23 Φεβ 2012

Το μέηκ απ, μιας ηλικιωμένης πόρνης


Το μέηκ απ, μιας ηλικιωμένης πόρνης 

Το στομάχι μου....

Αναδημοσιευση απο Fadomduck
  Ακολουθεί απόσπασμα κειμένου ιδεολογικής πλατφόρμας του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ. Η Λέξη ΠΑΣΟΚ δεν αναφέρεται πουθενά (προφανώς «ντρέπονται» ή ετοιμάζονται να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια αλλά στην υπηρεσία των ίδιων πάντα συμφερόντων). Τα δικά μας σχόλια παρένθετα και με κόκκινο. Το πλήρες κείμενο θα το βρείτε εδώ.


Δεν σχολίασα το υπόλοιπο γιατί είναι τεράστιο και βαριόμουνα (είναι τόσο θανάσιμα προβλέψιμοι, αντιφατικοί και ανιστόριτοι...). Πάντως το ιδεολογικό κομμάτι έχει εκτεθεί σχεδόν πλήρως. Αν αντέχει το στομάχι σας, κοιτάχτε και το υπόλοιπο για να δείτε με πόσο φθαρμένα ιδεολογικά υλικά προσπαθούν να κάνουν πολιτικό λίφτινγκ


Νέοι Μεταρρυθμιστές
Εμείς, η νέα γενιά της Δημοκρατικής Παράταξης (κάποιος να τους πει, πως καθώς «βασιλική παράταξη» δεν υφίσταται πλέον, όλοι στην «δημοκρατική παράταξη» ανήκουμε. Το θέμα είναι το πως αντιλαμβανόμαστε την «δημοκρατία»...) 
Σπάζουμε τη σιωπή μας (πάλι;)
Μιλάμε, Προτείνουμε, Απαιτούμε(ωχ!)
Αλλαγή εποχής, Αλλαγή σκυτάλης, Αλλαγή γενιάς (μόνο για αλλαγή πολιτικής δεν μας λένε τίποτα)
Είναι ώρα να αλλάξουμε ολόκληρο το βιβλίο όχι απλώς να γυρίσουμε σελίδα (μάλλον το cd, ή την φωτοτυπία θα εννοούν....)
Α. Ποιοι είμαστε
Είμαστε η γενιά που κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. (όλη η γενιά κινδυνεύει να χάσει τα πάντα; Ετσι, όλη η γενιά; Εγώ, ο Πετράκης ο Κόκκαλης, ο Τζίγκερ, ο Γιάννης ο οικοδόμος από τα Πετράλωνα και η υπόλοιπη γενιά μας φρύγδην μίγδην;) Είμαστε οι 30αρηδες και 40αρηδες που για πρώτη φορά κινδυνεύουν να ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. (Κινδυνεύει το παιδί του Μπόμπολα να ζήσει χειρότερα από τον πατέρα του; Μον ντιέ! Δεν θα το αντέξω!!!!!!! Αυτό σηκώνει εξέγερση τουλάχιστον....)
Είμαστε η ίδια γενιά μ’ εκείνους που στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν βρει το δρόμο τους και στην οικονομία και στην πολιτική και στην τέχνη. Κοιτάξτε σε όλη την Ευρώπη. Παντού νέα στελέχη, νέοι άνθρωποι προχωρούν, συμμετέχουν, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Πού είναι αυτή η γενιά στην Ελλάδα; Στη δική μας χώρα ένα ταβάνι, ένα τείχος ορθώνεται μπροστά μας και δεν μας αφήνει να ανασάνουμε, να δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε. (ως γνωστό στην «υπόλοιπη ευρώπη» όλοι είναι επιστήμονες και στελέχη επιχειρήσεων. Τους εργάτες και τους αγρότες, τους έχουν καταργήσει δια νόμου!)
Είμαστε η γενιά που αν τώρα γίνει το κρίσιμο λάθος, θα χάσουμε τη δημιουργική μας νιότη και στο τέλος της ζωής μας δεν θα πάρουμε ούτε καν αυτή την πολυσυζητημένη σύνταξη γιατί το κράτος δεν θα μπορεί να την πληρώσει (γιατί δεν θα μπορεί; Τις συντάξεις τις πληρώνουν τα ταμεία και όχι το κράτος! Οι κρατήσεις μας δε, γίνονται κανονικότατα τόσο για εμάς, όσο και για τους ξένους εργάτες που σύνταξη δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ. Τι θα τα κάνει λοιπόν τα λεφτά μας, το κράτος, και δεν θα «μπορεί» να πληρώσει;) , αλλά, κυρίως θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας τις τραγικές επιπτώσεις ενός συνεχιζόμενου λάθους.
Είμαστε η γενιά που μας ζητούν να πληρώσουμε όλο το κόστος (δηλαδή οι πατεράδες μας που καλούνται να ζήσουν με 400 ευρώ σύνταξη μετά από 40 χρόνια δουλειάς, και από πάνω τους κόβουν και τα φάρμακα, δεν πληρώνουν κανένα «κόστος;) , να εφαρμόσουμε όλες τις αποφάσεις αλλά την ίδια στιγμή κάνουν ότι μπορούν για να μας κρατήσουν έξω από εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις.
Είμαστε η γενιά που κουράστηκε να ακούει, κουράστηκε να περιμένει, κουράστηκε να της μιλούν για μεγάλες ιδέες και αφηρημένα οράματα. (και ψάχνοντας το βόλεμα, βρεθήκατε ξαφνικά ξεκρέμαστοι από τα αφεντικά σας, γιατί το φαΐ σας, κόστιζε. Δεν πειράζει θα σας περάσει)
Είμαστε η γενιά του συγκεκριμένου, είμαστε η γενιά που θέλουμε να αλλάξουμε την Ελλάδα τώρα ώστε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και ελπίδα στη χώρα μας. (γιατί να την αλλάξετε «τώρα» ρε παιδιά; Χθες είχαν απεργία τα τρόλεϊ και δεν προλαβαίνατε;)
Είμαστε η γενιά που θέλει να αλλάξει την ελληνική κοινωνία ώστε κάθε νέος που δεν έχει χρήματα και δεν βρήκε έτοιμη περιουσία, να μπορεί να ανταγωνιστεί εκείνους που βρήκαν δρόμους στρωμένους. (δηλαδή τι ακριβώς θα κάνετε; Θα καταργήσετε το κληρονομικό δικαίωμα, ή θα δίνετε και από πέντε φάμπρικες και τρία καράβια σε κάθε απόφοιτο Λυκείου, για να ξεκινάνε όλοι από την ίδια βάση;)




Θέλουμε μια κοινωνική επανάσταση όχι σοβιετικού τύπου όπως είναι η πρόταση της αριστεράς, αλλά ανοιχτή, δημοκρατική, που ξέρει να δίνει ίσες ευκαιρίες  (δεν είπαμε παραπάνω τι χρειάζεται για είναι οι «ευκαιρίες» «ίσες»; -Και γιατί ζητάτε «ευκαιρίες» και όχι εγγυήσεις; Το πρόβλημα σας είναι το αν θα μπορείτε να πλουτίσετε εύκολα –χρόνια παραμύθα- ή πως θα πεθάνετε χωρίς σύνταξη στον δρόμο όπως παραδέχεστε παραπάνω; Εδώ φαΐ δεν έχουμε-ραπανάκια για την όρεξη, που έλεγε και ο πατέρας μου....) και να τους προστατεύει όλους, όμως, ταυτοχρόνως να αφήνει τους ικανούς και τους άξιους ν’ ανθίσουν.
Θέλουμε μια κοινωνική επανάσταση που θα επιτρέψει σ’ ένα παιδί από τα δυτικά προάστια ή από ένα ορεινό χωριό να μπει στα μεγάλα σαλόνια των επιχειρήσεων, της διανόησης, της τέχνης και της πολιτικής. (δεν χρειάζεται «επανάσταση» για κάτι τέτοιο. Το κάθε λαμόγιο μπορεί να διαπρέψει και σήμερα εάν έχει τις κατάλληλες γνωριμίες και έλλειψη ηθικών ενδοιασμών. Δεν είναι θέμα γεωγραφικής καταγωγής. Ρίξτε μία ματιά στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, και θα καταλάβετε....)
Θέλουμε μια κοινωνική επανάσταση που θα αφορά τους πολλούς και όχι τους «εκλεκτούς». (μία «επανάσταση» που δεν την κάνουν οι πολλοί, ονομάζετε «πραξικόπημα». Ντροπή μορφωμένα παιδιά να αγνοείται τον στοιχειώδη χειρισμό της ελληνικής τς τς τς )
Β. Πού βρισκόμαστε σήμερα
Με την επικύρωση του PSI, την έγκριση της δανειακής σύμβασης και την απόφαση του Eurogroup, η χώρα κέρδισε την τελευταία της ευκαιρία να μείνει ζωντανή (η χώρα δεν ξέρω αν την κέρδισε, ο λαός της την έχασε σίγουρα πάντως....). Αυτή την ευκαιρία ούτε μπορούμε ούτε πρέπει να την χάσουμε! (μην φοβάστε καθόλου, δεν πρόκειται να μας αφήσουν να την χάσουμε, με τίποτα!) Τώρα είναι η ώρα της αλήθειας, η ώρα των μεταρρυθμίσεων.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν μπορεί και υπό ποιες προϋποθέσεις, το συγκεκριμένο πολιτικό (για το οικονομικό είμαστε σιγουράντζες, πως είναι σωστό, έτσι;) σύστημα να οδηγήσει τη χώρα στη γη της ελπίδας.
Η Ελληνική Δημοκρατία κάθε ώρα που περνά, θυμίζει όλο και περισσότερο την Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Η Ευρώπη, και ειδικά η Γερμανία που γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει αυτό, είναι οι μόνοι που βοηθούν αλλά το κάνουν ως τιμωροί όχι ως σύμμαχοι. (βοηθούν ως «τιμωροί»; Πολύ βαριά φιλοσοφία αυτή. Ομολογώ πως εγώ δεν το καταλαβαίνω πως μπορεί κάποιος να σε τιμωρήσει, βοηθώντας σε. Και τα παιδιά δυστυχώς δεν με διαφωτίζουν μετά. ...)
Θα ήταν όμως ολέθριο λάθος να αναζητήσουμε, αποκλειστικά, την ευθύνη για όσα συμβαίνουν, στον Άλλον. Επειδή η ελληνική οικονομία δεν μπορούσε να παράγει αρκετό πλούτο για να αυξηθεί το βιοτικό επίπεδο (ο παραγόμενος πλούτος βέβαια έχει αυξηθεί 4 φορές από την δεκαετία του ’80 ενώ το βιωτικό επίπεδο πέφτει, αλλά αυτό μάλλον θα είναι κρατικό μυστικό για να το ξέρουν) , το πολιτικό (γαι οικονομικό, κουβέντα. Μα έχει σχέση η πολιτική με την οικονομία;) σύστημα κατέφυγε στο συνεχή δανεισμό ώστε να μπορέσει να (τα δώσει επιχορήγηση στους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες όταν τελείωσαν τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων που μασάγανε μέχρι τότε, και για να αγοράζει άχρηστα και πανάκριβα οπλικά συστήματα από τους «μεγάλους συμμάχους μας. Τι; Την ολυμπιάδα; Ποιός τα θυμάται τώρα αυτά μωρέ;) αυξήσει τους μισθούς και συγχρόνως να προβεί σε αθρόες προσλήψεις για την εξυπηρέτηση της πελατειακής του βάσης. (βέβαια αυτό δεν εξηγεί το πως γίνεται αν μην έιχε η Ελλάδα περισσότερους δημόσιους υπάλληλους από τον μέσο όρο της ΕΕ, ούτε το πως οι μισθοί στην Ελλάδα ήταν πάντα από τους χαμηλότερους. Αλλά είπαμε, αυτά είναι κρατικά μυστικά, στα οποία τα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση) Αυτό το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης κατέρρευσε και ποτέ πια δεν θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω. (το ξέρουμε, αλλά αυτό το μοντέλο λέγεται ...καπιταλισμός!) Αν η ελληνική οικονομία δεν αποκτήσει παραγωγική βάση ( την οποία κατέστρεψε πλήρως η ένταξη στην ΕΕ, και η όποια εναπομείνουσα καταστρέφεται από την ύφεση που προκαλεί το μνημόνιο) , το πραγματικό εισόδημα των Ελλήνων δεν πρόκειται να αυξηθεί. (όταν θα έχει φτάσει το μηνιάτικο στα 200 γιούρο, παίζει να γίνει καμμία αύξηση μέχρι τα 210...)
Η Ελλάδα, οι Έλληνες, πρέπει να αλλάξουμε (φανέλες; Σώβρακα; Τι να αλλάξουμε; Να γίνουμε ψηλοί και ξανθοί; Να μιλάμε γερμανικά; Γαλλικά; Αγγλικά; Να πίνουμε μποζολέ αντί για ρετσίνα; Δεν καταλαβαίνω....) γιατί μόνο έτσι θα κερδίσουμε ξανά την εθνική μας κυριαρχία και θα μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και ελπίδα.
Ο λαϊκισμός εμφανίζεται σήμερα κραταιός επειδή για δεκαετίες αφήσαμε την Παιδεία να παρακμάζει, να ευτελίζεται και τελικά να εξευτελίζεται, έρμαιο στα χέρια όλων εκείνων που ερμήνευσαν και εφάρμοσαν την Δημοκρατία όπως τους εξυπηρετούσε. Γιατί το ευαίσθητο σημείο της Δημοκρατίας είναι ένα. Η Παιδεία. Από εκεί καθορίζεται και εξελίσσεται. Η Παιδεία είναι εκείνη που εγγυάται ότι η Δημοκρατία δεν θα γίνει ένα τεράστιο «πλυντήριο» για το ξέπλυμα κάθε είδους ανομίας και πατρωνείας. 
Για να μην μετατραπεί η δημοκρατία σε οχλοκρατία (δεν μου άρεσε η λέξη, μέχρι τώρα μόνο από τους συνταγματάρχες την θυμάμαι...)  προαπαιτείται ένα πολιτισμικό και μορφωτικό «κεφάλαιο» που μόνο ένα δημόσιο και δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να δώσει. (εδώ βγήκατε εκτός γραμμής παιδιά...)
Αν και η Ελλάδα ανήκε πάντοτε στην Ευρώπη, η ταύτιση του ελληνικού λαού με την ευρωπαϊκή ιδέα είχε σαθρά θεμέλια γιατί βασίστηκε, κυρίως, στην ευμάρεια μέσω των επιδοτήσεων και των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης και όχι στην πλήρη αποδοχή ενός τρόπου σκέψης και οργάνωσης της κοινωνίας που οδήγησε ακριβώς στην παραγωγή μεγάλου πλούτου. (πράγματι, οι έλληνες δεν είχαμε ποτέ την δυνατότητα που είχαν οι άλλοι «ευρωπαίοι» να στίβουν τους αφρικάνικους και ασιατικούς λαούς στις αποικίες τους για να σωρεύσουν πλούτο.) Θέλαμε να ζούμε σαν Ευρωπαίοι χωρίς να είμαστε Ευρωπαίοι.
Ειδικά το «μαρτύριο της σταγόνας» των δύο τελευταίων ετών έκανε πολλούς πολίτες να αμφιβάλουν και έδωσε τη δυνατότητα σε ακραία στοιχεία και εκπροσώπους του παρασιτικού κεφαλαίου (είμαι ένα «ακραίο στοιχείο εκπρόσωπος του παρασιτικού κεφαλαίου». Εγώ, οι συνταξιούχοι, τα ταξικά συνδικάτα, οι άνεργοι, και πολλοί άλλοι διαπλεκόμενοι κεφαλαιοκράτες. Ενώ ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης, ο Κόκκαλης, ο Μπόμπολας, άλλο επίπεδο, δημιουργικοί άνθρωποι, τι τα θες....) να προπαγανδίζουν υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε και το Ευρώ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το παρασιτικό κεφάλαιο στην μεταπολεμική Ελλάδα εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα του δωσιλογισμού και της «μαύρης αγοράς». Ο Εμφύλιος πόλεμος ήταν εκείνος που επέτρεψε να επιβιώσει και τελικά να κυριαρχήσει. (επί Μεταξά, μια χαρά κεφαλαιοκράτες είχαμε δηλαδή, μετά χαλάσανε) Αυτό ακριβώς το κεφάλαιο σήμερα ποντάρει στην χρεοκοπία της Ελλάδας για να την αγοράσει μισοτιμής μετά την πτώχευση. (ποιό κεφάλαιο δεν είναι «παρασιτικό» δεν μας λένε, ένα παράδειγμα μη κρατικοδίαιτου κεφάλαιου έστω, παγκόσμια για να μην τους βάλουμε και δύσκολα....)
Η δημιουργία μιας ευρωπαϊκής διάστασης στην ελληνική εθνική ταυτότητα (α ναι, απαγόρευση του καπνίσματος και να μην τρώμε κεφαλάκι....) είναι αναγκαία για να μπορούμε να εγγυηθούμε, μεταξύ άλλων, την ύπαρξη ενός κράτους δικαίου και τη δημοκρατική του λειτουργία. Αυτό απαιτεί μια θετική αφήγηση για την Ευρώπη, (μην ξαναπεί κανείς την ΕΕ ιμπεριαλιστική θα του βάλω πιπέρι! Και κάτι βρωμιάρηδες Σέρβους κτλ, καλά τους έκαναν! Είχαν «δημοκρατία» βρε, αυτοί οι υπανάπτυκτοι;) ικανή να πείσει τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
(δεν φταίει η ΕΕ κουτά μου, εσείς φταίτε που τα «φάγατε» παρέα με τον Πάγκαλο)
Η έγκριση της δανειακής σύμβασης και η επικύρωση του PSI δεν πρέπει να μας ξεγελά. Η ιδεολογική ηγεμονία των μεταρρυθμιστικών/ευρωπαϊκών δυνάμεων που φάνηκε να κερδίζουν το 1996 ήταν πρόσκαιρη και αποδείχθηκε συγκυριακή. (κάποια στιγμή η πραγματικότητα γίνεται αμείλικτη) Πολυδιασπασμένες, φοβικές και ενοχικές –με σπάνιες εξαιρέσεις- μετά το 2000 βρέθηκαν σε συνεχή υποχώρηση με αποκορύφωμα τα δύο τελευταία χρόνια όταν μπροστά στην συνδυασμένη επίθεση των δυνάμεων της αντίδρασης και του λαϊκισμού απέτυχαν να υπερασπιστούν την αυτονόητη αλήθεια ότι για τον πόνο, τα δεινά και τις απώλειες ο κύριος υπεύθυνος είναι ακριβώς αυτές οι δυνάμεις της μόνιμης άρνησης –με αριστερό ή δεξιό κουστούμι- που απέτρεψαν την έγκαιρη υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. (το είπαμε και πριν αυτό. Αν είχε πάει ο μισθός στο διακοσάρι 20 χρόνια πριν, τώρα δεν θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε μέχρι και 10 ευρώ αύξηση; Αν είχαν πεθάνει οι μισοί συνταξιούχοι λόγω έλλειψης φαρμάκων από τότε, δεν θα είχαν μειωθεί τα κρατικά έξοδα ώστε να περισσεύουν λεφτά για τις τράπεζες; Αλλά εσείς εκεί..., μια ζωή αντιδραστικοί θα είστε....)




Βασικό λάθος των μεταρρυθμιστών ήταν ότι απέφυγαν να δώσουν συγκροτημένα και αποφασιστικά την ιδεολογική μάχη (ποσο πιο συγκροτημένα και αποφασιστικά δηλαδή; 15 συσκέψεις την φορά κάνουν με τους μεγαλοεκδότες και τους μεγαλοκαναλάρχες. Είστε αυστηροί με τους ομοϊδεάτες σας...), απέφυγαν την σύγκρουση και, βήμα-βήμα, επέτρεψαν σε κάθε είδους ακραίους (Χρυσοχοΐδης, Παπουτσής πχ) να καταλύουν τους νόμους με την χρήση βίας.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Η ταξική δομή της ελληνικής κοινωνίας (σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο έχουν ήδη περάσει στην αταξική κοινωνία δηλαδή, και ο σχολιασμός σταματάει για λίγο εδώ, γιατί θα πεθάνω από τα γέλια) η συντεχνιακή οργάνωσή της που διαστρέφει την αυθεντική έννοια της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και η πελατειακή δομή του πολιτικού συστήματος συνθέτουν ένα τείχος άρνησης που μέσω της διαφθοράς και των προσωπικών εξυπηρετήσεων είναι το ισχυρό ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια για να γίνουμε ένα ορθολογικό, σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος.
Αν η Ελλάδα δεν προχωρήσει ταχύτατα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, η μείωση ισχύος δεν θα περιοριστεί, φυσικά, στην οικονομία αλλά θα επεκταθεί πολλαπλασιαστικά στη διπλωματία και την αμυντική ικανότητα, ιδιαίτερα μετά από την έξοδό μας από το Ευρώ σε περίπτωση χρεοκοπίας.
Όσοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη, δεν μας λένε πού θα πάμε γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει πουθενά αλλού να πάμε. (παραδοσιακά οι χώρες δυσκολεύονται λίγο να αλλάξουν ηπείρους, αλλά για μας είναι λίγο πιο εύκολο μια και είμαστε ανάμεσα σε τρεις)
Γ. Τι πρέπει να γίνει
Οι μεταρρυθμιστές πρέπει σήμερα να ανασυγκροτηθούν και να δώσουν την ύστατη μάχη κερδίζοντας την πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία. Είναι τώρα μια ιστορική ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα (μπρρρρρρρρ) αφού η ηγεσία της παράταξης της χρεοκοπίας και της δραχμής επιτέλους αποκαλύφθηκε αναδεικνύοντας το γεγονός ότι η σύγκρουση μεταρρυθμιστών-αντιδραστικών μπορεί να αποτελέσει μια νέα διαχωριστική γραμμή στο πολιτικό σκηνικό.
Η «Κυριακή της φωτιάς» αποτελεί την αρχή μιας διαδικασίας που πρέπει και μπορεί να καταλήξει εκεί που κατέληξε η 28/11/1910, όταν οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας, με χιλιάδες νέα πρόσωπα παντού, ενωμένες και αποφασισμένες υπό την ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου κέρδισαν 307 από τις 362 έδρες και οδήγησαν την Ελλάδα από την ντροπή, την ήττα και τον διεθνή εξευτελισμό σε νίκες και επιτυχίες που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί.
Ο ελληνισμός έχει μεγάλες και ανεξάντλητες δυνάμεις. Να τις απελευθερώσουμε όπως και τότε. (ρε θα μας μουρλάνετε; Ένα σεντόνι γράψατε για το να σταματήσουμε να είμαστε έλληνες και να γίνουμε «ευρωπαίοι»! και τώρα μας λέτε για τις δυνάμεις του «ελληνισμού»; Αρχίζω και πιστεύω πως μας κοροϊδεύετε...)
Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία η επικείμενη επιλογή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ να μην εξαντληθεί στην επιλογή ενός προσώπου αλλά να συμπεριλάβει και καθαρές αποφάσεις για το μέλλον και τις πολιτικές του Κινήματος (αν κρίνω από εσάς η νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση δεν δείχνει να κινδυνεύει) διότι από αυτές θα εξαρτηθεί η εκ νέου νομιμοποίησή του ως η πλειοψηφική έκφραση της μεγάλης συμμαχίας του Κέντρου με την ευρωπαϊκή Αριστερά. (Ελα Φώτη, ακούς; Ακούει ο Φώτης...)
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη μεγάλη μάχη που δίνεται στην Ευρώπη (που δεν προλαβαίνουν να καταγράψουν τους άστεγους) . Οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις οφείλουν να δράσουν σήμερα έχοντας πλήρη γνώση και κατανόηση των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Οι λύσεις που προτείνονται από τον γαλλογερμανικό άξονα για την κρίση χρέους (ρε δε πα να λένε όλοι για δομική κρίση, εμείς κρίση χρέους θα τηνε λέμε, και να σκάσετε από το κακκό σας!) της Ευρωζώνης οφείλονται εν πολλοίς στην κυριαρχία των συντηρητικών δυνάμεων ωστόσο πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή τη στιγμή είναι η μόνη διέξοδος που έχουμε (ποιοί έχουμε; Γιατί εγώ διέξοδο με τον μισθό στΑ 400 –και πολλά είναι- και ανεργία στο 40%, διέξοδο δεν έχω καμμία. Ποιοί λοιπόν είστε εσείς που έχετε;) . Η συμφωνία στο Μνημόνιο ΙΙ, όσο σκληρή και άδικη κι αν είναι για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, είναι αναγκαία διότι έτσι θα παραμείνουμε εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης για να δώσουμε τη μάχη της αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών. Μόνο έτσι θα είμαστε εκεί όταν οι προοδευτικές δυνάμεις καταστούν πλειοψηφικές και υιοθετήσουν αναπτυξιακές πολιτικές. (τόση ώρα δεν μας λέτε πως οι πολιτικές που υιοθετούν είναι σωστές και πρέπει να εφαρμοστούν; Τώρα τι θέλετε την «πλειοψηφεία» για να αλλάξετε, ποιούς συσχετισμούς, που θα σας επιτρέψουν να κάνετε, τι διαφορετικό; Αρχίζω και πείθομαι πως υποτιμάτε την νοημοσύνη μου) 
Η Ελλάδα πρέπει να μείνει στην Ευρώπη και να υποστηρίξει ιδέες και πολιτικές όπως:
1. Τον φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών (τι λέτε ρε οπιστοδρομικά κομμούνια της αντίδρασης; Θα πεσουν οι δείκτες και μετά το χάος! Ανεύθηνοι!)
2. Την έκδοση ευρωομολόγου (πες πως έγινε!)
3. Εξαφάνιση φορολογικών παραδείσων με την απαγόρευση και την ποινικοποίηση κάθε είδους συναλλαγής των Ευρωπαίων μαζί τους  (Αλβανία του Χότζα θέλετε ρε να την κάνετε την Ευρώπη; Σιγά μην κλείσουμε και τα σύνορα στο κεφάλαιο. Την συνθήκη του Μάαστριχτ που τα απαγορεύει ρητά κάτι τέτοια, δεν την διαβάσατε; Ναι αυτή που υπογράψατε τότε που είσαστε «πλειοψηφεία» οι «εκσυγχρονιστές» στην Ευρώπη, και δεν είχατε ανάγκη να αλλάξετε τους "συσχετισμούς". Για τότε λέω.... Αν δεν την βρίσκετε, να σας την δώσουμε εμείς...) 4. Δημιουργία Ευρωπαϊκού Οίκου Αξιολόγησης της Πιστοληπτικής Ικανότητας Χωρών και Εταιρειών υπό τον έλεγχο της Ε.Ε.
Δυστυχώς οι συντηρητικές ηγεσίες ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών δεν κατανοούν ότι οι περιοριστικές πολιτικές δεν μπορούν να επιβληθούν σε καμία χώρα με τρόπο που να θίγει την εθνική τους κυριαρχία. (στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, μια χαρά επιβλήθηκαν) Η επιμονή τους, ειδικά όταν επιλέγεται ως τρόπος η παράκαμψη των ευρωπαϊκών θεσμών, θέτει σε κίνδυνο την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θέση μας δεν μπορεί παρά να είναι η φυγή προς τα μπρος με την εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή με την μεταφορά αρμοδιοτήτων από όλα τα εθνικά κράτη μέλη  σε ευρωπαϊκούς θεσμούς με δημοκρατική νομιμοποίηση.
Με πρωτοπόρα την Γερμανική κυβέρνηση των συντηρητικών η Ευρώπη σύρεται σε πολιτικές και τρόπους λειτουργίας που αντιστρατεύονται τις θεμελιώδεις ιδέες της Νέας Ευρώπης που γεννήθηκε μέσα από τον πόνο και την καταστροφή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συντηρητική ηγεσία της Γερμανίας δεν καταλαβαίνει ότι στην Ελλάδα, όπου οι ναζί δολοφόνησαν το 10% του πληθυσμού της (οι μεγαλύτερες αναλογικά απώλειες απ’ όλες τις χώρες που πολέμησαν τότε – λάθος! Αναλογικά τις μεγαλύτερες απώλειες τις είχε πρώτα η Γιουγκοσλαβία, μετά η ΕΣΣΔ και μετά η Ελλάδα, αλλά είπαμε η ιστορία δεν είναι και το φόρτε τους εκεί στο ΠΑΣΟΚ- ) και το 90% των Ελλήνων Εβραίων, κατέστρεψαν το 90% της υποδομής της και την καταλήστεψαν αρνούμενοι να επιστρέψουν ακόμα και το κατοχικό δάνειο που οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι οφείλουν (και εμείς έχουμε κάνει διακρατική συμφωνία παραιτούμενοι από αυτό) , εξακολουθούμε ακόμα να θυμόμαστε όσα έγιναν τότε. Το ότι ο ελληνικός λαός συγχώρεσε και προχώρησε μπροστά δεν σημαίνει ότι ξέχασε. (εσείς δεν λέγατε πριν πως φταίει ο «ελληνικός μας χαρακτήρας» που δεν καταφέραμε σωρεύσουμε τον πλούτο της ανεπτυγμένης Ευρώπης; Τώρα ανακαλύψατε τον Β’ΠΠ;)
[...] συνεχίζεται...  
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok  

Η Οχτωβριανή Επανάσταση και το Κόμμα Νέου Τύπου


Η Οχτωβριανή Επανάσταση και το Κόμμα Νέου Τύπου
Αναπτύσσοντας και πλουτίζοντας τις θεμελιακές ιδέες του Κ. Μαρξ και του Φ. Ενγκελς για το προλεταριακό κόμμα, ο Β. Ι. Λένιν, για πρώτη φορά στην ιστορία του μαρξισμού, δημιούργησε μια αρμονική και ολοκληρωμένη διδασκαλία για το Κομμουνιστικό Κόμμα - το κόμμα νέου τύπου, το οποίο χαρακτηρίζεται ως κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης
Αναλλοίωτα στο χρόνο παραμένουν τα διδάγματα της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, διατηρώντας 9 δεκαετίες μετά στο ακέραιο την ικμάδα, τη ρεαλιστικότητα, την επικαιρότητά τους. Η Οχτωβριανή Επανάσταση απέδειξε ότι η έφοδος στον ουρανό δεν είναι ουτοπία, μπορεί να υλοποιηθεί στο βαθμό που εκπληρώνονται ορισμένες εκ των «ων ουκ άνευ» προϋποθέσεις. Το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός δεν ήταν αποτέλεσμα μιας στιγμής, ήταν έργο πολλών διαδοχικών πράξεων. Μία απ' τις προϋποθέσεις στην εκπλήρωση της οποίας οφείλει την ύπαρξή του ήταν η προηγηθείσα συγκρότηση Κόμματος Νέου Τύπου, κομμουνιστικού - επαναστατικού. Χωρίς κόμμα επαναστατικό δε θα μπορούσε να συνενωθεί η επαναστατική κοσμοθεωρία με το εργατικό κίνημα, έτσι που να αφυπνίζει συνειδήσεις, να σπρώχνει την καθημερινή ταξική πάλη στην ανώτερη μορφή της, την πολιτική πάλη για την εξουσία.
Με επικεφαλής τον Λένιν, το μπολσεβίκικο κόμμα μπήκε μπροστάρης της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, κυρίως της φτωχής αγροτιάς και των μισοπρολετάριων της Ρωσίας και οδήγησε έως τη νίκη, με την κατάληψη της εξουσίας, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, στη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση. Ετσι, άνοιξε ο δρόμος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού για πρώτη φορά στον κόσμο.
Αναπτύσσοντας και πλουτίζοντας τις θεμελιακές ιδέες του Κ. Μαρξ και του Φ. Ενγκελς για το προλεταριακό κόμμα, ο Β. Ι. Λένιν, για πρώτη φορά στην ιστορία του μαρξισμού, δημιούργησε μια αρμονική και ολοκληρωμένη διδασκαλία για το Κομμουνιστικό Κόμμα - το κόμμα νέου τύπου, το οποίο χαρακτηρίζεται ως κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Και ως τέτοιο δέχτηκε και δέχεται ως σήμερα ανηλεή επίθεση από τις δυνάμεις που συνωθούνται στο αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο.
Η Οχτωβριανή Επανάσταση διδάσκει πως χωρίς την ενιαία απ' όλο το Κομμουνιστικό Κόμμα πολιτική δράση για την προώθηση της στρατηγικής του, χωρίς η τακτική να υπηρετεί τη στρατηγική, το Κόμμα δεν μπορεί να ισχυροποιηθεί, να κατακτήσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, να οικοδομεί συμμαχίες για την εξουσία
Ενδεικτική είναι η στάση που τήρησαν οπορτουνιστικά στοιχεία στο 2ο Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ (Ιούλης - Αύγουστος 1903), προβάλλοντας σθεναρή αντίδραση στην προσπάθεια έγκρισης ενός γνήσια επαναστατικού προγράμματος και στη συνέχεια και των οργανωτικών αρχών που ανταποκρίνονταν σ' ένα τέτοιο πρόγραμμα.
Παρά τις προσπάθειές τους στο Συνέδριο εκείνο, για πρώτη φορά στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος, μετά το θάνατο των Μαρξ - Ενγκελς, ψηφίστηκε ένα πρόγραμμα όπου με σαφήνεια καθοριζόταν ο προλεταριακός χαρακτήρας του κόμματος και ο πρωτοποριακός του ρόλος στο εργατικό κίνημα, διατυπώθηκε η ιδέα της ηγεμονίας της εργατικής τάξης στην επανάσταση στη Ρωσία και προβλήθηκε το αίτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η θέση για δικτατορία του προλεταριάτου δεν περιλαμβανόταν σε κανένα πρόγραμμα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της εποχής στη Δύση, που στην πράξη είχαν εγκαταλείψει την πάλη για το σοσιαλισμό. Και ήταν αυτή ακριβώς η θέση που έκανε το πρόγραμμα του ΣΔΕΚΡ να διαφέρει ριζικά από τα προγραμματικά ντοκουμέντα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Δύσης.
Θεμελιακά στοιχεία του Κόμματος Νέου Τύπου
Η Οχτωβριανή Επανάσταση διδάσκει πως χωρίς την ενιαία απ' όλο το Κομμουνιστικό Κόμμα πολιτική δράση για την προώθηση της στρατηγικής του, χωρίς η τακτική να υπηρετεί τη στρατηγική, το Κόμμα δεν μπορεί να ισχυροποιηθεί, να κατακτήσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, να οικοδομεί συμμαχίες για την εξουσία. Εδειξε ότι ανεξάρτητα από το καθήκον για το Κόμμα της κάθε φορά ιστορικής στιγμής, με δεδομένο το χαρακτήρα της εποχής ως εποχής του ιμπεριαλισμού, ο σοσιαλισμός είναι άμεση και ρεαλιστική ανάγκη και όχι υπόθεση του μακρινού μέλλοντος. Πολύ περισσότερο, η πείρα της δράσης των Μπολσεβίκων έδειξε ότι το καθήκον της στιγμής πρέπει να συνδέεται οργανικά με τη στρατηγική, θέτοντας το ζήτημα της εξουσίας. Διδάγματα ζωντανά και επίκαιρα για τα καθήκοντα των κομμουνιστών στις σύγχρονες συνθήκες και πείρα που μας δείχνει σήμερα το δρόμο. Που δείχνει την αναγκαιότητα το Κόμμα να δρα ενιαία για την προώθηση της στρατηγικής του. Αυτό είναι επίσης θεμελιακό χαρακτηριστικό του Κόμματος Νέου Τύπου. Σε συνδυασμό, βεβαίως, με την ικανότητά του να επεξεργάζεται επαναστατική στρατηγική, να χαράζει σωστή τακτική. Και αυτό είναι θεμελιακό στοιχείο του Κόμματος. Το εξασφάλιζε το Κόμμα των μπολσεβίκων με την αποφασιστική θεωρητική και πρακτική δράση του Λένιν. Που ξεκίνησε με τη μελέτη του καπιταλισμού στη Ρωσία, για να κατασταλάξει στις τότε συνθήκες, ακόμη και με μειοψηφία την εργατική τάξη στο σύνολο του πληθυσμού, ότι αυτή αποτελεί την επαναστατική πρωτοπόρα τάξη στην επανάσταση.
Ο Λένιν στο έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία», στον πρόλογο στη δεύτερη έκδοση, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η ανάλυση του κοινωνικο-οικονομικού καθεστώτος, συνεπώς και της ταξικής διάρθρωσης της Ρωσίας, που έγινε σ' αυτό το έργο με βάση την οικονομική έρευνα και την κριτική ανάλυση των στατιστικών στοιχείων, επιβεβαιώνεται τώρα με την ανοιχτή πολιτική εμφάνιση όλων των τάξεων, στην πορεία της επανάστασης. Αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα, ο καθοδηγητικός ρόλος του προλεταριάτου. Αποκαλύφτηκε επίσης ότι η δύναμή του στο ιστορικό ξεκίνημα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από το ποσοστό του στο γενικό σύνολο του πληθυσμού». («Απαντα» τ. 3ος, σελ. 13).
Στο έργο του «Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» καταλήγει ότι ήδη η ανθρωπότητα έχει μπει στην εποχή της κυριαρχίας των μονοπωλίων σε όλες τις σφαίρες της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Ο ιμπεριαλισμός είναι η εποχή που η αστική τάξη έχει περάσει, από κοινωνική και πολιτική άποψη, ολοκληρωτικά στην αντίδραση. Με τη διαμόρφωση του ιμπεριαλιστικού συστήματος, αρχές του 20ού αιώνα ξεσπά ο Α' Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και η Ρωσία συμμετέχει σ' αυτόν. «Ο καπιταλισμός από προοδευτικός που ήταν έγινε τώρα αντιδραστικός, ανέπτυξε σε τέτοιο βαθμό τις παραγωγικές δυνάμεις, που η ανθρωπότητα πρέπει είτε να περάσει στο σοσιαλισμό, είτε επί χρόνια ή και επί δεκαετίες να υφίσταται την ένοπλη πάλη των "μεγάλων" Δυνάμεων, για την τεχνητή διατήρηση των αποικιών, των μονοπωλίων, των προνομίων και της κάθε λογής καταπίεσης» (Λένιν, «Σοσιαλισμός και πόλεμος», Απαντα τ. 26 σελ. 320, γράφτηκε στα 1915).
Σ' αυτή την ιστορική εποχή, το καθήκον που βάζει μπροστά της η ανθρωπότητα είναι το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Διαφορετικά, θα υφίσταται κάθε λογής καταπίεση. Ο Λένιν εδώ μιλάει καθαρά για την ωριμότητα των υλικών όρων για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, από τη σκοπιά του εκμεταλλευόμενου - καταπιεζόμενου ανθρώπου ή πιο σωστά της εκμεταλλευόμενης τάξης, που είναι η κυριότερη παραγωγική δύναμη. Επομένως, το καθήκον της ανθρωπότητας είναι καθήκον της εργατικής τάξης ως ηγέτιδας δύναμης στη σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό ακριβώς εκφράστηκε με την Οχτωβριανή Επανάσταση. Αυτό έθετε το Κόμμα των Μπολσεβίκων, ως Κόμμα Νέου Τύπου. Και προκειμένου να είναι ικανό το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης να δρα αποφασιστικά και αποτελεσματικά για την πραγματοποίηση της επανάστασης απαιτούνται και οργανωτικές αρχές με θεμελιακή το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Απαράβατες οργανωτικές αρχές
Στο δεύτερο Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, οι οπορτουνιστές φυσικά αντέδρασαν και στις εισηγούμενες λενινιστικές οργανωτικές αρχές. Αυτό εκδηλώθηκε ολοφάνερα κατά τη συζήτηση της 1ης παραγράφου του σχεδίου του Καταστατικού - για το μέλος του κόμματος, η οποία ανέφερε: «Μέλος του Κόμματος θεωρείται ο καθένας που παραδέχεται το πρόγραμμά του και υποστηρίζει το Κόμμα, τόσο με υλικά μέσα, όσο και με την προσωπική του συμμετοχή σε μια από τις κομματικές οργανώσεις». Η λενινιστική διατύπωση της πρώτης παραγράφου του Καταστατικού απαιτούσε ιδιαίτερα την προσωπική συμμετοχή του μέλους του Κόμματος σε μια από τις κομματικές οργανώσεις, καθώς και την αυστηρή πειθαρχία, πράγμα που αποτελεί απαράβατο όρο της οργανωτικής συσπείρωσης και της δύναμης του Κόμματος.
Σ' εκείνη τη φάση, οι οπορτουνιστές κατόρθωσαν να μην ψηφιστεί η συγκεκριμένη παράγραφος, αλλά η δική τους διατύπωση, αν και με ασήμαντη πλειοψηφία (28 «υπέρ», 22 «κατά»). Γρήγορα όμως, στο 3ο κιόλας Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, στα 1905, επήλθε αλλαγή στο Καταστατικό, με την αποδοχή της λενινιστικής διατύπωσης της πρώτης παραγράφου.
Η λενινιστική διδασκαλία για το Κόμμα αποτελεί μια ενότητα θεωρητικών, πολιτικών και οργανωτικών αρχών, απαράβατων προκειμένου να επιτυγχάνεται η ανάπτυξή του ως Κόμμα της επαναστατικής δράσης, ως καθοδηγητικής δύναμης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στον Β. Ι. Λένιν ανήκει η ολόπλευρη επεξεργασία των οργανωτικών αρχών του Κόμματος, των κανόνων της κομματικής ζωής και των αρχών της κομματικής καθοδήγησης.
Το κόμμα είναι το οργανωμένο απόσπασμα της εργατικής τάξης. Μπορεί να εκπληρώσει το ρόλο της προλεταριακής πρωτοπορίας, μόνο με τον όρο ότι θα είναι εξοπλισμένο με ενότητα θέλησης, ενότητα δράσης, ενότητα αυστηρότατης πειθαρχίας. Το Κόμμα δεν είναι οικογενειακός όμιλος, τόνιζε ο Λένιν, αλλά είναι σύνολο οργανώσεων, και γι' αυτό πρέπει να δέχεται «στις γραμμές του μόνο στοιχεία που παραδέχονται έστω κι ένα ελάχιστο όριο οργάνωσης»...
Μια από τις βασικές αρχές οικοδόμησης του κόμματος νέου τύπου, πιστού στην επαναστατική θεωρία του μαρξισμού λενινισμού - ο Λένιν έγραψε «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατικό κίνημα... το ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρα θεωρία» - είναι η λενινιστική αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Η ιδιομορφία του συγκεντρωτισμού έγκειται ακριβώς στο ότι είναι δημοκρατικός, τα ίδια τα μέλη του Κόμματος εκλέγουν τα καθοδηγητικά τους όργανα και τα ελέγχουν, κατευθύνουν τη δουλιά, παίρνουν ενεργό μέρος στη ζωή του Κόμματος, στη συζήτηση και τη λύση όλων των προβλημάτων που προκύπτουν κάθε φορά. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, συνδυάζοντας οργανικά το συγκεντρωτισμό και τη δημοκρατία, μετατρέπει το Κόμμα σε δημιουργική κολεκτίβα, στην οποία εκδηλώνεται η κατευθυνόμενη προς ένα σαφώς καθορισμένο σκοπό δραστηριότητα της κάθε οργάνωσης και όλων των μελών του Κόμματος. Η ουσία του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού έγκειται, πριν απ' όλα, στο ότι η καθοδήγηση όλων των κομματικών οργανώσεων πραγματοποιείται από ένα κέντρο. Τη συγκεντροποίηση στο Κόμμα ο Β. Ι. Λένιν τη συνέδεε αδιάσπαστα με την αρχή της κομματικής πειθαρχίας. «Η άρνηση υποταγής στην καθοδήγηση των κεντρικών οργάνων - έγραφε - ισοδυναμεί με άρνηση παραμονής στο κόμμα, ισοδυναμεί με καταστροφή του κόμματος...».
Ενα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί και δε συμβιβάζεται ποτέ με την ύπαρξη φραξιών και ομάδων. Απαιτεί από τα μέλη του σιδερένια πειθαρχία, το ίδιο υποχρεωτική για όλα χωρίς εξαίρεση. Ανώτατη αρχή της κομματικής καθοδήγησης είναι η συλλογικότητα. Το ενιαίο καθοδηγητικό κεντρικό όργανο, δηλαδή η ΚΕ, σύμφωνα με την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού έχει υποχρέωση να διασφαλίζει τη συλλογική επεξεργασία και την ενιαία δράση. Η συλλογικότητα της κομματικής καθοδήγησης προϋποθέτει την προσωπική, ατομική ευθύνη του καθένα για την εκπλήρωση των συλλογικά παρμένων αποφάσεων. Η εσωκομματική δημοκρατία βρίσκει την έκφρασή της στην κριτική και την αυτοκριτική. Ο Β. Ι. Λένιν έδειξε ότι για το κόμμα νέου τύπου, η κριτική και η αυτοκριτική είναι ένα όπλο σε διαρκή δράση στο οπλοστάσιο των νόμων της κομματικής ζωής, βοηθώντας στη διαπαιδαγώγηση των κομμουνιστών, στο ξεπέρασμα των δυσκολιών και των αδυναμιών. Η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού είναι ενιαία και αδιάσπαστη. Δημοκρατισμός χωρίς συγκεντρωτισμό σημαίνει αποδιοργάνωση, αναρχία. Μόνον ο συγκεντρωτισμός, σε συνδυασμό με το δημοκρατισμό, κάνει το Κόμμα ενιαίο και μονολιθικό.
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός εκφράζει τη διαλεκτική σχέση της ιδεολογίας και των οργανωτικών βάσεων του Κόμματος. Εχει τεράστια σημασία να κατανοείται ο προορισμός του. Και είναι ανάγκη να κατανοείται η συγκεντρωτική πλευρά της δημοκρατίας και η δημοκρατική πλευρά του συγκεντρωτισμού. Αποστολή του δεν είναι να διασφαλίζει μόνο τον τρόπο εκλογής και τον τρόπο λήψης και εφαρμογής αποφάσεων. Η επενέργειά του είναι πολύ ευρύτερη. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δίνει τη δυνατότητα στο Κόμμα να υπερβαίνει τον τοπικό κατατεμαχισμό. Να συνενώνει την τοπική δουλιά ώστε να αποτελεί αυτή δουλιά του ενός και του ίδιου κόμματος.
Η ενότητα πάνω στο πρόγραμμα, στη στρατηγική και τακτική του Κόμματος, απαιτείται να συμβαδίζει με την οργανωτική ενότητα με βάση το καταστατικό, με την υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. Η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού αποτελεί δύναμη και όπλο του Κόμματος. Γι' αυτό και δικαιολογημένα έχει συγκεντρώσει τα πυρά της αστικής, μικροαστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας, αφού από τη φύση της, όταν εφαρμόζεται σωστά αποτελεί καθοριστική πηγή δύναμης για ένα Κόμμα που έχει στρατηγική στόχευση τον σοσιαλισμό.
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει από μόνος του, παρά μόνο με τη ζωντανή συνεπή δράση, με τη συνεχή επαγρύπνηση όλου του Κόμματος. Επόμενα, η τήρησή του απαιτεί επαγρύπνηση. Η απαιτητικότητα στην πιστή τήρησή του δεν πρέπει να υποχωρεί ποτέ από κανένα μέλος του Κόμματος.

Ν.


Προσαρμογή στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου


Προσαρμογή στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου
Ελληνες στρατιωτικοί στο Αφγανιστάν. Η κυβέρνηση ομολογεί ότι το συμφέρον της ντόπιας αστικής τάξης υπηρετείται με την παρουσία της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς στρατούς κατοχής όπου Γης
Eurokinissi
Το ιδεολόγημα του «νέου πατριωτισμού» εισάγει στην προπαγάνδα της η κυβέρνηση, για να δώσει άλλοθι στην επικίνδυνη για τα συμφέροντα του λαού εξωτερική της πολιτική. Μιλώντας την περασμένη Δευτέρα στη Βουλή, ο Γ. Παπανδρέου είπε ότι η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης είναι«πολυδιάστατη»και«πολυμερής» σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της χώρας, με στόχο «να είμαστε παντού με θέσεις, με πρωτοβουλίες και αυτοπεποίθηση όσον αφορά το τι μπορούμε να κάνουμε (...) για μια Ελλάδα που δεν θα είναι ουραγός, αλλά θα βρίσκεται στην πρωτοπορία».
Στην πραγματικότητα, ο «πατριωτισμός» και κατ' επέκταση η εξωτερική πολιτική που υπηρετεί η κυβέρνηση ούτε «νέα» είναι, ούτε βέβαια αποτελεί δική της επινόηση. Πρόκειται για διαχρονική στρατηγική όλων των κυβερνήσεων του κεφαλαίου στη χώρα μας, η οποία, σε κάθε ιστορική περίοδο, συνδέεται άμεσα με τις ιδιαίτερες ανάγκες και τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας, όπως αυτά καθορίζονται από τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, τους οξυμένους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και, βέβαια, τη θέση της ελληνικής αστικής τάξης στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, στο πλαίσιο της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Σήμερα, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης και βαθύτατης οικονομικής κρίσης, με τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα διεθνικά μονοπώλια να χτυπάνε κόκκινο και τις εξελίξεις να προμηνύουν ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με νέες συμμαχίες και τη διάρρηξη παλιότερων, η κυβέρνηση κομπάζει ότι η εξωτερική της πολιτική είναι «πολυμερής» και «πολυδιάστατη». Επιχειρεί, μάλιστα, να αντιπαραθέσει αυτήν τη στρατηγική στη «μονοδιάστατη» προσέγγιση της εξωτερικής πολιτικής των προηγούμενων δεκαετιών, εννοώντας προφανώς τον προσανατολισμό της χώρας στο ένα ή στο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο.
Αυτό που δε λέει η κυβέρνηση είναι ότι, και τότε και τώρα, αυτό που βάραινε και βαραίνει στις επιλογές της σε ό,τι αφορά την πολιτική στο εσωτερικό της χώρας και στις διεθνικές της σχέσεις, είναι το συμφέρον του κεφαλαίου. Η ανάγκη, δηλαδή, της ντόπιας πλουτοκρατίας να πετύχει τις πιο συμφέρουσες κολεγιές και να ενσωματωθεί στις ιμπεριαλιστικές εκείνες συμμαχίες, που θα της διασφαλίσουν κομμάτι από την πίτα των νέων αγορών και, βέβαια, καλύτερους όρους στην καταλήστευση της εργατικής δύναμης.
Αυτό ήταν το κριτήριο για την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, πριν από 30 χρόνια, τις συνέπειες της οποίας πληρώνει ο λαός. Η ντόπια αστική τάξη, με το όποιο «βάρος» διέθετε συγκριτικά με τους εταίρους της, μπήκε σε μιαν ιμπεριαλιστική συμμαχία που της εξασφάλισε μεγαλύτερη πολιτικοοικονομική ισχύ στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, μια «ενιαία αγορά» προϊόντων και εργατικής δύναμης και, προπάντων, ένα θεσμικό πλαίσιο κατακρεούργησης των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, στο όνομα του να γίνει η ευρωενωσιακή οικονομία πιο ανταγωνιστική από την αμερικάνικη και τις αναδυόμενες ασιατικές καπιταλιστικές οικονομίες.
Διαφημίζουν την ιμπεριαλιστική ενσωμάτωση
Το συμφέρον του κεφαλαίου ήταν το κριτήριο και για την ενσωμάτωση της χώρας στο ΝΑΤΟ, για τη συμμετοχή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στα ιμπεριαλιστικά μέτωπα και στους στρατούς κατοχής, όπου Γης. Πιο αποκαλυπτικός σε ό,τι αφορά τη στρατηγική της κυβέρνησης σ' αυτόν τον τομέα, ήταν στην ομιλία του ο υπουργός Εθνικής Αμυνας. Ο Ε. Βενιζέλος δικαιολόγησε ως εξής τη συμμετοχή της χώρας στις επιθετικές - ιμπεριαλιστικές αποστολές του ΝΑΤΟ:
«Γιατί είμαστε στο Αφγανιστάν, στο κέρας της Αφρικής; Πρωτίστως γιατί έτσι διασφαλίζουμε υπέρ ημών το συσχετισμό δυνάμεων που μας ενδιαφέρει στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (...) Διότι αν δεν ήμασταν, στην πραγματικότητα θα προκαλούσαμε εν δυνάμει βλάβη στον περιφερειακό συσχετισμό και στην προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Διότι υπάρχει αντανακλαστική επιρροή, την οποία πρέπει να παρακολουθούμε και που είναι οφθαλμοφανής».
Πρόκειται για κυνική ομολογία της κυβέρνησης ότι το συμφέρον της ντόπιας αστικής τάξης ταυτίζεται με τη συμμετοχή της χώρας στο ξεκλήρισμα λαών και την αφαίμαξη πλουτοπαραγωγικών πηγών σε όλο τον πλανήτη, με την προσδοκία ότι θα κερδίσει μερίδιο από τη λεία, όταν έρθει η ώρα της διανομής της ανάμεσα στα κοράκια του ιμπεριαλισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η οποία ξεκίνησε το 1999 και οι συνέπειές της στη Βαλκανική δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί.
Η επί της ουσίας συμμετοχή της Ελλάδας στα εγκλήματα σε βάρος του σερβικού και των άλλων λαών της περιοχής επέτρεψε στην ντόπια πλουτοκρατία να κερδίσει με το σπαθί της τη δυνατότητα να εξάγει συσσωρευμένα κεφάλαια στα όμορα κράτη που προέκυψαν από τη βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ταυτόχρονα, αυτές οι επενδύσεις αποτέλεσαν το προγεφύρωμα για να αναπτυχθούν οι κερδοφόρες δουλειές του ελληνικού κεφαλαίου στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, που με συνέπεια υπηρέτησαν διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, οι άμεσες ελληνικές επενδύσεις στη Σερβία διαμορφώνονται σήμερα σε περίπου 2,2 δισ. ευρώ, ενώ μαζί με τις έμμεσες υπερβαίνουν τα 2,5 δισ. ευρώ. Η Ελλάδα κατατάσσεται διαχρονικά μεταξύ των μεγαλύτερων ξένων επενδυτών στη Σερβία, όπου δραστηριοποιούνται 200 αμιγώς ελληνικές επιχειρήσεις και 250 μεικτές, με περισσότερους από 25.000 εργαζόμενους, σε τομείς όπως ο χρηματοπιστωτικός, των τηλεπικοινωνιών, της πετρελαιοβιομηχανίας, της τσιμεντοβιομηχανίας και του τουρισμού.
Ανάλογη είναι η εικόνα και σε ό,τι αφορά την ΠΓΔΜ, όπου το ελληνικό επενδεδυμένο κεφάλαιο από το 1998 μέχρι σήμερα «αγγίζει» το 1 δισ. ευρώ και οι επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων απασχολούν 20.000 άτομα. Η Ελλάδα παραμένει πρώτη στη λίστα των ξένων επενδυτών στην ΠΓΔΜ, σε τομείς όπως τα τρόφιμα - αναψυκτικά, η ενέργεια και το πετρέλαιο, η βιομηχανία τσιμέντου, τα ορυχεία, τα μάρμαρα, οι τράπεζες, η καπνοβιομηχανία, το έτοιμο ένδυμα και η σύσταση εμπορικών εταιρειών και αντιπροσωπειών.
Κερδοφόρες μπίζνες στα ερείπια
Την ίδια ώρα, βέβαια, στα Βαλκάνια έχει αναζωπυρωθεί επικίνδυνα εδώ και 20 χρόνια ο σοβινισμός, νέα κράτη - προτεκτοράτα έχουν δημιουργηθεί, με ηγέτες μαριονέτες των ιμπεριαλιστών, οι οποίοι αποδεδειγμένα βαρύνονται με εγκλήματα σε βάρος των λαών, όπως ο Πρόεδρος του Κοσσόβου και πρώην αρχηγός τoυ UCK. Αυτά είναι μερικά μόνον από τα αποτελέσματα της «πολυμερούς» και «εξωστρεφούς» εξωτερικής πολιτικής της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, για να μη μιλήσει κανείς για τα άλλα ιμπεριαλιστικά μέτωπα (Αφγανιστάν κ.ά.), όπου σήμερα υπηρετούν συνολικά πάνω από 2.000 Ελληνες στρατιωτικοί.
Επιστρέφοντας με νέες αξιώσεις και αποστολές στον τόπο του εγκλήματος, η ελληνική κυβέρνηση φιλοδοξεί τώρα να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε δέκα και πλέον χρόνια πριν, συμβάλλοντας τα μέγιστα για την ιμπεριαλιστική ενσωμάτωση των κρατών της Βαλκανικής που βρίσκονται ακόμα εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του Γ. Παπανδρέου στους στρατηγικούς στόχους που θέτει η κυβέρνηση σε ό,τι αφορά τη γειτονιά μας:
«Στο χώρο των Βαλκανίων, η Ελλάδα είναι φυσικός πρωταγωνιστής, που όμως τα τελευταία χρόνια άφησε πίσω της ένα τεράστιο κενό. Αυτό το κενό καλύπτουμε με δυναμικές πρωτοβουλίες, όπως είναι η Ατζέντα 2014, δηλαδή η πρόθεσή μας να διοργανώσουμε στην Προεδρία μας μία δεύτερη Θεσσαλονίκη, που θα ξαναβάλει τα Βαλκάνια στο δρόμο της ένταξης, με ορόσημο το 2014».
Με άλλα λόγια, η ελληνική κυβέρνηση φιλοδοξεί να είναι αυτή που θα ανοίξει την πόρτα για να ενταχθούν στις παγκόσμιες στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές λυκοσυμμαχίες οι χώρες των Βαλκανίων, που από πρώτο χέρι γνώρισαν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και σήμερα ο λαός τους ζει τη ληστρική επιδρομή των μονοπωλίων, με τραγικές συνέπειες στο επίπεδο της διαβίωσής τους.
Είναι αυτονόητο ότι η ένταξη των χωρών αυτών στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δε θα κατευνάσει, αλλά αντίθετα θα οξύνει τους ανταγωνισμούς, θα αποτελέσει παράγοντα όξυνσης της επιθετικότητας της αστικής τάξης σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, όπως έγινε και στην περίπτωση της Ελλάδας.
Βάζουν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα
Αλλά και στο θέμα της προστασίας των κυριαρχικών δικαιωμάτων, η κυβέρνηση διαστρεβλώνει συνειδητά την αλήθεια, θυμίζοντας το βοσκό που έβαλε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ κάθε άλλο παρά διασφαλίζει ευνοϊκά για τον ελληνικό λαό τους συσχετισμούς στο Αιγαίο, στην Ανατ. Μεσόγειο και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Αλλωστε, γι' αυτές τις περιοχές η εκάστοτε κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για κανέναν άλλο λόγο πέρα από το να διασφαλίσει «επενδυτικές ευκαιρίες» για το ντόπιο κεφάλαιο.
Το ΝΑΤΟ αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και απαιτεί την απεμπόλησή τους, για να ομαλοποιηθεί η επιχειρησιακή του λειτουργία στη ΝΑ Μεσόγειο. Εχει ευθύνη για τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, την κατοχή της Κύπρου. Ενθαρρύνει και καλύπτει τις προκλήσεις από την πλευρά της Τουρκίας, η οποία διατηρεί μεγαλύτερη γεωστρατηγική σημασία στην προώθηση των σχεδίων της λυκοσυμμαχίας στην ευρύτερη περιοχή.
ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ προκρίνουν τη συνεκμετάλλευση και στρατιωτικοπολιτική συνδιαχείριση του Αιγαίου, η οποία είναι επιλογή και της ντόπιας πλουτοκρατίας, που πηγάζει από τη δίψα της να εκμεταλλευτεί άμεσα με άλλα μονοπώλια τις πλουτοπαραγωγικές πηγές στην περιοχή, χωρίς την τροχοπέδη των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Εξίσου προκλητική είναι η άποψη ότι η στρατηγική αναβάθμιση των σχέσεων με το Ισραήλ, που γίνεται κατά κύριο λόγο για το κέρδος των μονοπωλίων της Ενέργειας και για να υπηρετηθούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για μια «ευρεία» Μέση Ανατολή, θα έχει όφελος για το λαό. Το αντίθετο θα συμβεί. Οι οξυμένοι ανταγωνισμοί στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου περιπλέκονται ακόμα περισσότερο και η επιθετικότητα του Ισραήλ βρίσκει έναν ακόμα ένθερμο υποστηρικτή στο πρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης.
Τα κόμματα του κεφαλαίου προσπαθούν προπαγανδιστικά να ταυτίσουν το λαϊκό συμφέρον με την κερδοφορία του κεφαλαίου και τη δίψα του να κερδίσει νέα πεδία δράσης, να αναρριχηθεί ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Αυτή η πολιτική που προπαγανδίζει η κυβέρνηση σαν «νέο πατριωτισμό» μόνο δεινά επιφυλάσσει στα λαϊκά στρώματα. Εχει δοκιμαστεί στο παρελθόν και οι συνέπειές της στο μέλλον θα είναι ακόμα πιο επώδυνες για το λαό. Το δυνάμωμα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης σε εθνικό επίπεδο, η σύσφιξη των διεθνιστικών σχέσεων με τους άλλους λαούς, η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, είναι το πραγματικό περιεχόμενο του πατριωτισμού, που σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απαντάει στα συμφέροντα του λαού.

Περ. Κ.


Χοάνη για τη διαχείριση της χρεοκοπίας


ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2012
Χοάνη για τη διαχείριση της χρεοκοπίας
Καρμανιόλα στις «δαπάνες για 3,2 δισ. ευρώ. Αμπαλάρουν και το επόμενο πακέτο με νέους φόρους και χαράτσια
Το «νέο» κρατικό προϋπολογισμό για το 2012, για τη διαχείριση της άγριας χρεοκοπίας και της πτώχευσης του λαού κατέθεσε χτες στη Βουλή η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου. Σε εφαρμογή του νέου μνημονίου τους και της δανειακής σύμβασης κλιμακώνουν με πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 3,2 δισ. ευρώ, έρχονται να σμπαραλιάσουν τα κρατικά κονδύλια που έχουν να κάνουν με τις λαϊκές ανάγκες (συντάξεις, Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κ.ά.).
Και ο νέος προϋπολογισμός τους θα αποδειχτεί εξαιρετικά εφήμερος όπως δηλαδή αποδείχτηκε και ο αρχικός που μόλις προ διμήνου πέρασαν από τη Βουλή. Μετά και τα νέα μέρα - «περιστολές δαπανών 3,2 δισ. ευρώ - τα εμφανιζόμενα ελλείμματα εκτινάσσονται σε αστρονομικά ύψη, οι αποκλίσεις από τους μόλις προηγούμενους στόχους τους συνεχίζουν και διευρύνονται. Για το καλάθι των αχρήστων, αποδείχτηκαν μία προς μία, όλες μαζί και οι εκτιμήσεις των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών (ΕΕ - ΔΝΤ) και ως προς το βαθμό της κατρακύλας του παραγόμενου ΑΕΠ που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Μέχρι τον Ιούνη, τάχα για τη διόρθωση και των νέων αποκλίσεων», ετοιμάζουν το νέο φορολογικό νομοσχέδιο με μπαράζ από χαράτσια και μέτρα φορολογικής εξαχρείωσης, με τα οποία σκοπεύουν να συμπληρώσουν την καρατόμηση των δαπανών.
Σύμφωνα με τον «αναθεωρημένο» κρατικό προϋπολογισμό (2012) που έφεραν για έγκριση στη Βουλή:
Ελλείμματα: Για την ώρα, «εκτιμούν» πως θα κλείσουν το έτος στα 14,1 δισ. ευρώ (από13,4 δισ. ευρώ στον αρχικό προϋπολογισμό τους. Μετά και τα νέα μέτρα - 3,2 δισ. ευρώ - «βλέπουν» και παραπέρα διεύρυνση με 700 εκατ. ευρώ, να διαμορφώνονται στο 6,9% του ΑΕΠ (από 6,3%) πάντα όπως οι ίδιοι και οι λογής «φωστήρες» της τρόικας, περιμένουν τη διαμόρφωση του ΑΕΠ στο τέλος του 2012...
Κρατικά έσοδα: Κατεβάζουν τις «εκτιμήσεις» τους στα 56,2 δισ. ευρώ - από 59,2 δισ. στον προ διμήνου προϋπολογισμό τους - ή κατά 3 δισ. ευρώ. Είναι απόλυτα φανερό ότι σε αυτό το επίπεδο (3 δισ. ευρώ) μπαίνει ο αντιλαϊκός πήχης, για τα χαράτσια που ετοιμάζουν με τις φορολογικές ρυθμίσεις από το μήνα Ιούνη και για τη συνέχεια.
Κρατικές δαπάνες: Μετά και τις νέες «παρεμβάσεις» (3,2 δισ. ευρώ) «βλέπουν» τις δαπάνες να υποχωρούν στα 70,3 δισ. ευρώ (από 72,6 δισ. ευρώ στον αρχικό προϋπολογισμό), δηλαδή κατά 2,3 δισ. ευρώ. «Ανακάλυψαν» αίφνης ότι το κονδύλι για τόκους θα διογκωθεί κατά 300 εκατ. ευρώ (στα 13,95 δισ. ευρώ από 12,75 δισ.)...
Βροχή τα χαρατσόχαρτα
Με τις διατάξεις του εφαρμοστικού νόμου σπεύδουν να ρυθμίσουν τον τρόπο που θα αρπάξουν το χαράτσι για το «τέλος αλληλεγγύης» από μισθωτούς, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους κ.ά. που αφορά στα εισοδήματα του 2011 και το οποίο θα στείλουν μαζί με τα εκκαθαριστικά των φορολογικών δηλώσεων που θα υποβληθούν φέτος. Η απογείωση της ληστείας θα φτάσει σε νέα πρωτόγνωρα ύψη. Τα λαϊκά στρώματα θα πρέπει να τους απαντήσουν με το μόνο που τους πρέπει να «εισπράξουν», με την οργανωμένη μαζική άρνηση και ανυπακοή, για τη συνολική ρήξη και ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων.
Να σημειωθεί πως τα χαρατσόχαρτα που πρόσφατα έστειλαν αφορούν στα λαϊκά εισοδήματα του 2010, ενώ για τα φετινά (2012) τα παρακρατούν μήνα με το μήνα από τις μισθοδοσίες των επιχειρήσεων και από τα ασφαλιστικά ταμεία.

Αντιιμπεριαλιστικός αγώνας και εθνικισμός



Αντιιμπεριαλιστικός αγώνας και εθνικισμός
Λίγα χρόνια πριν, σε τηλεοπτική συζήτηση εκπροσώπων της ελληνικής πλουτοκρατίας, πολύ γνωστός επιχειρηματίας είχε υποστηρίξει ότι οι εξαγωγές κεφαλαίων, η περίφημη «διείσδυση» στις βαλκανικές χώρες, πρέπει να γίνει «ακόμη και με τα όπλα». Η εντολή της ολιγαρχίας εκπληρώθηκε. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξασφάλισε τον πολύτιμο νατοϊκό σύμμαχο «Ελλάδα» στο μακέλεμα του γιουγκοσλαβικού λαού. Στο προεκλογικό παζάρι το προβάλλει ως εθνοσωτήριο έργο, ως επίτευγμα που εξασφάλισε ηγετική θέση για τη χώρα μας στην περιοχή και την προφύλαξε από την απομόνωση.
Αυτό που δεν κατάφερε η ελληνική κυβέρνηση, και όσοι τη στηρίζουν στην πολιτική της, είναι να κάνει το λαό συνένοχο. Και τούτο είναι το μεγάλο κέρδος που αποκόμισε το λαϊκό κίνημα την περασμένη χρονιά. Δόθηκε ένα γερό χτύπημα στην προσπάθεια της άρχουσας τάξης να περάσει στη λαϊκή συνείδηση τα δικά της στενά ταξικά συμφέροντα, σαν «πανεθνικά» συμφέροντα. Δόθηκε ένα χτύπημα στον εθνικισμό. Διότι εθνικισμός είναι ιδεολογία και πολιτική της αστικής τάξης που έχει ως αφετηρία την αντίληψη ότι τα γενικά συμφέροντα των τάξεων και στρωμάτων ενός έθνους μπορούν να συμβιβαστούν, να βρουν κοινό τόπο και πεδίο στρατηγικής σύγκλισης στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις (ταξική συνεργασία, κοινωνική συναίνεση, εθνική στρατηγική κλπ).
Ο αστικός εθνικισμός, ιστορικά προοδευτικός πριν αιώνες, όταν ένωνε τους λαούς ενάντια στη φεουδαρχική αντίδραση, σήμερα είναι πλήρως αντιδραστικός. Κλείνει το δρόμο προς την πρόοδο, προς το σοσιαλισμό, βάζει εμπόδια στην ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, διασπά την ενότητά τους στο εθνικό και διεθνές πεδίο ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Εθνικισμός με πολλές μάσκες
Ο εθνικισμός σήμερα, την εποχή του ιμπεριαλισμού, έχει πλήθος εκφράσεις και αποχρώσεις. Δεν περιορίζεται στο ρατσιστή δολοφόνο και στο νεοφασίστα. Δε φοράει μόνο την περικεφαλαία του «Μακεδονομάχου» την οποία, για να μην ξεχνιόμαστε, και πολλοί πούροι «αντι-εθνικιστές» φόρεσαν πριν οχτώ μόλις χρόνια. (Σταθεροί και ξετσίπωτοι, τότε και τώρα, αντικομμουνιστές. Τότε, γι' αυτούς, το ΚΚΕ ήταν «τριτοδιεθνιστικό» και εθνοπροδοτικό, τώρα είναι «εθνικιστικό» και κρυπτοφασιστικό).
Ο εθνικισμός φοράει και το προσωπείο του κοσμοπολίτη, του «Ευρωπαίου» και της «παγκοσμιοποίησης». Φοράει τη μάσκα της υποταγής, του δήθεν ρεαλισμού του «τι να κάνουμε, είναι μια πραγματικότητα η ΕΕ, μια αναγκαιότητα οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ισχυρός αφέντης του κόσμου το ΝΑΤΟ, πρέπει λοιπόν εκεί μέσα να βρισκόμαστε», για το καλό του έθνους πάντα, για να μεγαλουργήσει το «έθνος» στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. 'Η, όπως λέει συχνά - πυκνά η ηγεσία του ΣΕΒ, επιχειρηματίες κι εργαζόμενοι έχουν ένα κοινό εχθρό, τον ξένο ανταγωνιστή...
Δεν αναφερόμαστε σε σκέψεις και αισθήματα λαϊκών στρωμάτων και καλόπιστων ανθρώπων, που βγάζουν και θα βγάλουν μελλοντικά πιο πολλά συμπεράσματά από τις εξελίξεις.Αναφερόμαστε σε πολιτικές κομμάτων, σε εκείνους που από ηγετικές θέσεις, συνειδητά και συστηματικά επιχειρούν να περάσουν λαθραία τους στόχους του κεφαλαίου κάτω από τη σημαία της υπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων και του έθνους.
Γιατί κατηγορούν το ΚΚΕ σαν εθνικιστικό
Στην εποχή του ιμπεριαλισμού γίνεται ξεκάθαρο ότι κάτω από τη σημαία του έθνους, υπάρχουν δυο «έθνη»: το «έθνος» των καταπιεσμένων λαϊκών δυνάμεων και το «έθνος» της κυρίαρχης τάξης. Τις τελευταίες δεκαετίες, τίποτα δεν έδειξε τόσο καθαρά αυτή την αλήθεια όσο ο νατοϊκός πόλεμος ενάντια στην ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας. Εδειξε ότι τα συμφέροντά του λαού και ο πραγματικός πατριωτισμός βρίσκονται στον αντιιμπεριαλιστικό διεθνιστικό αγώνα. Τα συμφέροντα της ολιγαρχίας βρίσκονται στη νέα τάξη και τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς.
Οσο θολή κι αν είναι η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας από τις λαϊκές δυνάμεις, όσες επιρροές κι υπολείμματα κι αν κουβαλάει η λαϊκή πατριωτική συνείδηση από την ιδεολογία και την πολιτική της κυρίαρχης τάξης, η διαδικασία απεγκλωβισμού έχει αρχίσει. Μεγάλα τμήματα του λαού έχουν αρχίσει να διαβαίνουν το σύνορο από τον αστικό εθνικισμό (την «πανεθνική» ενότητα συμφερόντων) προς τον αντιιμπεριαλιστικό πατριωτισμό. Αυτός είναι ο μεγάλος φόβος της πλουτοκρατίας. Ετσι δυναμώνει τα πυρά ενάντια σε εκείνο τον παράγοντα που παίζει αποφασιστικό ρόλο στον αγώνα, το ΚΚΕ.
Ο αντιιμπεριαλιστικός πυρήνας, το ΚΚΕ, πρέπει να χτυπηθεί για να μην κατορθώσει να συσπειρώσει πιο μαζικά το «θολό» και αδιαμόρφωτο αντιιμπεριαλιστικό αίσθημα, τη λαϊκή κατακραυγή κατά της νέας τάξης. Να μην προλάβει να το μετατρέψει σε ανεβασμένη ταξική συνείδηση, σ' ένα πανίσχυρο αγωνιστικό ρεύμα, σε μια εφ' όλης της ύλης αντεπίθεση στον εσωτερικό κι εξωτερικό εχθρό του λαού, σε ένα Μέτωπο πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας.
Το ζητάει εξάλλου και ο κ. Μπερνς. Να απομονωθεί, λέει, η φωνασκούσα μειοψηφία... Ενα από τα μέσα της επίθεσης είναι η ιδεολογική χειραγώγηση μέσω της προπαγάνδας. Ενας παλιός «καλός» τρόπος της μαύρης προπαγάνδας είναι το μεγάλο ψέμα. Οσο πιο μεγάλο το ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται, ήταν ένα από τα δόγματα της ναζιστικής προπαγάνδας. Εθνικιστικό λοιπόν το ΚΚΕ! Προσθέτουμε και ολίγη από «κόκκινο και μαύρο» φασισμό και είναι έτοιμη η συνταγή της ξαναζεσταμένης σούπας του αγοραίου αντικομμουνισμού.
Ο κοσμοπολιτισμός είναι ιδεολόγημα του ιμπεριαλισμού
Για να στηρίξουν την ελληνική κυβέρνηση, οι ηγεσίες των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δεν τσιγκουνεύτηκαν κατά καιρούς τα συγχαρητήρια για το «θάρρος» της να ακολουθήσει το «σωστό δρόμο», ενάντια στη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως οι ίδιοι ομολογούν. Πάντα, βέβαια, στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, του πολυεθνικού Κοσσόβου κλπ κλπ, στηλιτεύοντας τον «εθνικισμό» όσων προβάλλουν αντίσταση στα νεοταξικά σχέδια. Και δω παρουσιάζεται το «περίεργο», αν και όχι πρωτότυπο, να πλασάρεται ο πιο σιχαμερός εθνικισμός για αντιεθνικισμός και διεθνισμός. Επί σκηνής λοιπόν ο αστικός κοσμοπολιτισμός.Γλοιώδης και υποκριτικός. Ετοιμος να χύσει κροκοδείλια δάκρυα για ένα λαό και να περάσει διά στόματος μαχαίρας τον άλλο. Εξπέρ στο είδος - η σοσιαλδημοκρατία, παλιά και νεόκοπη. Εξασκημένη, ένα σχεδόν αιώνα τώρα, να υποστηρίζει -στο όνομα της εργατικής τάξης και του διεθνισμού- το «δικό της» καπιταλιστή στον πόλεμο, στην αποικιοκρατία, στην καταλήστευση ξένων λαών.
Στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης», διατείνονται οι απολογητές του ιμπεριαλισμού, τα σύνορα χάνουν τη σημασία τους και το Διεθνές Δίκαιο πρέπει να αναμορφωθεί. Η προστασία των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «δημοκρατίας», λένε, είναι το μείζον, το οποίο πρέπει να προστατευτεί και κανένα σύνορο δεν μπορεί να σταματήσει την «προστασία». Φυσικά πρόκειται πάντα για τα σύνορα «των άλλων», τα σύνορα όσων πρέπει να μπουν σε τάξη και να καταληστευτούν.
Ετσι, τα πιο ισχυρά έθνη (δηλ. οι κυρίαρχες τάξεις τους) και οι ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ανακηρύσσονται «uber alles» (υπεράνω όλων) κατά το ναζιστικό πρότυπο, περιούσια έθνη που πρέπει να επιβάλουν τις «αξίες» και τον «ανθρωπισμό» τους διά πυρός και σιδήρου. Αναγνωρίζουν όποιο έθνος, εθνότητα, μειονότητα τους βολεύει. Υποδαυλίζουν τον εθνικισμό στρέφοντας το ένα έθνος ενάντια στο άλλο. Δεν υπάρχει μέσο που να μη χρησιμοποιούν στο λυσσασμένο ανταγωνισμό για το μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Φυσικά, η σκέψη ότι κάθε λαός μπορεί να κανονίζει τα του οίκου του στέλνεται στο πυρ το εξώτερον ως εθνικισμός και καθυστέρηση.
Ελληνική πλουτοκρατία και ιμπεριαλιστική ληστεία
Κοντά στα λιοντάρια κολλάνε και οι ύαινες. Οι ολιγαρχίες των ενδιάμεσων κι εξαρτημένων χωρών της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, όπως η χώρα μας, παλεύουν για μια θέση στη μοιρασιά της λείας. Πιο επικίνδυνο το παιχνίδι για την ελληνική ολιγαρχία. Ομως, κάθε δισταγμός, κάθε επιφύλαξη παραμερίζεται μπροστά στην προσδοκία του κέρδους. Στο κάτω - κάτω αυτοί που θα χάσουν είναι οι λαοί. Κι αν η ειρήνη κρέμεται σε μια κλωστή, κι αν το βαλκανικό ηφαίστειο είναι έτοιμο να εκραγεί συμπαρασύροντας σύνορα και κράτη, κι αν παιδιά του ελληνικού λαού και των άλλων λαών χύσουν το αίμα τους, το πουγκί των μεγαλοκαπιταλιστών να 'ναι καλά κι όλα τ' άλλα βρίσκονται, προστάζει η βαρβαρότητα του, διόλου ευκαταφρόνητου, καπιταλιστικού κέρδους.
Το 30% των επενδυμένων κεφαλαίων στα Βαλκάνια κατέχει το εξαγόμενο από τη χώρα μας κεφάλαιο, γράφει το ΒΗΜΑ (27/2/2000), η «Ελλάδα» είναι μεταξύ των τριών μεγαλύτερων επενδυτών. Λίγο είναι; Πώς να μην υποστηρίζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ότι το «εθνικό συμφέρον» επιβάλλει να «είμαστε παντού παρόντες»; Πώς να μην αισθάνεται υπερήφανος ο κ. Σημίτης γιατί ο νυν υπουργός Εθνικής Αμυνας είναι ο πρώτος που διοικεί στρατεύματα έξω από τα σύνορα, στη Βοσνία, Αλβανία, Κοσσυφοπέδιο - στρατεύματα ειρήνης (!). Πώς να μη δίνει διαβεβαιώσεις στο ΓΓ του ΝΑΤΟ, για την ετοιμότητα της χώρας να συνεχίσει τη συμμετοχή στα στρατεύματα κατοχής του Κοσσυφοπεδίου και στη νέα επίθεση που ετοιμάζεται κατά της Σερβίας;
Δεν ισχυριζόμαστε ότι η κυρίαρχη τάξη δε θα προτιμούσε ένα «ειρηνικό» μοίρασμα της λείας, χωρίς πολλούς μπελάδες και κινδύνους. Επισημαίνουμε το γεγονός πως όταν στον ανταγωνισμό έρθει η ώρα των όπλων, και αυτή έρχεται αναπόφευκτα στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, τότε δε διστάζει να κάνει το λαό κρέας για τα κανόνια. Γνωρίζοντας τη δυναμική των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, υποστηρίζουμε επίσης ότι η προσπάθεια που κάνει σήμερα - υπό την υψηλή εποπτεία ΝΑΤΟ και ΕΕ - η ελληνική ολιγαρχία για «ειρηνικό μοίρασμα» με την κατεξοχή ανταγωνίστριά της στην περιοχή, την τουρκική ολιγαρχία, δεν πρόκειται να εξασφαλίσει ούτε την ειρήνη, ούτε τα σύνορα.
Από κοντά και η ΝΔ συμπληρώνει προεκλογικά τη στήριξη του μικρο-ιμπεριαλιστικού οράματος της ελληνικής πλουτοκρατίας, με 6 άξονες για τις βαλκανικές σχέσεις. Κεντρικός στόχος, η ενίσχυση της εξαγωγής κεφαλαίων και η εξασφάλιση πολιτικής επιρροής στις βαλκανικές χώρες, μεταξύ άλλων με το όπλο της ροής των οικονομικών μεταναστών, γιατί δε νοείται «χώρες που ζητούν την ελληνική συμπαράσταση να αποκρούουν συστηματικά την ελληνική επιχειρηματική παρουσία» («Απογευματινή», 27/2/2000).
Δυστυχώς και τα άλλα δυο κόμματα της αντιπολίτευσης, ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ, δεν αντιπαρατίθενται με την αντίληψη του «πανεθνικού» συμφέροντος. Δεν αναφερόμαστε στο επίπεδο της θεωρίας, αλλά στο πεδίο της πολιτικής. Αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση στα σημεία και όχι στη στρατηγική. Η συμμετοχή στην ΕΕ και την ΟΝΕ, είναι το στρατηγικό σημείο σύγκλισης. Για τις ανάγκες μιας διακριτής από το ΠΑΣΟΚ παρουσίας, φτάνουν στο τραγελαφικό σημείο από τη μια να κριτικάρουν τις Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως νεοφιλελεύθερες, που φέρνουν τη σφραγίδα των δυνάμεων του χρήματος (ΣΥΝ) και απαράδεχτες (ΔΗΚΚΙ), και από την άλλη να υποστηρίζουν ότι η πολιτική που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μονόδρομος, ότι υπήρχαν περιθώρια φιλολαϊκής πολιτικής.
Παρά την όποια θετική διαφοροποίηση και κριτική στάση αυτών των κομμάτων κατά τη νατοϊκή επίθεση στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, παρά τις κριτικές τους για τη νέα τάξη, εναποθέτουν τις ελπίδες τους για την ειρήνη στην περιοχή, για την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας μας, στην προοπτική της πολιτικής και στρατιωτικής ενοποίησης της ΕΕ. Βάζουν το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα. Στην πραγματικότητα επιλέγουν ιμπεριαλιστικό πόλο, σε ενδεχόμενη μεγαλύτερη όξυνση των σχέσεων της ΕΕ, ή χωρών της, με τις ΗΠΑ.
Συνοψίζοντας: Ο εθνικισμός, όποια μάσκα κι αν φοράει, είναι εργαλείο της νέας τάξης, του ιμπεριαλισμού, της εθνικής και κοινωνικής καταπίεσης και του πολέμου.
Ο αντιιμπεριαλισμός, η πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, είναι ταυτόχρονα πατριωτισμός.

Της
Ελένης ΚΑΤΡΟΔΑΥΛΗ


Υπουλη αντιΚΚΕ προπαγάνδα



Υπουλη αντιΚΚΕ προπαγάνδα
Η αστική προπαγάνδα το τελευταίο διάστημα επιτίθεται στο ΚΚΕ αποδίδοντάς του εθνικισμό, επειδή υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης κόντρα στα άγρια αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου, αλλά και κόντρα στην πολιτική της λεγόμενης εξωστρέφειας, δηλαδή της δράσης της ελληνικής αστικής τάξης έξω από τα σύνορα της χώρας στη διαπλοκή της με το διεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, άρα και στη συμμετοχή της στην καταλήστευση και άλλων λαών.
Είναι συνειδητή λαθροχειρία, με στόχο το χτύπημα της πολιτικής και της ιδεολογίας του ΚΚΕ, προκειμένου να δικαιολογήσει η άρχουσα τάξη και η κυβέρνηση, αφ' ενός την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που μετέχει (π.χ. ΝΑΤΟ και ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου, αλλά και τη συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων με την Τουρκία υπό το ΝΑΤΟ σε όφελος των μονοπωλίων), αφ' ετέρου τη συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, (π.χ. Αφγανιστάν), που τα δικαιολογεί ως εθνικό συμφέρον. Οπως επίσης και τη στρατηγική στρατιωτικοπολιτική και οικονομική συμφωνία με το Ισραήλ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πρωτοστάτησε ο πρωθυπουργός
Στην επικίνδυνη για την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα επίθεση πρωτοστάτησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όταν κατηγόρησε στη Βουλή το ΚΚΕ ότι συνάδει με τον εθνικισμό, και, μάλιστα, με τον τούρκικο εθνικισμό, επειδή ακριβώς αποκαλύψαμε ότι η πολιτική της συνδιαχείρισης και ΝΑΤΟποίησης του Αιγαίου θέτει υπό αμφισβήτηση κυριαρχικά δικαιώματα για την κερδοφορία των μονοπωλίων.
Η κυβερνητική πολιτική που ανοίγει δρόμους για δράση των μονοπωλιακών ομίλων της Ελλάδας σε άλλες χώρες, ή τη συμμετοχή τους σε διεθνείς κοινοπραξίες, για την εκμετάλλευση, π.χ., τώρα των υδρογονανθράκων, είναι επικίνδυνη για τους λαούς, γιατί μαζί με την άκρατη εκμετάλλευσή τους, υπάρχει μεγάλη όξυνση των ενδομονοπωλιακών ανταγωνισμών στην περιοχή μας που εγκυμονεί κινδύνους ιμπεριαλιστικής πολεμικής ανάφλεξης.

Αυτή η πολιτική της εξωστρέφειας είναι ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου. Η μια όψη της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής, η άλλη είναι ο εθνικισμός, επικίνδυνος επίσης, που κυρίως χρησιμοποιείται ενάντια στους μετανάστες με αιχμή ακροδεξιές, εθνικιστικές δυνάμεις (π.χ. ΛΑ.Ο.Σ.). Και όταν προσάπτουν στο ΚΚΕ εθνικισμό, επιδιώκουν να το ταυτίσουν στη λαϊκή συνείδηση με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις, συγκαλύπτοντας την επίσης αντιδραστική πολιτική του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου. Ξέρουν ότι το ΚΚΕ είναι βαθιά διεθνιστικό κόμμα, αλλά με το διεθνισμό των εργατών, κόντρα και στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, και στον εθνικισμό.
Ενίοτε, μάλιστα, στην αστική προπαγάνδα συμπλέκουν τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό. Ο πρωθυπουργός έχει μιλήσει για «νέο πατριωτισμό», που εστιάζει στην πολιτική καταλήστευσης του λαού στο όνομα να μη χρεοκοπήσει η χώρα, σε συνδυασμό με την κοσμοπολίτικη πολιτική του κεφαλαίου.
Λαθροχειρίες
Ετσι, π.χ., στην «Καθημερινή» της Κυριακής 6/2/2011, εμφανίστηκε άρθρο του Θ. Βερέμη, όπου, αφού αποδίδει στο ΚΚΕ συμβολή στη διατήρηση και έξαρση του εθνικισμού στην περίοδο του Εμφυλίου, μέγα ψέμα, γράφει τα εξής, μπαίνοντας στο ζουμί της υπόθεσης από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου: «Ο παλιός διεθνισμός της Αριστεράς έδωσε πλέον τη θέση του σε έναν ιδιότυπο εθνικισμό, ο οποίος απέκτησε τη σημασία αντίστασης κατά της παγκοσμιοποίησης και των πολυεθνικών εταιρειών». Να, λοιπόν, γιατί η αστική προπαγάνδα κατηγορεί το ΚΚΕ για εθνικισμό. Γιατί εναντιώνεται στα συμφέροντα των μονοπωλίων, καλώντας σε πάλη το λαό για την κοινωνικοποίησή τους, ως μονόδρομο για την ευόδωση των λαϊκών συμφερόντων, κόντρα στον κοσμοπολιτισμό για τα κέρδη του κεφαλαίου, κόντρα στον ιμπεριαλισμό.
Το, δε, «Βήμα» (Κυριακή 30/1/2011) το τραβάει ακόμη παραπέρα, γράφοντας για«Διακομματική "εθνικοπατριωτική συμμαχία"» απέναντι στο μνημόνιο και προσπαθεί με απαράδεκτο τρόπο να τσουβαλιάσει το ΚΚΕ με άλλες δυνάμεις και κόμματα, τα οποία, είτε βλέπουν τη χώρα «υπό κατοχή» από την τρόικα, είτε προπαγανδίζουν διεξόδους από την κρίση, που συνδέονται με την ενίσχυση της αστικής τάξης, αλλά με φιλολαϊκή αλλαγή, δήθεν, της ΕΕ ή άλλη επιλογή ιμπεριαλιστών συμμάχων.
Γράφει μεταξύ άλλων: «Ενας "αναδυόμενος πατριωτισμός", όπως χαρακτηρίζεται από κύκλους του λεγόμενου εθνικοπατριωτικού τόξου, προβάλλει την περίοδο αυτή ως πολιτικός και ιδεολογικός αντίλογος στο μνημόνιο και στις επιταγές της τρόικας κρούοντας παράλληλα τον κώδωνα του κινδύνου για την πορεία των εθνικών θεμάτων. Εννοιες όπως "κατοχική κυβέρνηση", "εθνοπροδότες" κτλ. έχουν καταστεί σύμβολο στον αγώνα κατά του "καθεστωτικού κοσμοπολίτικου εθνομηδενισμού", όπως τον αποκαλούν φορείς του εθνικοπατριωτικού φάσματος, κηρύσσοντας "πόλεμο" μέχρις εσχάτων στην κυβερνητική πολιτική. Με αιχμή το μνημόνιο και τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η χώρα έναντι των δανειστών της αλλά και την πορεία των εθνικών θεμάτων στην παρούσα συγκυρία, με επίκεντρο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών του Αιγαίου, προσωπικότητες, κόμματα, κινήσεις και οργανώσεις από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα και με διαφορετικές διαδρομές πρωτοστατούν στη διαμόρφωση του αντιμνημονιακού μετώπου αρθρώνοντας έναν πολιτικό λόγο με εθνικοπατριωτικά χαρακτηριστικά και συνθήματα βάλλοντας ιδεολογικά κατά των εκπροσώπων του "σύγχρονου ραγιαδισμού"».
Λίγο πιο κάτω, το «Βήμα» κάνει μια αναδρομή στις θέσεις της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ., κάποιων ΠΑΣΟΚων και άλλων κινήσεων, όπως αυτή της «Σπίθας», μπλέκοντας σκόπιμα το ΚΚΕ, για να αλλοιώσει και, τελικά, να συκοφαντήσει τις θέσεις του. Πράγματι, τέτοιες πολιτικές θέσεις, που μιλούν για «κατοχή και κατοχική κυβέρνηση», «ραγιαδισμό στο μνημόνιο», «εθνοπροδότες», αθωώνουν την αστική τάξη της Ελλάδας, τα συμφέροντα της οποίας πρωτίστως εξυπηρετεί η πολιτική των άγριων αντιλαϊκών μέτρων.
Αλλά στους χαρακτηρισμούς και τα όσα αραδιάζει το «Βήμα», κανένας από τους αναγνώστες του δεν πρόκειται να αναγνωρίσει οποιαδήποτε από τις θέσεις του ΚΚΕ. Καλλιεργεί την αίσθηση ενός δήθεν αντιμνημονιακού μετώπου απέναντι στην κυβέρνηση, για να θολώσει τις στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στην πολιτική του ΚΚΕ και τις θέσεις όλων των άλλων κομμάτων και κινήσεων που δηλώνουν ενάντια στο μνημόνιο.
Αλλωστε, ξέρουν ότι το ΚΚΕ λέει σχετικά με το μνημόνιο ότι είναι στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας, για να προωθηθούν με ταχύτητα μέτρα και ανατροπές που υπηρετούν τα συμφέροντά της. Αυτά τα μέτρα, το ΠΑΣΟΚ τα είχε στο πρόγραμμά του, όπως και η ΝΔ. Αρα, το μνημόνιο επιβλήθηκε από την αστική τάξη και η ανατροπή του προϋποθέτει συνολικά την ανατροπή της στρατηγικής της αστικής τάξης και των κομμάτων της.
Για την εξωτερική πολιτική
Το ίδιο ισχύει και για τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, όπου το «Βήμα» προσπαθεί να τσουβαλιάσει το ΚΚΕ με τον εθνικισμό της ΝΔ και το σοβινισμό του ΛΑ.Ο.Σ. Το ΚΚΕ ασκεί κριτική στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης από τη σκοπιά της υπεράσπισης των συμφερόντων του λαού και όχι της αστικής τάξης, η οποία σε τελική ανάλυση είναι αυτή που καθορίζει την εξωτερική πολιτική, είτε στην εθνικιστική της εκδοχή, είτε στην εκδοχή του κοσμοπολιτισμού της. Για τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα, «καίγονται» ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. και οι άλλοι, γι' αυτό και συμφωνούν στη γενική γραμμή πλεύσης.
Σχετικά με το ΚΚΕ, το «Βήμα» κάνει λαθροχειρία. Γράφει: «Προκρίνοντας το "ταξικό" στοιχείο στον εθνικό και πατριωτικό του λόγο το ΚΚΕ προβάλλει ως κατ' εξοχήν δύναμη "αντίστασης και ανυπακοής"». Να, λοιπόν, που η γραμμή της ανυπακοής είναι εθνικισμός για την αστική προπαγάνδα. Αλλο ένα επιχείρημα για να τη σπιλώσουν στις λαϊκές συνειδήσεις. Και παρακάτω: «"Το ΚΚΕ μιλά πατριωτικά. Το 'χουμε επισημάνει καιρό τώρα και δεν χάνουμε την ευκαιρία να δηλώσουμε ικανοποίηση μαζί με όλους τους πατριώτες. Αν το ΚΚΕ αποφασίσει να συνδέσει τον ταξικό αγώνα με την πατριωτική άμυνα αυτή την εποχή της καταβαράθρωσης, μπορεί ακόμη και τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση" γράφει χαρακτηριστικά ένα εθνικοπατριωτικό site». Να και η πιο μεγάλη λαθροχειρία. Δεν τα λέει το ΚΚΕ, αλλά άλλοι για το ΚΚΕ. Το «Βήμα», όμως, τα αποδίδει στο ΚΚΕ!
Και συνεχίζει: «"Το πατριωτικό καθήκον του λαού είναι να ξεσηκωθεί. Να μην επιτρέψει να τον οδηγήσουν στην αγχόνη αυτοί που τον λήστεψαν" έχει διακηρύξει από την πλευρά του ο Περισσός». Πράγματι, όταν η κυβέρνηση λέει ότι πατριωτισμός είναι η ληστεία του λαού, το ΚΚΕ λέει ότι πατριωτισμός είναι να ξεσηκωθεί ο λαός για να χρεοκοπήσουν οι αστοί.
Αλλά όσες λαθροχειρίες κι αν επιχειρήσουν το «Βήμα», η «Καθημερινή» και οι αστοί, δε θα καταφέρουν να διαβάλουν στο λαό την πολιτική του ΚΚΕ.

Π. - Σ.


TOP READ