27 Φεβ 2012

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Η πρότασή μας είναι ρεαλιστική γιατί συμφέρει το λαό!


ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Η πρότασή μας είναι ρεαλιστική γιατί συμφέρει το λαό!

ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ
Το περιεχόμενο της πολιτικής πρότασης συμμαχίας και εξουσίας του ΚΚΕ «κατέθεσε» με την ομιλία της το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στη μεγάλη πολιτική συγκέντρωση που διοργάνωσαν οι ΚΟ του Λεκανοπεδίου του Κόμματος στο Σύνταγμα, η ΓΓ της ΚΕΑλέκα Παπαρήγα. Περιεχόμενο που την αναδεικνύει στη μόνη σήμερα πραγματικά εναλλακτική πολιτική πρόταση, που ανοίγει φιλολαϊκή προοπτική. Η εργατική τάξη, τα φτωχά, λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον και χρέος να σηκώσουν στις πλάτες τους αυτήν την πρόταση. Σ' αυτούς ανήκει το καθήκον της υλοποίησής της. Αυτό προϋποθέτει οργάνωση της πάλης σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, παραμέρισμα όσων στέκουν εμπόδιο.
Αλλωστε, όπως επισήμανε η Αλέκα Παπαρήγα στην ομιλία της, «αργά ή γρήγορα, η εργατική τάξη της χώρας, το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων θα βρεθούν μπροστά στο υπαρκτό δίλημμα: Υποταγή ή Ρήξη, Ενσωμάτωση ή Ανατροπή.
Να παραμεριστούν τα εμπόδια
«Σήμερα - τόνισε η Αλ. Παπαρήγα - οι φιλοεργοδοτικές, φιλοκυβερνητικές, φιλοενωσιακές πλειοψηφίες που επικρατούν στα κεντρικά και βασικά όργανα του εργατικού και του αγροτικού κινήματος, του κινήματος των αυτοαπασχολουμένων, εμποδίζουν την ανάπτυξη ενός ισχυρού και αποτελεσματικού αγώνα. Οδηγούν στην απογοήτευση, στις ανώφελες θυσίες, στην αποδιοργάνωση, στην ποδηγέτηση και χειραγώγηση.

Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους να παραμερίσουν και να φέρουν στη μειοψηφία:
-- Ολους εκείνους που, στο όνομα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, της ανταγωνιστικότητας και της ανανέωσης, τους οδηγούν να παζαρεύουν τι θα χάσουν. Τους οδηγούν να διεκδικούν φιλοδωρήματα και επιδόματα φτώχειας, με τον βαρύγδουπο τίτλο περί του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
-- Να παραμερίσουν όλους εκείνους, γαλάζιους και πράσινους εργατοπατέρες, ψευτοανανεωτικούς και όψιμα κινηματικούς - και μάλιστα με τις συμβουλές και διαφημιστικών εταιρειών - που τους κοροϊδεύουν με μέτρα, τάχα, ρύθμισης της αγοράς, και διαχείρισης της φτώχειας. Που τα οράματά τους είναι ο Γκαλμπρέιθ και ο Κέινς, το δήθεν θαύμα της Ιρλανδίας.
-- Ολους εκείνους, που κοιτάνε με λατρεία, λαγνεία και δέος την ΕΕ. Τους κοσμοπολίτες του κεφαλαίου, που πανηγύρισαν την αντεπανάσταση, βρίσκοντας ευκαιρία όχι να κάνουν μια θαρραλέα αντικειμενική κριτική της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, αλλά να τον συκοφαντήσουν για να δικαιολογήσουν το συμβιβασμό τους με το αστικό πολιτικό σύστημα.
-- Ολους εκείνους, που ο δήθεν ριζοσπαστισμός τους φθάνει ως την αποκατάσταση της χαμένης τιμής του λαϊκού καπιταλισμού και της αριστεροφανούς σοσιαλδημοκρατίας».
Παλλαϊκός αγώνας ενάντια στον κοινό εχθρό
Η Αλ. Παπαρήγα με έμφαση σημείωσε πως: «Δεν αρκεί σήμερα ένας κλάδος, ένα σωματείο να τρέχει πίσω από την εκάστοτε κυβέρνηση ζητώντας μια ξεχωριστή παροχή γι' αυτόν, μια εξαίρεση από το γενικό κανόνα επίθεσης που δέχεται το σύνολο των εργαζομένων.
Δεν αρκεί ένας κλάδος να φωνάζει ότι αυτός έχει μεγαλύτερο πρόβλημα, σε σύγκριση με άλλους κλάδους εργαζομένων, ούτε μια περιοχή να ζητά ειδικά μέτρα, γιατί υποφέρει περισσότερο από τη διπλανή της.

Δεν πρέπει να αφήνουμε ούτε μια χαραμάδα να διαιρούνται οι εργαζόμενοι ανάλογα με τις εργασιακές σχέσεις, τη χώρα προέλευσης, τη θρησκεία ή τις πολιτιστικές συνήθειες.
Να μην επιτρέψουμε να διαχωρίζονται οι εργαζόμενοι σε παλιούς και νέους ανάλογα με το χρόνο πρόσληψης, σε μόνιμους και μη μόνιμους.
Ενιαία, ταξικά σωματεία για όλους και όλες.
Σήμερα, χρειάζεται παλλαϊκός αγώνας, με όσο γίνεται ενιαία κοινά αιτήματα. Ο εχθρός είναι κοινός.
  • Το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας στην ανάπτυξη και ασφάλεια της χώρας, στις κοινωνικές υπηρεσίες, δεν αφορά, μόνο, τους εργαζόμενους στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις, είναι παλλαϊκό ζήτημα.
  • Το ζήτημα της ακρίβειας είναι επίσης καθολικό ζήτημα.
  • Οι ποσοστώσεις και η συνυπευθυνότητα δεν αφορούν μόνο την αγροτιά.
  • Τα προβλήματα των αυτοαπασχολουμένων αφορούν όλους τους εργαζόμενους.
  • Το πρόβλημα της ανεργίας, της μερικής απασχόλησης αφορά όλους και όλες.
  • Η ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Παιδείας και Υγείας αφορά όλους και όχι μόνο τους εργαζόμενους στους συγκεκριμένους χώρους, τους μαθητές, τους σπουδαστές».
Κοροϊδεύουν ασύστολα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ
«Χρόνια τώρα - συνέχισε η ομιλήτρια - οι κυβερνήσεις κοροϊδεύουν το λαό ότι τα προβλήματα που αυτός βιώνει είναι τάχα γέννημα των προκλήσεων της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ λένε ψέματα συνειδητά, όπως και τα παπαγαλάκια τους, καθώς και οι κοσμοπολίτες οπορτουνιστές, ρεφορμιστές. Βεβαίως, υπάρχουν νέα φαινόμενα, νέες πλευρές, βεβαίως υπάρχουν εξελίξεις, όμως όπως και να ονομάζεται ή να αποκαλείται η παγκοσμιοποίηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, που δε γεννήθηκε πρόσφατα, αλλά είναι πολύ - πολύ παλιά.
Κοροϊδεύουν ασύστολα το λαό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όταν τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος έκανε καλύτερη ιδιωτικοποίηση, για το ποια θα είναι η χώρα καταγωγής του προέδρου ή του διοικητή. Είτε Ελληνας, είτε Γερμανός διοικητής, ο σκοπός της λειτουργίας της επιχείρησης δεν αλλάζει.
Κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό ο ΣΥΝ, που υπερασπίζεται έναν ελληνικό και μάλιστα φιλολαϊκό ΟΤΕ του 51%, με τη συνύπαρξη μάλιστα των άλλων ιδιωτικών φορέων. Αποπροσανατολίζει το κίνημα Παιδείας με επιλεκτικά συνθήματα, χαϊδεύει αυτιά, κρύβει τις θέσεις του, δημαγωγεί προκλητικά.
Ρεαλισμός δεν είναι να φορτώνεις όλα τα προβλήματα στην προηγούμενη διακυβέρνηση, όπως συστηματικά κάνει η ΝΔ.
Ριζοσπαστισμός και λαϊκότητα δεν είναι να αποδίδεις τα προβλήματα στη σημερινή κυβέρνηση, μόνο και μόνο επειδή τώρα πέρασες στην αντιπολίτευση, όπως συστηματικά και χωρίς αιδώ κάνει το ΠΑΣΟΚ.
Ριζοσπαστισμός και φιλολαϊκός ανανεωτισμός δεν είναι να τα βάζεις με τα κόμματα εξουσίας, επειδή το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να αποκομίσεις πολιτικά οφέλη από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, χωρίς να έχεις πολιτική ρήξης και ανατροπής, όπως συστηματικά κάνει ο ΣΥΝ».
Δύο δρόμοι, ο ένας συμφέρει το λαό
Οπως υπογράμμισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σήμερα «όποια πέτρα και αν σηκώσεις στην Ελλάδα ή στη Μιανμάρ, στη Γερμανία και στις ΗΠΑ, στη Λιβερία ή στο Σουδάν, στην Αυστραλία ή στην Αϊτή, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης, ακόμα και στις διαφορετικές συνθήκες ζωής του πληθυσμού, ένα συμπέρασμα βγαίνει: ότι η εξουσία των μονοπωλίων, γενικότερα η κυριαρχία της αστικής τάξης προϋποθέτει την ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης. Συνεπάγεται απόλυτη ή σχετική χειροτέρευση της ζωής των μισθωτών και των λαϊκών στρωμάτων.
Μπροστά στον ελληνικό λαό υπάρχουν δύο δρόμοι εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας:
-- Ο ένας είναι ο δρόμος που γνωρίζουμε χρόνια τώρα, που έχει γίνει ακόμα πιο δύσβατος την τελευταία 20ετία, ειδικά μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Είναι ο δρόμος που συμφέρει το κεφάλαιο, είναι τα μονοπώλια, ο δρόμος της προσαρμογής στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Είναι ο δρόμος των ιδιωτικοποιήσεων και της μερικής απασχόλησης, της ευελιξίας στην εργασία, των ανεβασμένων ορίων συνταξιοδότησης, της πιο σκληρής εκμετάλλευσης των νέων και των γυναικών. Ολα υποτάσσονται στο σύνθημα της ανταγωνιστικότητας που τώρα πια τη χρησιμοποιούν παντού, όχι μόνο για τις επιχειρήσεις αλλά και για τα σχολεία, τα πανεπιστήμια. Μπροστά βγαίνει το ψέμα ότι οι μισθοί ανεβάζουν το κόστος των προϊόντων, ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ζητούν πάνω από τα όρια αντοχής της οικονομίας όπου η αντοχή ταυτίζεται με την ακόρεστη δίψα για υπερκέρδη. Είναι ο δρόμος που ακολουθούν εναλλάξ οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, αφού υπηρετούν και εκφράζουν την τάξη που κατέχει την εξουσία.
-- Ο άλλος δρόμος είναι της συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, η συμμαχία δηλαδή της εργατικής τάξης με τα λαϊκά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων στην πόλη και την ύπαιθρο, ο καθημερινός αγώνας που κατευθύνεται στη λαϊκή εξουσία, στην οικοδόμηση της λαϊκής οικονομίας. Είναι η Ελλάδα στο πλευρό των λαών, εχθρός των ιμπεριαλιστών και των πολέμων τους. Είναι ο δρόμος που αναγνωρίζει αποκλειστικά και μόνο ως παραγωγό του πλούτου τον εργαζόμενο άνθρωπο. Είναι ο δρόμος που αποκλείει η Ελλάδα να προσφέρει έστω και ένα φαντάρο ή και ένα νοσοκόμο σε στρατό κατοχής.
Είναι ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ, οι συνεργαζόμενοι, οι σύμμαχοι στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Το Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιμονοπωλιακό, Δημοκρατικό Μέτωπο».
Μία η λύση, ο σοσιαλισμός
«Δεν υπάρχει πρόβλημα - επισήμανε σε άλλο σημείο της ομιλίας της - ζήτημα ή θέμα που δεν έχουμε διαμορφώσει θέσεις και αιτήματα. Αλλά αυτό δε φθάνει σήμερα, χρειάζεται και εναλλακτική πρόταση προοπτικής, ώστε ο αγώνας να έχει σκοπό, στόχο, νόημα, τελικά να μπορεί να ασκεί πίεση σε κάθε φάση.
Γι' αυτό και προτείνουμε εναλλακτική πρόταση πάλης και εξουσίας. Δηλώνουμε ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση στο σημερινό κόσμο, στα σημερινά προβλήματα που ζούμε στη χώρα μας, στο αύριο που μας επιφυλάσσουν, παρά μόνο ο σοσιαλισμός.
Σήμερα είμαστε πιο ώριμοι να αναπτύξουμε τη θέση αυτή, παίρνοντας υπόψη όλες τις εμπειρίες και τα σημαντικά διδάγματα που βγαίνουν από την πρώτη και γι' αυτό πρωτόγνωρη εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ού αιώνα. Οποτε η προοπτική του σοσιαλισμού, η μελέτη των νέων προβλημάτων που η ζωή έθετε μπροστά στην οικοδόμησή του αδυνάτισε και θόλωσε, είχε αρνητικές συνέπειες γενικότερης σημασίας, στην πάλη των λαών, στη δυνατότητα να έχουν κατακτήσεις.
Δεν παραιτούμαστε από αυτήν την προοπτική. Ωστόσο, δεν απαιτούμε να συμφωνήσουν όλοι μαζί μας, δε θέτουμε το ζήτημα αυτό ως όρο για κοινωνική και πολιτική συμμαχία. Δε φοβόμαστε τους αναγκαίους συμβιβασμούς όταν αυτοί δίνουν δύναμη στο κίνημα και υπηρετούν το λαϊκό συμφέρον, όταν βοηθάνε την αλλαγή συσχετισμού δύναμης.
Προτείνουμε συμμαχία όλων εκείνων που έχουν αντικειμενικό συμφέρον να αντιπαλέψουν τη στρατηγική που υπηρετεί τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό.
Προσδιορίζουμε μάλιστα πώς μπορεί να συμφωνηθεί ο συμβιβασμός. Ο όρος λαϊκή εξουσία και οικονομία είναι η κατάλληλη λύση, που επιτρέπει συνύπαρξη και κοινή δράση όλων εκείνων που θέλουν ριζική αλλαγή, όμως δεν την ταυτίζουν με το σοσιαλισμό, έχουν διαφορετική με εμάς αντίληψη για το πώς θα πάμε στο σοσιαλισμό».
Να συναντηθούμε στη λαϊκή συμμαχία
Η Αλ. Παπαρήγα ανέδειξε και το ριζοσπαστικό και θεμελιακό στοιχείο της πρότασης του ΚΚΕ που είναι ότι «η συμμαχία εδράζεται στο κοινωνικό επίπεδο, ανάμεσα δηλαδή στην εργατική τάξη, τα φτωχά μεσαία στρώματα της πόλης, τη μικρομεσαία αγροτιά. Πάνω σε υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις, συγκεκριμένες. Αποκλείουμε την αοριστία. Πολιτικές δυνάμεις διατεθειμένες να συμφωνήσουν σε μια τέτοια γραμμή δεν υπάρχουν σήμερα. Δεν είναι δική μας ευθύνη αυτό. Δική μας ευθύνη είναι να συμβάλλουμε σε ανακατατάξεις, σε διεργασίες, ώστε απελευθερωμένες από τα άλλα κόμματα, ιδιαίτερα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, λαϊκές δυνάμεις, να αναλάβουν τη δική τους ευθύνη στη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας.
Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε εκείνους που ένιωσαν έλξη και έδειξαν εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ με βάση τις διακηρύξεις του στην 10ετία του '70. Σε όλους εκείνους που ξέρουν καλά πως ο αριστερός σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι ακόμα πιο αδιάλλακτος εχθρός του ιμπεριαλισμού. Σας καλούμε να ξεπεράσετε δισταγμούς και αναστολές, να συναντηθούμε μαζί στα διάφορα μέτωπα πάλης, αλλά και στην υπόθεση της λαϊκής συμμαχίας.
Προτείνουμε τη συγκρότηση Συμμαχίας πάνω σε ένα σύγχρονο προγραμματικό πλαίσιο αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής κατεύθυνσης, που παίρνει υπόψη ό,τι συμβαίνει από τις αρχές της 10ετίας του '90.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ καταδικάζονται να βαδίζουν μαζί στη στήριξη του καπιταλιστικού συστήματος και χωριστά στη διεκδίκηση της ηγεμονίας, τουλάχιστον για όσο χρόνο η δικομματική εναλλαγή παραμένει ρεαλιστική επιλογή για την αστική τάξη της χώρας.
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, παρά τις ακούραστες προσπάθειές του, παραμένει ένας μέτριος μαθητής και μιμητής της παρακμασμένης σοσιαλδημοκρατίας. Ο αποκαλούμενος κινηματικός του χαρακτήρας μπορεί να αποτελεί ένα καλό μακιγιάζ για το λαϊκό κίνημα, όμως δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά επικίνδυνη οργανωτική και πολιτική πλαδαρότητα, καραμπινάτος ρεφορμισμός με αριστερές και σοσιαλίζουσες πινελιές».
Υπάρχουν προϋποθέσεις για αυτοδύναμη λαϊκή οικονομία
«Υποστηρίζουμε με στοιχεία και αποδείξεις - τόνισε παρακάτω η Αλ. Παπαρήγα - ότι η Ελλάδα παρά τα σοβαρά έως και καταστροφικά πλήγματα που έχει δεχτεί σε ορισμένους τομείς, εξαιτίας της κυριαρχίας του κεφαλαίου, του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, έχει τις προϋποθέσεις να διαμορφώσει και να αναπτύξει μια, όσο γίνεται, αυτοδύναμη λαϊκή οικονομία. Οι αρνητικές εξελίξεις της τελευταίας 20ετίας σε ορισμένους κλάδους βιομηχανικής παραγωγής, στην αγροτική οικονομία, μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διαφορετικές πολιτικοοικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Δεν είναι αργά.
Η Ελλάδα διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής των μέσων παραγωγής, του εμπορικού δικτύου και ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης της σύγχρονης τεχνολογίας. Διαθέτει έμπειρο πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση σε σύγκριση με το παρελθόν, πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό.
Διαθέτει αξιόλογες φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, που είναι πλεονέκτημα για την παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων.
Εχει το μεγάλο πλεονέκτημα, να μπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές απαιτήσεις αλλά και το εξωτερικό εμπόριο. Διαθέτει ικανότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.
Για να υπάρξει λαϊκή οικονομία για όλους απαιτείται επίλυση του προβλήματος της ιδιοκτησίας.
Η επιλογή είναι μία: Η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά σχέσεων που υπάρχουν στην παραγωγή και εμποδίζουν πια ασφυκτικά την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Απαιτείται η κοινωνικοποίηση τουλάχιστον των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής στους παρακάτω τομείς:
Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ορυκτός πλούτος, ορυχεία, βιομηχανίες, ύδρευση, μεταφορές. Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, του συστήματος συγκέντρωσης, διοχέτευσης και διαχείρισης υλικών πόρων. Του εξωτερικού εμπορίου, του συγκεντρωμένου δικτύου του εσωτερικού εμπορίου. Του τομέα της λαϊκής στέγης. Της έρευνας και της δημοκρατικής πληροφόρησης του λαού.
Απαιτείται αποκλειστικά δημόσιο, ενιαίο και δωρεάν σύστημα Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης.
Εκτιμάμε ότι μπορεί να υπάρξουν τομείς που να μη συμπεριληφθούν στην πανεθνική πλήρη, καθολική κοινωνικοποίηση. Δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα μπορεί να συγκροτηθεί ο τομέας του παραγωγικού συνεταιρισμού της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι μικρή. Η ένταξη στους συνεταιρισμούς θα κατανοείται ως συμφέρουσα επιλογή, με βάση την εμπειρία που υπάρχει από τον κλοιό των μονοπωλίων».
Πρόταση που μπορεί να την επιβάλει η αποφασισμένη λαϊκή πλειοψηφία
Οπως σημείωσε στη συνέχεια η ομιλήτρια: «Τόσο ο κοινωνικοποιημένος, όσο και ο συνεταιριστικός τομέας, γενικότερα η παραγωγή και κατανομή πρέπει να ενταχθούν σε έναν κεντρικό πανεθνικό οικονομικό μηχανισμό σχεδιασμού και διεύθυνσης, ώστε να κινητοποιούνται όλα τα μέσα παραγωγής και το εργατικό δυναμικό, να αξιοποιείται κάθε δυνατή οικονομική, διεθνής συνεργασία στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Θα προστατεύεται η εγχώρια παραγωγή και τα συμφέροντα των εργαζομένων από τις όποιες συνέπειες προκύπτουν από τις ανάγκες του εξωτερικού εμπορίου.
Λένε ψέματα ή είναι άσχετοι όσοι υποστηρίζουν ότι κεντρικός σχεδιασμός σημαίνει ότι όλα αποφασίζονται κεντρικά, ότι μειώνεται η ατομική ευθύνη και η απόδοση στο περιφερειακό και επιχειρησιακό επίπεδο. Κεντρικός σχεδιασμός χρειάζεται για να διαμορφώνει στρατηγικούς στόχους και επιλογές, να ιεραρχεί κλάδους και τομείς, να καθορίζει πού θα συγκεντρώσει περισσότερες δυνάμεις και μέσα. Η υλοποίηση του προγραμματισμού απαιτεί και καταμερισμό κατά κλάδο και περιοχή, και πρώτα απ' όλα εργατικό έλεγχο στη διεύθυνση της κάθε παραγωγικής μονάδας και υπηρεσίας, σε κάθε όργανο διοίκησης.
Η κυβέρνηση, ως όργανο της λαϊκής εξουσίας, θα είναι υποχρεωμένη να εξασφαλίζει τη συμμετοχή του λαού στο νέο και πρωτόγνωρο έργο, να στηρίζει το λαϊκό κίνημα, να στηρίζεται και να ελέγχεται από αυτό μέσα από νέους θεσμούς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου.
Η κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δεν είναι μια έμπνευση ή ιδέα των κομμουνιστών, είναι ανάγκη που πηγάζει από τις σημερινές απαιτήσεις, πριν από όλα του ανθρώπου που είναι η πρώτη παραγωγική δύναμη. Επιβάλλεται από την ανάγκη να ικανοποιούνται οι διευρυμένες σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Το επιβάλλει η ανάγκη να εξελίσσονται τα μέσα παραγωγής, να αναπτύσσεται η επιστήμη και η τεχνολογία για το όφελος του λαού.
Η λαϊκή εξουσία προωθεί διακρατικές - εμπορικές συμφωνίες και συναλλαγές, συμφωνίες για αξιοποίηση της τεχνογνωσίας, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον.
Από τα πρώτα της βήματα η λαϊκή εξουσία θα έχει να αντιμετωπίσει την οργανωμένη εσωτερική και διεθνή αντίδραση. Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οι συμφωνίες με τις ΗΠΑ δεν αφήνουν περιθώρια ελιγμών στα κράτη - μέλη.
Η επίλυση αυτού του προβλήματος είναι αναπόφευκτη με στόχο την αυτοδύναμη φιλολαϊκή ανάπτυξη και τη συνεργασία που ωφελεί το λαό.
Το ΚΚΕ ποτέ έως σήμερα, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, δε συμβιβάστηκε με την ιδέα της παραίτησης από τον αγώνα κατά του ξένου παράγοντα. Διαφωνούμε με εκείνους που για πολιτικούς λόγους ή από φόβο και δειλία, καλλιεργούν την άποψη ότι αναπόφευκτα η Ελλάδα θα είναι μόνη ή δε θα είναι σε θέση να χειριστεί το ζήτημα.
Η πρότασή μας είναι ρεαλιστική γιατί συμφέρει το λαό, υπηρετεί τον εργαζόμενο. Είναι πρόταση που μπορεί να την επιβάλει η αποφασισμένη λαϊκή πλειοψηφία.
Οι άλλοι, ενδιαφέρονται για την τέχνη της επιβολής της αντιλαϊκής πολιτικής. Εμείς ενδιαφερόμαστε να κατακτάμε και να βελτιώνουμε την τέχνη της αντεπίθεσης, της ρήξης, της ανατροπής».

ΒΡΑΖΙΛΙΑ Δε διακυβεύεται η στρατηγική του κεφαλαίου


ΒΡΑΖΙΛΙΑ
Δε διακυβεύεται η στρατηγική του κεφαλαίου
ς
Σε φαβέλα του Ρίου, Ρουσέφ υπό το βλέμμα του Λούλα, υπόσχονται «ανάπτυξη». Το ερώτημα πάντα είναι «για ποιον». Τα πεπραγμένα και οι υποσχέσεις είναι ξεκάθαρες πως πρόκειται για καπιταλιστική ανάπτυξη
Περισσότεροι από 100 εκατομμύρια ψηφοφόροι, εκ των 194 εκατομμυρίων του συνολικού πληθυσμού, καλούνται σήμερα στις κάλπες για να εκλέξουν τον επόμενο Πρόεδρο της χώρας, τα 513 μέλη της Βουλής και τα 54 της Γερουσίας, όπως και τους κυβερνήτες των 26 πολιτειών. Τα μάτια όλων είναι στραμμένα ωστόσο στην εκλογή του διαδόχου του Προέδρου Λουίς Ινάσιου Λούλα ντα Σίλβα, που δεν είχε το δικαίωμα να θέσει υποψηφιότητα για τρίτη συνεχόμενη φορά. Η Βραζιλία αντιπροσωπεύει το μισό και πάνω της Λατινοαμερικανικής ηπείρου εδαφικά και πληθυσμιακά και είναι μια από τις δυναμικά ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομίες. Το βραζιλιάνικο κεφάλαιο διεκδικεί μια υψηλή θέση στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Η έκβαση των εκλογών είναι μάλλον αναμενόμενη με την υποψήφια του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος (ΡΤ) Ντίλμα Ρουσέφ, να φέρεται το μεγάλο φαβορί σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, με το ενδεχόμενο να εκλεγεί από τον πρώτο κιόλας γύρο των σημερινών εκλογών να είναι ισχυρό καθώς συγκεντρώνει πάνω από 45%. Κυριότερος αντίπαλός της, ο πρώην κυβερνήτης του Σάο Πάολο και υποψήφιος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPDB), Ζουζέ Σέρα, που όμως υπολείπεται πολύ καθώς πάντα κατά τις δημοσκοπήσεις λαμβάνει ποσοστό 24-28%.
Τον προεδρικό θώκο διεκδικούν επίσης, η πρώην υπουργός Περιβάλλοντος και υποψήφια του Πράσινου Κόμματος Μαρίνα Σίλβα. Σε ό,τι αφορά το ΚΚ Βραζιλίας, όπως είχε κάνει και στο παρελθόν με τον Λούλα, στηρίζει την Ρουσέφ, προβάλλοντας ότι αυτή η επιλογή εξυπηρετεί σε επίπεδο τακτικής την ανάγκη της «συνέχισης της αλλαγής», αλλά βάζει και το δικό του στόχο για την σοσιαλιστική προοπτική.
Το Βραζιλιάνικο ΚΚ απορρίπτοντας τη λογική του «μικρότερου κακού», προβάλλει ως μοναδική διέξοδο για τα λαϊκά στρώματα τη συνολική ρήξη με την στρατηγική του κεφάλαιου, την ρήξη με την καπιταλιστική εξουσία για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, και κατεβάζει υποψήφιο πρόεδρο τον Ιβάν Πινιέρο, ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος. Επίσης, υπάρχουν άλλοι 5 υποψήφιοι για την προεδρία.
Πάντως, καθοριστικός παράγοντας για την αναμενόμενη ανέλιξη της Ρουσέφ στην προεδρία είναι ο απερχόμενος Πρόεδρος Λούλα, που τη συνόδευσε στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ώστε να φαίνεται ότι αποτελεί τη «συνέχεια». Και βέβαια το ...πλασάρισμα του Λούλα, του πρώην μεταλλεργάτη, ως του Προέδρου που κατάφερε δήθεν να ικανοποιήσει μαζί με το κεφάλαιο και τα λαϊκά στρώματα, με τη σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση.
Ανάπτυξη σε καπιταλιστική τροχιά
Πάντως, η ατζέντα της Ρουσέφ (όπως και του Σέρα) είναι εν πολλοίς κοινή: ελεύθερη αγορά, οικονομία βασισμένη στις εξαγωγές. Πολιτική ανάπτυξης του αγροτικού και ορυκτού τομέα, ενώ και οι δύο χαίρουν της στήριξης της εγχώριας ολιγαρχίας και των τραπεζών (διαφορετικών τμημάτων της αστικής τάξης). Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά καθώς οι τρεις μεγαλύτερες βραζιλιάνικες τράπεζες τα τελευταία χρόνια πριν και επί Λούλα, εξαπλασίασαν τα κέρδη τους, η μερικώς ιδιωτικοποιημένη πετρελαϊκής εταιρία «Petrobras» συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 4 μεγαλύτερες παγκοσμίως, η «Vale do Rio Dose» έγινε η δεύτερη μεταλλουργική του πλανήτη, η «Embraer» η τρίτη αεροναυπηγική εταιρεία του κόσμου, ενώ η τραπεζική συγχώνευση των τραπεζών «Itau» και «Unibanco», δημιούργησε έναν τραπεζικό κολοσσό που βρίσκεται στην πρώτη δεκάδα παγκοσμίως. Η καπιταλιστική κερδοφορία τρέχει με «τρελούς ρυθμούς» παρά την κρίση και η ανάπτυξη της Βραζιλίας συγκρίνεται μόνο με της Κίνας. Κατά την οκταετία του Προέδρου Λούλα, το ΑΕΠ (που καταγράφει κυρίως τα υπέρογκα κέρδη του κεφαλαίου) αυξήθηκε συνολικά κατά 37%. Σύμφωνα δε με κάποιες προβλέψεις, μέσα στην επόμενη δεκαετία η Βραζιλία ενδέχεται να αναδειχθεί στην 5η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, ξεπερνώντας τη Μεγάλη Βρετανία όπως αναφέρει δημοσιεύμα της εφημερίδας «Rio Times».
Επιμέρους, κάποιες διαφορές υπάρχουν και η κυριότερη ότι η κυβέρνηση Λούλα, πήρε κάποια μέτρα ανακατανομής εισοδήματος με τα επίσημα στοιχεία να εμφανίζουν τη φτώχεια από το 36,2% το 2004 να μειώθηκε στο 23,9% το 2008 και να μεγάλωσε η λεγόμενη μεσαία τάξη. Βεβαία, η φτώχεια (οι φτωχογειτονιές - φαβέλες στη Βραζιλία εξακολουθούν να υπάρχουν) είναι σύμφυτο του καπιταλισμού και με όποια διαχείρισηήτου, δεν πρόκειται να εξαλειφθεί όσο δεν κοινωνικοποιούνται τα μέσα παραγωγής και ο λαός δεν έχει την εξουσία για να μπορεί να ικανοποιεί τις σύγχρονες και διευρυμένες ανάγκες του.
Πατώντας σε αυτή τη διαχείριση που εξυπηρετεί πρωτίστως το κεφάλαιο, η Ρουσέφ υπόσχεται τη δημιουργία 2,5 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας, περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις και ήδη έχει υποσχεθεί τη μερική ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων και άλλων κομβικής σημασίας δημόσιων επιχειρήσεων, ώστε όπως ισχυρίζεται να μειωθούν τα προβλήματα που καταγράφονται στις παρεχόμενες υπηρεσίες. Τάσσεται υπέρ της ύπαρξης ισχυρών κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας - την ενέργεια, το πετρέλαιο και τo τραπεζικό σύστημα, ωστόσο σε κάθε ευκαιρία τονίζει ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο θα έχει ευκαιρίες και καθησυχάζει τους εγχώριους και ξένους επενδυτές για την πολιτική της, υποσχόμενη αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και αυτονομία της Κεντρικής Τράπεζας. Επίσης, έχει ταχθεί υπέρ της συμμετοχής ιδιωτών επενδυτών στην κρατική αρχή διαχείρισης των αεροδρομίων, Infraero, ώστε να βελτιωθεί η διαχείριση και να επιταχυνθούν έργα εκσυγχρονισμού που καθυστερούν.
Τα «οικονομικά επιτεύγματα» της Βραζιλίας την οκταετία Λούλα, προς όφελος του κεφαλαίου συνέβαλαν τα μάλα στην ανάδυση και εδραίωσή της ως εν δυνάμει παγκόσμια δύναμη. Πριν επτά χρόνια, όταν ο Πρόεδρος Λούλα έθεσε το ζήτημα των «αλλαγών τη παγκόσμιας οικονομικής γεωγραφίας» και το ζήτημα της συμμετοχής της χώρας του αλλά και άλλων χωρών στους παγκόσμιους θεσμούς, όπως στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, ή στον ΟΗΕ, πολλοί αντέδρασαν με σκεπτικισμό.
Εντούτοις, η ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής της Βραζιλίας δεν ήταν «καινοφανής» αλλά αποτελεί συνέχεια - αν και με περιόδους «εσωστρέφειας» - από την εποχή του βαρώνου του Ρίο Μπράνκο, υπουργός Εξωτερικών ένα αιώνα πριν, που είχε δηλώσει ότι «η Βραζιλία δεν πρέπει να εφησυχάσει σε αυτά που ήδη έχει επιτύχει και πρέπει να καταφτάσει ηγεμονικά στον Ειρηνικό». Πενήντα χρόνια μετά, ο κύριος αρχιτέκτονας της στρατηγικής της χώρας, στρατηγός Κέλμπερι ντο Κούτο ε Σίλβα πρότεινε ακριβώς την ίδια πορεία: «Για τη Βραζιλία του σήμερα υπάρχει μόνο μία οδός: επέκταση ή αφανισμός».
Ηγεμονία σε διεθνές επίπεδο μέσω ...της «πολυπολικότητας»
Ειδικά από το 1993 η εξωτερική πολιτική της Βραζιλίας κινείται αποκλειστικά σε δύο άξονες: στην αναζήτηση ολοένα και διευρυνόμενου ρόλου στο διεθνές γίγνεσθαι και στηνοικοδόμηση της ηγεμονίας της στη Νότια Αμερική. Η ανάληψη της εξουσίας εκ μέρους του Προέδρου Λούλα ντα Σίλβα σήμανε και την υιοθέτηση μίας πιο «πολύπλοκης τακτικής», σε αντίθεση με την «πραγματιστική αντίληψη» του προκατόχου του Ενρίκε Καρδόσο για την επίτευξη του στρατηγικού στόχου του βραζιλιάνικου κεφαλαίου, δηλαδή την ανάδειξη του σε «παγκόσμιο παίκτη». Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι ο υπουργός Εξωτερικών Σέλσο Αμορίμ, κατείχε την ίδια θέση και το 1993-4 στην κυβέρνηση Καρδόσο.
Η τακτική περιελάμβανε την ανάδειξη της Βραζιλίας σε ηγετική δύναμη στη Νότιο Αμερική με τη χρήση της «ήρεμης δύναμης», μέσω της συμμετοχής σε περιφερειακούς οργανισμούς, όπως στην Κοινή Αγορά του Νότου - Mercosur και πολύ πρόσφατα στην Ενωση Κρατών της Νοτίου Αμερικής - Unasur. Για την κυβέρνηση της Βραζιλίας οι βασικοί στόχοι είναι να υπάρχει συναίνεση και κοινή πολιτική - ουσιαστικά συστράτευση ή καλύτερη στοίχιση πίσω από τη Βραζιλία - σε συνδυασμό με χαμηλό επίπεδο θεσμοθέτησης, προφανώς για πιο επιδέξιο χειρισμό.
Η οικονομική διείσδυση της Βραζιλίας στην περιφέρεια της ωστόσο, εκμεταλλευόμενη τις διμερείς ή και πολυμερείς συμφωνίες, είναι ακόμη μεγαλύτερη καθώς μέσα από αυτές τις μορφές περιφερειακής ολοκλήρωσης, που διευκολύνουν το διασυνοριακό εμπόριο και διευρύνουν το πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας, το βραζιλιάνικο κεφάλαιο έχει προχωρήσει σε σημαντικές επενδύσεις, ιδιαίτερα στον τομέα της ενέργειας, επενδύσεις οι οποίες έχουν αναδείξει την κρατική εταιρεία πετρελαίου, την «Petrobras», σε κορυφαία παγκοσμίως. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της διείσδυσής της είναι ότι η πλειοψηφία της κτηνοτροφικής παραγωγής, των σφαγείων αλλά και της αρόσιμης γης της Ουρουγουάης ανήκουν πλέον σε βραζιλιάνικες πολυεθνικές. Συνολικά το 1/5 της συνολικής έκτασης της Ουρουγουάης ανήκει σε Αργεντινούς και Βραζιλιάνους και οι μισές τουλάχιστον από τις 10 μεγαλύτερες εξαγωγικές εταιρείες είναι βραζιλιάνικης ιδιοκτησίας. Επίσης, η Βραζιλία ελέγχει το 20% του ΑΕΠ της Βολιβίας, κυρίως μέσω της παραγωγής του φυσικού αερίου και της παραγωγής σόγιας κ.ά. Ωστόσο, όπως αναφέρει ο Ραούλ Ζιμπέτσι στο περιοδικό «Brecha», η επεκτατικότητα της Βραζιλίας έχει δημιουργήσει εντάσεις στη Λατινική Αμερική και το τελευταίο διάστημα, οι Βραζιλιάνοι αξιωματούχοι ακούν ολοένα και περισσότερο χαρακτηρισμούς όπως «ιμπεριαλιστές». Ειδικά αναφερόμενοι στο ρόλο της Βραζιλίας ως επικεφαλής της δύναμης του ΟΗΕ στην Αϊτή, της MINUSTAH και τη βροχή των καταγγελιών για την «κατοχική» της δράση.
Ωστόσο, η ανάληψη της κατοχικής δύναμης στον ΟΗΕ ήταν προαπαιτούμενο για τη Βραζιλία στις επιδιώξεις της όσον αφορά τον ΟΗΕ, καθώς επιδιώκει συστηματικά την αναμόρφωση του Συμβουλίου Ασφαλείας, και δη τη δημιουργία νέων θέσεων μόνιμων μελών, συμπεριλαμβανομένης και της ιδίας.
Η αναμόρφωση των διεθνών θεσμών που προτείνει η κυβέρνηση Λούλα αποβλέπει στην εγκαθίδρυση της «πολυπολικότητας» και δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πάγια τακτική, ώστε το βραζιλιάνικο κεφάλαιο, να αναβαθμίζεται στις διεθνείς του σχέσεις, μέσω της Ομάδας των 20 (G20). Ταυτόχρονα, η Βραζιλία δραστηριοποιείται στην IBSA (Νότιος Αφρική, Ινδία και Βραζιλία, συνεργασία που στοχεύει κυρίως στη δημιουργία ενιαίου μετώπου όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις με την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και την ΕΕ) και κυρίως την BRIC, δηλαδή τη Βραζιλία, τη Ρωσία την Ινδία και την Κίνα, που έχουν τουλάχιστον απολύτως κοινή θέση όσον αφορά «ένα νέο παγκόσμιο κοινό νόμισμα που θα αντικαταστήσει το δολάριο». Την ιδια στιγμή, επιδιώκει συνεργασίες σε όλα τα επίπεδα, όπως με την Τουρκία, με τις ανταλλαγές επισκέψεων του Προέδρου Λούλα στην Τουρκία και την πρόσφατη επίσκεψηΤαγίπ Ερντογάν στη Βραζιλία στον απόηχο μάλιστα της συμφωνίας μεταξύ Τουρκίας - Ιράν και Βραζιλίας για πρόγραμμα ανταλλαγής ελαφρώς εμπλουτισμένου ιρανικού ουρανίου με υψηλά εμπλουτισμένο πυρηνικό καύσιμο, η επεξεργασία του οποίου θα γίνει στην Τουρκία. Κοντά σε αυτά δεσπόζουν και οι συμφωνίες με την «Embraer» αλλά και η συμφωνία συνεργασίας «Petrobras» - TPAO για την από κοινού εξερεύνηση κοιτασμάτων στη Μαύρη Θάλασσα.
Οι κινήσεις αυτές του βραζιλιάνικου κεφαλαίου, δείχνουν ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός διευρύνεται.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ


ΒΡΑΖΙΛΙΑ Δε διακυβεύεται η στρατηγική του κεφαλαίου



ΒΡΑΖΙΛΙΑ
Δε διακυβεύεται η στρατηγική του κεφαλαίου

Σε φαβέλα του Ρίου, Ρουσέφ υπό το βλέμμα του Λούλα, υπόσχονται «ανάπτυξη». Το ερώτημα πάντα είναι «για ποιον». Τα πεπραγμένα και οι υποσχέσεις είναι ξεκάθαρες πως πρόκειται για καπιταλιστική ανάπτυξη
Περισσότεροι από 100 εκατομμύρια ψηφοφόροι, εκ των 194 εκατομμυρίων του συνολικού πληθυσμού, καλούνται σήμερα στις κάλπες για να εκλέξουν τον επόμενο Πρόεδρο της χώρας, τα 513 μέλη της Βουλής και τα 54 της Γερουσίας, όπως και τους κυβερνήτες των 26 πολιτειών. Τα μάτια όλων είναι στραμμένα ωστόσο στην εκλογή του διαδόχου του Προέδρου Λουίς Ινάσιου Λούλα ντα Σίλβα, που δεν είχε το δικαίωμα να θέσει υποψηφιότητα για τρίτη συνεχόμενη φορά. Η Βραζιλία αντιπροσωπεύει το μισό και πάνω της Λατινοαμερικανικής ηπείρου εδαφικά και πληθυσμιακά και είναι μια από τις δυναμικά ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομίες. Το βραζιλιάνικο κεφάλαιο διεκδικεί μια υψηλή θέση στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Η έκβαση των εκλογών είναι μάλλον αναμενόμενη με την υποψήφια του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος (ΡΤ) Ντίλμα Ρουσέφ, να φέρεται το μεγάλο φαβορί σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, με το ενδεχόμενο να εκλεγεί από τον πρώτο κιόλας γύρο των σημερινών εκλογών να είναι ισχυρό καθώς συγκεντρώνει πάνω από 45%. Κυριότερος αντίπαλός της, ο πρώην κυβερνήτης του Σάο Πάολο και υποψήφιος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPDB), Ζουζέ Σέρα, που όμως υπολείπεται πολύ καθώς πάντα κατά τις δημοσκοπήσεις λαμβάνει ποσοστό 24-28%.
Τον προεδρικό θώκο διεκδικούν επίσης, η πρώην υπουργός Περιβάλλοντος και υποψήφια του Πράσινου Κόμματος Μαρίνα Σίλβα. Σε ό,τι αφορά το ΚΚ Βραζιλίας, όπως είχε κάνει και στο παρελθόν με τον Λούλα, στηρίζει την Ρουσέφ, προβάλλοντας ότι αυτή η επιλογή εξυπηρετεί σε επίπεδο τακτικής την ανάγκη της «συνέχισης της αλλαγής», αλλά βάζει και το δικό του στόχο για την σοσιαλιστική προοπτική.
Το Βραζιλιάνικο ΚΚ απορρίπτοντας τη λογική του «μικρότερου κακού», προβάλλει ως μοναδική διέξοδο για τα λαϊκά στρώματα τη συνολική ρήξη με την στρατηγική του κεφάλαιου, την ρήξη με την καπιταλιστική εξουσία για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, και κατεβάζει υποψήφιο πρόεδρο τον Ιβάν Πινιέρο, ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος. Επίσης, υπάρχουν άλλοι 5 υποψήφιοι για την προεδρία.
Πάντως, καθοριστικός παράγοντας για την αναμενόμενη ανέλιξη της Ρουσέφ στην προεδρία είναι ο απερχόμενος Πρόεδρος Λούλα, που τη συνόδευσε στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ώστε να φαίνεται ότι αποτελεί τη «συνέχεια». Και βέβαια το ...πλασάρισμα του Λούλα, του πρώην μεταλλεργάτη, ως του Προέδρου που κατάφερε δήθεν να ικανοποιήσει μαζί με το κεφάλαιο και τα λαϊκά στρώματα, με τη σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση.
Ανάπτυξη σε καπιταλιστική τροχιά
Πάντως, η ατζέντα της Ρουσέφ (όπως και του Σέρα) είναι εν πολλοίς κοινή: ελεύθερη αγορά, οικονομία βασισμένη στις εξαγωγές. Πολιτική ανάπτυξης του αγροτικού και ορυκτού τομέα, ενώ και οι δύο χαίρουν της στήριξης της εγχώριας ολιγαρχίας και των τραπεζών (διαφορετικών τμημάτων της αστικής τάξης). Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά καθώς οι τρεις μεγαλύτερες βραζιλιάνικες τράπεζες τα τελευταία χρόνια πριν και επί Λούλα, εξαπλασίασαν τα κέρδη τους, η μερικώς ιδιωτικοποιημένη πετρελαϊκής εταιρία «Petrobras» συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 4 μεγαλύτερες παγκοσμίως, η «Vale do Rio Dose» έγινε η δεύτερη μεταλλουργική του πλανήτη, η «Embraer» η τρίτη αεροναυπηγική εταιρεία του κόσμου, ενώ η τραπεζική συγχώνευση των τραπεζών «Itau» και «Unibanco», δημιούργησε έναν τραπεζικό κολοσσό που βρίσκεται στην πρώτη δεκάδα παγκοσμίως. Η καπιταλιστική κερδοφορία τρέχει με «τρελούς ρυθμούς» παρά την κρίση και η ανάπτυξη της Βραζιλίας συγκρίνεται μόνο με της Κίνας. Κατά την οκταετία του Προέδρου Λούλα, το ΑΕΠ (που καταγράφει κυρίως τα υπέρογκα κέρδη του κεφαλαίου) αυξήθηκε συνολικά κατά 37%. Σύμφωνα δε με κάποιες προβλέψεις, μέσα στην επόμενη δεκαετία η Βραζιλία ενδέχεται να αναδειχθεί στην 5η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, ξεπερνώντας τη Μεγάλη Βρετανία όπως αναφέρει δημοσιεύμα της εφημερίδας «Rio Times».
Επιμέρους, κάποιες διαφορές υπάρχουν και η κυριότερη ότι η κυβέρνηση Λούλα, πήρε κάποια μέτρα ανακατανομής εισοδήματος με τα επίσημα στοιχεία να εμφανίζουν τη φτώχεια από το 36,2% το 2004 να μειώθηκε στο 23,9% το 2008 και να μεγάλωσε η λεγόμενη μεσαία τάξη. Βεβαία, η φτώχεια (οι φτωχογειτονιές - φαβέλες στη Βραζιλία εξακολουθούν να υπάρχουν) είναι σύμφυτο του καπιταλισμού και με όποια διαχείρισηήτου, δεν πρόκειται να εξαλειφθεί όσο δεν κοινωνικοποιούνται τα μέσα παραγωγής και ο λαός δεν έχει την εξουσία για να μπορεί να ικανοποιεί τις σύγχρονες και διευρυμένες ανάγκες του.
Πατώντας σε αυτή τη διαχείριση που εξυπηρετεί πρωτίστως το κεφάλαιο, η Ρουσέφ υπόσχεται τη δημιουργία 2,5 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας, περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις και ήδη έχει υποσχεθεί τη μερική ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων και άλλων κομβικής σημασίας δημόσιων επιχειρήσεων, ώστε όπως ισχυρίζεται να μειωθούν τα προβλήματα που καταγράφονται στις παρεχόμενες υπηρεσίες. Τάσσεται υπέρ της ύπαρξης ισχυρών κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας - την ενέργεια, το πετρέλαιο και τo τραπεζικό σύστημα, ωστόσο σε κάθε ευκαιρία τονίζει ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο θα έχει ευκαιρίες και καθησυχάζει τους εγχώριους και ξένους επενδυτές για την πολιτική της, υποσχόμενη αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και αυτονομία της Κεντρικής Τράπεζας. Επίσης, έχει ταχθεί υπέρ της συμμετοχής ιδιωτών επενδυτών στην κρατική αρχή διαχείρισης των αεροδρομίων, Infraero, ώστε να βελτιωθεί η διαχείριση και να επιταχυνθούν έργα εκσυγχρονισμού που καθυστερούν.
Τα «οικονομικά επιτεύγματα» της Βραζιλίας την οκταετία Λούλα, προς όφελος του κεφαλαίου συνέβαλαν τα μάλα στην ανάδυση και εδραίωσή της ως εν δυνάμει παγκόσμια δύναμη. Πριν επτά χρόνια, όταν ο Πρόεδρος Λούλα έθεσε το ζήτημα των «αλλαγών τη παγκόσμιας οικονομικής γεωγραφίας» και το ζήτημα της συμμετοχής της χώρας του αλλά και άλλων χωρών στους παγκόσμιους θεσμούς, όπως στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, ή στον ΟΗΕ, πολλοί αντέδρασαν με σκεπτικισμό.
Εντούτοις, η ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής της Βραζιλίας δεν ήταν «καινοφανής» αλλά αποτελεί συνέχεια - αν και με περιόδους «εσωστρέφειας» - από την εποχή του βαρώνου του Ρίο Μπράνκο, υπουργός Εξωτερικών ένα αιώνα πριν, που είχε δηλώσει ότι «η Βραζιλία δεν πρέπει να εφησυχάσει σε αυτά που ήδη έχει επιτύχει και πρέπει να καταφτάσει ηγεμονικά στον Ειρηνικό». Πενήντα χρόνια μετά, ο κύριος αρχιτέκτονας της στρατηγικής της χώρας, στρατηγός Κέλμπερι ντο Κούτο ε Σίλβα πρότεινε ακριβώς την ίδια πορεία: «Για τη Βραζιλία του σήμερα υπάρχει μόνο μία οδός: επέκταση ή αφανισμός».
Ηγεμονία σε διεθνές επίπεδο μέσω ...της «πολυπολικότητας»
Ειδικά από το 1993 η εξωτερική πολιτική της Βραζιλίας κινείται αποκλειστικά σε δύο άξονες: στην αναζήτηση ολοένα και διευρυνόμενου ρόλου στο διεθνές γίγνεσθαι και στηνοικοδόμηση της ηγεμονίας της στη Νότια Αμερική. Η ανάληψη της εξουσίας εκ μέρους του Προέδρου Λούλα ντα Σίλβα σήμανε και την υιοθέτηση μίας πιο «πολύπλοκης τακτικής», σε αντίθεση με την «πραγματιστική αντίληψη» του προκατόχου του Ενρίκε Καρδόσο για την επίτευξη του στρατηγικού στόχου του βραζιλιάνικου κεφαλαίου, δηλαδή την ανάδειξη του σε «παγκόσμιο παίκτη». Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι ο υπουργός Εξωτερικών Σέλσο Αμορίμ, κατείχε την ίδια θέση και το 1993-4 στην κυβέρνηση Καρδόσο.
Η τακτική περιελάμβανε την ανάδειξη της Βραζιλίας σε ηγετική δύναμη στη Νότιο Αμερική με τη χρήση της «ήρεμης δύναμης», μέσω της συμμετοχής σε περιφερειακούς οργανισμούς, όπως στην Κοινή Αγορά του Νότου - Mercosur και πολύ πρόσφατα στην Ενωση Κρατών της Νοτίου Αμερικής - Unasur. Για την κυβέρνηση της Βραζιλίας οι βασικοί στόχοι είναι να υπάρχει συναίνεση και κοινή πολιτική - ουσιαστικά συστράτευση ή καλύτερη στοίχιση πίσω από τη Βραζιλία - σε συνδυασμό με χαμηλό επίπεδο θεσμοθέτησης, προφανώς για πιο επιδέξιο χειρισμό.
Η οικονομική διείσδυση της Βραζιλίας στην περιφέρεια της ωστόσο, εκμεταλλευόμενη τις διμερείς ή και πολυμερείς συμφωνίες, είναι ακόμη μεγαλύτερη καθώς μέσα από αυτές τις μορφές περιφερειακής ολοκλήρωσης, που διευκολύνουν το διασυνοριακό εμπόριο και διευρύνουν το πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας, το βραζιλιάνικο κεφάλαιο έχει προχωρήσει σε σημαντικές επενδύσεις, ιδιαίτερα στον τομέα της ενέργειας, επενδύσεις οι οποίες έχουν αναδείξει την κρατική εταιρεία πετρελαίου, την «Petrobras», σε κορυφαία παγκοσμίως. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της διείσδυσής της είναι ότι η πλειοψηφία της κτηνοτροφικής παραγωγής, των σφαγείων αλλά και της αρόσιμης γης της Ουρουγουάης ανήκουν πλέον σε βραζιλιάνικες πολυεθνικές. Συνολικά το 1/5 της συνολικής έκτασης της Ουρουγουάης ανήκει σε Αργεντινούς και Βραζιλιάνους και οι μισές τουλάχιστον από τις 10 μεγαλύτερες εξαγωγικές εταιρείες είναι βραζιλιάνικης ιδιοκτησίας. Επίσης, η Βραζιλία ελέγχει το 20% του ΑΕΠ της Βολιβίας, κυρίως μέσω της παραγωγής του φυσικού αερίου και της παραγωγής σόγιας κ.ά. Ωστόσο, όπως αναφέρει ο Ραούλ Ζιμπέτσι στο περιοδικό «Brecha», η επεκτατικότητα της Βραζιλίας έχει δημιουργήσει εντάσεις στη Λατινική Αμερική και το τελευταίο διάστημα, οι Βραζιλιάνοι αξιωματούχοι ακούν ολοένα και περισσότερο χαρακτηρισμούς όπως «ιμπεριαλιστές». Ειδικά αναφερόμενοι στο ρόλο της Βραζιλίας ως επικεφαλής της δύναμης του ΟΗΕ στην Αϊτή, της MINUSTAH και τη βροχή των καταγγελιών για την «κατοχική» της δράση.
Ωστόσο, η ανάληψη της κατοχικής δύναμης στον ΟΗΕ ήταν προαπαιτούμενο για τη Βραζιλία στις επιδιώξεις της όσον αφορά τον ΟΗΕ, καθώς επιδιώκει συστηματικά την αναμόρφωση του Συμβουλίου Ασφαλείας, και δη τη δημιουργία νέων θέσεων μόνιμων μελών, συμπεριλαμβανομένης και της ιδίας.
Η αναμόρφωση των διεθνών θεσμών που προτείνει η κυβέρνηση Λούλα αποβλέπει στην εγκαθίδρυση της «πολυπολικότητας» και δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πάγια τακτική, ώστε το βραζιλιάνικο κεφάλαιο, να αναβαθμίζεται στις διεθνείς του σχέσεις, μέσω της Ομάδας των 20 (G20). Ταυτόχρονα, η Βραζιλία δραστηριοποιείται στην IBSA (Νότιος Αφρική, Ινδία και Βραζιλία, συνεργασία που στοχεύει κυρίως στη δημιουργία ενιαίου μετώπου όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις με την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και την ΕΕ) και κυρίως την BRIC, δηλαδή τη Βραζιλία, τη Ρωσία την Ινδία και την Κίνα, που έχουν τουλάχιστον απολύτως κοινή θέση όσον αφορά «ένα νέο παγκόσμιο κοινό νόμισμα που θα αντικαταστήσει το δολάριο». Την ιδια στιγμή, επιδιώκει συνεργασίες σε όλα τα επίπεδα, όπως με την Τουρκία, με τις ανταλλαγές επισκέψεων του Προέδρου Λούλα στην Τουρκία και την πρόσφατη επίσκεψηΤαγίπ Ερντογάν στη Βραζιλία στον απόηχο μάλιστα της συμφωνίας μεταξύ Τουρκίας - Ιράν και Βραζιλίας για πρόγραμμα ανταλλαγής ελαφρώς εμπλουτισμένου ιρανικού ουρανίου με υψηλά εμπλουτισμένο πυρηνικό καύσιμο, η επεξεργασία του οποίου θα γίνει στην Τουρκία. Κοντά σε αυτά δεσπόζουν και οι συμφωνίες με την «Embraer» αλλά και η συμφωνία συνεργασίας «Petrobras» - TPAO για την από κοινού εξερεύνηση κοιτασμάτων στη Μαύρη Θάλασσα.
Οι κινήσεις αυτές του βραζιλιάνικου κεφαλαίου, δείχνουν ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός διευρύνεται.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Yποσιτισμός και φτώχεια, οι ελευθερίες του καπιταλισμού σε Ανατολή και Δύση


Yποσιτισμός και φτώχεια, οι ελευθερίες του καπιταλισμού σε Ανατολή και Δύση

Ανάρτηση από Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών
O μακρόχρονος υποσιτισμός μοιάζει με ύπουλο φονιά. Κάνει τη βρώμικη δουλειά του στο σκοτάδι, βασανίζοντας τα θύματά του αργά και βασανιστικά μέχρι να τα σκοτώσει αποστραγγίζοντας και το τελευταίο ίχνος ενέργειας. Ως αιτία θανάτου δεν καταγράφεται σχεδόν ποτέ στα πιστοποιητικά θανάτου. Ωστόσο, οι πιο οξυδερκείς παρατηρητές μπορούν να τον αντιληφθούν όχι μόνον με το βλέμμα - κοιτώντας τα λιπόσαρκα και καχεκτικά σώματα των παιδιών στις ιλουστρασιόν σελίδες των περιοδικών - αλλά και με το μυαλό - μαθαίνοντας να αποκρυπτογραφούν πολιτικές που δολοφονούν μαζικά δεκάδες λαούς και εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους όχι μόνον σε αναπτυσσόμενες χώρες της υποσαχάρειας Αφρικής και της Ασίας αλλά και σε ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες της Δύσης.
Ετσι, κάθε φορά που ακούμε για «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, για «ευελφάλεια», για «μεταρρυθμίσεις» κομμένες και ραμμένες με τις απαιτήσεις της «αγοράς», κάθε φορά που τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης» παπαγαλίζουν τα μέτρα λιτότητας των κυβερνήσεων του κεφαλαίου που πετσοκόβουν μισθούς, επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας και συντάξεις, αυτά οδηγούν σε φτώχεια, μιζέρια, πείνα και υποσιτισμό. Είτε πρόκειται για καπιταλιστικές χώρες, με μνημόνιο ή χωρίς, είτε βρίσκονται ψηλά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα είτε πιο χαμηλά η φιλομονοπωλιακή πολιτική έχει τα ίδια αποτελέσματα για τα λαϊκά στρώματα.
Ο 21ος αιώνας της καχεξίας...
Συνεπώς, τα νέα ευρήματα της έκθεσης που έδωσε στη δημοσιότητα μεσοβδόμαδα η βρετανική οργάνωση αρωγής «Σώστε τα Παιδιά» (Save The Children) για τα ολέθρια αποτελέσματα του υποσιτισμού σε δεκάδες αναπτυσσόμενες χώρες του λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου» χρήζουν προσοχής. Μερικά από τα πιο τρανταχτά στοιχεία της νέας έκθεσης της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης αναφέρουν:
Εως το 2025 περίπου μισό δισεκατομμύρια παιδιά θα έχουν έντονα τα σημάδια έντονης σωματικής καχεξίας λόγω του υποσιτισμού, που κάθε ώρα της ημέρας σκοτώνει 300 παιδιά ανά την υφήλιο ή 2.600.000 παιδιά ετησίως.
Το 80% των υποσιτισμένων παιδιών ζει σε μόλις 20 χώρες με τις πέντε πρώτες αυτής της μαύρης λίστας να είναι αφρικανικές (Κονγκό, Μπουρούντι, Νησιά Κομόρος, Σουαζιλάνδη, Ακτή Ελεφαντοστού).
Το 48% των παιδιών στην Ινδία, δηλαδή ένα στα δύο, είναι καχεκτικά, εξαιτίας του υποσιτισμού.
Σε επτά χώρες αναμένεται αύξηση του ποσοστού καχεκτικών παιδιών έως το 2015. Γνωρίζουμε από τώρα για παράδειγμα ότι στη Νιγηρία, την πρώτη σε παραγωγή πετρελαίου χώρα της υποσαχάρειας Αφρικής, ο αριθμός των καχεκτικών παιδιών θα αυξηθεί κατά περίπου 2.000.000 ως το 2020 ακριβώς λόγω των αντιλαϊκών πολιτικών φτώχειας και μιζέριας. Αντίστοιχα στην Τανζανία τα καχεκτικά παιδιά θα έχουν αυξηθεί κατά 450.000 έως το 2015.
Η διεθνής πρόοδος κατά της καχεξίας είναι εξαιρετικά αργή και κυμαίνεται με ρυθμούς μόλις 0,6% το χρόνο μέσα στην τελευταία 30ετία.
Μεγάλος αριθμός οικογενειών σε Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Ινδία, Κένυα, Αιθιοπία, Νιγηρία αδυνατούν να θρέψουν σωστά τα παιδιά τους όχι γιατί δεν υπάρχουν επαρκείς ποσότητες τροφίμων στις χώρες τους, αλλά διότι είναι πανάκριβα. Οπως διαπιστώνουν οι συντάκτες της έκθεσης ακόμη και εάν αποφάσιζαν πολλοί απ' αυτούς τους γονείς να διαθέσουν ολόκληρο το εισόδημά τους για την αγορά τροφίμων ακόμη και τότε τα παιδιά τους θα παρέμεναν υποσιτισμένα. Γιατί; Μα γιατί οι μισθοί τους είναι πενιχροί και δεν υπάρχουν δημόσια συστήματα υγείας, περίθαλψης, παιδείας.
Σκόπιμη αποσιώπηση...
Αυτά είναι μερικά από τα βασικά νέα στοιχεία της έρευνας για τον υποσιτισμό διεθνώς. Ωστόσο, ακόμη πιο ενδιαφέροντα συμπεράσματα προκύπτουν όχι τόσο γι' αυτά που «αποκαλύπτονται» από την έρευνα της βρετανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Σώστε τα Παιδιά» αλλά γι' αυτά που σκόπιμα αποσιωπά!
Δεν είναι, άλλωστε, η μόνη αλλά μία από τις πολλές διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που δραστηριοποιούνται κυρίως σε αναπτυσσόμενες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, προτιμώντας να εστιάζουν το πρόβλημα στην κακοδαιμονία των φτωχών χωρών, στις «κλιματικές αλλαγές», στην συμπτωματική τάχα «ακρίβεια των τροφίμων», αποκρύβοντας την ίδια ώρα τους διεθνείς κερδοσκόπους που παίζουν π.χ. στο Χρηματιστήριο Παραγώγων του Σικάγου τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων κορόνα - γράμματα, αυξάνοντας με τα τερτίπια τους τις τιμές βασικών τροφίμων. Πρόκειται για τους ίδιους οργανισμούς που κάνουν ενίοτε ανθρωπιστικές μπίζνες με το πρόσχημα της φιλανθρωπίας, κάνοντας τα στραβά μάτια στους πραγματικούς δράστες τους εγκλήματος: Τις ολέθριες πολιτικές του διεθνοποιημένου κεφαλαίου και αστικών κυβερνήσεων σε βάρος δεκάδων λαών του πλανήτη, είτε αυτοί ανήκουν στην «ανεπτυγμένη» Δύση, είτε στη φτωχή πλην ανερχόμενη οικονομικά Ανατολή...
Δεν είναι έτσι τυχαίο πως και από αυτήν την έρευνα της οργάνωσης «Σώστε τα Παιδιά» λείπουν οι αναφορές των ερευνητών για τη μάστιγα της φτώχειας στις ΗΠΑ, στις χώρες της ΕΕ, στη Ρωσία ή το Ισραήλ... Και αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν στοιχεία. Από στατιστικά δεδομένα άλλο τίποτα...
Η ΕΕ της φτώχειας και των αστέγων...
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, π.χ, δίνεται τάχα εδώ και καιρό «μάχη» για το εάν θα συνεχιστεί και μετά το 2013 η ισχνή βοήθεια σε τρόφιμα για τους πάνω από 19.000.000 αστέγους που ζουν στους παγωμένους δρόμους αστικών κέντρων και χρειάζονται καθημερινά βοήθεια σε τρόφιμα για να επιβιώσουν. Επιπλέον, πάνω από 40.000.000 άλλοι «τυχεροί» που έχουν μία στέγη, υποσιτίζονται λόγω φτώχειας από τις εξαντλητικές πολιτικές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Βέβαια, κάποιοι από τους αξιωματούχους της ΕΕ, όπως ο αρμόδιος επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ, ξεπέρασαν τα όρια υποκρισίας και γελοιότητας όταν δήλωσε προ ημερών στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου ότι οι κοινοτικές υπηρεσίες «δεν έχουν καταγράψει τον αριθμό των αστέγων στην Ευρώπη» γιατί τάχα... «δεν έχει προσδιοριστεί ο όρος του άστεγου»!
Την ίδια ώρα, βέβαια, που οι κοινοτικοί αξιωματούχοι ψάχνουν τον... ιδανικό ορισμό του άστεγου, οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας φροντίζουν να επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας σε δεκάδες εκατομμύρια οικογένειες, εξασθενώντας μέχρις εσχάτων τα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας.
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΕ το 2009, στις 27 χώρες - μέλη υπολογίζονταν σε 115.000.000 (23,1% του πληθυσμού) οι άνθρωποι που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ενώ το 2007, πριν ξεσπάσει η καπιταλιστική κρίση, κάτω από το όριο της φτώχειας βρίσκονταν ήδη 85.000.000 Ευρωπαίοι. Σήμερα, στη στρατιά των νεόπτωχων προστίθενται πολλές δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεταχτούν στο δρόμο με μόλις δύο μήνες ανεργίας και ένα στεγαστικό δάνειο που αδυνατούν να αποπληρώσουν!
Τα πράγματα έχουν επιδεινωθεί και για την Ελλάδα, όπου πριν από δύο βδομάδες ανακοινώθηκαν επισήμως στοιχεία του 2010, σύμφωνα με τα οποία το 27,7% του ελληνικού πληθυσμού ή 3.031.000 άτομα ζούσαν στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού! Πόσο μάλλον σήμερα, όπου εντείνεται δραματικά η μέγκενη ασφυκτικών μέτρων λιτότητας.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού...
Εντούτοις, και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα! Το περασμένο φθινόπωρο έκθεση του ιδρύματος «Αnnie E. Casey» κατέδειξε αύξηση της παιδικής φτώχειας σε 38 πολιτείες των ΗΠΑ μέσα στην τελευταία δεκαετία, υπογραμμίζοντας ότι το διάστημα 2000-09 ανήλθαν σε περίπου 15.000.000 τα φτωχά παιδιά με την πολιτεία του Μισισιπή να έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Επιπλέον, στην τελευταία «πράσινη Βίβλο» του «Ταμείου Υπεράσπισης των Παιδιών» καταγράφεται πως ένα στα έξι παιδιά στις ΗΠΑ ζει στη φτώχεια και ότι το ποσοστό παιδικής φτώχειας είναι σχεδόν το διπλάσιο σε σχέση με τον Καναδά και τη Γερμανία και τουλάχιστον έξι φορές υψηλότερο από το αντίστοιχο ποσοστό σε Γαλλία, Βέλγιο και Αυστρία.
Τέλος, ακόμη και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έκρυψε προ μηνών ότι έφθασε σε επίπεδα ρεκόρ ο αριθμός των περίπου 46.200.000 Αμερικανών που ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας...
Συνεπώς, ο υποσιτισμός, η φτώχεια και η πείνα δεν είναι μάστιγες μόνον του αναπτυσσόμενου αλλά και του «ανεπτυγμένου» κόσμου. Οπουδήποτε δηλαδή η πολιτική καθορίζεται από τα συμφέροντα καπιταλιστών εκμεταλλευτών του πλούτου των εργαζόμενων.

Άστεγα 1,6 εκ. παιδιά στις ΗΠΑ...


Άστεγα 1,6 εκ. παιδιά στις ΗΠΑ...

Ραγδαία αύξηση του αριθμού των άστεγων παιδιών στις ΗΠΑ, καταγράφει η έκθεση του Εθνικού Κέντρου για τις άστεγες οικογένειες. Ο αριθμός των παιδιών που θεωρούνται άστεγα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα οποία ζούσαν το 2010 σε προσωρινά καταλύματα (καταυλισμοί, αυτοκίνητα, πάρκα, εγκαταλειμμένα κτίρια) έχει...
αυξηθεί κατά 38% τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Πλέον αγγίζει τα 1,6 εκατομμύρια, σύμφωνα με έκθεση του Εθνικού Κέντρου για τις άστεγες οικογένειες. Η οργάνωση κάνει έκκληση για άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού που πλήττει σήμερα ένα παιδί στα 45.
Ένα στα δυο άστεγα παιδιά κατοικούν σε έξι νοτιοανατολικές πολιτείες των ΗΠΑ, όπως η Τζόρτζια και η Αλαμπάμα και σε δυτικές, όπως η Καλιφόρνια.
Το 42% των παιδιών αυτών είναι μικρότερα των έξι χρόνων και το ένα τρίτο εξαρτάται μόνο από τις μητέρες τους που πάσχουν από χρόνια νοσήματα. Τα παιδιά αυτά είναι εκτεθειμένα στην πείνα, στην έλλειψη σχολικής εκπαίδευσης, στο άγχος και τις ασθένειες και το μέλλον τους είναι αμφίβολο, επισημαίνεται στην έκθεση.
«Ο κίνδυνος για ένα παιδί να μείνει χωρίς στέγη είναι μεγαλύτερος εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, αν και τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν αυξηθεί κατά 15.000 οι διαθέσιμες κατοικίες» επισημαίνεται στην έκθεση.

Για να υπάρχουν πλούσιοι χρειάζονται οι φτωχοί


Για να υπάρχουν πλούσιοι χρειάζονται οι φτωχοί
Χρόνο με το χρόνο μεγαλώνουν οι στρατιές των πεινασμένων και εξαθλιωμένων, παρά τις υποσχέσεις που έδωσαν πριν 7 χρόνια οι ηγέτες των πλουσιότερων χωρών του κόσμου να εισφέρουν τα αναγκαία ποσά για τη μείωση της φτώχειας μέχρι το 2015 κατά 50%
Associated Press
Κάθε χρόνο στις 17 Οκτώβρη, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας, οι κάθε είδους πολιτικοί υπηρέτες των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών που ευθύνονται για την αύξηση του αριθμού των φτωχών και πεινασμένων της Γης εκφράζουν δημόσια τα αισθήματα συμπόνιας και συμπαράστασης στους φτωχούς και πεινασμένους. Εξάλλου, δε στοιχίζει και τίποτε σε εκείνους που θησαυρίζουν από την καταλήστευση των εργαζομένων να αφιερώσουν μια μέρα - από τις 365 που έχει ο χρόνος - για να το παίξουν «προστάτες των φτωχών και καταφρονεμένων». Με αφορμή τη δημοσιοποίηση των φετινών στοιχείων από τον ΟΗΕ, είναι βέβαιο πως και φέτος οι υπερασπιστές των πολιτικών της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης θα εκφράζουν τη δυσφορία τους για την εξάπλωση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, ενώ δεν αποκλείεται να βρεθούν και κάποιοι «ανοιχτοχέρηδες», που - για να κάνουν το κομμάτι τους - θα... τσοντάρουν κάτι από τα παχυλά μυθικά τους πλούτη στα διάφορα «φιλανθρωπικά» ιδρύματα. Με τη στάση τους αυτή, προσπαθούν να εξιλεωθούν από τις ευθύνες που έχουν για το γεγονός ότι όσο περισσότερο αυξάνεται ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους στη Γη, τόσο πιο πολύ αυξάνονται και οι φτωχοί και πεινασμένοι!
Το μέγεθος που είχε πάρει το πρόβλημα της φτώχειας αποτυπώνεται ανάγλυφα και στα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, το 2006, όπου το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού απολάμβανε το 70% του παγκόσμιου πλούτου, την ίδια χρονιά στον πλανήτη:
  • Πέθαιναν από την πείνα πάνω από 28.000 άνθρωποι.
  • 850 εκατ. άνθρωποι (ανάμεσά τους 146 εκατ. παιδιά) έπασχαν από χρόνια πείνα.
  • 2,6 δισ. άνθρωποι επιβίωναν με λιγότερα από 2 δολ. την ημέρα (από αυτούς 1,1 δισ. τα βγάζουν πέρα με λιγότερο από 1 δολ.).
  • 113 εκατ. παιδιά δεν είχαν πρόσβαση στην παιδεία.
  • 50 εκατ. ήταν φορείς του AIDS και δε διέθεταν τα μέσα για οποιαδήποτε θεραπευτική αγωγή, την ίδια ώρα.
Το πρόβλημα της φτώχειας, όμως, επιδεινώθηκε και στις ΗΠΑ, την πλουσιότερη χώρα του κόσμου, που θεωρείται η σύγχρονη «αυτοκρατορία». Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, που καταγράφουν το άνοιγμα της ψαλίδας των εισοδηματικών ανισοτήτων μεταξύ πλουσίων και φτωχών στις ΗΠΑ, προκύπτει ότι:
  • Το 1980, το μέσο διευθυντικό στέλεχος (CEO) μιας εταιρείας έπαιρνε 40 φορές περισσότερα από ένα μέσο εργάτη, ενώ σήμερα πληρώνεται ...400 φορές περισσότερα.
  • Το ποσοστό της φτώχειας αυξήθηκε (από 30 σε 40 εκατ. πολίτες) δραματικά τα τελευταία 20 χρόνια και η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο με τη μέχρι σήμερα διακυβέρνηση Μπους.
  • Ο αριθμός των Αμερικανών χωρίς ιατρική ασφάλεια αυξήθηκε τα τελευταία 3 χρόνια κατά 3,4 εκατ. και έφτασε στα 47 εκατομμύρια.
Η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη από αυτή που εμφανίζεται στα επίσημα στοιχεία. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, όπου ενώ επίσημα το ποσοστό των φτωχών διατηρείται σταθερά γύρω στο 22% (δηλαδή περίπου 2,2 εκατομμύρια ζουν κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας), η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη. Αδιάψευστος μάρτυρας και το γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που προσφεύγουν στα συσσίτια των εκκλησιών ή των δήμων. Και, φυσικά, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι η κυβέρνηση της ΝΔ, προσπαθώντας να κουκουλώσει τις ευθύνες της, φιλοδοξεί να καταπολεμήσει τη φτώχεια με τη χορήγηση ενός ειδικού επιδόματος (περίπου 0,66 λεπτά τη μέρα) που θα χορηγεί στους επίσημα φτωχούς το υπό ίδρυση Ταμείο Αντιμετώπισης της Φτώχειας!
Παχιά λόγια
Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως παρά τις υποσχέσεις και δεσμεύσεις των πλουσιότερων χωρών της Γης να αυξήσουν τις εισφορές τους για την αντιμετώπιση της Φτώχειας, το πρόβλημα χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει. Αν και φέτος κλείνουν 7 χρόνια από την περίφημη Σύνοδο της Χιλιετίας, όπου οι ηγέτες 189 χωρών υιοθέτησαν τους στόχους ανάπτυξης, με πρώτο τη μείωση της φτώχειας κατά 50% έως το 2015, ελάχιστα πράγματα άλλαξαν στην εφταετία που πέρασε. Η όποια βελτίωση καταγράφει ο ΟΗΕ οφείλεται κυρίως στην αναθέρμανση της οικονομίας της Κίνας, που είχε ως συνέπεια τη μείωση του ποσοστού αυτών που ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας από 33% σε 16,6%. Στις άλλες χώρες, όμως, η κατάσταση παραμένει ίδια ή και χειρότερη. Για παράδειγμα:
  • Στη Δυτική Ασία και την Αφρική, τα ποσοστά της φτώχειας έχουν παραμείνει ίδια.
  • Στην Υποσαχάρια Αφρική παρατηρήθηκε μείωση του ΑΕΠ κατά 14% και αύξηση της φτώχειας από το 41% στο 46% του πληθυσμού.
  • Στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική η επίσημη φτώχεια μειώνεται με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Ετσι, ενώ ο FAO (Οργανισμός Γεωργίας και Τροφίμων του ΟΗΕ) επιμένει ότι η ήπειρος παράγει τετραπλάσια ποσότητα τροφίμων από όση απαιτείται για να καλύψει τις ανάγκες της, 200 από τα 500 εκατ. των κατοίκων της είναι πολύ φτωχοί και 58 εκατ. πάσχουν από υποσιτισμό.
  • Στην Ευρώπη, ιδίως στη Νοτιο-ανατολική (δηλαδή στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες) η παλινόρθωση του καπιταλισμού από το 1990 έως το 2001 είχε αποτέλεσμα την αύξηση της φτώχειας, επίσημα, κατά 6%. Το ίδιο συνέβη και στις χώρες της Κοινοπολιτείας των Ανεξάρτητων Κρατών (πρώην ΕΣΣΔ).
Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ, για να επιτευχθούν οι Στόχοι της Χιλιετίας, δηλαδή ημείωση της φτώχειας κατά 50%, απαιτούνται έως το 2015 να εισφέρουν οι πλουσιότερες χώρες 100 δισ. δολάρια το χρόνο. Ωστόσο, η μέχρι τώρα βοήθεια των πλούσιων χωρών προς τις αναπτυσσόμενες, αντί για αύξηση, εμφανίζει τα τελευταία χρόνιαμείωση κατά 25%! Χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της υποκρισίας των ισχυρών της Γης, που «κόπτονται» - μέσα από εκθέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείο ή κοινά ανακοινωθέντα - για τα προβλήματα των φτωχών, των πεινασμένων και των καταφρονεμένων είναι και το εξής: Ενώ στη σύνοδο του «G8», που έγινε το 2005 στη Σκοτία, οι ηγέτες των 8 πλουσιότερων χωρών (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ρωσία, Καναδάς, Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και Ιταλία) δεσμεύτηκαν να προσφέρουν μόλις 50 δισ. δολάρια για την καταπολέμηση της φτώχειας, τελικά έδωσαν μόνο 20 δισ. δολάρια. Από αυτό, το 80% αυτού του ποσού - δηλαδή τα 16 δισ. δολάρια - προέρχεται απλώς από απαλοιφή του χρέους του Ιράκ και της Νιγηρίας!
Λίπασμα στην αύξηση της φτώχειας
Η επιδείνωση των προβλημάτων της φτώχειας και της εξαθλίωσης οφείλεται - εκτός όλων των άλλων - και στο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια:
  • Με την απελευθέρωση των τιμών και των αγορών εντάθηκε ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων (μαζικές απολύσεις, μοίρασμα 1 μόνιμης θέσης πλήρους απασχόλησης σε 2 ή και περισσότερες με την εξάπλωση της μερικής απασχόλησης κλπ.), γιατί αυτό επιτάσσει η μεγιστοποίηση των κερδών και υπερκερδών των μονοπωλίων, των πολυεθνικών και των συνεταίρων τους.
  • Εντάθηκε το ξήλωμα των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα και άλλων κατακτήσεων των εργαζομένων.
  • Μεγάλωσε ο αριθμός των χωρών που οι εργαζόμενοι δεν έχουν πρόσβαση στις πλουτοπαραγωγικές πηγές επειδή κάποιοι τους έκλεψαν, καταστρέφοντας την ικανότητά τους να ευημερήσουν. Ο πλούτος που συσσωρεύτηκε στις ΗΠΑ και την Ευρώπη προέρχεται από ό,τι έκλεψαν από την Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική.
  • Οι ισχυροί της Γης πατεντάρουν τους σπόρους, υποχρεώνοντας τους αγρότες να πληρώσουν ένα τρισ. δολάρια στις ΗΠΑ ως «δικαιώματα» με συνέπεια να αυξάνεται η φτώχεια τους κατά ένα τρισ. δολάρια.
  • Με την ιδιωτικοποίηση του νερού οι μεγάλες πολυεθνικές κερδίζουν ένα τρισ. δολάρια, με συνέπεια από την εμπορευματοποίηση αυτού του αγαθού οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι κατά ένα τρισ. δολάρια.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τις υποσχέσεις των ισχυρών της Γης για τον περιορισμό της φτώχειας με τη χορήγηση κάποιων κονδυλίων από τις πλουσιότερες χώρες προς τις φτωχότερες ή την ίδρυση Ταμείων Φτώχειας στις πλούσιες χώρες, το πρόβλημα θα οξύνεται, μέχρι τη στιγμή που οι φτωχοί και πεινασμένοι θα συντονίσουν την πάλη τους με τους εργαζόμενους στον κοινό αγώνα για την ανατροπή των πολιτικών που επιτρέπουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτή τη μέρα φοβούνται υπηρέτες των κεφαλαιοκρατών - όπως ο πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ Αλαν Γκρίνσπαν όταν αποχωρώντας από θέση του είχε προειδοποιήσει πως η εισοδηματική διαφορά μεταξύ πλουσίων και του υπόλοιπου πληθυσμού στις ΗΠΑ έχει μεγαλώσει τόσο πολύ που ενδέχεται να απειλήσει τη σταθερότητα του ίδιου του δημοκρατικού καπιταλισμού...

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ


TOP READ