο να παρακρατά τις εισφορές που κατευθύνονταν προς το Επικουρικό Ταμείο για να μπορεί να αποδίδει συντάξεις.
Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις που χρήζουν ειδικής μνείας (π.χ. ΔΕΗ) για να αποκαλυφθεί το μέγεθος της κλοπής του μόχθου των εργαζομένων γενικότερα. Το Ταμείο της ΔΕΗ συστάθηκε το 1966 και προέβλεπε στο καταστατικό του, τη δικαιοδοσία της εταιρείας να εκμεταλλεύεται τα πλεονάσματά του. Εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν συνταξιούχοι της ΔΕΗ, αλλά και μετέπειτα για αρκετά χρόνια, ήταν ελάχιστοι. Η εταιρεία δηλαδή χρησιμοποιούσε τις εισφορές από τις χιλιάδες των εργαζομένων για να κάνει επενδύσεις. Το όφελος που αποκόμισε η ΔΕΗ και αργότερα και οι μέτοχοί της ήταν τεράστιο, αφού δε χρειαζόταν να προσφύγει στον τραπεζικό δανεισμό.
Με την ψήφιση του νόμου 2773/99, όπου άρχισε η ιδιωτικοποίησή της, η εταιρεία απαλλάχθηκε από την υποχρέωσή της να επιστρέψει τα αποθεματικά του Ταμείου. Την ευθύνη για την απονομή συντάξεων την ανέλαβε το κράτος. Βάσει αυτού του δεδομένου βγαίνουν κάθε τόσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις και λένε ότι πληρώνουν για τις συντάξεις της ΔΕΗ δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.
Ολα τα παραπάνω ανάγκαζαν το αστικό κράτος να κάνει τονωτικές ενέσεις ρευστότητας στον πολυτραυματία κοινωνική ασφάλιση για να μην κηρυχτεί παύση πληρωμών.
Απάτη
Ενα άλλο επιχείρημα της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου συμπυκνώνεται στην εξής λογική: «Εάν τα ομόλογα των Ασφαλιστικών Ταμείων δεν ενταχθούν στο PSI, δεν μπορούν να είναι διασφαλισμένα άρα, όσοι διαφωνούν ρισκάρουν τις κρατήσεις των εργαζομένων από την υποτίμηση της αρχικής τους αξίας». Χωρίς να ανατέμψουμε το συγκεκριμένο επιχείρημα, απαντάμε ευθέως ότι πρόκειται για μεγάλη απάτη, αφού ο ισχυρισμός αυτός αντιμετωπίζει τα Ασφαλιστικά Ταμεία ωσάν επενδυτικούς ομίλους. Οι εργαζόμενοι έχουν καταβάλει τις εισφορές τους στο ακέραιο και δεν έχουν την παραμικρή υποχρέωση, αλλά και την αντικειμενική δυνατότητα να γνωρίζουν ποιο είναι το ενδεδειγμένο μέσο για τη διασφάλιση των αποθεματικών. Είναι ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης να το πράξει αυτό, όπως και αποκλειστική ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου είναι να πληρώσει για τις ζημιές και τις απώλειες που έχουν προκληθεί στα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων, γιατί αυτοί είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι της λεηλασίας.
Παράλληλα όμως οφείλουμε να προειδοποιήσουμε τους εργαζόμενους και το λαό γενικότερα ότι το αστικό κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα από κεκτημένα. Μόνο η οργανωμένη ταξική πάλη και η ανατροπή του συσχετισμού δύναμης προς όφελος της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης μπορεί να αναγκάσει το καπιταλιστικό κράτος σε ελιγμούς και παραχωρήσεις που πάνε κόντρα στις στρατηγικές του επιδιώξεις.
Για τη μεγάλη μερίδα μελών των ΔΣ των Ταμείων που καταψήφισαν το «κούρεμα» των ομολόγων εμείς λέμε, ότι καλώς έπραξαν. Ομως δεν ξεχνάμε, ούτε παραβλέπουμε ότι και αυτοί στο παρελθόν είχαν αποδεχτεί τη δέσμευση των αποθεματικών στην ΤτΕ, την «επένδυση» των αποθεματικών στο χρηματιστήριο που στοίχισε δισ. ευρώ στα Ταμεία αλλά και την συμφωνία τους με το σύνολο των αντιασφαλιστικών νόμων.
Δεν παραβλέπουμε, επίσης το γεγονός, ότι οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού παρά τις ρητορείες αντίθεσης στο «κούρεμα» των ομολόγων των ταμείων αποπροσανατολίζουν την εργατική τάξη μεσούσης της άγριας αντεργατικής επίθεσης, ανάγοντας το θέμα του Ασφαλιστικού σε λογιστικό και όχι σε ταξικό, πολιτικό. Δηλαδή, κρύβουν ότι, ανεξάρτητα από το αν ένα Ταμείο είναι εύρωστο οικονομικά ή όχι, οι μειώσεις συντάξεων, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η συρρίκνωση σειράς παροχών, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών είναι στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές της αστικής τάξης.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεσηκωθούν. Η απομείωση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων θα γίνει το εφαλτήριο ενός νέου αντιασφαλιστικού τερατουργήματος. Καμία αναμονή, καμία εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις της κυβέρνησης για τα αποθεματικά των Ταμείων. Τα δήθεν αντίμετρα για τις απώλειες των αποθεματικών μέσω «αξιοποίησης ακίνητης και κινητής περιουσίας» είναι πέρα για πέρα κοροϊδία. Τρανταχτή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση με νόμο απαλλάσσει τις Διοικήσεις των Ταμείων από «ποινικές» ευθύνες που προκύπτουν από τη μεγαλειώδη ληστεία του «κουρέματος» προαναγγέλλοντας έμμεσα νέα σφαγή στις συντάξεις, στους μισθούς, στις παροχές.
Οι εργαζόμενοι πρέπει τώρα μαζί με το ταξικό εργατικό κίνημα, με το ΠΑΜΕ, να απαιτήσουν διασφάλιση των συντάξεων και των παροχών. Την ανάκληση όλων των μειώσεων που έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια στις συντάξεις. Ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και άλλα μέτρα για την ανακούφισή τους.
Είναι ώρα να κάνουν το μεγάλο βήμα και να ρίξουν στα τάρταρα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. στις εκλογές. Να ψηφίσουν το ΚΚΕ και να στρατευτούν στο κάλεσμά του, για αντεπίθεση, για εργατική και λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους.

Του
Κώστα ΖΙΩΓΑ*
* Ο Κώστας Ζιώγας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.


«ΚΟΥΡΕΜΑ ΧΡΕΟΥΣ» - ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗ Επιλογή στήριξης του κεφαλαίου


«ΚΟΥΡΕΜΑ ΧΡΕΟΥΣ» - ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗ
Επιλογή στήριξης του κεφαλαίου
  • Ολοκληρώθηκε μια φάση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της χώρας
  • ΠΑΣΟΚ και ΝΔ λένε ψέματα ότι θα μειωθεί το κρατικό χρέος. Αν και θα πληρώσουμε 100 δισ. για τόκους, το 2015 θα είναι πάνω από 400 δισ. ευρώ
Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο, ούτε η τελική συμφωνία των πιστωτών εξασφαλισμένη. Μπορεί το κόλπο του «κουρέματος» να το είχαν στα πλάνα τους από την αρχή, ωστόσο τα αντιτιθέμενα συμφέροντα και οι συνεχώς εντεινόμενοι ανταγωνισμοί τόσο ανάμεσα στις χώρες της ζώνης του Ευρώ, όσο και μεταξύ διαφόρων ομάδων του κεφαλαίου, πάντα αποτελεί απρόβλεπτο παράγοντα στις συναλλαγές αυτού του τύπου. Πολύ περισσότερο που οι σχεδιασμοί τους ήταν στρατηγικού χαρακτήρα. Επικαλέστηκαν το υπέρογκο κρατικό χρέος, τα δανεικά, δηλαδή, που πήραν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για να «μπουκώσουν» τους μεγαλοεπιχειρηματίες και την άρχουσα τάξη συνολικά, για να εξαπολύσουν ενάντια στο λαό έναν πόλεμο, του οποίου δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο. Το πρόβλημα βέβαια δεν ήταν οι ανοδικές τάσεις του χρέους, αλλά η πτωτική πορεία της οικονομικής δραστηριότητας, το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, από το βάθος της οποίας καθορίζεται και το εύρος των μέτρων που υιοθέτησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρχικά και η κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ σήμερα.
Τι προέβλεπε, όμως, η συναλλαγή, ή με άλλα λόγια, τι ακριβώς σημαίνει «κούρεμα» των ομολόγων του Δημοσίου;
Η συναλλαγή που αποφασίστηκε στις 26 του Οχτώβρη στην ΕΕ, έγινε στη βάση της εκτίμησης ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα συνεχίζει να βαθαίνει, με αποτέλεσμα το κρατικό της χρέος να γίνεται μη διαχειρίσιμο. Σε αυτές τις περιπτώσεις λύσεις αναζητούνται στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Στον ορισμό, δηλαδή, νέων όρων και κανόνων για την εξόφλησή του. Η επαναδιαπραγμάτευση ενός δανείου μπορεί να προβλέπει επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης, ή μείωση του επιτοκίου, ή μείωση του κεφαλαίου, ή κάτι από όλα αυτά.
Κλασική αναδιάρθρωση
Ως λύση για την περίπτωση της δικής μας χώρας επιλέχτηκε ένα σενάριο που, πράγματι, αποτελεί συνδυασμό όλων των παραπάνω. Αποφασίστηκε μείωση της τιμής των ομολόγων, δηλαδή του ελληνικού χρέους, που είχαν στην κατοχή τους ιδιωτικοί φορείς αρχικά σε ποσοστό 53,5%. Δηλαδή, οι πιστωτές διαγράφουν από τα κιτάπια τους ελληνικό χρέος αντίστοιχου ποσοστού. Με βάση την ορολογία που χρησιμοποιούν οι αστοί, «κουρεύουν» το χρέος (ή τα ομόλογα) σε αυτό το ποσοστό. Η κυβέρνηση υπολογίζει με το «κούρεμα» ότι διαγράφεται χρέος ύψους περίπου 105 δισ. ευρώ.
Από τα μέσα του 2010, οι κομμουνιστές, εκτιμώντας ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κοινωνία είναι η οικονομική κρίση που προκλήθηκε από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, σημείωναν με έμφαση ότι το εύρος και το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης είναι τόσο μεγάλο, ώστε μαζί με τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και μέσων στη σφαίρα της υλικής παραγωγής, θα χρειαστεί οπωσδήποτε απαξίωση και των κεφαλαίων που έχουν συσσωρευτεί στις τράπεζες. Ηταν τότε, που εθνοσωτήρες τύπου Παπανδρέου - Πάγκαλου - Παπακωνσταντίνου, εξαπέλυαν μύδρους κατά του ΚΚΕ, επειδή, όπως ισχυρίζονταν αναίσχυντα, το ΚΚΕ ήταν τάχα υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους.
Οι τράπεζες και οι άλλοι φορείς που κατέχουν ελληνικά ομόλογα και δεκαετίες κερδίζουν δισεκατομμύρια από τα κρατικά δάνεια, γνωρίζοντας ότι η οικονομική κρίση ανέτρεψε τα δεδομένα της κανονικής πληρωμής του χρέους, συμφώνησαν να διαγράψουν ένα μέρος αυτού, με στόχο να χάσουν όσο γίνεται λιγότερα. Στην πραγματικότητα, με την ανταλλαγή των ομολόγων που θα γίνει την επόμενη βδομάδα, ολοκληρώνεται μία φάση της διαδικασίας της ελεγχόμενης πτώχευσης, στην οποία οδήγησε τη χώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Με αυτήν την έννοια, αποτελεί κάτι παραπάνω από θράσος να βγαίνει η κυβέρνηση και να πανηγυρίζει, για μια διαδικασία που οδηγεί τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού στην ανέχεια και τη φτώχεια. Πρόκληση είναι και οι ευχαριστίες που απηύθυνε ο Ευάγγ. Βενιζέλος, προς τους πιστωτές, αφού:
Οι κερδισμένοι...
Πρώτον: Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, οι τρέχουσες τιμές των ομολόγων, που είχαν στην κατοχή τους όλοι αυτοί οι άρπαγες του κοινωνικού πλούτου, είχαν μειωθεί σημαντικά. Στη λεγόμενη δευτερογενή αγορά, εκεί που καθημερινά γίνονται συναλλαγές μερικών τρισεκατομμυρίων ευρώ, οι τιμές των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου είχαν φτάσει μέχρι και 70% κάτω από την τιμή έκδοσής τους. Αυτό, με βάση τα δικά τους κριτήρια και αξιολογήσεις, σημαίνει ότι στα χέρια τους είχαν «σαβούρα» από την οποία δεν μπορούσαν καν να απαλλαγούν. Από αυτήν την άποψη, το γεγονός ότι θα πάρουν πίσω 46,5% της ονομαστικής τιμής των ομολόγων, θεωρείται επιτυχία.
Δεύτερον: Ακόμα και με τη διαγραφή αυτών των περίπου 105 δισ. που αφορά όλες τις τράπεζες, τους υπόλοιπους «επενδυτές», αλλά και τα Ασφαλιστικά Ταμεία των εργαζομένων όπως επίσης τα φυσικά πρόσωπα που είχαν τοποθετήσει σε ομόλογα τις αποταμιεύσεις τους, η ζημιά για τα παράσιτα της κοινωνίας, τους μεγάλους «τραπεζικούς και επενδυτικούς ομίλους», είναι μικρή. Μηδαμινή, σε σχέση με τα οφέλη που έχουν αποσπάσει από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πολύ περισσότερο που όλη η διαδικασία για την ελεγχόμενη πτώχευση προβλέπει τη σταθερή στήριξη των τραπεζών, με πακέτα πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων. Να τι δείχνουν και τα επίσημα στοιχεία των τραπεζών: 1) Τα επίσημα καθαρά κέρδη που δημοσιοποίησαν μόνο οι τράπεζες της δικής μας χώρας, τη δεκαετία 2000 - 2009 έφτασαν το αστρονομικό ποσό των 38,6 δισεκατομμυρίων ευρώ!!! 2) Αν αφήσουμε τα κέρδη και πάμε στο ενεργητικό των τραπεζών, στο πώς εξελίχθηκε, δηλαδή, η περιουσία τους, διαπιστώνουμε ότι η περιουσία αυτή από το 2003 μέχρι το 2009 αυξήθηκε κατά 376,6 δισεκατομμύρια ευρώ!!!
...και οι χαμένοι
Τρίτον: Οι εργαζόμενοι και ο λαός της χώρας, συνολικά, δεν είναι απλά οι ζημιωμένοι από την κυβερνητική πολιτική διαχείρισης της κρίσης. Η άρχουσα τάξη με το πολιτικό της προσωπικό, σε αγαστή συνεργασία με την ΕΕ και τα επιτελεία της, έχουν δημιουργήσει στην κυριολεξία ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο, όπου με ακραίους τρόπους εκδηλώνεται η βαρβαρότητα και η επιθετικότητα του κεφαλαίου, το οποίο αξιώνει την καθολική υποταγή των πάντων στα μέτρα που προβλέπονται στις συμφωνίες με τους πιστωτές. Μέτρα που επιδιώκουν να δώσουν ώθηση στην υπόθεση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, να δημιουργήσουν ευνοϊκότερους όρους για επενδυτικές επιλογές, να ελέγξουν πλήρως εργατική δύναμη, εργασιακές σχέσεις, λαϊκά δικαιώματα.
Εκεί αποβλέπει το σύνολο των μέτρων που έχει ανακοινωθεί μέχρι σήμερα και έχει προκαλέσει μαζική φτώχεια και εξαθλίωση, τον ίδιο στόχο, την κερδοφορία του κεφαλαίου, θα υπηρετούν και τα μέτρα που θα ανακοινωθούν το επόμενο διάστημα. Κι όμως. Αν και στο όνομα της αντιμετώπισης του χρέους οι κυβερνώντες με την πλουτοκρατία αναποδογύρισαν τον κόσμο που ξέρανε και ανέτρεψαν όλα τα δεδομένα διαβίωσης της εργατικής οικογένειας, οι εργαζόμενοι της χώρας θα βρεθούν να χρωστάνε πολύ περισσότερα από το χρέος του 2009. Πρώτα και κύρια επειδή είναι ψέμα ότι η κυβέρνηση μειώνει το χρέος. Αντίθετα, αυξάνεται, αφού μετά το «κούρεμα» των 105 δισ. ευρώ το κρατικό χρέος θα αυξηθεί με τα 130 δισ. ευρώ της νέας δανειακής σύμβασης.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 2009 το κρατικό χρέος της χώρας ήταν 298 δισ. ευρώ. Το 2010 και το 2011 πληρώσαμε στους τραπεζίτες για τόκους 30 δισ. ευρώ, ενώ όπως προβλέπεται από τον κρατικό προϋπολογισμό και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα μέχρι το 2015 οι τόκοι που θα πληρωθούν θα ξεπεράσουν τα 70 δισ. ευρώ. Στην περίοδο, δηλαδή της κρίσης, το ποσό των τόκων έφτασε τα 100 δισ. ευρώ. Κι όμως! Το 2015 και παρά τη ...«σωτηρία της πατρίδας» για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση, το χρέος θα έχει πάει στα 400 δισ. ευρώ.
Με δυο λόγια, παρά τον ορυμαγδό των αντιλαϊκών μέτρων και τα δεκάδες δισεκατομμύρια που κάθε χρόνο καταβροχθίζουν με τη μορφή των τόκων οι τραπεζίτες, το χρέος όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά μετά από τρία χρόνια θα είναι κατά 100 δισ. υψηλότερο από ό,τι το 2009.
Το «κούρεμα» των ομολόγων είναι διαγραφή μέρους του χρέους, στα πλαίσια της πολιτικής προστασίας των πιστωτών, αποτελεί φάση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της χώρας και είναι επιλογή που εντάσσεται στα γενικότερα σχέδια της πλουτοκρατίας για τη στήριξη του κεφαλαίου να ξεπεράσει την οικονομική κρίση, πολιτική που οδηγεί στην άμεση και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία εκατομμυρίων εργατικών νοικοκυριών, ενώ ταυτόχρονα επιμηκύνει τη δανειακή υποθήκευση του ελληνικού κράτους για πάνω από 30 χρόνια.
Είναι ολοφάνερο ότι είναι μια συμφωνία που δεν έχει τίποτα κοινό με τα συμφέροντα των εργαζομένων, δεν ανταποκρίνεται σε καμιά λαϊκή ανάγκη. Σημείο εκκίνησης για την εξυπηρέτηση των δικών μας, των λαϊκών συμφερόντων, είναι η μονομερής και πλήρης διαγραφή του χρέους, κάτι που μπορεί να επιβάλει ο λαός μιας κοινωνίας που θα έχει δραπετεύσει από τη λυκοφωλιά της ΕΕ και θα έχει κατακτήσει την εξουσία.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ


Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η θεωρία των «άκρων»


Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η θεωρία των «άκρων»
Ο Καρλ Λίμπκνεχτ μιλάει σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στο αντεπαναστατικό πραξικόπημα της 24ης του Δεκέμβρη 1918
Το θέμα «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» έχει γίνει προσφιλές θέμα αρθρογραφίας στον αστικό Τύπο. Συνδέεται με την προπαγάνδα των άκρων που τάχα βάζουν σε κίνδυνο τη «δημοκρατία» και έτσι συνδέουν «τα άκρα» με «το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Λένε περίπου το εξής: «Τα κόμματα των άκρων εκτινάζονται σε επίπεδα πρωτόγνωρα. Αυτό μοιάζει πολύ με το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».
Υπάρχει και η άλλη εκδοχή της ίδιας προπαγάνδας. Η ταύτιση της δράσης διαφόρων ομάδων προβοκατόρων, παρακρατικών, εθνικιστών, ακροδεξιών, με τη δράση του εργατικού κινήματος. Για παράδειγμα, περίσσεψε η προβολή για τα επεισόδια στην παρέλαση της Ρόδου, από ομάδες εθνικιστών, ακροδεξιών. Σε αστικό τηλεοπτικό κανάλι με αφορμή αυτό άνοιξε συζήτηση δημοσιογράφου και αστού πολιτικού για τα λίγα άτομα που κλείνουν λιμάνια, βάζουν πανό στην Ακρόπολη, δημιουργούν εικόνες βίας, ταυτίζοντας τη δράση των ακροδεξιών στοιχείων στην παρέλαση της Ρόδου με τη δράση του ταξικού εργατικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, αλλά και του ΚΚΕ συνεχίζοντας την επικίνδυνη προπαγάνδα των κινδύνων από «τα άκρα». Ταυτίζοντας, δηλαδή, την οργανωμένη ταξική εργατική δράση κόντρα στον καθολικό πόλεμο του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, των κομμάτων του στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, στο αναφαίρετο δικαίωμα ως παραγωγών του πλούτου που τους τον κλέβουν οι καπιταλιστές, να ζουν οι οικογένειές τους καλύπτοντας όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, με τη δράση ομάδων και μηχανισμών που στοχεύουν στην υπονόμευση, στο τσάκισμα του οργανωμένου εργατικού, λαϊκού κινήματος, της αντιμονοπωλιακής αντικαπιταλιστικής πάλης. Εμφανίζουν ένα δικό τους μοχλό στήριξης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, αυτό κάνουν οι ομάδες παρακρατικών, ακροδεξιών, προβοκατόρων, ως δήθεν εχθρό της κοινωνίας, αφού τάχα δρα ενάντιά τους με ακραίες ενέργειες και δράσεις, και τον ταυτίζουν, για να τρομοκρατήσουν τις λαϊκές δυνάμεις, να τις αποτρέψουν από τη συμμετοχή στον οργανωμένο αγώνα, να τις χειραγωγήσουν, με το οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα η πάλη του οποίου επίσης χαρακτηρίζεται ακραία, αντικοινωνική. Ετσι λένε, «τα άκρα» οδηγούν στην καταστροφή, στο χάος.
Διαδήλωση επαναστατών ναυτών στο Κίελο, Νοέμβρης 1918
Η ίδια προπαγάνδα εντάθηκε μετά τη μεγαλειώδη λαϊκή κινητοποίηση στις 12 Φλεβάρη, όταν ψηφιζόταν στη Βουλή το μνημόνιο και την προβοκάτσια που στήθηκε για να χτυπηθεί η λαϊκή διαδήλωση. Τότε είχαμε καταγγείλει κρατικό σχέδιο καταστολής και τρομοκράτησης του λαού. Οτι τα γεγονότα στην Αθήνα, όπως χτύπημα των διαδηλώσεων και φωτιές στα κτίρια, είναι κρατική προβοκάτσια για να χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα, να συκοφαντηθεί ο αγώνας ρήξης και ανατροπής με την αξιοποίηση των κουκουλοφόρων, των λεγόμενων αντιεξουσιαστών, ακροδεξιών συμμοριών, μπράβων της νύχτας κ.λπ. Οι φωτιές σε κτίρια στην Αθήνα, καταστρέφοντας ταυτόχρονα κτίρια και σε άλλες πόλεις, η οργάνωση και εκτέλεση του σχεδίου, η άμεση και σε δευτερόλεπτα εξάπλωση της φωτιάς στα κτίρια έτσι που να δυσκολεύεται σημαντικά το σβήσιμό της, σαν καταδρομικές ενέργειες, αλλά και με «εμπρηστικά πυρομαχικά» που δε βρίσκονται εύκολα στην αγορά, σύμφωνα με τους πυροσβέστες, δείχνουν καλά εκπαιδευμένους ανθρώπους, με εκπαίδευση που παραπέμπει σε μηχανισμό για κατασταλτικές ενέργειες σε κατοικημένες περιοχές. Προετοίμαζαν δε από πριν τις λαϊκές συνειδήσεις με την προπαγάνδα περί εμφυλίου, περί χαοτικών καταστάσεων, περί των άκρων κ.λπ. Και σ' αυτήν την προπαγάνδα περί δημιουργίας δυνάμεων που δημιουργούν χαοτικές καταστάσεις είχαν εντάξει το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, αλλά και το ΚΚΕ. Δεν είναι τυχαία η βρώμικη επίθεση στο ΚΚΕ του Ευ. Βενιζέλου μέσα στη Βουλή. Μίλησε για τραμπουκισμούς μέσα και έξω από τη Βουλή, εκτόξευσε τόνους ψέματα ότι το ΚΚΕ θέλει την καταστροφή της χώρας, δε θέλει ανάπτυξη, ενώ απείλησε τη λαϊκή δράση, λέγοντας πως το Σύνταγμα διαβάζεται και αλλιώς, (τέτοιο ήταν και το Σύνταγμα της Βαϊμάρης), εννοώντας πως υπάρχει και η καταστολή της δράσης του εργατικού κινήματος. Διάφορα αστικά ΜΜΕ μίλησαν μέχρι για εμφύλιο, αν δεν ψηφιστεί το μνημόνιο. Αλλά μήπως ο ιμπεριαλισμός και το αστικό κράτος δεν επιβάλλουν τους εμφυλίους; Και όλ' αυτά, την ώρα που έξω από τη Βουλή εξελισσόταν η προβοκάτσια για να χτυπηθεί η λαοθάλασσα που είχε κατακλύσει το κέντρο της Αθήνας. Και αυτή την περίπτωση τη συνέδεσαν προπαγανδιστικά πάλι με το τέλος της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», ενώ ξανατροφοδότησαν τη θεωρία των επικίνδυνων άκρων.
5 Μάρτη 1933: Εκλογές στη Γερμανία, χιτλερικά στρατεύματα έξω από τα γραφεία του ΚΚ
Παλιά η θεωρία «των άκρων». Ο Ευ. Αβέρωφ, υπουργός της ΝΔ στη 10ετία του '70, ο επονομαζόμενος και γεφυροποιός γιατί αθώωνε τους χουντικούς πραξικοπηματίες για να συσπειρώσει όσους τους ακολουθούσαν στη ΝΔ, ήταν ο «νονός» της θεωρίας του «αριστεροχουντισμού», δηλαδή της ταύτισης του ΚΚΕ με τους χουντικούς. Αυτός προπαγάνδιζε μ' αυτόν τον τρόπο τη θεωρία «των άκρων» και την αναπαρήγαγαν τότε τα αστικά ΜΜΕ. Αυτή η προπαγάνδα των άκρων είναι η ίδια βρώμικη προπαγάνδα ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού.
Η «Καθημερινή» σε άρθρο της για «τα άκρα» και πόσο επικίνδυνα είναι, έγραφε ότι έτσι πήρε ο Χίτλερ την εξουσία, κυριάρχησε με τέτοιες ομάδες και όπλα στις γειτονιές. Σκόπιμα ξέχασε να γράψει ότι τον Χίτλερ τον ανέβασαν στην κυβερνητική εξουσία οι καπιταλιστές, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, αφού το κόμμα του ήταν στο δικό τους μπλοκ και ότι τη μεγαλύτερη συμβολή στην άνοδό του είχε το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Ακόμη και κόντρα στις εκκλήσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας για κοινή δράση με τη σοσιαλδημοκρατία ώστε να αποτραπεί η άνοδος στην κυβέρνηση του Χίτλερ. Τουλάχιστον τρεις φορές στα 1933, Γενάρης, Φλεβάρης, Μάρτης πριν τις εκλογές (και άλλες πριν απ' αυτές) το ΚΚ Γερμανίας απευθύνθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας για ενιαίο μέτωπο αντιμετώπισης του Χίτλερ. Και τις τρεις φορές οι σοσιαλδημοκράτες το απέρριψαν.
Το «τέλος» της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης
Δρέσδη 1933. Οι ναζιστές βάζουν στην κρεμάλα κομμουνιστικά σύμβολα
Τι είναι λοιπόν αυτό το διαβόητο τέλος της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης»; Στις 28 Φλεβάρη 1933, ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης του Χίτλερ, ο πρόεδρος της Γερμανίας Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Ετσι λένε, καταλύθηκε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και επικράτησε ο φασισμός. Αντικαταστάθηκε μια μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας των μονοπωλίων με μία άλλη.
Ποια είναι όμως η πραγματική ιστορία; Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης 1929-1933, οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων στη Γερμανία είχαν να αντιμετωπίσουν την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος και το δυνάμωμα της επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτός ήταν ο αντίπαλός τους, αυτό φοβούνταν. Η ανησυχία τους μεγάλωνε γιατί το κύρος των παλαιών αστικών κομμάτων - του γερμανικού Λαϊκού, του γερμανικού Δημοκρατικού, του βαυαρικού Λαϊκού και άλλων - έπεφτε συνεχώς στις εργατικές συνειδήσεις. Ταυτόχρονα, έπεφτε και η επιρροή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Οι εργάτες έδειχναν ολοένα και πιο μεγάλη δυσαρέσκεια, γιατί οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας που ήταν στην κυβέρνηση ψήφιζαν έκτακτα διατάγματα και αντιδραστικά μέτρα ενάντια στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα.
Μήπως τηρουμένων των αναλογιών σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν παρόμοια φαινόμενα; Αδυναμία διαχείρισης της οικονομικής κρίσης έτσι που να χειραγωγούν το λαό, πτώση της επιρροής των αστικών κομμάτων;
Το κόμμα του Χίτλερ, το «εθνικοσοσιαλιστικό γερμανικό εργατικό κόμμα», έτσι ονομαζόταν, δυνάμωνε την επικίνδυνη προπαγάνδα πως όλα τα δεινά των εργαζομένων της Γερμανίας τα προκαλούσε η Συνθήκη των Βερσαλιών (συνθήκη που υπογράφτηκε με βαρείς όρους για τη Γερμανία μετά την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) και υπόσχονταν μόλις πάρουν την εξουσία να καταργήσουν αμέσως τη Συνθήκη των Βερσαλιών και τους περιορισμούς που σχετίζονταν με τους εξοπλισμούς, να αγωνιστούν για να ξαναπάρει η Γερμανία τα εδάφη που είχε χάσει ύστερα από τον παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918 και να αποκτήσει καινούρια εδάφη. Δηλαδή υπόσχονταν να ανοίξουν δρόμους κερδοφορίας των μονοπωλίων της Γερμανίας, η δράση των οποίων περιοριζόταν από τη μεταπολεμική κατάσταση που διαμόρφωσε σε βάρος τους η ήττα από τον πόλεμο. Και μέσα απ' αυτή την προοπτική θα έλυναν και προβλήματα των εργαζομένων, του λαού. Ετσι υπόσχονταν στους άνεργους εργασία και αύξηση των βοηθημάτων, στους εργάτες μεγαλύτερα μεροκάματα και καλυτέρευση των όρων εργασίας, στους μικροαγρότες την κατάργηση των ενοικίων για τη γη, των χρεών και τη χορήγηση επιχορηγήσεων, στους μικρεμπόρους και στους επαγγελματοβιοτέχνες μείωση των φόρων και χορήγηση πιστώσεων με χαμηλό τόκο, στους πληγέντες από τον πληθωρισμό οικονομική αποζημίωση, στους πρώην αξιωματικούς τη δημιουργία καινούριου στρατού και την εφαρμογή της ρεβανσιστικής ιδέας.
Στις εκλογές για το Ράιχσταγκ του Μάη 1928, το κόμμα του Χίτλερ συγκέντρωσε μόλις το 2,6% των ψήφων, αλλά δύο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1930 τα ποσοστά του εκτοξεύονται στο 18,3%, συγκεντρώνοντας 6,4 εκατ. ψήφους, και 107 βουλευτές με επικεφαλής τον Γκέρινγκ. Τα παλαιά αστικά κόμματα και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχασαν πολλές ψήφους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα συγκέντρωσε 4.590.000 ψήφους.
Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Οι μονοπωλιακοί κύκλοι δυνάμωσαν την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των χιτλερικών.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα στις 28 Γενάρη του 1932 σε μήνυμα «Προς τους εργάτες της Γερμανίας και τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού» τόνιζε πως το φλέγον ζήτημα είναι η δημιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου και καλούσε σε ενεργό αγώνα εναντίον της μείωσης του μεροκάματου, των έκτακτων φόρων, για να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες και για να οργανωθούν στα εργοστάσια και στις συνοικίες ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας που να αποκρούουν τις φασιστικές τρομοκρατικές συμμορίες.
Η σοσιαλδημοκρατία και ο Χίτλερ
Την άνοιξη του 1932 έγιναν προεδρικές εκλογές. Υποψήφιος ο Χίντενμπουργκ. Οι σοσιαλδημοκράτες τον υποστήριξαν δηλώνοντας πως η εκλογή του Χίντενμπουργκ θα σώσει τάχα τη χώρααπό το φασισμό. Οι φασίστες είχαν υποψήφιο τον Χίτλερ και το γερμανικό εθνικό λαϊκό κόμμα τον Ντίστερμπεργκ. Υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ο Ερν. Τέλμαν. Οι κομμουνιστές κατέβηκαν στις εκλογές με το σύνθημα: «Οποιος ψηφίζει Χίτλερ ψηφίζει πόλεμο!». Επειδή κανένας υποψήφιος δε συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, γι' αυτό στις 10 Απρίλη έγιναν πάλι εκλογές. Εκλέχτηκε ο υποψήφιος που στήριζε η σοσιαλδημοκρατία, ο Χίντενμπουργκ.
Με πρόταση του Χίντενμπουργκ στις 30 Μάη 1932, σχηματίστηκε κυβέρνηση στη Γερμανία με επικεφαλής τον Φραντς φον Πάπεν, που αύξησε πρώτα πρώτα τη φορολογία και μείωσε δραστικά τα κονδύλια για την κοινωνική ασφάλιση. Ταυτόχρονα οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων επιχορηγήθηκαν με εκατομμύρια μάρκα.
Στο συνέδριο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που έγινε στη Λιψία το 1931, ένας απ' τους ηγέτες της, ο Φ. Ταρνόφ, δήλωσε ανοιχτά: «Στεκόμαστε δίπλα στο κρεβάτι του άρρωστου καπιταλισμού όχι μόνο για να κάνουμε διάγνωση. Είμαστε υποχρεωμένοι... να γίνουμε ακριβώς ο γιατρός, που θέλει σοβαρά να θεραπεύσει τον άρρωστο και ωστόσο να διατηρήσουμε το αίσθημα ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι». «Είναι αυτονόητο - έγραφε ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο γερμανικό Ράιχσταγκ Ε. Χάιλμαν - ότι όλη η σοσιαλδημοκρατία εργάζεται για ν' αποτρέψει την κατάρρευση του καπιταλισμού».
Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Να που και εδώ γίνεται η προπαγάνδα περί «άκρων» που είναι επικίνδυνα. Αλλά μήπως και σήμερα η αστική προπαγάνδα στην Ελλάδα δεν προβάλλει το ίδιο επιχείρημα ότι σε συνθήκες κρίσης οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες υπονομεύουν την οικονομία; Μήπως τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους που γδέρνουν το λαό τσακίζοντας μισθούς, συντάξεις, παροχές υγείας, επιβάλλοντας φοροληστεία με τα χαράτσια, τη δραστική μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος, κάνοντας τη ζωή του κόλαση, δε γίνονται για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση;
Στις εκλογές για το Ράιχσταγκ που έγιναν στις 31 Ιούλη 1932, το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ πήρε 13,7 εκατ. ψήφους και έβγαλε 230 βουλευτές. Τα πιο πολλά από τα παλαιά αστικά κόμματα είχαν μεγάλες απώλειες. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρά την τρομοκρατία, συγκέντρωσε 5,3 εκατ. ψήφους και πήρε 89 έδρες και το σοσιαλδημοκρατικό 8 εκατ. περίπου ψήφους και 133 έδρες. Οι χιτλερικοί διεκδίκησαν να τους δοθεί η κυβερνητική εξουσία.
Το Νοέμβρη του 1932 έγιναν καινούριες βουλευτικές εκλογές που έδειξαν πως το κομμουνιστικό κόμμα είχε αυξήσει ακόμη πιο πολύ την επιρροή του. Πήρε 6 εκατ. περίπου ψήφους. Το κόμμα του Χίτλερ είχε χάσει 2 εκατ. ψήφους και οι έδρες του από 230 περιορίστηκαν σε 196. Οι εθνικοσοσιαλιστές έχασαν και στις εκλογές για τα τοπικά όργανα αυτοδιοίκησης.
Το αίτημα των βιομήχανων και η Βαϊμάρη
Η κυβέρνηση του Πάπεν δεν κατόρθωσε να εξασθενίσει το ταξικό εργατικό κίνημα και γι' αυτό πολλοί ιδιοκτήτες των μονοπωλίων ήθελαν τον Χίτλερ στην κυβέρνηση. Ετσι το Νοέμβρη, μια ομάδα βιομήχανων και τραπεζιτών υπέβαλαν στον πρόεδρο Χίντενμπουργκ ένα υπόμνημα και ζητούσαν να τον διορίσει καγκελάριο του Ράιχ. Και βεβαίως το δρομολόγησαν στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που καθοριζόταν από το «Σύνταγμα της Βαϊμάρης», που αναμασούν σαν παράδειγμα αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί στην Ελλάδα, παραλληλίζοντας τους κινδύνους για τη δημοκρατία με το τέλος της Βαϊμάρης. Μ' αυτό το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήρθε το «τέλος της». Δηλαδή όχι της αστικής εξουσίας αλλά μιας μορφής άσκησής της από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Στις 17 Νοέμβρη 1932 ο Πάπεν παραιτήθηκε και καγκελάριος έγινε ο στρατηγός Σλάιχερ που γι' αυτόν ο Ερν. Τέλμαν είπε πως η κυβέρνησή του θα παίξει το ρόλο «μιας κυβέρνησης με ψεύτικους κοινωνικούς ελιγμούς», προκειμένου να εκτονώσει το εργατικό κίνημα, να μπορέσει να χειραγωγήσει το λαό. Ο Σλάιχερ πραγματικά κατάργησε μερικά από τα έκτακτα αντιδραστικά διατάγματα του Πάπεν, αλλά δεν πέτυχε να εκτονώσει το εργατικό, λαϊκό κίνημα.
Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ.
Στις 30 Γενάρη του 1933 ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος.
Στις 20 Φεβρουαρίου 1933, λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933, μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. Πρόεδρο της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντή της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 υπουργό Οικονομικών των ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των ναζί να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να χτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια». Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp A.G., και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, τέσσερα ηγετικά στελέχη της I. G. Farben, ενός εκ των μεγαλυτέρων μονοπωλίων χημικών στον κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι.
Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των ναζί στις επερχόμενες εκλογές του Μάρτη 1933, ύψους 3.000.000 μάρκων.
Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή.
Με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία οι καπιταλιστές, με την τεράστια βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας.
Τι ήταν η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης»;
Ηταν η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, που εγκαθιδρύθηκε στη Γερμανία με την κατάργηση της μοναρχίας και με την υιοθέτηση νέου συντάγματος από τη Γερμανική Εθνοσυνέλευση, στην πόλη Βαϊμάρη της Θουριγγίας (28/2/1919) μετά την προλεταριακή επανάσταση του Νοέμβρη του 1918, που βεβαίως δε νίκησε. Η συντακτική εθνοσυνέλευση που εκλέχτηκε το Γενάρη του 1919 και η υιοθέτηση του Συντάγματος της Βαϊμάρης (4-28 Φλεβάρη), κατέγραφαν την εδραίωση της εξουσίας των αστών.
Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, σε σύγκριση με το προηγούμενο του Βίσμαρκ (1871) εμπεριείχε πιο προωθημένες διατάξεις (όπως η γενίκευση του δικαιώματος ψήφου σε όλους τους «πολίτες» άνω των 20 ετών, η δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων κ.λπ.), που απλά απέβλεπαν στην πρόσδεση του λαού στα συμφέροντα των καπιταλιστών. Αλλά το άρθρο 48 του Συντάγματος έδινε στον Πρόεδρο της χώρας που εκλεγόταν με άμεση ψηφοφορία από το λαό να αναστέλλει όλες τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατάσσει την επέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων, στην περίπτωση «που παρεμποδίζεται σημαντικά ή απειλείται η δημόσια ασφάλεια και τάξη» (αντίστοιχες διατάξεις έχουν όλα τα αστικά συντάγματα.)
Αυτό το άρθρο αξιοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο 1919-1933 για την καταστολή εργατικών απεργιακών αγώνων, για τη διάλυση συνταγματικά εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατιδίων όταν αυτές δεν ταίριαζαν απόλυτα με τις επιδιώξεις των καπιταλιστών, για το πέρασμα στην ανοιχτή φασιστική δικτατορία των εθνικοσοσιαλιστών.
Ολη την περίοδο 1919-1932, στην κυβέρνηση το σοσιαλδημοκρατικό και τα άλλα αστικά κόμματα είτε εναλλάσσονταν, είτε συγκυβερνούσαν. Και βέβαια δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τη Γερμανία έξω από τη δίνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 1929. Η οικονομική κρίση στον καπιταλισμό είναι νομοτελειακή.
Το 1932, καθώς η επίδραση της οικονομικής κρίσης, η δράση των κομμουνιστών και η άνοδος της επιρροής τους, η σημαντική άνοδος του οργανωμένου εργατικού κινήματος, οι αστοί δρομολογούν με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης την άνοδο του Χίτλερ.
Αρα, όλη η αστική προπαγάνδα για τη Βαϊμάρη στοχεύει να υπονομεύσει, να τσακίσει το ταξικό εργατικό κίνημα, χειραγωγώντας το λαό στην αστική πολιτική. Αλλωστε, η εξουσία των καπιταλιστών, είτε με αστικό κοινοβουλευτικό μανδύα, είτε με μη κοινοβουλευτικό μανδύα τον ίδιο ταξικό χαρακτήρα έχει. Είναι στυγνή δικτατορία του κεφαλαίου.

Ι.


TOP READ