22 Δεκ 2011

Ελλειμμα 23 δισ. ευρώ στο 10μηνο


ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ

Εκροές κεφαλαίων ύψους 10 δισ. ευρώ για πληρωμές «τόκων, μερισμάτων και κερδών» στο εξωτερικό
Διόγκωση με ρυθμό 2,3 δισ. ευρώ το μήνα καταγράφει το εμπορικό έλλειμμα της χώρας, που αποδείχνεται απόλυτα «ανθεκτικό» ακόμη και μέσα στη σημερινή φάση της οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, με την κάθετη πτώση των εμπορικών και άλλων οικονομικών δοσοληψιών με τα άλλα κράτη και τις αγορές.
Σύμφωνα με τα στοιχεία από την Τράπεζα της Ελλάδας για το 10μηνο Γενάρη με Οκτώβρη του 2011 το εμπορικό έλλειμμα φτάνει στα 23,1 δισ. ευρώ με τα ελλείμματα από τις κάθε είδους οικονομικές δοσοληψίες -ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών- να διαμορφώνονται στα 16,5 δισ. ευρώ. Αυξημένες είναι και για φέτος οι εκροές κεφαλαίων που πληρώνονται στο εξωτερικό με τη μορφή «τόκων, μερισμάτων και κερδών», πρώτα και κύρια για την αποπληρωμή τόκων εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους τους, που πληρώνουν στους τραπεζίτες. Η κατάσταση έχει να κάνει με τη διευρυνόμενη ανισόμετρη ανταλλαγή με τα άλλα κράτη και αγορές. Είναι αποτέλεσμα των εκτεταμένων αναδιαρθρώσεων σε κλάδους και τομείς της οικονομικής δραστηριότητας, της υποκατάστασης της ντόπιας παραγωγής, με εισαγωγές της πρόσδεσης της χώρας στο λεγόμενο σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης.
Στο 10μηνο του 2011:
Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών: Τα κάθε προέλευσης ελλείμματα διαμορφώθηκαν σε16,5 δισ. ευρώ (από 18,7 δισ. ευρώ πέρυσι). Ο ρυθμός υποχώρησης διαμορφώνεται σε 11,6% και έχει να κάνει με τη συρρίκνωση των οικονομικών δοσοληψιών.
Εμπορικό έλλειμμα: Εφτασε στα 23,1 δισ. ευρώ (από 24,5 δισ. ευρώ) με υποχώρηση 5,6%. Η αξία των εισαγόμενων εμπορευμάτων, παρά και την καθίζηση της λαϊκής κατανάλωσης, καταγράφει διόγκωση 4,6% (στα 39,9 δισ. ευρώ). Η αξία των εξαγωγών έφτασε στα 16,8 δισ. ευρώ (από 13,7 δισ. ευρώ) με αύξηση 23% κυρίως λόγω των ανατιμήσεων στα εξαγόμενα καύσιμα.
Υπηρεσίες: Καταγράφεται πλεόνασμα 13,4 δισ. ευρώ (από 12,2 δισ. ευρώ). Οιταξιδιωτικές εισπράξεις εμφανίζονται στα 10,2 δισ. ευρώ (από 9,2 δισ. ευρώ) με αύξηση10,9%. Οι εκροές κεφαλαίων που πληρώθηκαν στο εξωτερικό με τη μορφή τόκων,μερισμάτων και κερδών φτάνουν στα 9,7 δισ. ευρώ (από 9,4 δισ. ευρώ). Το αντίστοιχο κονδύλι που εισέπραξαν οι ντόπιοι μεγαλοεπιχειρηματίες από τις «μπίζνες» τους στις αγορές του εξωτερικού υποχώρησε στα 2,6 δισ. ευρώ από 2,8 δισ. ευρώ με ρυθμό 7,1%.

Η τρίχρονη εποποιία διδάσκει το σήμερα



Στις 4-12-44, δεκάδες χιλιάδες λαού συνόδευαν τους νεκρούς της προηγούμενης μέρας. Πάνω από το ανταριασμένο πλήθος, υψωνόταν ένα πανό που έγραφε: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει τις αλυσίδες ή τα όπλα». Και αυτή η πορεία χτυπήθηκε με όπλα
Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) έχει αποτελέσει μέχρι σήμερα και συνεχίζει να αποτελεί βασικό στόχο κατασυκοφάντησης από τις κάθε λογής αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας. Τα όσα γράφτηκαν και γράφονται από τους νικητές του 1949 επιβεβαιώνουν απόλυτα την ορθότητα και το βαθύτερο νόημα της φράσης του Λένιν ότι: «Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει "αμερόληπτη" κοινωνική επιστήμη σε μια κοινωνία χτισμένη πάνω στην ταξική πάλη».
Αυτή η προπαγάνδα κατασυκοφάντησης του ΔΣΕ αποτελεί ένα από τα πιο προσφιλή όπλα της αστικής τάξης στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα δε μετά την αντεπανάσταση, προκειμένου να στείλει στο πυρ το εξώτερον την ταξική πάλη της εργατικής τάξης και, προπαντός, την πολιτική πάλη για το ζήτημα της εξουσίας. Προκειμένου να φρενάρει όσο γίνεται την κοινωνική απελευθέρωση και την κατάργηση της εκμετάλλευσης και την κίνηση της Ιστορίας προς τα μπρος. Αλλωστε, η εποχή του ιμπεριαλισμού είναι εποχή της άκρατης αντίδρασης, των πολέμων, αλλά και της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και το ξέρουν καλά οι κεφαλαιοκράτες. Με τη συκοφαντική προπαγάνδα κατά της λαϊκοεπαναστατικής δράσης του ΔΣΕ, επιδιώκουν ιδιαίτερα να τσακίσουν τη συνείδηση της νεολαίας, που έλκεται από κάθε τι το προοδευτικό, που μπορεί να ασπαστεί τις επαναστατικές ιδέες και να συμμετέχει στον αγώνα για ένα κομμουνιστικό μέλλον.
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες κλείστηκαν στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στους τόπους εξορίας. Χιλιάδες άλλοι έπεσαν θύματα των συμμοριών και των κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών. (φωτ. Ανώτερος Αγγλος αξιωματικός ανάμεσα στον Σούρλα και τη συμμορία του)
Ετσι προσπάθησαν και προσπαθούν να μπολιάσουν τις λαϊκές και νεανικές συνειδήσεις με τον αντικομμουνισμό και να σβήσουν από τις μνήμες τα ιδανικά και τις αξίες της πάλης για κοινωνική απελευθέρωση, που είχαν θεριέψει κατά την εποχή του εμφυλίου πολέμου, αλλά και νωρίτερα, και είχαν φλογίσει τις καρδιές των Ελλήνων. Επιδιώκουν, επομένως, να τσακίσουν κάθε ιδέα και δράση για την ανατροπή του καπιταλισμού και της εξουσίας του κεφαλαίου, προκειμένου να κρατούν τις λαϊκές δυνάμεις χειραγωγημένες στην αστική ιδεολογία και πολιτική και υποταγμένες στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Και, ταυτόχρονα, να τσακίσουν στις συνειδήσεις την ένοπλη πάλη, η οποία επιβάλλεται από τις συνθήκες εξέλιξης της ταξικής πάλης, με δεδομένο ότι η αντιδραστική εκμεταλλευτική τάξη που είναι στην εξουσία οδηγεί σε ένοπλη βία κατά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, προκειμένου να τη διατηρήσει.
Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα επιβλήθηκε από το ντόπιο αντιδραστικό αστικό καθεστώς σε συμμαχία με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές, αφού δεν μπορούσε διαφορετικά να εδραιωθεί η αστική εξουσία.
Η ταξική πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας, από τη μια πλευρά, και στην εργατική τάξη και στ' άλλα λαϊκά στρώματα, από την άλλη, διεξαγόταν ασίγαστα ακόμη και σ' αυτήν την περίοδο. Και αυτό εκφράστηκε τόσο κατά την περίοδο της Κατοχής με τη διαπάλη για τη συγκρότηση της κυβέρνησης μετά την απελευθέρωση, όσο και μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές, με το Δεκέμβρη του 1944.
Η δράση του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του. Αυτά τα γεγονότα καταδείχνουν και τις μεγάλες δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ο ΔΣΕ
Ηταν, επίσης, και ζήτημα διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων από την άποψη ότι οι ιμπεριαλιστές δε θα άφηναν να χαθεί από το δικό τους στρατόπεδο μια ακόμη χώρα και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, αφού ήδη είχαν χάσει σ' αυτήν την περιοχή τέσσερις χώρες, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, Αλβανία, Ρουμανία, ανεξάρτητα από το δρόμο που ακολούθησε μετά το 1948 η Γιουγκοσλαβία.
Αλλωστε, το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν οι θεμελιακές αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων. Η Σοβιετική Ενωση, λόγω του αποφασιστικού ρόλου που είχε διαδραματίσει στη συντριβή του φασισμού και στην απελευθέρωση των ευρωπαϊκών λαών, βγήκε από τον πόλεμο με εξαιρετικά ενισχυμένο το κύρος της και με διευρυμένη την επιρροή της. Συνέβαλε, παράλληλα, στην απόσπαση από τον καπιταλισμό μιας σειράς χωρών στην Ευρώπη, αλλά και στην Ασία που ακολούθησαν πολύ γρήγορα το δρόμο του σοσιαλισμού. Καθώς και στην άνοδο του εργατικού κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες και του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος που οδήγησε στην κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος.
Μετά την απελευθέρωση
Στις 12 Οκτώβρη 1944 απελευθερώθηκε η Αθήνα. Είναι γνωστό ότι είχε προηγηθεί συμφωνία Εγγλέζων - Γερμανών με την ήττα και την υποχώρηση των Γερμανών, να μείνουν ανέπαφες οι δυνάμεις τους. Τις χρειάζονταν για την παγκόσμια μεταπολεμική εξέλιξη, θεωρώντας ότι είναι ακόμη χρήσιμες στο ανατολικό μέτωπο, δηλαδή στη δημιουργία περαιτέρω δυσκολιών στο Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό, στην αντεπίθεσή του για την απελευθέρωση της Ευρώπης και, κυρίως, για να προλάβουν, ώστε να μην εισέλθει πρώτος στο γερμανικό έδαφος.

Στις 30 Οκτώβρη, στις 2 μ.μ., τα τμήματα της ΧΙης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ απελευθέρωσαν τη μακεδονική πρωτεύουσα.
Στις 3 Νοέμβρη 1944, τα τελευταία χιτλερικά τμήματα εγκατέλειψαν την αιματοποτισμένη ελληνική γη.
Ο ελληνικός λαός, λευτερώνοντας την πατρίδα του, έπειτα από σκληρούς και ηρωικούς αγώνες, που είχε διεξάγει με την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, χαιρόταν την ατίμητη λευτεριά, που είχε κερδίσει με θυσίες, αίμα και δάκρυα. Μα, ταυτόχρονα, ήταν εξαιρετικά ανήσυχος. Η θανάσιμη, για τη δική του προοπτική, απειλή διαγραφόταν κιόλας στον ορίζοντα.
Αρχές Οκτώβρη, άρχισαν να αποβιβάζονται τα πρώτα βρετανικά στρατεύματα, με βάση το σχέδιο «Μάνα», στις ακτές της Δυτικής Πελοποννήσου, όταν και τα τελευταία τμήματα των χιτλερικών εγκατέλειπαν την περιοχή Αθήνας - Πειραιά. Η απόβαση δεν εξυπηρετούσε κανέναν απολύτως στρατηγικό ή τακτικό σκοπό στη διεξαγωγή του πολέμου κατά της Γερμανίας.
Στις 18 Οκτώβρη έφτασε στην Αθήνα η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (συμμετείχαν ως υπουργοί και στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ), συνοδευόμενη από τον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι. Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, στο λόγο που εκφώνησε κατά την άφιξή του, μίλησε για «λαοκρατία», ενώ ο ίδιος είχε ζητήσει επίμονα από τον Τσόρτσιλ να «αποστείλει επιβλητικές δυνάμεις» στην Ελλάδα «διότι τα πολιτικά μέσα διά την αντιμετώπισιν της κρισίμου καταστάσεως δεν ήσαν πλέον επαρκή».
Η πάλη του ΔΣΕ αποπνέει μόνο δίκιο και ακατάβλητη ηθική, επειδή δίκιο και ηθική αποπνέει ο αγώνας της εργατικής τάξης, ο αγώνας του ΚΚΕ, είτε έφερνε νίκες, είτε έρχονταν πικρές οι ήττες
Ο Γ. Παπανδρέου και οι Αγγλοι ζητούσαν επίμονα τη διάλυση του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής και επέμειναν στη διατήρηση της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, δηλαδή των ενόπλων σωμάτων της άρχουσας τάξης.
Την 1η του Δεκέμβρη, ο Σκόμπι κοινοποίησε στον ΕΛΑΣ προκήρυξη, που καθόριζε ως ημερομηνία έναρξης της αποστράτευσης των ανταρτικών δυνάμεων την 10η Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα, ο Γ. Παπανδρέου συγκαλούσε την κυβέρνηση, εν αγνοία των υπουργών του ΕΑΜ, κι αποφάσιζε την άμεση διάλυση της Εθνικής Πολιτοφυλακής σε πολλές περιφέρειες της χώρας. Την ίδια μέρα, παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση οι υπουργοί του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ.
Στις 3 Δεκέμβρη, ο αθηναϊκός λαός βρισκόταν σε συναγερμό. Ατέλειωτοι χείμαρροι κόσμου κατέκλυσαν τους δρόμους, που οδηγούσαν στην Πλατεία Συντάγματος, σε μεγάλη ειρηνική πορεία, προκειμένου να παρεμποδίσουν τα σχέδια της ελληνικής ολιγαρχίας που στηριζόταν στους Αγγλους ιμπεριαλιστές.
Η ειρηνική διαδήλωση χτυπήθηκε με τα όπλα. 30 νεκροί και πάνω από 100 τραυματίες ήταν ο αιματηρός απολογισμός της εγκληματικής αυτής ενέργειας της αντίδρασης.
Στις 4 Δεκέμβρη, η αδούλωτη Αθήνα και ο αδάμαστος Πειραιάς σηκώθηκαν στο πόδι, για να συνοδέψουν στην τελευταία τους κατοικία τα θύματα της μονόπλευρης από τη μεριά της άρχουσας τάξης ένοπλης βίας και να απαιτήσουν την άμεση παραίτηση της ματοβαμμένης κυβέρνησης. Σε συγκλονιστική ατμόσφαιρα πένθους, δεκάδες χιλιάδες λαού συνόδευαν τους νεκρούς. Οταν η πένθιμη πομπή έφτασε στην Πλατεία Συντάγματος, οι διαδηλωτές γονάτισαν. Ορκίστηκαν στη μνήμη των νεκρών. Εψαλαν το «Πένθιμο Εμβατήριο». Πάνω από το ανταριασμένο πλήθος υψωνόταν ένα πανό που έγραφε: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει τις αλυσίδες ή τα όπλα». Και αυτή η πορεία χτυπήθηκε με όπλα.
Τη νύχτα της 3ης προς την 4η Δεκέμβρη βρετανικά τεθωρακισμένα κύκλωσαν και αφόπλισαν το 2ο Σύνταγμα της ΙΙης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ.
Στην πορεία, η σύγκρουση επεκτάθηκε και γενικεύτηκε. Κλιμακωτά στις επιχειρήσεις του Δεκέμβρη πήραν μέρος η 3η Ορεινή Ταξιαρχία (2.500), ο Ιερός Λόχος (500), η Χωροφυλακή (3.000) και άλλοι ένοπλοι σχηματισμοί δοσίλογων και 60 χιλιάδες αγγλικού στρατού με 80 αεροπλάνα, 200 τανκς και πολλά πυροβόλα, ενώ μονάδες του αγγλικού στόλου με τα πυροβόλα τους κανονιοβολούσαν την πρωτεύουσα και, ταυτόχρονα, εξασφάλιζαν τον εφοδιασμό των στρατευμάτων. Τις εχθρικές αυτές δυνάμεις τις αντιμετώπισαν τις πρώτες κρίσιμες μέρες το Α΄ Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ, 6.400 περίπου άνδρες με ελαφρά όπλα και 3.500 άνδρες της ΙΙης Μεραρχίας.
Ηδη, άναβε το φιτίλι του Εμφυλίου. Που μπορεί να μην άρχισε ολοκληρωτικά αμέσως, αφού ακολούθησε μια προσωρινή ανάπαυλα με την υπογραφή της απαράδεκτης Συμφωνίας της Βάρκιζας το Φλεβάρη του 1945 που αφόπλισε το λαϊκό κίνημα, αλλά η μονόπλευρη ένοπλη βία από τη μεριά της άρχουσας τάξης συνεχιζόταν και εντεινόταν, ώσπου το 1946 εξανάγκασαν το λαό να ξαναπάρει τα όπλα.
Πορεία προς την ένοπλη αντιπαράθεση
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αρχίζει ένας αγώνας εξόντωσης του λαϊκοεπαναστατικού κινήματος, με αιχμή το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Επιδίωξη του καθεστώτος, προκειμένου να θεμελιωθεί, ήταν το τσάκισμά τους και η αποκοπή κάθε σχέσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Ο συσχετισμός δυνάμεων είχε αλλάξει, αλλά δεν είχε ανατραπεί ολοκληρωτικά σε βάρος των λαϊκών δυνάμεων. Και εδώ μπήκαν τα μεγάλα μέσα, κρατικά και παρακρατικά, με τους μηχανισμούς καταστολής και τα όπλα κυρίως των παρακρατικών.
Χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες κλείστηκαν στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στους τόπους εξορίας. Χιλιάδες άλλοι έπεσαν θύματα των συμμοριών και των κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών.
Η αστική προπαγάνδα στην ολομέτωπη επίθεσή της στο ΚΚΕ χρησιμοποιεί τη θέση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ για αποχή από τις εκλογές το Μάρτη του 1946, ως στοιχείο που τεκμηριώνει ότι το ΚΚΕ επέλεξε το δρόμο της ένοπλης πάλης σε αντιπαράθεση με τις εκλογές. Τα ίδια λένε και οι οπορτουνιστές, προβάλλοντας την άποψη ότι η συμμετοχή στις εκλογές, αφενός, θα απέτρεπε τον ένοπλο αγώνα και, αφετέρου, θα άνοιγε ο δρόμος για την «ομαλή δημοκρατική εξέλιξη», αφού θα εξέλεγε 100-120 βουλευτές.
Ο αστικός πολιτικός κόσμος μεθόδευσε τις εκλογές σε χρόνο και με τρόπο που θα έδινε αποτελέσματα συντριπτικά υπέρ των αστικών κομμάτων. Σε τέτοιου είδους εκλογές και ο «κεντρώος» Σοφούλης εμφανίστηκε αρχικά αντίθετος, αλλά στη συνέχεια συγκατένευσε.
Σε ποιες συνθήκες, όμως, έγιναν οι εκλογές; Εγιναν 14 περίπου μήνες μετά τη Βάρκιζα, μέσα σε πρωτοφανείς συνθήκες δολοφονικού οργίου και ωμής βίας σε βάρος των ΕΑΜιτών, ενώ 15 μήνες από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ο αιματηρός απολογισμός ήταν: «Φόνοι: 1.289. Τραυματίες: 667. Βασανισμοί: 31.632. Φυλακισμένοι: 8.624, ενώ καθ' όλον το έτος ξεπερνούσαν τις 30.000. Απόπειρες φόνων: 509. Συλληφθέντες: 84.931. Βιασμένες γυναίκες: 165. Λεηλασίες - καταστροφές: 18.767. Καταστροφές γραφείων: 667». (Στη δίνη του εμφυλίου», σελ. 440, εκδόσεις «Προσκήνιο»).
Ενώ ο Β. Μπαρτζιώτας προσθέτει στα παραπάνω: «Καταδιωκόμενοι: 100.000. Στη χώρα δρούσαν συμμορίες: 166 Παράνομα οπλοφορούντες συμμορίτες: 20.000» (Β. Μπαρτζιώτα: «Ο αγώνας του ΔΣΕ», σελ. 20).
Οι εκλογικοί κατάλογοι δεν είχαν ξεκαθαριστεί, διατηρούνταν ακόμη οι προπολεμικοί και με βάση αυτούς έγιναν οι εκλογές. Χώρια οι διπλοψηφίες και οι τριπλοψηφίες. Και τελικά, παρ' όλα αυτά, «στις εκλογές ψήφισαν μόνο 1.106.510 ψηφοφόροι, δηλαδή το 50% από τους 2.211.791 γραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους. Κι όμως, η Επιτροπή του ΟΗΕ, ο οποίος είχε στείλει 1.200 παρατηρητές, ανακοίνωσε ότι το ποσοστό αποχής της Αριστεράς ήταν 9,3%!» («ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ», τ. Α', σελ. 551).
Οσοι υποστηρίζουν, επομένως, ότι η συμμετοχή του ΕΑΜ στις εκλογές θα του έδινε τη δυνατότητα να εκλέξει 100-120 βουλευτές (σε σύνολο 354 τότε), είναι φανερό ότι βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου. «Αν θα ήθελε κάποιος να βγάλει ένα γενικό συμπέρασμα για τις επιλογές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο, θα έπρεπε να σημειώσει την αντιφατικότητα της πολιτικής τους. Ιδιαίτερα για το ΚΚΕ πρέπει να τονιστεί ότι εμμένοντας στις ειρηνικές μορφές πάλης και, ταυτόχρονα, προωθώντας διστακτικά τον ένοπλο αγώνα, είχε καταστεί δέσμιο των αντιφάσεων της πολιτικής του, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην προλαβαίνει τις εξελίξεις, να μην είναι προετοιμασμένο αρκετά, για να τις αντιμετωπίσει, ούτε ικανό να υπολογίζει με ακρίβεια το συσχετισμό δυνάμεων και τις διαθέσεις του αντιπάλου, για να επιλέγει κάθε φορά την ορθή τακτική, και τελικά να μην μπορεί να προσδιορίζει σωστά τα καθήκοντα της κάθε ιστορικής στιγμής και να αντιλαμβάνεται τον επείγοντα χαρακτήρα των εν λόγω καθηκόντων του με πληρότητα» («Η τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ», σελ. 181-182).
Την ίδια περίοδο είχαν επίσης εκδοθεί μια σειρά αντιδραστικά νομοθετήματα ενίσχυσης της κρατικής κατασταλτικής δράσης, όπως: Ο Αναγκαστικός Νόμος 509, του 1947, που προέβλεπε την ποινή του θανάτου «διά την διάδοσιν ιδεών εχουσών σκοπόν την ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος», το διαβόητο Γ΄ Ψήφισμα, του Ιούνη 1946, που τιμωρούσε με ισόβια κάθειρξη την «απόπειραν συνωμοσίας» και με θάνατο την «εφαρμογήν συνωμοσίας», και ο μεταξικός Αναγκαστικός Νόμος 375, της 18ης του Δεκέμβρη 1936, αλλά και άλλα νομικά κατασκευάσματα, που καταδίκαζαν τη σκέψη, παρέτειναν επ' αόριστο το χρόνο εκτόπισης των «υπόπτων» και επεξέτειναν τις διώξεις σε συγγενείς των εν λόγω «υπόπτων» πρώτου, δευτέρου, αλλά και τρίτου βαθμού.
Τις έννοιες της «συνωμοσίας» και του «υπόπτου» τις έδιναν οι μακελάρηδες των είκοσι πέντε στρατοδικείων, που λειτουργούσαν στη χώρα τα χρόνια εκείνα, σε κάθε ενέργεια αντίστασης και πάλης εναντίον της βίας και της τρομοκρατίας. Με το Νόμο «Περί Τύπου», που ψήφισε η κυβέρνηση Σοφούλη στις 17 Οκτώβρη 1947, απαγορεύτηκε η έκδοση του «Ριζοσπάστη» και άλλων δημοκρατικών εφημερίδων. Με βάση τον Αναγκαστικό Νόμο 509 έβγαλαν εκτός νόμου το ΚΚΕ και τις οργανώσεις του, καθώς και άλλους μαζικούς φορείς, συλλόγους ή πολιτικές κινήσεις, που βρίσκονταν κάτω από την επιρροή του.
Ο μονόπλευρος εμφύλιος είχε, λοιπόν, αρχίσει πολύ πριν τις εκλογές του 1946, αν υποτεθεί ότι σταμάτησε ποτέ. Οι ένοπλες συμμορίες των Σούρλα, Μαγγανά, Τσαντούλα, Βουρλάκη, Κατσαρέα, Καμαρινέα κ.ά, σε συνεργασία με τη Χωροφυλακή και το Στρατό, οργίαζαν στην ύπαιθρο, ενώ οι περιβόητες «επιτροπές ασφάλειας» έστελναν κατά χιλιάδες στους τόπους εξορίας κομμουνιστές και άλλους ΕΑΜίτες. Χιλιάδες καταδιωκόμενοι υποχρεώθηκαν να πάρουν τα βουνά και να υπερασπιστούν τη ζωή τους με το όπλο στο χέρι.
Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1946) δεν αποφάσισε την άμεση μεταφορά του κέντρου βάρους της δράσης του Κόμματος στην ένοπλη πάλη. Αυτό το έκανε η 3η Ολομέλεια (Σεπτέμβρης 1947).
Οι ΗΠΑ σε δράση
Το 1947 οι ΗΠΑ πήραν στην Ελλάδα τη σκυτάλη από τους Αγγλους και αμέσως άρχισαν να εξοπλίζουν τον κυβερνητικό στρατό με σύγχρονα όπλα και πολεμικό υλικό κατάλληλο για «ορεινές επιχειρήσεις» και κυρίως όλμους, ορεινά πυροβόλα, ημιαυτόματα τηλεβόλα, εκτοξευτές ρουκετών και βόμβες Ναπάλμ.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, μάλιστα, όχι μόνο δεν έκρυβε τότε, αλλά, αντίθετα, διαλαλούσε τους απώτερους σκοπούς της ωμής αμερικανικής επέμβασης στην Ελλάδα, τονίζοντας σχετικά:
«Διαλέξαμε την Ελλάδα (αλλά) και την Τουρκία, όχι γιατί χρειάζονται βοήθεια ή γιατί είναι λαμπρά υποδείγματα δημοκρατίας και ύπαρξης των τεσσάρων ελευθεριών, αλλά γιατί αποτελούν για μας τις στρατηγικές πύλες της Μαύρης θάλασσας και της καρδιάς της Σοβιετικής Ενωσης» («Νιου Γιορκ Χέραλντ Τρίμπιουν», 6 Απρίλη 1947).
Σχετικά με αυτό το θέμα, είχε μιλήσει και ο Αμερικανός αρχιστράτηγος Σ. Τσάμπερλεν, ο οποίος είχε αναφέρει σε έκθεσή του ότι «ουσιαστικά ο αγώνας στην Ελλάδα ήταν απλώς μια φάση, σημαντική ωστόσο, στον παγκόσμιο αγώνα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ενωσης». Αλλά και ο στρατηγός Δημήτριος Ζαφειρόπουλος επιβεβαίωνε τις προθέσεις των Αμερικανών με την ομολογία του ότι η ανάμειξή τους στα ελληνικά πράγματα δεν αποτελούσε «μόνον απλήν ηθικήν ενίσχυσιν, αλλά ενείχε την έννοιαν της προωθημένης προπομπού του αμερικανικού στρατού εις την Βαλκανικήν».
Η ανάμειξη των Αμερικανών ήταν παντού φανερή. Τις επιχειρήσεις στη Μουργκάνα τις κατηύθυνε προσωπικά ο στρατηγός Βαν Φλιτ, στις επιχειρήσεις του 1948 για την εφαρμογή του «Σχεδίου Κορωνίς» και τον Αύγουστο του 1949 για την εφαρμογή του «Σχεδίου Πυρσός» συμμετείχαν ανώτεροι Αμερικανοί αξιωματικοί του στρατού. Στα γραφεία της Ασφάλειας, στην Αθήνα, εξάλλου, ήταν εγκαταστημένος ο Αμερικανός αξιωματούχος Ρόμπερτ Ντρίσκαλ, που επέβλεπε στις συλλήψεις κομμουνιστών, αριστερών και άλλων πολιτών, ενώ ουσιαστικά τις μάχες ανάμεσα στο ΔΣΕ και στις υπέρτερες δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού τις διηύθυναν Αμερικανοί αξιωματικοί, που είχαν τοποθετηθεί στις διοικήσεις των Μεραρχιών και αργότερα των Ταξιαρχιών. Οι εξουσίες στους Αμερικανούς είχαν δοθεί συγκεκριμένα από την ελληνική κυβέρνηση, όταν έφθασαν τον Οκτώβρη του 1948 στην Αθήνα, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, οι υπουργοί Στρατιωτικών Ρόαγιαλ και Εξωτερικών Μάρσαλ.
Οι Αμερικανοί, όμως, πρόσφεραν στις αντιδραστικές κυβερνήσεις της Αθήνας και μεγάλη οικονομική βοήθεια, που συνέβαλε στη δημιουργία ενός πανίσχυρου στρατού, που συνολικά αποτελούνταν από 150.000 στρατιώτες, 51.000 εθνοφύλακες, 14.000 πληρώματα πολεμικών πλοίων και 6.500 πληρώματα πολεμικών αεροπλάνων και προσωπικό αεροδρομίων. Στους αριθμούς, μάλιστα, αυτούς πρέπει να προστεθούν οι ΜΑΥδες, καθώς και 33.000 ένστολοι και μυστικοί αστυνομικοί.
Αυτές ήταν οι δυνάμεις εκείνες που νίκησαν, τελικά, το Δημοκρατικό Στρατό, του οποίου εντούτοις η δράση στα τρία χρόνια της ηρωικής και άνισης πάλης του υπήρξε επική.
Οι οπορτουνιστές
«Από τις ήττες και τα λάθη του επαναστατικού κινήματος της χώρας μας οι οπορτουνιστές έβγαλαν εκείνα τα συμπεράσματα που ευνούχιζαν την ταξική πάλη. Αποσιώπησαν τα ουσιαστικά λάθη, ενώ απολυτοποίησαν ή μεγιστοποίησαν τη σημασία λαθών δευτερεύουσας σημασίας και χαρακτήρισαν ως λάθη σωστές πολιτικές ή στρατιωτικές ενέργειες του ΚΚΕ.
Από την άλλη μεριά, "στολίζουν" με σωρεία κοσμητικών επιθέτων την ηγεσία του ΚΚΕ, του ΚΚΣΕ, επώνυμα ηγετικά στελέχη πολλών κομμουνιστικών κομμάτων. Συνάμα, φροντίζουν να βγάζουν "λάδι" εκείνα τα στελέχη, που τα χνότα τους ταιριάζουν με τα δικά τους, παρότι αυτά τα στελέχη ήσαν στην ηγεσία του ΚΚΕ επί 10ετίες, άρα βαρύνονται κι αυτά με ευθύνες. Περιττό βέβαια να πούμε ότι αφήνουν τελείως στο απυρόβλητο ηγετικούς παράγοντες του EAM που συνεργάζονταν με το ΚΚΕ. Γι' αυτό και οι αναλύσεις τους είναι μεροληπτικές, αβαθείς και αντιεπιστημονικές...
Για του λόγου το αληθές, δεν έχουμε παρά να δούμε οι νεότεροι, που δε ζήσαμε προηγούμενα γεγονότα, την αντικομμουνιστική στάση των νεοσοσιαλδημοκρατών που από το ΚΚΕ προσχώρησαν στο "Συνασπισμό". Δεν έχουμε παρά να δούμε την ουρανομήκη αναίδεια απέναντι σε μια ματωμένη πορεία ενός ηρωικού κόμματος.
Ας προσέξουμε, όμως, συγκεκριμένα την αποκήρυξη του ΚΚΕ με βάση τις δικές τους ομολογίες.
Γράφει ο Λ. Κύρκος για το Δεκέμβρη του 1944: "Ο Δεκέμβρης ως πολιτική επιλογή ήταν θανάσιμο λάθος... Η αναμέτρηση του Δεκέμβρη θα οδηγούσε σε συντριβή, άρα έπρεπε σε κάθε περίπτωση να αποκλειστεί... Δεν έπρεπε να εμποδιστεί - από το ΚΚΕ - η πορεία προς την ομαλή διεξαγωγή των εκλογών, που έπρεπε να είναι ο σαφέστατος και αμετακίνητος στόχος... Εκείνο που τρόμαζε τους Εγγλέζους ήταν η μεγάλη συσπείρωση γύρω από το EAM, η πολιτική και μαζική του δύναμη... Η ελληνική αστική τάξη είναι αποφασισμένη να εξοντώσει τους κομμουνιστές... Οι Εγγλέζοι, και αν αποτύχαιναν να σύρουν στην παγίδα το EAM, πάλι θα έκαναν το παν για να εμποδίσουν την ομαλή πορεία προς τις εκλογές". Λ. Κύρκος, ό.π., σελ. 119, 129, 128, 130).
Μέσα σε λίγες γραμμές υπάρχουν ένα σωρό αντιφάσεις, που δείχνουν τα αδιέξοδα της οπορτουνιστικής σκέψης. Παράλληλα, παραγνωρίζονται βασικά ζητήματα.
Πρώτον, ότι ακριβώς η πολιτική της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης ήταν η πρόθεση και η πρακτική της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ. Οταν η τέτοια πρακτική διακόπηκε το Δεκέμβρη (για να ξανασυνεχιστεί αμέσως μετά) αυτό έγινε αναγκαστικά και απροετοίμαστα, επειδή η σύγκρουση επιβλήθηκε.
Δεύτερον, ότι το βασικό πρόβλημα της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν "η αδυναμία της να δει έγκαιρα και να συνδυάσει, σύμφωνα με τη μαρξιστική αντίληψη, το καθήκον της εθνικής απελευθέρωσης με την ταυτόχρονη αντιμετώπιση του προβλήματος της εξουσίας" ("Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ", τόμ. Α, σελ. 500, εκδ. "Σύγχρονη Εποχή").
Το πρώτο λάθος απορρέει από το δεύτερο.
Στην ίδια λογική κινείται η επιχειρηματολογία και άλλων, τόσο για το Δεκέμβρη, όσο και για τον Εμφύλιο πόλεμο, που και αυτός χαρακτηρίζεται από τον Λ. Κύρκο "μοιραίος", όπως και ο Δεκέμβρης.
Για δύο κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης ακούς τη λέξη "λάθος"! Το γιατί οδηγούνται σε αυτό το συμπέρασμα είναι φανερό. Αποτελεί απόρροια της γενικότερης επιλογής τους σε σχέση με το στρατηγικό στόχο τους. Για τον ίδιο λόγο μεγιστοποιούν το λάθος της αποχής του ΚΚΕ από τις βουλευτικές εκλογές του 1946. Το θεωρούν καθοριστικό για τις παραπέρα αρνητικές εξελίξεις, παραγνωρίζοντας το δολοφονικό όργιο κατά του ΚΚΕ και του ΕΑΜ αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12.2.1945). Αλλά και ως προς την τελευταία, δεν είναι πάντα απόλυτα σαφείς όλοι τους. Τη θεωρούν λάθος - όπως και ήταν - ή όχι; Αν όχι, δε χρειάζονται τα δάκρυα για την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ. Αν ναι, πώς συμβιβάζεται αυτό με την αντίληψή τους για πάση θυσία εμμονή στις εκλογικές διαδικασίες»; (Συλλογή κειμένων, που εκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή» υπό τον τίτλο «Ο σύγχρονος δεξιός οπορτουνισμός»).
Τι ήταν ο αγώνας του ΔΣΕ
«Ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζει πολλούς να εμπνέει και άλλους να προκαλεί. Οι τελευταίοι, η αστική τάξη και οι μηχανισμοί της, έχουν εξαπολύσει τόνους συκοφαντίας εναντίον του. Οι "ξενοκίνητοι ΕΑΜοβούλγαροι" και οι "Κομμουνιστοσυμμορίτες" των προηγούμενων χρόνων, μαζί με τη λαθολογία που άφθονη σκορπίζουν οι σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, σε συνδυασμό με τον πιο εκλεπτυσμένο σύγχρονο αντικομμουνισμό, χαρακτηρίζουν την αστική προπαγάνδα...
Η δράση του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του. Αυτά τα γεγονότα καταδείχνουν και τις μεγάλες δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ο ΔΣΕ.
Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αντιιμπεριαλιστικός και διεθνιστικός. Πέραν των άλλων, έβαλε το δικό του βάρος υπέρ του αγώνα των λαών, σε μια περίοδο που ο ιμπεριαλισμός είχε ξεκινήσει το λεγόμενο ψυχρό πόλεμο.
Η πάλη του ΔΣΕ αποπνέει μόνο δίκιο και ακατάβλητη ηθική, επειδή δίκιο και ηθική αποπνέει ο αγώνας της εργατικής τάξης, ο αγώνας του ΚΚΕ, είτε έφερνε νίκες, είτε έρχονταν πικρές οι ήττες.
Το ΚΚΕ προσπαθεί να διδάσκεται από τη θετική και την αρνητική πείρα του ΔΣΕ, από τη γενικότερη πείρα του εργατικού - λαϊκού κινήματος των μεγάλων χρόνων της 10ετίας 1940-1949.
Ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της πάλης του ΔΣΕ προσδιορίζεται από τις συνθήκες που επέβαλαν τη δημιουργία του και τα αντίπαλα στρατόπεδα που συγκρούστηκαν: Από τη μια πλευρά, των λαϊκών δυνάμεων, που εκφράζονταν πολιτικά από το ΚΚΕ και συμμάχους του, όπως το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΚΕ), και, από την άλλη, όλων των συνασπισμένων εγχώριων αστικών δυνάμεων και των ξένων συμμάχων τους.
Αντιπαρατέθηκε η ένοπλη μαζική λαϊκή πάλη με την ένοπλη και θεσμική κρατική βία που ασκούσαν οι μηχανισμοί και οι κυβερνήσεις των Τσαλδάρη, Σοφούλη, Μαξίμου, των "δεξιών" και "φιλελεύθερων" κομμάτων από κοινού με τον εγγλέζικο και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Το "δόγμα Τρούμαν" και το "σχέδιο Μάρσαλ" συντέλεσαν αποφασιστικά στη νίκη της αστικής τάξης.
Ο νέος ένοπλος λαϊκός αγώνας στηρίχτηκε στην οργανωτική - πολεμική πείρα του ΕΛΑΣίτικου αγώνα 1942-1945 και σε δυνάμεις που συμμετείχαν στον ΕΛΑΣ.
Παρά τη "Συμφωνία της Βάρκιζας", αυτόν τον απαράδεκτο συμβιβασμό σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος, η αστική τάξη δεν είχε μπορέσει να κερδίσει την πλειοψηφία του λαού, έστω και τυπικά, κοινοβουλευτικά. Η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση είχε αφήσει μεγάλη αγωνιστική παρακαταθήκη στη συνείδηση του λαού, στις μορφές οργάνωσης και στις μορφές πάλης. Μετά την απελευθέρωση, το ΚΚΕ και άλλες ΕΑΜικές δυνάμεις πρωτοστάτησαν στην πάλη κατά της αντίδρασης και των συμμάχων της. Η αστική τάξη ήθελε κυριολεκτικά να τσακίσει κάθε πνεύμα αντίστασης, κάθε προσπάθεια δικαίωσης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Οι αστικές δυνάμεις για να αντιστρέψουν πλήρως και προς όφελός τους το συσχετισμό των δυνάμεων και για να σταθεροποιήσουν την εξουσία τους, κατέφυγαν στη δολοφονική βία και στην πιο ωμή τρομοκρατία, επέλεξαν το αιματοκύλισμα, στηριγμένες στην αμερικανική οικονομική, στρατιωτική και πολιτική ενίσχυση, μετά την εκφρασμένη φανερή αδυναμία της Μεγάλης Βρετανίας να συνεχίσει αυτόν το ρόλο.
Οσοι, συνειδητά ή όχι, παραγνωρίζουν τη σκληρότητα της ταξικής πάλης, τις συνθήκες της εποχής, τα σχέδια των αστών, που είχαν ξεκινήσει από τα χρόνια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ με την υποστήριξη των Αγγλων ιμπεριαλιστών, συγκαλύπτουν την πραγματικότητα και τους πραγματικούς υπεύθυνους...
Το λαϊκό κίνημα εκείνων των χρόνων βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: Υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση; Αν και με καθυστέρηση, επέλεξε το δεύτερο δρόμο, όπως κάθε λαός που αρνείται να δεχτεί την ταπείνωση και τον εξανδραποδισμό. Δεν ταίριαζαν αυτά σε εκείνους και σε εκείνες που μόλις είχαν αφήσει πίσω τους το σηκωμό του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ, της Εθνικής Αλληλεγγύης και τον αγώνα του ΕΛΑΣ κατά των Εγγλέζων και των εγχώριων αστικών δυνάμεων το Δεκέμβρη του 1944.
Το δρόμο της αντίστασης, σε άλλες συνθήκες, επέλεξε το ΚΚΕ και στα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα του ΔΣΕ. Στις φυλακές και στις εξορίες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στην παρανομία, στη νομιμότητα αργότερα και μέχρι σήμερα. Μπόρεσε να σταθεί όρθιο στις αρνητικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν διεθνώς και στο ίδιο το ΚΚΕ το 1989-1991.
Ολα τα τελευταία χρόνια οργιάζει η αστική προπαγάνδα, που βάλλει κατά της ταξικής πάλης, ανεξάρτητα από τις μορφές που μπορεί αυτή να πάρει, και που τη στιγματίζει ως ξεπερασμένη και επιζήμια για τα λαϊκά συμφέροντα. Μαζί της συκοφαντούνται και οι πιο υψηλές αξίες που γνώρισε η ανθρωπότητα, οι κομμουνιστικές αρχές και επιδιώξεις.
Είναι πλημμύρα τα ιδεολογήματα στήριξης της "κοινωνικής συναίνεσης", του "διαλόγου" ανάμεσα στους λεγόμενους κοινωνικούς εταίρους. Η ταξική συνεργασία διαφημίζεται ως το μέσον που οδηγεί στην αντιμετώπιση των "σύγχρονων προκλήσεων", στην κοινωνική προκοπή και στη διασφάλιση των νέων γενεών.
Συγκαλύπτεται η βία του αστικού κράτους, που εκφράζεται με τη νομοθεσία, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του. Το ίδιο και η πολύμορφη βία που ασκούν οι κεφαλαιοκράτες κατά των εργατών και των εργατριών στους τόπους εργασίας.
Εργατικά - λαϊκά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα διασύρονται, ενώ επιστρατεύεται ένας φαρισαϊκού τύπου "ανθρωπισμός", για να εμφανίσουν τους ένοπλους μαχητές ως και στυγνούς δολοφόνους. Την ίδια ώρα, η τρομοκρατία των καπιταλιστικών κρατών μέσα στις χώρες τους και εναντίον άλλων λαών και χωρών, με πολεμικά και διπλωματικά μέσα, συνεχίζεται και εντείνεται. Η βία των καπιταλιστικών κρατών έχει πάρει νέες διαστάσεις και ταξικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα.
Κάθε εργάτης και εργάτρια που είναι θύμα της ανελέητης εκμετάλλευσης, κάθε νέα και νέος που αρχίζει τη ζωή μέσα στη ζούγκλα όπου κυριαρχεί το άδικο του ισχυρού, είναι σε θέση να αντιληφθεί την αιτία και το στόχο αυτής της ιδεολογικής επίθεσης. Οι εκμεταλλευτές, οι παρατρεχάμενοι και οι καλοπληρωμένες πένες τους, οι πολεμοκάπηλοι και οι ενώσεις τους κτυπούν γενικά την ιδεολογία της ταξικής πάλης, επειδή ακριβώς ανησυχούν για το μέλλον της ταξικής κυριαρχίας τους. Φοβούνται την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Παίρνουν προληπτικά μέτρα, ώστε να μην μπορέσει η εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει την κοινωνική θέση και την ιστορική αποστολή της. Ο φόβος τους για το μέλλον είναι που στρέφει την ιδεολογική τους επίθεση κυρίως κατά της νεολαίας. Θέλουν να εντάξουν στους σχεδιασμούς τους τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητα, τις αγωνιστικές διαθέσεις της. Δε θα το πετύχουν!...
Οπως αποδείχνει η Ιστορία, την ανθρωπότητα έφεραν μπροστά οι μεγάλες αστικές επαναστάσεις, οι προλεταριακές επαναστάσεις, πρώτη απ' όλες η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία.
Μπροστά έφεραν τον κόσμο η καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης στη συντριβή του φασιστικού ιμπεριαλισμού κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, η πάλη των λαών της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, της Μέσης Ανατολής, της Κούβας και της Παλαιστίνης.
Είμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αγωνιζόμενο λαό που διεκδικεί το δίκιο του. Παλεύουμε να δυναμώσει ο μαζικός πολιτικός αγώνας στην Ελλάδα.
Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος είναι δύσβατος, όπως και ότι τα πιο δύσκολα βρίσκονται μπροστά. Αλλά έχουμε βαθιά πίστη στην εργατική τάξη, στις ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις. Η στρατηγική του ΚΚΕ μπορεί να συνεγείρει πολλές νέες χιλιάδες εργατών, νεολαίων, γυναικών, μικρομεσαίων αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, ΕΒΕ, διανοουμένων.
Ο συσχετισμός δυνάμεων θα αλλάξει. Το ζητούμενο είναι να γίνει αυτό το γρηγορότερο. Να αρχίσει τώρα και να εκφραστεί παντού. Στην καθημερινή πάλη, στα συνδικάτα, στα σχολεία, στα Ανώτατα Ιδρύματα, στις τοπικές εκλογές του Οκτώβρη, στις εκλογές για το Κοινοβούλιο. Αποδυνάμωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που υπηρετούν το κεφάλαιο. Ακόμα μεγαλύτερη αποδυνάμωση του ΣΥΝ, που η παρουσία του, η ηττοπαθής στάση και η συμβιβαστική πολιτική του ζημιώνουν το λαϊκό κίνημα, ενώ συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ και μαζί συκοφαντούν το ΚΚΕ.
Ισχυρό ΚΚΕ, προχώρημα της συσπείρωσης δυνάμεων, ενίσχυση των προϋποθέσεων για τη δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, που θα ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία...
Το σύνθημα "Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός" εκφράζει τον ουτοπικό στόχο για έναν ανθρώπινο καπιταλισμό. Ενας άλλος κόσμος πράγματι είναι εφικτός, όμως αυτός ο κόσμος είναι ο σοσιαλιστικός. Είναι η εργατική εξουσία που καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και όχι οι ουτοπίες που εξ αντικειμένου αφήνουν άθικτο το σύστημα και αξιοποιούνται από το κεφάλαιο ως μέσο κατασίγασης και ανώδυνης εκτόνωσης ριζοσπαστικών διαθέσεων και αντιδράσεων.
Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα που ακολουθούν τη ΝΔ, όσο και εκείνα που βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ, έχουν εδώ τη θέση τους: Στο ΚΚΕ και μαζί με το ΚΚΕ. Εδώ χτυπά η καρδιά του μέλλοντός μας. Εδώ βρίσκεται η δικαίωση του αγώνα και της θυσίας του ΔΣΕ. Εδώ γίνονται ένα, το χτες με το σήμερα και το αύριο» (Από τη Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60χρονα του ΔΣΕ).

Επιμέλεια:
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ

ΒΡΕΤΑΝΙΑ - ΗΠΑ



Προετοιμασία για καταστολή λαϊκών διαδηλώσεων
Οσο φουντώνουν οι αντιδράσεις των εργαζομένων για τις συνέπειες της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, επιστρατεύονται νέα φονικά όπλα
Από την παρουσία αστυνομίας και στρατού για την καταστολή λαϊκών διαμαρτυριών, τον Αύγουστο, στη Βρετανία
ΛΟΝΔΙΝΟ - ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
Οι ταραχές του καλοκαιριού στο Λονδίνο που ξεκίνησαν από την εν ψυχρώ δολοφονία από αστυνομικούς ενός φερόμενου ως υπόπτου... όπως αναμενόταν μετατράπηκαν στο πρόσχημα για την προώθηση πολύ σκληρών μέτρων καταστολής. Μέτρα που συνεχώς εντείνονται και γίνονται «φονικά», όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και όσο η λαϊκή οργή συσσωρεύεται. Ετσι η αστική τάξη παίρνει τα μέτρα της.
Η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε την ανάπτυξη 13.500 στρατιωτών, «επικουρικά» και μόνο, στην ισχυρή αστυνομική δύναμη που θα έχει τον πρώτο λόγο στην επιχείρηση τήρησης της ...ασφάλειας για τους Ολυμπιακούς που θα πραγματοποιηθούν το καλοκαίρι του 2012. Την ίδια στιγμή, στο βρετανικό Κοινοβούλιο ο υφυπουργός Δημόσιας Τάξης, Νικ Χέρμπερτ, τασσόταν αναφανδόν με τα πορίσματα της έκθεσης της Βασιλικής Ανεξάρτητης Επιτροπής για την Εποπτεία της Αστυνομίας (HMIC) υπό τον σερ Ντένις Ο' Κόνορόσον αφορά τις ταραχές του περασμένου καλοκαιριού, να προτείνει μέτρα καταστολής με τηχρήση πραγματικών πυρών ενάντια σε «ταραξίες», αφού ...το επιτρέπει το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο στην περίπτωση «που κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές». «Οι πλαστικές σφαίρες και τα κανόνια νερού πρέπει να προστεθούν στις τακτικές της αστυνομίας για την αντιμετώπιση ταραχών», σημειώνεται στο πόρισμα με το οποίο προφανώς συντάσσεται απολύτως η κυβέρνηση.
Μετά δε την ένταξη των διαδηλωτών του αποκαλούμενου κινήματος «Καταλάβατε το Σίτι» στη λίστα με τις τρομοκρατικές οργανώσεις από κοινού με την «Αλ Κάιντα», η βρετανική αστυνομία ετοιμάζεται να εντάξει ένα ακόμη «όπλο» για την αντιμετώπιση των διαδηλωτών. Πρόκειται για ένα όπλο λέιζερ, που θα εκτοξεύει ένα «τείχος φωτός» με μήκος τρία μέτρα που θα μπορεί να προκαλεί προσωρινή τύφλωση. Το βεληνεκές του συγκεκριμένου όπλου, που ονομάζεται «SMU 100», είναι περίπου 500 μέτρα, ενώ το κόστος θα προσεγγίζει τις 30.000 ευρώ έκαστο και ήδη κατασκευάζεται για τους Κομάντος του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού.
Μέχρι και «ασπίδα» που θα ...κουφαίνει στις ΗΠΑ
Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, όπου διάφορες κινητοποιήσεις φοιτητών, εργαζομένων, συνδικάτων είναι συνεχείς εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, η καταστολή είναι βάρβαρη. Οι συλλήψεις τους τελευταίους μήνες έχουν ξεπεράσει τις 5.000, ενώ και οι τραυματίες ανέρχονται σε χιλιάδες, μεταξύ αυτών υπερήλικες, έγκυες και βετεράνοι του πολέμου του Ιράκ, ως αποτέλεσμα της ευρύτατης χρήσης του πολύ βαρύ οπλοστασίου τους κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών τους επιχειρήσεων εναντίον των διαδηλωτών: κλομπ, ειδικών χημικών και σπρέι πιπεριού, όπλων τέιζερ, πλαστικών σφαιρών, ακόμη και ηχητικών όπλων. Οπλοστάσιο που αναμένεται να ενισχυθεί και από την ειδική ασπίδα που βρίσκεται υπό κατασκευή από την εταιρεία «Raytheon». Ασπίδα που θα φέρει μία ειδική προσθήκη η οποία αποστέλλει σειρά παλμικών κυμάτων που θα «προειδοποιεί» ή θα ακινητοποιεί ή ακόμη και θα παραλύει τους διαδηλωτές, όπως αναφέρει το δίκτυο Russia Today. H ασπίδα θα έχει τη δυνατότητα να προκαλεί μία «μικρή» έκρηξη, και να αποστέλλει σειρά ηχητικών παλμών που σε κοντινή απόσταση θα φτάνουν τα 140 ντεσιμπέλ που είναι τα όρια του πόνου και πολύ παραπάνω από τα 115 που είναι τα όρια της μόνιμης βλάβης. Σύμφωνα με το Russia Today, προκαλείται απίστευτη δυσφορία, ενώ είναι δυνατό να προξενήσει ρήξη τυμπάνων, βλάβη στους πνεύμονες, ακόμη και καρδιακή προσβολή.
Είναι αξιοσημείωτο ότι αρκετά από τα «όπλα» που πλέον εντάσσονται στο οπλοστάσιο της βρετανικής ή της αμερικανικής αστυνομίας είχαν χρησιμοποιηθεί από τους ιμπεριαλιστικούς τους στρατούς στα πεδία του Ιράκ και του Αφγανιστάν, ενώ το όπλο λέιζερ που θα δοκιμαστεί στους Βρετανούς διαδηλωτές και κατασκευάζεται από την «Photonic Security Systems», αρχικά προοριζόταν για την απώθηση των πειρατών στη Σομαλία.


Εγνοια τους τα κέρδη του κεφαλαίου...



Γρηγοριάδης Κώστας
ΜΙΣΟ ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ευρώ «τράβηξαν» οι ευρωπαϊκές τράπεζες από τα τριετή δανεικά (κι αγύριστα ως επί το πλείστον) που χορηγεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα!
Μιλάμε για αστρονομικά ποσά, για τα οποία μην έχετε καμία αμφιβολία για το ...πού τα βρίσκει η ΕΚΤ. Λεφτά των βαριά φορολογούμενων εργαζομένων της Ευρώπης είναι.
Γιατί από τις εταιρείες δεν τα παίρνει, από τις τράπεζες δεν τα παίρνει και ...ορυχεία με ευρώ δεν ανακαλύφθηκαν ακόμη στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Οπότε μόνος ένας μένει που μπορεί να τα έχει πληρώσει.
Ολα αυτά, φυσικά, γίνονται για το καλό μας. Για το καλό των οικονομιών και για να «αιμοδοτηθεί» η οικονομία. Το μόνο που δε μας λένε είναι ότι αυτή η οικονομία λειτουργεί αποκλειστικά με το ...να μας πίνει το αίμα.
ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ τα παραπάνω, η Εθνική Τράπεζα κάλεσε - λέει - το προσωπικό της να αποδεχθεί μειώσεις μισθών και, φυσικά, ανάλογες απόψεις έχουν και οι υπόλοιποι τραπεζίτες.
Ετσι, για να καταλάβουμε πόσο αδίστακτοι είναι και πόσο γενικευμένη είναι η επίθεση που έχουν αποφασίσει να εξαπολύσουν.
ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΧΟΣ έπιασε χτες το απογευματινό δελτίο του «ΜΕΓΚΑ»! Ποιος θα πραγματοποιήσει τις διαπραγματεύσεις για τη σύνδεση των συντάξεων με το Δημόσιο αναρωτιόντουσαν: Ο Παπαδήμος ή κάποια άλλη κυβέρνηση..;
Γιατί, βέβαια, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του λαού. Ποιος θα κάνει τη διαπραγμάτευση και όχι το ότι θα μειωθούν για 20ή φορά στη σειρά οι συντάξεις.
Αυτό θα πει ...αισθητήριο! Να καταλαβαίνεις, βρε παιδί μου, τις ανάγκες και τις αγωνίες του κόσμου.
Μετά, όμως, να μην αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος θεωρεί - και σωστά - τα αστικά μέσα ενημέρωσης μέρος του συστήματος που τον καταπιέζει.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ



Βαθιά και παρατεταμένη η καπιταλιστική κρίση
Αναθεωρούν τις εκτιμήσεις τους για το μέγεθος της ανάπτυξης οι ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί
Ολοένα και περισσότερες χώρες βυθίζονται στην κρίση, καθιστώντας πιο δύσκολη τη διαχείρισή της από τις αστικές κυβερνήσεις
Στο κενό πέφτει η μία μετά την άλλη οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ να τιθασεύουν την καπιταλιστική κρίση, η οποία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ίδιων των διεθνών οργανισμών, θα είναι βαθιά και παρατεταμένη. Τα πυροσβεστικά μέτρα, όπως η χτεσινή απόφαση τηςΕυρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που προχώρησε στη διάθεση απεριόριστης ρευστότητας προς τις τράπεζες, διάρκειας τριών ετών, μπορεί να δίνουν πρόσκαιρη ανάσα στην πλουτοκρατία, αλλά δεν αγγίζουν τα αίτια της κρίσης, ούτε βέβαια μπορούν να εκτονώσουν τις οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για τη μοιρασιά της ζημιάς από την καταστροφή κεφαλαίου.
Οπως ανακοινώθηκε χτες, η ΕΚΤ διέθεσε τριετή δάνεια ύψους 489 δισ. ευρώ σε 523 ευρωπαϊκές τράπεζες, σε μια προσπάθεια να στηρίξει το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ένεση ρευστότητας από την ΕΚΤ στο χρηματοοικονομικό σύστημα, που ξεπερνά ακόμη και τα 450 δισ. ευρώ που είχαν δοθεί σε ετήσια δάνεια το 2009. Ωστόσο, η κίνηση αυτή της ΕΚΤ προσφέρει μόνο μια μικρή ανάσα, γιατί μόνο το 2012 με βάση τα στοιχεία της BIS (Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών) οι αναχρηματοδοτήσεις δανείων κρατών και τραπεζών στην Ευρωζώνη ξεπερνούν τα 2,3 τρισ. ευρώ. Από αυτά, περίπου μισό τρισ. ευρώ πρέπει να αναχρηματοδοτηθεί μέσα στο πρώτο τρίμηνο του χρόνου.
Οπως αναμενόταν, ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Φρ. Μπαρουέν, εξέφρασε μεγάλη ικανοποίηση για την απόφαση της ΕΚΤ. «Χαιρετίζουμε αυτήν την πρωτοβουλία, που επιτρέπει να υπάρχουν οι εγγυήσεις για απεριόριστη ρευστότητα για τις τράπεζες της ευρωζώνης σε χρονικό διάστημα 36 μηνών από τώρα. Είναι μεγάλη επιτυχία», τόνισε, μιλώντας στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, όπου επισήμανε ότι «είναι ισχυρή απάντηση, που αίρει πολύ μεγάλο μερίδιο της πίεσης πάνω στα τραπεζικά ιδρύματα στην ευρωζώνη, κάτι που είναι η πραγματικότητα τις τελευταίες βδομάδες».
Εκτιμήσεις και σενάρια
Την ίδια στιγμή, όμως, η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κρ. Λαγκάρντ επιμένει ότι η κρίση θα επιδεινωθεί τον επόμενο χρόνο. Από τη Νιαμέι του Νίγηρα, δήλωσε «σχεδόν βέβαιη» ότι οι προβλέψεις για την παγκόσμια ανάπτυξη το 2012 θα αναθεωρηθούν προς τα κάτω, κυρίως εξαιτίας της κρίσης στην Ευρωζώνη. «Είμαι σχεδόν βέβαιη» ότι οι προβλέψεις για την ανάπτυξη που έκανε το ΔΝΤ το Σεπτέμβρη για την παγκόσμια οικονομία (4%) «θα αναθεωρηθούν προς τα κάτω» το Γενάρη, δήλωσε η Λαγκάρντ στη διάρκεια ομιλίας της στην Εθνοσυνέλευση του Νίγηρα.
Οι ανεπτυγμένες χώρες του ευρώ που «είναι στο κέντρο της κρίσης, θα βρεθούν και πρέπει να βρεθούν στο κέντρο της λύσης», είπε ακόμα η Λαγκάρντ, ζητώντας «όχι μόνο την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, όχι μόνο πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής», αλλά«προοπτικές ανάπτυξης» και μείωσης της ανεργίας, με νέες σαρωτικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό. Στο ίδιο μήκος, η Κεντρική Αποθεματική Τράπεζα της Αυστραλίας προβλέπει επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομίας κατά το 2012 και προειδοποίησε ότι ενδεχόμενο κραχ της Ευρώπης θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες για την αυστραλιανή οικονομία. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που η κεντρική τράπεζα μείωσε τα επίσημα επιτόκια πριν δυο βδομάδες.
Πιθανότητα 1 στις 3 για διάλυση της Ευρωζώνης, που θα πυροδοτήσει οικονομική κρίση παρόμοια με αυτήν που έπληξε την παγκόσμια οικονομία το 2008, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, βλέπει ο επικεφαλής του μεγαλύτερου, παγκοσμίως, fund ομολόγων Pimco, Μοχάμεντ Ελ-Εριάν. Σε συνέντευξή του στο Bloomberg, επισήμανε ότι η κρίση στην Ευρώπη δεν αφορά πλέον μόνο το τι θα γίνει σε χώρες της περιφέρειας, όπως η Ελλάδα, αλλά είναι πλέον μία κρίση του συνόλου της Ευρωζώνης. Το πιο πιθανό σενάριο, στο οποίο δίνει 50% πιθανότητα, είναι ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα συντονίσουν τις δράσεις τους και θα διαχειριστούν τη μετάβαση σε μια μικρότερη Νομισματική Ενωση.
Το λιγότερο πιθανό σενάριο είναι η ζώνη του ευρώ να παραμείνει ανέπαφη και ενωμένη, κάτι στο οποίο δίνει 15% πιθανότητα. Ο Μοχάμεντ Ελ-Εριάν εκτιμά ότι υπάρχουν εννέα χώρες του ευρώ, οι οποίες αναμένεται να παραμείνουν εντός της ζώνης, σε περίπτωση που οι πολιτικοί ηγέτες αποφασίσουν να προχωρήσουν σε μία μικρότερη Ευρωζώνη. Αυτές οι χώρες είναι οι Αυστρία, Βέλγιο, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία και Ισπανία. Το κρίσιμο ζήτημα είναι εάν τελικά θα παραμείνουν στο ευρώ η Ιταλία και η Ισπανία, επισημαίνει.
Τα Βαλκάνια σε δίνη
Στο μεταξύ, το ισπανικό επενδυτικό ταμείο (hedge fund) Vega Asset Management αποχώρησε από τη συντονιστική επιτροπή που συγκρότησαν οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για το «κούρεμα» των ομολόγων της, σύμφωνα με πηγές που επικαλείται το πρακτορείο Ρόιτερ. Το δημοσίευμα σημειώνει ότι η αποχώρηση του ταμείου έγινε λόγω διαφωνιών ως προς τον τρόπο που θα γίνει η εθελοντική ανταλλαγή των ομολόγων των ιδιωτών πιστωτών. Το ισπανικό ταμείο ήταν το μόνο hedge fund με εκπρόσωπο στη συντονιστική επιτροπή, στην οποία συμμετέχουν κυρίως τράπεζες.
Η Νορβηγία είναι έτοιμη να δανείσει ποσό επτά δισεκατομμυρίων ευρώ στο ΔΝΤ, σε μια προσπάθεια περιορισμού της κρίσης στην Ευρωζώνη, ανακοίνωσε ο Νορβηγός πρωθυπουργός Γενς Στόλτενμπεργκ«Η Νορβηγία πρότεινε σήμερα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δάνειο 55 δισεκατομμυρίων κορονών για να συμβάλει στη σταθεροποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας», είπε ο Στόλντεμπεργκ κατά την εξαμηνιαία συνέντευξη Τύπου. Σημειώνεται ότι τη Δευτέρα, οι χώρες της Ευρωζώνης συμφώνησαν να προσφέρουν στο ΔΝΤ επιπλέον 150 δισεκατομμύρια ευρώ, με τη μορφή διμερών δανείων, ώστε να υπάρχει ρευστότητα στα ταμεία του.
Ο μικρότερος όγκος εξωτερικού δανεισμού και η σημαντική μείωση των εξαγωγών σε έξι χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (Αλβανία, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Κροατία, ΠΓΔΜ, Μαυροβούνιο και Σερβία) αποτέλεσαν τα πρώτα σημάδια του πλήγματος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στις βαλκανικές αυτές χώρες, υπογραμμίζει, στην τελευταία έκθεσή του, το ΔΝΤ.
Σ' αυτές τις έξι χώρες, προσθέτει το ΔΝΤ στην έκθεσή του, οι συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είχαν, επίσης, ως αποτέλεσμα την αδυναμία τους να χρηματοδοτήσουν το εξωτερικό χρέος, το έλλειμμα του προϋπολογισμού και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους. Δεδομένης της εξάρτησης των έξι προαναφερόμενων οικονομιών στο ξένο κεφάλαιο, οι επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είχαν αντίκτυπο σε κάθε δραστηριότητα, ιδίως σε όσες αναφέρονται στο χρηματοοικονομικό τομέα. Από την ίδια έκθεση προκύπτει πως ο φόβος της κρίσης δημιούργησε πανικό, με αποτέλεσμα μεγάλο μερίδιο των τραπεζικών καταθέσεων σε ξένο συνάλλαγμα σε πιστωτικά ιδρύματα των έξι χωρών να «κάνει φτερά».

«Ξεράδια»!



«Δεν ξέρουμε πόσο θα διαμορφωθεί το έλλειμμα για το 2011»!
Αυτή είναι η δήλωση του αρμόδιου υφυπουργού Οικονομίας, του Φ. Σαχινίδη.
Αλλά, αν δεν κάνουμε λάθος, όλα αυτά τα αβίωτα που βιώνει ο ελληνικός λαός,
τα υφίσταται - υποτίθεται - για το έλλειμμα. Για την «τιθάσευση» του ελλείμματος. Για το «νοικοκύρεμα» του ελλείμματος. Για τη «μείωση» του ελλείμματος...
*
Και να 'σου, αυτοί που προΐστανται της διαδικασίας αφαίμαξης του ελληνικού λαού, έρχονται τώρα
- με εκείνο το ατσαλάκωτο ύφος του «τεχνοκράτη» που έχει πάντα δίκιο -
και μετά από δύο χρόνια μέτρων, κι άλλων μέτρων, αλλεπάλληλων μέτρων πόνου και δυστυχίας, δηλώνουν με απόλυτη φυσικότητα
ότι «δεν ξέρουν» πού θα εκτιναχτεί το έλλειμμα!
«Δεν ξέρουν» - λένε - πού θα φτάσει το έλλειμμα για το οποίο - υποτίθεται - ότι επιβάλλουν τη μια βαρβαρότητα μετά την άλλη!
*
Σε άλλες περιπτώσεις, ως αντίδραση, ως απάντηση του λαού στο «δεν ξέρω» τους, θα αρκούσε το... «ξεράδια»!
Καλύτερα, όμως, και όχι για λόγους «καθωσπρεπισμού», ούτε για λόγους αποφυγής της... καταφρόνιας περί «λαϊκισμού», αλλά για λόγους ουσίας, να υπερβούμε το θυμικό. Να διαβάσουμε ψύχραιμα όσα κρύβονται πίσω από το «δεν ξέρω» τους.
Γιατί, τελικά, αυτό το «δεν ξέρουμε» συνιστά ομολογία και αποκάλυψη της πραγματικότητας.
*
Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι πως «δεν ξέρουν» πού θα φτάσει το έλλειμμα γιατί, πολύ απλά, όσα κάνουν και ό,τι διαπράττουν, όλος αυτός ο κατήφορος της λαϊκής πτώχευσης
δεν έχει σχέση ούτε με την «τιθάσευση» των χρεών, ούτε με τη «μείωση» των ελλειμμάτων.
*
Τα ελλείμματα και τα χρέη,
που οι κυβερνώντες «δεν ξέρουν» πού θα διαμορφωθούν, αλλά από τα οποία - υποτίθεται - θέλουν να μας «σώσουν» επιβάλλοντας ανελέητη λιτότητα,
είναι το πρόσχημα των οικονομικών θηριωδιών τους
και των μέτρων της κοινωνικής κτηνωδίας τους.
*
Οι κυβερνώντες που μας ομολογούν ότι «δεν ξέρουν» ούτε τι λένε ούτε τι κάνουν με το έλλειμμα, εκείνο που αντίθετα γνωρίζουν άριστα, είναι ότι
η καπιταλιστική κρίση - που εκδηλώνεται με χρέη και ελλείμματα και ανατροφοδοτείται από αυτά - πρέπει και μπορεί να αποτελέσει μια τεράστια, διπλή μάλιστα, «ευκαιρία» για τους κεφαλαιοκράτες.
Ευκαιρία ώστε μέσα στην κρίση οι πλουτοκράτες
α) να ελαχιστοποιήσουν το λεγόμενο «εργατικό κόστος» ισοπεδώνοντας τα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα, και έτσι ρίχνοντας στα κατώτατα όρια τη ζωή του εργάτη να επωμιστούν μικρότερη ζημιά από την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν φορτώνοντας το μεγαλύτερο μέρος της κρίσης στους είλωτες, και
β) να διαμορφώσουν το έδαφος με τη λήψη «διαρθρωτικών», δηλαδή σαρωτικών μέτρων - εντός της κρίσης - ώστε στη φάση της οικονομικής ανάκαμψης, όταν και όπως αυτή ακολουθήσει, να έχουν εξασφαλίσει τους όρους της νέας ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας τους.
Για να επιτύχουν τους στόχους τους:
  • Αξιοποιούν προπαγανδιστικά τα χρέη και τα ελλείμματα που οι ίδιοι δημιουργούν, για να υποτιμήσουν την αξία της εργατικής δύναμης στα χαμηλότερα επίπεδα.
  • Χρησιμοποιούν τη χρεοτρομοκρατία και την ελλειμματοτρομοκρατία για να υποβιβάσουν την τιμή της εργασίας και να διευρύνουν ως δήθεν «αντιυφεσιακό μέτρο» τις στρόφιγγες της δικής τους χρηματοδότησης στο όνομα της επικείμενης «ανάπτυξης».
  • Εντείνουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση μέσα από την καταβαράθρωση των μισθών, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Και όλα αυτά στο όνομα της «αντιμετώπισης» των ελλειμμάτων - που όμως «δεν ξέρουν» πού θα φτάσουν!
*
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, το κεφάλαιο
- που οι πολιτικοί του εκπρόσωποι «δεν ξέρουν» πού θα φτάσει το έλλειμμα -
ξέρει επακριβώς τι θέλει.
Ξέρει, δηλαδή, ότι
η εκμετάλλευση του εργάτη πρέπει να ενταθεί μέχρι τα ακρότατα όρια, ώστε να αποτελέσει το λίπασμα για την απομύζηση ακόμα μεγαλύτερης μάζας υπεραξίας μέσα από την περισσότερη απλήρωτη δουλειά του μισθωτού σκλάβου.
Τον οποίο εργάτη συνειδητά θα τον έχουν οδηγήσει, με πρόσχημα τη μείωση των ελλειμμάτων,
- εκείνων των ελλειμμάτων που όμως «δεν ξέρουν» (!) πού θα φτάσουν -
να δουλεύει για μισό κομμάτι ψωμί εις τον αιώνα τον άπαντα!
*
Ολα αυτά, φυσικά, ισοδυναμούν με την εξολόθρευση του λαού.
Πράγμα που ο κ. Σαχινίδης, οι περί τον Σαχινίδη, οι υπό τον Σαχινίδη και οι προϊστάμενοι του κ. Σαχινίδη, το επιθυμούν, το επιδιώκουν και το ξέρουν.
Σε αντίθεση με το πού θα φτάσει το έλλειμμα. Για το οποίο... «δεν ξέρουν». Και για το οποίο, στην πραγματικότητα, δευτερευόντως ενδιαφέρονται.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

TOP READ