11 Δεκ 2011

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Δύο μύθοι και το ... παραμύθι


Οπως και να εξετάσει κανείς ακόμα και τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, εκείνο που προκύπτει αβίαστα είναι ότι, χρόνια τώρα, οι εργαζόμενοι πληρώνουν όλο και πιο ακριβά τη συσσώρευση κεφαλαίων, που πραγματοποιούν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι
Το πόσο θα συνεχιστεί αυτή η επιθετικότητα του κεφαλαίου, δεν εξαρτάται μόνον από τους εχθρούς του λαού. Εξαρτάται και από τον ίδιο το λαό. Τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα συνολικά. Από το βαθμό της δικής τους οργάνωσης, της δικής τους αποφασιστικότητας, του δικού τους αγώνα για να φουσκώσουν και να φουντώσουν τη λαϊκή συμμαχία της αντίστασης και αντεπίθεσης
Αν κάτι δε λείπει τον τελευταίο καιρό από την καθημερινή ειδησεογραφία, αυτό είναι τα πολλαπλά σενάρια που φέρνουν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής και μια σειρά μυθεύματα, σύμφωνα με τα οποία μπορούμε να τη γλιτώσουμε, με μία και μόνη προϋπόθεση: Να αποδεχτούν τα εκατομμύρια των εργαζομένων να βάλουν πάλι πλάτη, ώστε να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις και να αυξηθούν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους. Αυτό, λένε, θα οδηγήσει στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς τους, η οποία θα ευνοήσει την πορεία της οικονομίας και έτσι θα βγούμε όλοι κερδισμένοι. Η άποψη που υποστηρίζουν είναι ότι η επαπειλούμενη ...πτώχευση μπορεί να αποφευχθεί, αρκεί οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα να συνειδητοποιήσουν ότι είναι παρωχημένο στις μέρες μας να ζητούν μόνιμη και σταθερή δουλειά και άρα να αποδεχτούν ότι θα βρίσκουν ακόμα πιο δύσκολα δουλειά, θα αμείβονται λιγότερο, θα πληρώνουν περισσότερους φόρους, θα βγαίνουν αργότερα στη σύνταξη, η σύνταξη θα είναι μικρότερη, ενώ ...κατά τα άλλα θα πληρώνουν ακόμα περισσότερα για τη μόρφωση, την υγεία, τις μετακινήσεις κ.ο.κ. Μετά απο όλα αυτά, θα ξεπεράσουμε την κρίση και θα μπορούμε όλοι να τρώμε με χρυσά κουτάλια. Σαχλαμάρες.
Ο μύθος της ...προσμονής...
Οι εργαζόμενοι τον ξέρουν πολύ καλά αυτόν το μύθο. Ολα τα προηγούμενα χρόνια που μας παρουσίαζαν το ΑΕΠ να «τρέχει» με ξέφρενους ρυθμούς, την Ελλάδα να πρωταγωνιστεί σε ρυθμούς ανάπτυξης και η επιχειρηματική δραστηριότητα απογειωνόταν σε επίπεδα ρεκόρ, οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν είχαν το παραμικρό όφελος και δεν είδαν να βελτιώνεται το επίπεδο της ζωής τους, αλλά, αντίθετα, ήρθαν αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή επίθεση σε όλο το φάσμα των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους, που επιδείνωσε τη θέση τους στην κοινωνία.Με σημείο αναφοράς την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που αποτέλεσε τον καταστατικό χάρτη για την προσαρμογή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στις σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του συστήματος στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το μόνο που συναντούν μπροστά τους οι εργαζόμενοι, είναι η συνολική αμφισβήτηση των δεδομένων που υπήρχαν για δεκαετίες. Τι 8ωρο και σταθερή εργασία, τι μεροκάματα, τι Συλλογικές Συμβάσεις, τι συνταξιοδοτικά συστήματα, τι Υγεία και Παιδεία... Ολα μπήκαν στον Προκρούστη που μετράει την κερδοφορία του κεφαλαίου και από εκεί και πέρα άρχισε το ολικό κουτσούρεμα και οι πλήρεις ανατροπές. Με έναν και μοναδικό στόχο: Την ενίσχυση της κυριαρχίας του κεφαλαίου και την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, μέσα από την ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, την πρωτοφανή λεηλασία του κοινωνικού πλούτου, τη συνεχή αύξηση του κομματιού του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος που πηγαίνει απευθείας στους εκπροσώπους του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους.
Η επιδίωξη της οικονομικής ολιγαρχίας, να προσπορίζεται άμεσα όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον παραγόμενο πλούτο, παρακάμπτοντας τις κλασικές μεθόδους αναδιανομής των εισοδημάτων υπέρ του κεφαλαίου μέσω του κρατικού προϋπολογισμού του κράτους, ευνοείται και από τις διαδικασίες των λεγόμενων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ αρχικά και η Στρατηγική της Λισαβόνας στη συνέχεια, αξιοποιώντας και τους κοινωνικο-πολιτικούς συσχετισμούς, δημιούργησαν έναν απόλυτα σαφή κατευθυντήριο μπούσουλα, ο οποίος δεν καθορίζει απλά τις γενικές αρχές της οικονομικής πολιτικής, αλλά προσδιορίζει με ακρίβεια μεσοπρόθεσμους, ακόμα και μακροοικονομικούς στόχους. Αυτό, σε συνθήκες απελευθέρωσης των αγορών και ιδιωτικοποίησης ολόκληρων τομέων της δημόσιας διοίκησης, είχε σαν αποτέλεσμα να περιοριστεί σημαντικά ο ρόλος του ίδιου του κρατικού προϋπολογισμού, ως εργαλείου αναδιανομής εισοδημάτων στα χέρια του αστικού κράτους. Από αυτήν την άποψη, τα περιθώρια που υπάρχουν σήμερα για ...«βελτιωτικές κινήσεις» και ...«εξασφάλιση ισορροπιών» μέσω του κρατικού προϋπολογισμού είναι ιδιαίτερα περιορισμένα. Οπως περιορισμένες είναι και οι δυνατότητες σημαντικών περικοπών ή και σημαντικής αύξησης των εσόδων του προϋπολογισμού. Είναι ενδεικτικό ότι ο συνολικός κρατικός απολογισμός, εκτός των χρεολυσίων, αποτελούσε:
  • Το 60,9% του ΑΕΠ το 1994.
  • Το 57,0% το 1995.
  • Το 49,0% το 2000.
  • Το 36% το 2005.
  • Στα ίδια περίπου επίπεδα το 2010, με βάση το προσχέδιο.
...τα μυθεύματα για τους μισθούς...
Μύθο, όμως, αποτελούν και οι κραυγές των διάφορων απολογητών της αντιλαϊκής πολιτικής, για το μεγάλο κόστος που πληρώνει η κοινωνία για τη μισθοδοσία των εργαζομένων. Ολων των εργαζομένων, και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Στην ουσία και με μοναδικό σκοπό να βγουν λάδι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου που ροκανίζουν τον κοινωνικό πλούτο, κατηγορούνται οι μοναδικοί παραγωγοί του πλούτου της κοινωνίας, αυτοί που παράγουν το σύνολο των ειδών κατανάλωσης και διεκπεραιώνουν τις υπηρεσίες της καθημερινότητας, ότι αυτοί επιβαρύνουν την οικονομία και προκαλούν τα ελλείμματα. Ουδέν ψευδέστερον, όμως, αυτού. Τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού για τους μισθούς και τις συντάξεις αποδεικνύουν ότι το σχετικό κονδύλι μειώνεται σταθερά. Ιδού το αποτέλεσμα:
Το 1990, οι μισθοί και οι συντάξεις που πλήρωνε το Δημόσιο αποτελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μετά το 1994 «κατέβασαν» το ποσοστό αυτό στο 11% και η κυβέρνηση Καραμανλή το σταθεροποίησε στο 9% του ΑΕΠ. Αρα, στους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τους συνταξιούχους του Δημοσίου αναλογεί όλο και μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ. Και μάλιστα πολύ μικρότερο από αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά, αφού: Το 1994 το σχετικό κονδύλι μοιράστηκε σε 595.742 εργαζόμενους και συνταξιούχους, ενώ η μοιρασιά του 2008 αφορούσε 896.415 άτομα. Τουτέστιν, χάριν της συσσώρευσης του κεφαλαίου στα χέρια ολίγων, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι μοιράζονται μικρότερα ποσοστά από τον πλούτο της κοινωνίας.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Μπορεί το συνολικό κονδύλι να εμφανίζεται αυξανόμενο και αυτό να δίνει «πάτημα» σε κάποιους να μιλάνε για συνεχή αύξηση των πραγματικών μισθών στη χώρα και μάλιστα σε ποσοστά υψηλότερα των αντίστοιχων που ισχύουν σε άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, αλλά η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Και δεν προκύπτει μόνο μέσα από τα όσα καθημερινά βιώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά, που όλο και πιο δύσκολα τα βγάζουν πέρα, αλλά το ομολογούν ακόμα και οι επίσημες αναλύσεις της Τράπεζας της Ελλάδας. Ετσι, για παράδειγμα, στη φετινή έκθεση του διοικητή της, στο κεφάλαιο που γίνεται αξιολόγηση της πορείας της «συμμετοχής των μισθών στο συνολικό προϊόν», από το 2000 μέχρι και φέτος, εκτιμάται ότι οι μισθοί κινούνται με ρυθμούς ανάλογους της ρυθμών αύξησης του ΑΕΠ, ενώ «η αύξηση του μεριδίου των μισθών αντανακλά αποκλειστικά την αύξηση της συμμετοχής των μισθωτών στη συνολική απασχόληση, καθώς ο αριθμός των απασχολούμενων μισθωτών αυξήθηκε ταχύτερα από ό,τι η συνολική απασχόληση μεταξύ του 2000 και του 2008». Μόνο που αυτή και μόνον η παραδοχή αποκαλύπτει ότι οι μισθοί βαίνουν συνεχώς μειούμενοι, παρά την περί του αντιθέτου προπαγάνδα που προβάλλουν οι κυβερνώντες και τα τσιράκια τους. Και οι νυν και οι πρώην.
...και το παραμύθι των ελλειμμάτων
Οι δυο μύθοι κατατείνουν σε ένα πολύ γνωστό παραμύθι, το οποίο το έχουν στην πρώτη γραμμή της ημερήσιας διάταξης τα επιτελεία της ΕΕ, οι ελληνικές κυβερνήσεις και ομαδόν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου: Τα δημόσια ελλείμματα. Τα ελλείμματα που πρέπει να καλυφθούν. Τα ελλείμματα που τα έχουν κάνει μπαμπούλα με τους διάφορους υψηλά αμειβόμενους κονδυλοφόρους στα Μέσα Ενημέρωσης, να σπέρνουν, μέσα στη σιγουριά των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ εισόδημα που διαθέτουν, την τρομοκρατία και να προετοιμάζουν το έδαφος για τη νέα επίθεση στο λαϊκό εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Το ΚΚΕ και ο «Ρ» έχουν επανειλημμένα αποκαλύψει την ουσία τής περί των ελλειμμάτων συζήτησης. Οι κομμουνιστές πολιτικά, αλλά και με αριθμούς, έχουν καταγγείλει και αποδείξει ότι τα 30 περίπου δισ., που σήμερα εμφανίζουν ως δημόσια ελλείμματα, είναι σταγόνα στον ωκεανό των δεκάδων και εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που έχουν προσφερθεί απλόχερα και έχουν ενθυλακώσει διάφορες επιχειρηματικές ομάδες. Μόνο μέσα στο 2009 και με πρόφαση τη στήριξη των επιχειρήσεων από τις συνέπειες της κρίσης, έχουν δοθεί επίσημα τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ. Χώρια όλα τα άλλα που σφετερίστηκαν τα τελευταία χρόνια αξιοποιώντας την οικονομική πολιτική, πότε του ΠΑΣΟΚ και πότε της ΝΔ.
Ετσι, κι εδώ βρίσκεται η ουσία του παραμυθιού, την ώρα που οι μισθοί και οι συντάξεις παραμένουν καθηλωμένα σε απαράδεκτα επίπεδα και ενώ τα πάντα δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τη νέα καταιγίδα των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων σε εργασιακά, ασφαλιστικό κλπ., την ίδια στιγμή αυξάνεται όλο και περισσότερο το κομμάτι κοινωνικού πλούτου, του ΑΕΠ που το καρπώνονται συνεχώς λιγότεροι επιχειρηματικοί όμιλοι. Από αυτήν την άποψη, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά τα στοιχεία της ICAP, για τους ρυθμούς συσσώρευσης του πλούτου στις μεγάλες επιχειρηματικές ομάδες, και μάλιστα χωρίς να υπολογίζονται τα τεράστια κεφάλαια που έχουν στην κατοχή τους οι τράπεζες. Ειδικά την περίοδο 2003-2008, στους εταιρικούς ομίλους (ΑΕ και ΕΠΕ) είχαμε αύξηση:
  • Των ιδίων κεφαλαίων κατά 40,5 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 45,1%).
  • Του ενεργητικού τους κατά 125,8 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 65%).
  • Των παγίων εγκαταστάσεων κατά 73,5 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 69%).
  • Του μηχανολογικού τους εξοπλισμού κατά 31 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 250,7%).
  • Των ρευστών που διαθέτουν στα συρτάρια τους ή στις τράπεζες κατά 10,6 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 91,5%).
  • Των μετοχικών τους συμμετοχών σε άλλες επιχειρήσεις κατά 27 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 127%).
  • Των αποθεμάτων τους κατά 10,5 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 55%).
  • Των πωλήσεών τους κατά 77,3 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 60%).
Κι όμως. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αρκετό για το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του. Το αντίθετο, μάλιστα. Επιδιώκουν να συνεχιστεί και μάλιστα με ακόμα εντονότερους ρυθμούς αυτός ο χορός των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Και προκειμένου να μη χάσουν τη συνέχεια, έχουν βάλει στο στόχαστρο το μεροκάματο του εργάτη που εξακολουθεί να είναι τρεις κι εξήντα, το μισθό του εργαζόμενου που σε καμιά περίπτωση δεν καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες διαβίωσης, τις εργασιακές σχέσεις που τις θέλουν ακόμα πιο ελαστικές, τις συντάξεις που πρέπει να μειωθούν ακόμα περισσότερο κ.ο.κ. Το πόσο θα συνεχιστεί αυτή η επιθετικότητα του κεφαλαίου, δεν εξαρτάται μόνον από τους εχθρούς του λαού. Εξαρτάται και από τον ίδιο το λαό. Τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα συνολικά. Από το βαθμό της δικής τους οργάνωσης, της δικής τους αποφασιστικότητας, του δικού τους αγώνα για να φουσκώσουν και να φουντώσουν τη λαϊκή συμμαχία της αντίστασης και αντεπίθεσης.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ ΚΕΡΔΗ 2006 Υπερκέρδη 17.913 ευρώ από κάθε εργαζόμενο


  • Σημαντική αύξηση 17% των κερδών ανά εργαζόμενο, τη χρονιά που το μεροκάματο αυξήθηκε 77 λεπτά
  • Μέχρι και 8.916% η αύξηση των επιχειρηματικών κερδών
Μπορεί τη βδομάδα που μας πέρασε να έγινε η πρώτη συνάντηση για την υπογραφή νέας Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και σ' αυτή να διαπιστώθηκαν «διάσταση απόψεων», ωστόσο από τώρα θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο, ότι η έκβαση των διαπραγματεύσεων, τελικά, θα κινηθεί στο ημίφως του συμβιβασμού και της... συνεννόησης. Το να καταλήγεις εκ των προτέρων σε μια τέτοια εκτίμηση μπορεί από ορισμένους καλοθελητές να... κακοχαρακτηριστεί, ωστόσο τα δεδομένα δεν επιτρέπουν αυταπάτες. Ποια είναι αυτά; Πρώτον, ότι οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας προσέρχονται στις συζητήσεις κραδαίνοντας, όπως πάντα, απειλές και εκβιασμούς για τα χειρότερα, ενώ όλο και πιο φανερά επιχειρούν να θέσουν θέμα συνολικής αναθεώρησης - και κατάργησης - του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων. Δεύτερον, ότι η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ με την καθημερινή της πρακτική, έχει πια αποδείξει ότι αντί για διεκδικήσεις και αγώνες για πραγματικές αυξήσεις, έχει επιλέξει να κινείται στο πλαίσιο της «ανταγωνιστικότητας» και της «επιχειρηματικότητας», με αποτέλεσμα όλα τα τελευταία χρόνια μισθοί και μεροκάματα να έχουν καθηλωθεί σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα, αφού οι εργαζόμενοι υποχρεούνται να τα βγάλουν πέρα, με αυξήσεις λίγων λεπτών του ευρώ, με τα ψίχουλα, δηλαδή, της «κοινωνικής συναίνεσης» των συμβιβασμένων. Τρίτον, αρωγός και των μεν και των δε εμφανίζονται οι κυβερνώντες και η ΕΕ, που δε χάνουν ευκαιρία να προβάλουν την άποψη ότι η απρόσκοπτη εξασφάλιση της οικονομικής - λένε - σταθερότητας και ανάπτυξης, απαιτεί σθεναρή στάση από τους πρώτους και λογικευμένα αιτήματα από τους δεύτερους. Αυτό που βεβαίως δε λένε, είναι το γεγονός ότι όταν μιλάνε για «σταθερότητα» και «ανάπτυξη», εννοούν αποκλειστικά τη σταθερή αύξηση των υπερκερδών του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρήσεων, στόχος γύρω από τον οποίο κινείται το σύνολο της εφαρμοζόμενης πολιτικής στον τομέα της οικονομίας. Το κακό για τους εργαζόμενους της χώρας είναι ότι, εξαιτίας των συσχετισμών που υπάρχουν στην κοινωνία, αυτή η συνταγή, η συνταγή λιτότητας για τα λαϊκά στρώματα, έχει ακόμα πέραση, κάτι που στην απλή αριθμητική φαίνεται από την αντίστροφη πορεία εξέλιξης που έχουν, αφ' ενός, οι μισθοί των εργαζομένων και, αφ' ετέρου, τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Η προηγούμενη Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για τα χρόνια 2006-2007, θα μείνει στην ιστορία, ως η σύμβαση των 77 λεπτών. Τόση ήταν η... αύξηση του μεροκάματου, σε μια περίοδο που η αγοραστική δύναμη των λαϊκών εισοδημάτων κατρακυλούσε από το κακό στο χειρότερο, ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε τους «πρόθυμους» της ΓΣΕΕ να θριαμβολογήσουν για το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων που είχαν με τους εργοδότες. Κι ας μην έχει φτάσει ακόμα, εν έτη 2008, το βασικό μεροκάματο σε μεικτά, ούτε καν στα 30 ευρώ!
Αραγε, πόσο γνωρίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι, τι είχε γίνει στην άλλη πλευρά της όχθης, τη χρονιά που εκείνοι υποχρεώνονταν να καλύψουν τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες τους με τα 77 λεπτά του ευρώ; Πώς εξελίχθηκε ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης το 2006; Πώς κινήθηκαν τα επιχειρηματικά κέρδη; Πόσο περισσότερο αυξήθηκαν, σε σχέση με την προηγούμενη και όλες τις προηγούμενες χρονιές; Πόσο μπορεί να έχει βάση το πλαίσιο συζήτησης που θέτουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες για τη διαμόρφωση του μεροκάματου και των μισθών; Τα στοιχεία, τα επίσημα στοιχεία των επιχειρήσεων, των κλάδων της βιομηχανίας και του εμπορίου, είναι άκρως αποκαλυπτικά και αξίζει τον κόπο να τα έχουμε υπόψη μας τούτες τις μέρες, τις μέρες που γίνονται οι διαπραγματεύσεις για τη νέα ΕΓΣΣΕ.
Τα κέρδη ανά εργαζόμενο
Το πρώτο συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει είναι ότι και το 2006, χρονιά για την οποία υπάρχουν τα οριστικά στοιχεία των ισολογισμών των επιχειρήσεων, ήταν μια χρονιά που εντάθηκε παραπέρα ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Αυξήθηκε ακόμα περισσότερο και το μέγεθος και το ποσοστό της υπεραξίας, αφού αυξήθηκαν σημαντικά τα κέρδη που απέσπασαν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου για κάθε εργαζόμενο που απασχολούσαν στις επιχειρήσεις τους. Συνολικά, οι 200 βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις με το μεγαλύτερο αριθμό εργαζομένων, το 2006 απέσπασαν καθαρά κέρδη 3,33 δισεκατομμύρια ευρώ, έναντι 2,88 δισεκατομμυρίων το 2005. Οι επιχειρήσεις αυτές απασχολούσαν 182.764 εργαζόμενους το 2005 και 186.830 την επόμενη χρονιά. Αυτό σημαίνει ότι το κέρδος ανά εργαζόμενο που «τσέπωσαν» οι εκπρόσωποι αυτών των 200 επιχειρήσεων ήταν 15.199 ευρώ το 2005, ενώ έφτασαν τα 17.913 ευρώ το 2006!!! Δηλαδή,μέσα σε μία χρονιά - τη χρονιά των αυξήσεων των 77 λεπτών - οι μεγαλοεπιχειρηματίες αύξησαν το κέρδος που βγάζουν από κάθε εργαζόμενο κατά 2.613 ευρώ, ή κατά 17%!!!
Στον ΠΙΝΑΚΑ 1 παρουσιάζονται αναλυτικά τα στοιχεία που αφορούν τις 100 βιομηχανικές και 100 εμπορικές επιχειρήσεις, με το περισσότερο προσωπικό. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Στις βιομηχανικές μονάδες, που τα κέρδη αυξήθηκαν συνολικά κατά 15% και ο αριθμός των εργαζομένων μειώθηκε 4%, τα κέρδη που αποσπάστηκαν, κατά μέσο όρο, από την εργασία του κάθε εργαζόμενου, αυξήθηκαν κατά 19% και έφτασαν τα 20.261 ευρώ! Αντίστοιχα είναι τα αποτελέσματα και στους κλάδους του εμπορίου, όπου σημειώθηκε μεγάλη αύξηση της κερδοφορίας (29%) και τα κέρδη ανά εργαζόμενο άγγιξαν τα 14.625 ευρώ, επίπεδα πρωτοφανή για το χώρο του εμπορίου.
Ακόμα πιο προκλητικά είναι τα στοιχεία του ΠΙΝΑΚΑ 2, όπου εμφανίζονται οι 10 βιομηχανικές και 10 εμπορικές επιχειρήσεις, με τα μεγαλύτερα κέρδη ανά εργαζόμενο. Οταν υπάρχουν εταιρείες που αποσπούν κέρδη εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ από την απλήρωτη εργασία κάθε εργαζόμενου, ο καθένας κατανοεί ότι τα λόγια είναι φτωχά, για να δειχτεί το μέγεθος της εκμετάλλευσης που υφίσταται η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στις σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του συστήματος.
Είναι ολοφάνερο: To 2006, αποδείχτηκε ακόμα μια χρονιά τρελών κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο. Χωρίς να παίρνουμε υπόψη μας τα κέρδη των τραπεζών και των επιχειρήσεων στους κλάδους των υπηρεσιών (όπου εκεί τα κέρδη είναι ακόμα μεγαλύτερα) αν κατατάξουμε τις επιχειρήσεις με βάση το μέγεθος των κερδών τους, οι περίπου 800 μεγάλες και πολύ μεγάλες κερδοφόρες επιχειρήσεις της βιομηχανίας και του εμπορίου, εμφάνισαν επίσημα καθαρά κέρδη της τάξης των 5,3 δισεκατομμυρίων ευρώ! Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι οι 40 πρώτες από αυτές συγκεντρώνουν το 54% των συνολικών κερδών, είναι καθαρό ότι μια μικρή κάστα μεγαλοεπιχειρηματιών, καρπώνεται, μέσω της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, ποσά που όχι μόνο είναι τεράστια, αλλά μεγεθύνονται χρόνο με το χρόνο.
Ασύλληπτη αύξηση κερδών
Στις πρώτες θέσεις των επιχειρηματικών ομίλων με κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ το 2006, βρίσκονται επιχειρήσεις όπως τα «Ελληνικά Πετρέλαια», η «Μότορ Οϊλ», ο «Τιτάνας», η «Coca Cola», η ΠΕΣΙΝΕ κλπ., εταιρίες που όλα τα τελευταία χρόνια συγκεντρώνουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι της χώρας. Ωστόσο, ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η εικόνα στην οποία φαίνεται η αύξηση των κερδών των διαφόρων επιχειρηματικών ομίλων. Στη βιομηχανία, στις 5 πρώτες θέσεις των επιχειρήσεων με τη μεγαλύτερη αύξηση κερδών βρίσκονται οι παρακάτω εταιρείες:
  • «SOVEL Ελληνική Εταιρεία Χάλυβα»: 8.916,8%
  • «Olympic Catering»: 1.828,9%
  • «Novartis Hellas»: 1.810,2%
  • «ΓΡΗΓΟΡΗΣ Μικρογεύματα»: 1.586,6%
  • «Σωληνουργεία Κορίνθου»: 1.435,3%
Εξίσου προκλητική είναι και η εξέλιξη που σημειώθηκε στην κερδοφορία των εμπορικών επιχειρήσεων, με πρωταγωνιστές στην... πρόκληση τις παρακάτω εταιρίες:
  • ΛΑΜΔΑ ΠΑΚ: 1.008,3%
  • «Νεοχημική»: 961,6%
  • «Λαδάκης Ι.»: 558,7%
  • MICROSOFT HELLAS: 536%
  • «PLUS Ενδοπροσθετική»: 461,5%
Δεν είναι πλεονασμός να πούμε ότι οι αριθμοί και τα στοιχεία μιλούν από μόνοι τους. Μόνο που αυτό δε φτάνει. Εκείνο που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιηθεί ότι η εργατική τάξη της χώρας και οι άλλοι εργαζόμενοι, παράγουν χρόνο με το χρόνο όλο και μεγαλύτερο πλούτο, που τον ιδιοποιείται μια χούφτα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και οι εκπρόσωποί τους, οι οποίοι όταν έρχεται η ώρα των διαπραγματεύσεων για τους μισθούς και το μεροκάματο, κρατούν για τα θησαυροφυλάκιά τους τα δισεκατομμύρια και «προσφέρουν» στους εργαζόμενους κάποια λίγα λεπτά του ευρώ.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ Κανείς δε μιλάει για την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων


Τρομοκρατώντας τους εργαζόμενους για την επερχόμενη κρίση, οι απολογητές του συστήματος επιδιώκουν να συσκοτίσουν τα κέρδη που έχουν αποσπάσει τόσα χρόνια οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας
Γρηγοριάδης Κώστας
Η επελαύνουσα οικονομικήκρίση, το αναπόφευκτο της εκδήλωσής της και στην οικονομία της δικής μας χώρας, αποδείχτηκε η καλύτερη αφορμή για να αναχθούν τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό. Κυρίως, για την εικόνα που θέλουν να διαμορφώσουν ορισμένοι για την επερχόμενη καταστροφή. Οχι για να αλλάξει κάτι στις πολιτικές που γεννούν και αναπαράγουν τις κρίσεις, όχι για να μπουν στην ημερήσια διάταξη τα αδιέξοδα που προκαλούν στους λαούς οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής και ο ίδιος ο καπιταλισμός, αλλά αφορμή για να ενταθεί ακόμα περισσότερο το πλαίσιο αυτής της πολιτικής, που με μια κουβέντα λέμε αντιλαϊκή - αντιδραστική φιλομονοπωλιακή πολιτική. Πολιτική στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου, μέσα από την παραπέρα υπονόμευση και επιδείνωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων. Πολιτική, που επεξεργάζεται ποικιλία σεναρίων, ώστε, αφενός, το κεφάλαιο να βγει όσο γίνεται λιγότερο λαβωμένο από την κρίση, αφετέρου, να εξασφαλιστεί ότι και οι συνέπειές της θα μεταφερθούν σε εκείνους, που, έτσι κι αλλιώς, δεκαετίες τώρα αποτελούν τους αιμοδότες για την ξέφρενη πορεία κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Κλίμα τρομοκράτησης
Μόνο που, για να περάσει αυτή η πολιτική, πρέπει να «δουλευτεί» με τον κατάλληλο τρόπο και η συνείδηση των εργαζομένων. Ετσι - και ανεξάρτητα από τις επιμέρους σκοπιμότητες που θέλει να υπηρετήσει η κάθε πλευρά - είναι ολοφάνερο ότι από όλους τους επιδιώκεται να καλλιεργηθεί ένα κλίμα τρομοκράτησης των εργαζομένων. Και ήδη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια συστηματική πλύση εγκεφάλου, ώστε να παρουσιαστεί ως κοινωνική ανάγκη η ...υποχωρητικότητα που οφείλουν να δείξουν οι εργαζόμενοι ενόψει της κρίσης. Ολοι τους,η ΕΕ, τα κόμματα εξουσίας, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, μ' ένα στόμα - μια φωνή, σκιαγραφούν με τα πιο μελανά χρώματα την κατάσταση και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, ζητώντας κατανόηση, από αυτούς που χρόνια τώρα πληρώνουν το μάρμαρο των επιλογών, των στόχων και των επιδιώξεων της οικονομικής ολιγαρχίας.
Οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας το γνωρίζουν καλύτερα από εμάς. Αν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα συνειδητοποιούσαν το μέγεθος της επιθετικότητας του κεφαλαίου, αν μπορούσαν να μετρήσουν την πρόκληση όλων εκείνων, που ζητούν από τα λαϊκά νοικοκυριά να βάλουν και πάλι πλάτη για να σωθούν οι επιχειρήσεις - επιχειρηματίες, τότε θα τους έπαιρνε στο κατόπι. Γι' αυτό αντιπαλεύουν με νύχια και με δόντια κάθε διαδικασία χειραφέτησης των εργαζομένων. Γι' αυτό και έχουν μπαστακωθεί στα Μέσα Ενημέρωσης, που τους ανήκουν, και σερβίρουν στην κοινή γνώμη τις ειδήσεις μέσα από τα φίλτρα των δικών τους συμφερόντων. Γι' αυτό δε βγάζουν άχνα, όταν τα επιχειρηματικά κέρδη χτυπάνε ρεκόρ, αλλά σπέρνουν τον πανικό όταν η κερδοφορία τους βρίσκεται σε κίνδυνο.
Τρομακτική συσσώρευση κεφαλαίων...
Θέλετε να μιλήσουμε λίγο για τα επιχειρηματικά κέρδη; Οι αριθμοί μπορεί να κουράζουν, αλλά υπάρχουν φορές, που κάποιος αριθμός ή ένα ποσοστό έχουν από μόνα τους φωνή. Και αν, μάλιστα, πάρουμε υπόψη μας ότι πρόκειται για αριθμούς και ποσοστά που αντιστοιχούν σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες - πρώτα και κύρια σε εργαζόμενους και εργοδότες - τότε δείχνουν ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα. Αποκαλύπτουν ποιος έχει ανάγκη ποιον. Φανερώνουν σε ποιον ανήκει ο πλούτος, φουντώνουν τη λαϊκή οργή και μπορεί να συμβάλουν στη συνειδητοποίηση.
Οι πάντες γνωρίζουν ότι από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και μετά, στη χώρα μας, παρατηρείται μια σχεδόν εικοσαετής περίοδος συνεχούς κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Μπορεί αυτό να φαίνεται πρωτοφανές, επειδή ο κύκλος κερδοφορίας - ζημιών εναλλασσόταν μέχρι τότε με ρυθμό που δεν ξεπερνούσε την πενταετία. Είναι, όμως, μια εξέλιξη απόλυτα κατανοητή και εξηγήσιμη, αν αναλογιστούμε ότι αναφερόμαστε στην περίοδο της συγκρότησης της ΕΕ, της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ. Μια περίοδο, δηλαδή, που κορυφώθηκαν οι διαδικασίες της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης στη Δυτική Ευρώπη και τέθηκε σε εφαρμογή ολόκληρο το πλαίσιο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Ζήτημα, λοιπόν, πρώτον: Η διακρατική μονοπωλιακή ένωση της ΕΕ και οι αναδιαρθρώσεις, πράγματι, ωφέλησαν και στήριξαν το κεφάλαιο και την κερδοφορία του, κάτι που αποτελούσε θεμελιακό ζητούμενο για την ίδια την ΕΕ.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των ισολογισμών που δημοσιεύουν οι μεγάλες επιχειρήσεις (Ανώνυμες Εταιρείες και ΕΠΕ) και τα οποία κωδικοποιούνται σε εκδόσεις ερευνητικών εταιρειών, όπως η ICAR, τα συνολικά κεφάλαια των εμποροβιομηχάνων που εμφανίζονται σε περίπου 25.000 εταιρικούς ομίλους διαμορφώθηκαν ως εξής:
  • Το 2000 σε 138 δισ. ευρώ.
  • Το 2006 σε 243 δισ. ευρώ.
  • Δηλαδή, το ποσοστό αύξησης των εμποροβιομηχανικών κεφαλαίων και των κεφαλαίων στο χώρο που καταγράφεται ως κλάδος υπηρεσιών ήταν της τάξης του 76,4%.
Τα παραπάνω από μόνα τους μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα. Επειδή, όμως, τα πάντα στην οικονομία είναι θέμα σχέσεων και συγκρίσεων, αν δούμε τα στοιχεία αυτά συγκριτικά με το ΑΕΠ της χώρας, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, που υποτίθεται πως δείχνει τον παραγόμενο πλούτο στη χώρα και πώς αυτός μοιράζεται στις διάφορες τάξεις και κοινωνικές ομάδες, τότε διαπιστώνουμε ότι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου αυξάνουν τα δικά τους κεφάλαια με γρηγορότερο ρυθμό από ό,τι αυξάνεται το ΑΕΠ. Τι σημαίνει αυτό; Οτι το κομμάτι που μένει να μοιραστούν οι υπόλοιποι γίνεται όλο και λιγότερο.
Το ΑΕΠ το 2000 ήταν 121,66 δισ. ευρώ και το 2006 έφτασε τα 194,9 εκατομμύρια ευρώ.
Αρα, με βάση τα παραπάνω δεδομένα, το 2000, τα κεφάλαια των εμποροβιομηχάνων αποτελούσαν ένα μέγεθος ίσο με το 113,4% του ΑΕΠ, ενώ το 2006 το αντίστοιχο ποσοστό των κεφαλαίων που είχαν καρπωθεί οι εμποροβιομήχανοι εκτοξεύτηκε στο 124,7%.
...και κερδών
Την ίδια περίοδο, στα χρόνια της δεκαετίας που διανύουμε, εντυπωσιακά ήταν και τα μεγέθη των κερδών που κατάφεραν να αποσπάσουν οι τράπεζες και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Ετσι, τα καθαρά τους κέρδη, χρόνο με το χρόνο, ήταν:
  • Το 2000 στα 6,4 δισ. ευρώ.
  • Το 2001 στα 7,5 δισ. ευρώ.
  • Το 2002 στα 6,0 δισ. ευρώ.
  • Το 2003 στα 8,2 δισ. ευρώ.
  • Το 2004 στα 7,2 δισ. ευρώ.
  • Το 2005 στα 8,0 δισ. ευρώ.
  • Το 2006 στα 9,4 δισ. ευρώ.
Το σύνολο των κερδών την περίοδο 2000-2006 ήταν με δύο λόγια 52,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι μπορεί να μιλάμε για 25 χιλιάδες επιχειρήσεις, ωστόσο σε όλους τους κλάδους το 90% και των κεφαλαίων και των κερδών αφορούν 100-150 επιχειρήσεις, αφού όλες οι υπόλοιπες είναι πολύ μικρότερες σε μέγεθος.
Στοιχεία - σοκ
Εκεί, όμως, που τα στοιχεία προκαλούν κυριολεκτικά σοκ, είναι το πώς, εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας, της πολιτικής των αναδιαρθρώσεων, της υπονόμευσης των εργασιακών σχέσεων, των επαίσχυντων ρυθμίσεων για τα ασφαλιστικά, εξελίχθηκαν τα καθαρά κέρδη που αποσπούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι για κάθε εργαζόμενο που απασχολούν και από τον οποίο κλέβουν την υπεραξία, μην πληρώνοντάς του σημαντικό κομμάτι από ό,τι παράγει.
Αν δούμε τα αναλυτικά στοιχεία των ισολογισμών κατά κλάδο, όπως αποτυπώνονται στην πρόσφατη έκδοση του ICAP, μόνο για το 2005 και το 2006, διαπιστώνεται ότι:
  • Τραπεζικός - πιστωτικός τομέας: Το 2005 τα καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο ήταν 42.000 ευρώ και το 2006 έφτασαν τα 51.000 ευρώ.
  • Κλάδοι βιομηχανίας: Το 2005 τα καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο ήταν 9.000 ευρώ και το 2006 έφτασαν τα 18.000 ευρώ.
  • Κλάδοι εμπορίου: Το 2005 τα καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο ήταν 9.000 ευρώ και το 2006 έφτασαν τα 12.000 ευρώ.
  • Κλάδοι υπηρεσιών: Το 2005 τα καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο ήταν 15.000 ευρώ και το 2006 έφτασαν τα 20.000 ευρώ.
Οταν μέσα σε μία μόνο χρονιά εντείνεται σε τέτοιο βαθμό η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, το μόνο που μπορεί να συμπληρώσει κανείς είναι ότι και από αυτά τα στοιχεία αποκαλύπτεται το μέγεθος της υποκρισίας εκείνων που ζητούν ...κατανόηση από τους εργαζόμενους, που απαιτούν να περισταλούν οι διεκδικήσεις, που αξιώνουν να υποτάξουν τα λαϊκά στρώματα στην υπόθεση διάσωσης της πλουτοκρατίας από την κρίση που έρχεται ολοταχώς.
Να πληρώσουν όσοι κέρδιζαν
Το μέγεθος της προκλητικής κερδοφορίας, αλλά και της ληστείας που γίνεται από το μεγάλο κεφάλαιο σε βάρος, πρώτα και κύρια, των εργαζομένων, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, συνειδητοποιείται περισσότερο αν πάρουμε υπόψη μας το εξής: Οταν μιλάμε για καθαρά κέρδη των επιχειρήσεων, εννοούμε το ζεστό, καυτό χρήμα που πάει στις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών - μεγαλομετόχων, αφού έχουν εισπράξει την παχυλή αμοιβή του συμβούλου, αφού έχουν ζήσει έναν ακόμα χρόνο με την επιχείρηση να πληρώνει τη χλιδή τους, αφού έκαναν τις διακοπές τους στα διάφορα θερινά και χειμωνιάτικα θέρετρα, αφού έχτισαν τις βίλες και αγόρασαν τις πολυτελείς κούρσες τους και πλήρωσαν το βοηθητικό προσωπικό της οικογένειάς τους.
Αυτή είναι η μία πλευρά. Η ...λαϊκίστικη, που θα έλεγαν οι λακέδες των μεγαλοεπιχειρηματιών. Η άλλη όμως, η πιο ουσιαστική, είναι ακόμα χειρότερη γι' αυτούς. Γιατί; Μα, επειδή τα διάφορα σενάρια για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, που επεξεργάζεται η κυβέρνηση, έχουν στόχο να συγκρατήσουν τα δημόσια ελλείμματα κατά 1-1,5% του ΑΕΠ. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων, δηλαδή, καλούνται να γονατίσουν ακόμα περισσότερο και να δεχτούν αγόγγυστα τα αντιδραστικά σχέδια του επικαιροποιημένου «Προγράμματος Σταθερότητας», για να εξευρεθούν, στη χειρότερη περίπτωση, όλο κι όλο 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Ε, όταν αυτοί οι τύποι έχουν αποσπάσει τόσα κεφάλαια και κάθε χρόνο τσεπώνουν κέρδη πολλαπλάσια από αυτήν την περιβόητη «μαύρη τρύπα» των ελλειμμάτων, είναι παραπάνω από πρόκληση να ζητείται η υποταγή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, εν είδει ...κατανόησης.
Είναι ολοφάνερο. Ολα αυτά τα χρόνια, που μισθωτοί, συνταξιούχοι, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ, οι νέοι και οι νέες, στέναζαν από τις πολιτικές λιτότητας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Σε μια περίοδο που το μεροκάματο και η σύνταξη έχαναν όλο και περισσότερο από την αγοραστική τους δύναμη με αποτέλεσμα τα λαϊκά νοικοκυριά να μην μπορούν να τα βγάλουν πέρα, μια χούφτα επιχειρηματίες κατάφεραν να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο, να εξασφαλίσουν ακόμα περισσότερα κεφάλαια, να εντείνουν ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Η θέση των κομμουνιστών είναι ξεκάθαρη. Αυτοί οφείλουν να πληρώσουν την κρίση. Κεφάλαια υπάρχουν. Συσσωρευμένος πλούτος, ας είναι καλά τα χέρια των εργατών και των άλλων δουλευτών της κοινωνίας, υπάρχουν. Προϋποθέσεις για μια άλλου τύπου ανάπτυξη, προς όφελος ολόκληρου του λαού, επίσης υπάρχουν. Η κοινωνία διαθέτει τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για να ακολουθήσει μια πορεία κοινωνικο-οικονομικής ανάπτυξης χωρίς οικονομικές κρίσεις και καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Γι' αυτό το ΚΚΕ, ειδικά τώρα και μπροστά στην οικονομική κρίση, δεν προτείνει στους εργαζόμενους απλά να μην υποκύψουν στους εκβιασμούς της ολιγαρχίας για νέες υποχωρήσεις. Τους προτρέπει να αποκτήσουν το δικό τους σχέδιο αντεπίθεσης, το σχέδιο της λαϊκής συμμαχίας και της πάλης κατά των μονοπωλίων και των κομμάτων τους.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ


25 ΔΕΚΕΜΒΡΗ '44 Η άγνωστη μάχη των υπονόμων!



Ενώ οι μάχες μαίνονταν στο κέντρο της Αθήνας, μια άλλη μάχη, η μάχη των υπονόμων, για την ανατίναξη του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία», αν και προετοιμάστηκε με κάθε λεπτομέρεια, τελικά ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή
Είκοσι πέντε Δεκέμβρη του 1944, η μεγάλη γιορτή στην αρχή του χειμώνα - μέρα χαράς και ελπίδας για τους χριστιανούς. Ελπίδα, όπως πιστεύουν, για μια καλύτερη χρονιά, μακριά από τη μιζέρια, τη φτώχεια, την ανέχεια για μια λαϊκή κυριαρχία, πραγματική δημοκρατία. Ομως για τη χώρα, τον ελληνικό λαό, έγινε ημέρα καταστροφής, υποδούλωσης από τους καταχτητές Αγγλους ιμπεριαλιστές.
Αυτή την ημέρα... ο «χασάπης» Τσόρτσιλ επισκέπτεται την Αθήνα και σαν κατακτητής απαιτεί, με τη σύμφωνη γνώμη και συνεργασία της ντόπιας αντίδρασης, των αστών, την εξόντωση των δυνάμεων της Εθνικής Αντίστασης, των δυνάμεων του Λαϊκού Κινήματος, που συνέβαλε καθοριστικά στην απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες.
Ο Τσόρτσιλ, ερχόμενος στην Αθήνα σαν κατακτητής, ζήτησε να αποδεχτεί ο ΕΛΑΣ χωρίς καμιά αντίρρηση την παράδοσή του, δηλώνοντας πως θα χρησιμοποιήσει οσεσδήποτε δυνάμεις χρειαστούν για να πετύχει αυτόν τον αντικειμενικό στόχο.
Γνωστές είναι οι εκατόμβες των χιλιάδων λαϊκών αγωνιστών που προάσπιζαν τα συμφέροντα του λαού και της χώρας σε όλη τη μετά βαρκιζιανή περίοδο - χρόνια μαύρα για το λαό, με εγκλήματα, βασανισμούς, κατατρεγμούς.
Το Δεκέμβρη του 1944, οι μάχες του ΕΛΑΣ Αθήνας ενάντια στους Αγγλους κατακτητές συνεχίζονταν. Οι μαχητές του ΕΛΑΣ, ο λαός της Αθήνας, παλεύουν σκληρά, άνισα, αλλά με ενθουσιασμό.
Τότε είχε αποφασιστεί η ανατίναξη του ξενοδοχείου «Μ. Βρετανία», στην πλατεία Συντάγματος, έδρας της κυβέρνησης και των Αγγλων κατακτητών.
Η προετοιμασία της επιχείρησης αυτής είχε αρχίσει, αφού προηγούμενα είχαν παρθεί οι σχετικοί χάρτες των υπονόμων της Αθήνας και μελετήθηκαν από ειδικούς συντρόφους. Αποφασίστηκε, τελικά, να μπουν μέσα στον υπόνομο, περίπου, 150 άνδρες του ΕΛΑΣ και άλλα στελέχη του Κόμματος με στόχο και κατεύθυνση το ξενοδοχείο «Μ. Βρετανία», μεταφέροντας από τον υπόνομο που δέχεται τα βρόχινα νερά και τις βρωμιές της τότε Αθήνας έναν τόνο περίπου εκρηκτικής ύλης - τροτύλης.
Παρ' όλες τις τεράστιες δυσκολίες που συνάντησαν στον υπόνομο οι λαϊκοί αγωνιστές, οι κομμουνιστές, η επιχείρηση τελείωσε με επιτυχία, αφού ξεπέρασε σε χρόνο, περίπου, 12-15 ώρες. Περιμέναμε το σύνθημα για να μπει σε ενέργεια η ηλεκτρογεννήτρια που θα πυροδοτούσε τα εκρηκτικά. Ξαφνικά, όμως, κατέφτασε ο σ. Σπύρος Καλοδίκης, Β` Γραμματέας της ΚΟΑ και φώναξε τους άνδρες που χειρίζονταν τη γεννήτρια: «Σταματήστε τη! Σβήστε τη γεννήτρια αμέσως! Σταματήστε την, η ανατίναξη δε θα γίνει! Ηρθε ο Τσόρτσιλ στη "Μ. Βρετανία", σταματήστε...».
Ολοι όσοι βρεθήκαμε εκεί και πήραμε μέρος στην επιχείρηση, βρεγμένοι ως το κόκαλο από τα νερά των υπονόμων, αισθανθήκαμε αγανάκτηση για τη ματαίωση αυτής της επιχείρησης. Από την πρώτη στιγμή, τη χαρακτηρίσαμε λάθος την απόφαση της ματαίωσης της επιχείρησης. Παρότι πέρασαν χρόνια από τότε, δεν πείστηκα ότι η ματαίωση της ανατίναξης της «Μ. Βρετανίας» ήταν σωστή.
Πόλεμος γινόταν με τους νέους κατακτητές, τους Αγγλους. Δεν τον επιδιώξαμε εμείς. Παλέψαμε για την απελευθέρωση της πατρίδας, για τη λαϊκή κυριαρχία, για μια πραγματική δημοκρατία. Την ευθύνη την είχαν ακέραια οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές, συνεπώς έπρεπε να υποστούν τις συνέπειες αυτής της ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
Ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος, ουσιαστικά, τελείωσε πριν από την έκρηξη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα στις 6.8.1945, που έγινε παρά την προηγηθείσα πρόταση της Ιαπωνίας για συνθηκολόγηση στις 22.7.1945. Οι νέοι κατακτητές, οι Αμερικάνοι, με τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Τρούμαν, δεν την έκαναν δεκτή παρά μόνο στις 10.8.1945, ύστερα μάλιστα και από τη δεύτερη βόμβα που έριξαν στις 9.8.1945 στο Ναγκασάκι.
Πάνω από 200.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και πολλές χιλιάδες πέθαιναν κάθε χρόνο εξαιτίας της ραδιενέργειας από αυτές τις ατομικές βόμβες. Στόχος των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών δεν ήταν η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας που ήταν δεδομένη, αλλά πίστευαν σε έναν εκφοβισμό της Σοβιετικής Ενωσης.
Τελικά, στις 9.5.1945, έληξε νικηφόρα ο αιματηρός πόλεμος κατά των χιτλεροφασισμού. Η Σοβιετική Ενωση έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη συντριβή του φασισμού και την απελευθέρωση των λαών της Ευρώπης. Οι απώλειες του Κόκκινου Στρατού ξεπέρασαν τα 20.000.000 νεκρούς, όταν «οι σύμμαχοι» Αμερικάνοι είχαν 405.000 και οι Αγγλοι 375.000.
Η Μεγάλη Σοβιετική Ενωση βγήκε από τον πόλεμο με ενισχυμένο το κύρος της και διεύρυνε την επιρροή της. Απέδειξε περίτρανα την υλική και ηθική δύναμη του σοσιαλισμού.

Του
Νίκου ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ

Οι Αγγλοι μεθόδευαν πολύ νωρίς την επέμβαση του Δεκέμβρη του '44



Η επέμβαση των Αγγλων ιμπεριαλιστών τοΔεκέμβρη του '44, ήταν προσχεδιασμένη από χρόνια και καλά προετοιμασμένη από την κυβέρνηση του Τσόρτσιλ και από τον πρωθυπουργό της ελληνικής κυβέρνησης του Καΐρου, Γεώργιο Παπανδρέου, με την ανοχή της αμερικανικής κυβέρνησης και με τη συνεργασία των δοσίλογων και κάθε είδους συνεργατών των Γερμανών στην Ελλάδα.
Ο αντικειμενικός σκοπός των Αγγλων ήταν να αντικαταστήσουνε τους Γερμανούς σαν νέοι κατακτητές και για να πραγματοποιήσουν αυτά τα σχέδιά τους χρειάστηκε να φτιάξουνε ελληνικές κυβερνήσεις, που τυφλά να υπακούνε στα κελεύσματά τους, όπως οι κυβερνήσεις Τσολάκογλου και Ράλλη υπάκουαν στους Γερμανούς.
Οι πιο κατάλληλοι γι' αυτή τη δουλιά ήταν ο Γ. Παπανδρέου και μερικοί από τους αρχηγούς και τα στελέχη των παλιών αμαρτωλών και χρεοκοπημένων αστικών κομμάτων, που είχαν αυτοδιαλυθεί, καθώς ο Γεώργιος Γλύξμπουργκ - ο άνθρωπος που είχε μισηθεί απ' το λαό μας περισσότερο κι από τον Μεταξά.
Μια σειρά γεγονότα αποδεικνύουν ότι τον Τσόρτσιλ δεν τον ενδιέφερε το να συντριβεί η Γερμανία, ώστε να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα ο πόλεμος, αλλά το πώς θα υποτάξει με τη δύναμη των όπλων του τους λαούς, που με τους αγώνες τους και με τη νικηφόρα προέλαση του Κόκκινου Στρατού, είχαν απελευθερωθεί από τους Γερμανούς κατακτητές. Το γεγονός ότι απογυμνώσανε τα μέτωπά τους στην Ιταλία, μεταφέροντας το στρατό τους, τα κανόνια τους, τα τανκς και τ' αεροπλάνα τους στην Αθήνα, για να καταπνίξουνε το απελευθερωτικό κίνημα, αυτό δεν αποδεικνύει; Τι άλλο σκοπό μπορεί να είχε η μεταφορά τόσων στρατευμάτων σε μια χώρα που δεν υπήρχε πια ούτε ένας Γερμανός στρατιώτης; Αλλωστε, ο ίδιος ο Τσόρτσιλ, σε διαταγή προς τον Σκόμπι, ανέφερε: «Φερθείτε σαν να βρισκόσαστε σε κατεχόμενη χώρα».
Συνεργασία Αγγλων - χιτλερικών

Με αναμφισβήτητα στοιχεία έχει αποδειχτεί ότι σε μυστική συμφωνία Τσόρτσιλ - Χίτλερ, είχε συμφωνηθεί να αφήσουν οι Εγγλέζοι τους Γερμανούς να αποχωρήσουν από τα ελληνικά νησιά τον Οκτώβρη του '44, χωρίς να τους ενοχλήσουν και εις αντάλλαγμα οι Γερμανοί θα παραδίνανε τη Θεσσαλονίκη στους Αγγλους, πριν την καταλάβει ο ΕΛΑΣ.
Στην εφημερίδα του «Ελληνικού Μορφωτικού Συλλόγου» του Νιου Τζέρσεϊ Αμερικής πρώτα και μετά σε πολλά αλλά έντυπα, έχει δημοσιευτεί γράμμα του τότε υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας, Ιντεν, προς τις μυστικές βρετανικές υπηρεσίες, με τίτλο «βρετανικά διακυβευόμενα συμφέροντα στην Ελλάδα». Σ' αυτό ο Ιντεν μεταξύ των άλλων αναφέρει:«Εχουμε συμφωνήσει με τον Γ. Παπανδρέου να του δώσουμε 7.000 χρυσές λίρες και εις αντάλλαγμα αυτός, σαν πρωθυπουργός της Ελλάδας, να καλέσει τα βρετανικά στρατεύματα να συντρίψουνε τον ΕΛΑΣ». Το γράμμα αυτό βρέθηκε στα αρχεία του Φόρεϊν Οφις, όταν έπαψαν να είναι απόρρητα, μετά την πάροδο 30 χρόνων, και κανείς δεν το διέψευσε μέχρι σήμερα.
Οι συνεργάτες των Γερμανών εφοδιάζονται με τα περίφημα «Πιστοποιητικά Αλεξάντερ», που αναφέρουν ότι αυτοί ήσαν μυστικοί πράκτορες της Ιντέλιντζες Σέρβις και ότι κάνανε κατασκοπία εις βάρος των Γερμανών. Ετσι ακαριαία οι προδότες βαφτίστηκαν πατριώτες. Οι ταγματασφαλίτες, που υποτίθεται ότι ήσαν κρατούμενοι, βρίσκονταν πάνοπλοι στο στρατόπεδο στο Γουδί, έτοιμοι για νέες δραστηριότητες. Οι χίτες μέσα από ξενοδοχεία στο κέντρο της Αθήνας, δολοφονούνε πατριώτες, ρίχνοντας χειροβομβίδες, την ώρα που διαδηλώνανε ευτυχισμένοι για την απελευθέρωση της χώρας μας και κανένας τους δεν τιμωρήθηκε. Τις νύχτες τριγυρίζανε στους δρόμους, χίτες και ριμινίτες τραγουδώντας αντικομμουνιστικά τραγούδια, που λέγανε ότι θα σφάξουνε όλους τους κομμουνιστές και ότι θα καταλάβουνε τη Σόφια και τη Μόσχα.
Ολα αυτά γίνονταν σε μια εποχή που η Γερμανία ήταν ακόμα ισχυρή. Ο πόλεμος συνεχίστηκε ακόμα για πέντε μήνες, από τον Δεκέμβρη του '44 έως τις 19 Μάη του '45. Σ' αυτούς τους πέντε μήνες, πάνω από 1 εκατομμύριο Σοβιετικοί στρατιώτες χάσανε τη ζωή τους, για ν' απελευθερώσουνε τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και να θανατώσουν το φασιστικό τέρας μέσα στη φωλιά του και τέλος να στήσουνε στο Βερολίνο, στο Ράιχσταγκ, την κόκκινη σημαία.
Ο λαός της Αθήνας απορρίπτει τα βρετανικά τελεσίγραφα
Ο λαός μας βλέποντας όλα αυτά τα γεγονότα, καταλάβαινε ότι πριν ακόμα ανασάνει από τον πόλεμο της Αλβανίας και τη γερμανική κατοχή, πριν ακόμα επουλώσει τις πληγές του, νέα δεινά τον περιμένουν.
Οταν ο Σκόμπι θεώρησε ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη για δράση, με μορφή τηλεσιγράφου, σαν αρχηγός των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, απαίτησε από τον ΕΛΑΣ να αφοπλιστεί και να του παραδώσει τα όπλα του, παρ' όλο ότι ήξερε ότι αυτά τα τιμημένα όπλα που είχαν ελευθερώσει την πατρίδα δεν επρόκειτο να παραδοθούνε.
Την πρώτη του Δεκέμβρη οι ΕΑΜικοί υπουργοί που συμμετείχαν στην κυβέρνηση Παπανδρέου, παραιτήθηκαν. Και την άλλη ημέρα, 2 του μηνός, ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά, βρίσκεται ξανά επί ΠΟΔΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ. Οι εφεδροελασίτες φοιτητές και μαθητές, αντί να πάνε στα σχολιά τους, πήγανε στο αρχηγείο των λόχων τους και εντάχθηκαν ξανά στις ένοπλες μονάδες τους. Το ίδιο έκαναν και οι εργαζόμενοι. Ολοι οι νέοι αγωνιστές, βρέθηκαν στις θέσεις τους.
Τις επόμενες ημέρες, εκατοντάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά, διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας, απαιτώντας να παραιτηθεί η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου - που ο λαός τον αποκαλούσε πια: «Παπαντρέα - παπατζή». Είναι μια ύστατη προσπάθεια να αποφευχθεί η αιματοχυσία. Εις απάντηση δέχονται δολοφονικές επιθέσεις από Αστυνομικούς, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς και πολλούς τραυματίες, ύστερα από διαταγή του Διευθυντή της Αστυνομίας Α. Εβερτ και του Γ. Παπανδρέου.
Κηρύσσεται γενική απεργία. Οι ελασίτικοι σχηματισμοί παρελαύνουν στους δρόμους τραγουδώντας «Στ' άρματα-στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα, για τη χιλιάκριβη τη Λευτεριά». Τα χωνιά απ' άκρη σε άκρη, καλούνε το λαό να ξαναπάρει τα όπλα για να πολεμήσει εναντίον του νέου εισβολέα.
33 μέρες άφθαστου ηρωισμού
ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΡΕΙΣ μέρες οι ελασίτες πολεμήσανε εναντίον ενός πανίσχυρου εχθρού που διέθετε συντριπτική υπεροπλία, με τανκς και αεροπλάνα. Τα αεροπλάνα τους πετούσαν μέρα - νύχτα, σκορπίζοντας το θάνατο, ιδιαίτερα στα γυναικόπαιδα των προσφυγικών συνοικισμών της Αθήνας και του Πειραιά. Πλάι στους Αγγλους πολεμούσαν εναντίον του ΕΛΑΣ, Νεοζηλανδοί, Ινδοί, Αφρικάνοι και άλλοι μισθοφόροι από τις βρετανικές αποικίες. Στήσανε δε τα κανόνια και όλμους τους, πάνω στην Ακρόπολη, την οποία ακόμη και οι Γερμανοί είχαν σεβαστεί!!
Οι ελασίτες, τις 33 αυτές ημέρες του ιστορικού Δεκέμβρη του '44, πολεμήσανε με ηρωισμό και αυτοθυσία που απέσπασαν το θαυμασμό και τη συμπάθεια όλης της Ευρώπης και ιδιαίτερα του αγγλικού λαού, που με κάθε τρόπο αντιδρούσε στους τυχοδιωκτισμούς της κυβέρνησης Τσόρτσιλ.
Σε όλη την Αθήνα και τον Πειραιά, πάλεψαν σώμα με σώμα, από σπίτι σε σπίτι, από οδόφραγμα σε οδόφραγμα, εναντίον ενός αδίστακτου εχθρού, που σε αγριότητα συναγωνιζόταν τους προκατόχους του Γερμανούς.
Ιμπεριαλιστική φρίκη
Αμέσως μετά το σταμάτημα των μαχών στην Αθήνα και την αποχώρηση των ελασιτών, μεταφέρανε στο Περιστέρι εκατοντάδες πτώματα Αθηναίων πολιτών, που είχανε σκοτωθεί από αδέσποτες σφαίρες ή τους βομβαρδισμούς των Εγγλέζων. Εκεί τους βγάλανε τα μάτια, τους κόψανε τις μύτες και τους εμφανίσανε ως θύματα του ΕΛΑΣ. Για να πειστεί δε περισσότερο η κοινή γνώμη, φέρανε και μια επιτροπή, με επικεφαλής κάποιον που λεγόταν Σιτρίν και επιβεβαίωσε, ότι οι Ελασίτες είχαν διαπράξει αυτές τις αγριότητες. Για ανταμοιβή, λίγο αργότερα, σ' αυτόν τον Σιτρίν, απονεμήθηκε ο τίτλος του λόρδου.
Κανείς, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρώπη, αλλά ούτε και στην Αγγλία, δεν είχε πιστέψει αυτές τις συκοφαντικές αθλιότητες των Αγγλων επεμβασιών και της ελληνικής αντίδρασης.
Παρ' όλη την τραγικότητά του, το θέμα έγινε αντικείμενο των ευθυμογράφων, των επιθεωρησιογράφων και των σκιτσογράφων της εποχής. Ζωγραφίζανε κουβάδες με... «πράσινα μάτια και μπλε βλεφαρίδες»(όπως έλεγαν οι στίχοι τραγουδιού της εποχής) και διάφορα αλλά ειρωνικά σχόλια.
Ομως την αγανάκτηση όλου του κόσμου, προκάλεσαν οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες της Ευρώπης και εμφανίζανε Εγγλέζους αξιωματικούς να καμαρώνουνε πλάι σε παρακρατικούς συμμορίτες που κρατούσαν από τα μαλλιά κομμένα κεφάλια ανταρτών, θυμάτων των άγριων διωγμών που έγιναν εναντίον των Αριστερών, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και μετά την παράδοση των όπλων από τον ΕΛΑΣ.
Ο λαός μας, είναι ένας μικρός λαός, που όμως είναι κληρονόμος ενός πανάρχαιου πολιτισμού και προικισμένος με τις πιο πολύτιμες ανθρώπινες αρετές, την αγάπη προς την ελευθερία, τη Δημοκρατία και το σεβασμό προς τον κάθε άνθρωπο. Μέσα σε τέσσερα χρόνια, δέχτηκε τρεις εισβολές από τρεις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, την Ιταλία το '40, τη Γερμανία το '41 και τη Βρετανία το '44.
Με ηρωισμό αντιστάθηκε και στις τρεις επιθέσεις, αν και πολέμησε κάτω από πολύ άνισους όρους που θύμιζαν το Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ.
Ο Ρίτσος γράφει σε κάποιο ποίημά του: «Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι».
Από το 1826, που έχει συσταθεί το ελληνικό κράτος, ο ελληνικός λαός μόνο συμφορές και εξευτελισμούς έχει υποστεί από τις λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης και από τις ΗΠΑ. Και σήμερα ακόμη, ενώ εμφανίζονται σαν προστάτες μας, μέσα από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το Μάαστριχτ, στην πραγματικότητα, έχουν καταλύσει την εθνική μας ανεξαρτησία.
Τίθεται όμως ένα αμείλικτο ερώτημα: Οι σημερινές κυβερνήσεις των κρατών αυτών, που έχουν διαπράξει τόσο φοβερά εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας και μάλιστα αρκετά πρόσφατα, έχουν το δικαίωμα να εμφανίζονται, με «ελαφρά καρδιά», σαν υπέρμαχοι των δημοκρατικών ελευθεριών και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο;
Ο ελληνικός λαός και οι λαοί όλου του κόσμου, έχουν και κρίση και μνήμη και ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ.

Φοίβος ΤΣΕΚΕΡΗΣ
Γενικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης

ΗΠΑ Θερμός χειμώνας στον αγώνα φοιτητών και εργαζομένων



Τα αβάσταχτα δίδακτρα, τα ληστρικά «φοιτητικά δάνεια» αναδεικνύουν τη σκληρή ταξική φύση του εκπαιδευτικού συστήματος στη μητρόπολη του καπιταλισμού
Από τις συνελεύσεις στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας UC Davis
18 Nοέμβρη: Η επιχείρηση καταστολής των κινητοποιήσεων των φοιτητών του Πανεπιστημίου «UC Davis» της Καλιφόρνια ενάντια στις μεγάλες αυξήσεις των διδάκτρων κορυφώθηκε με την επίθεση με «σπρέι πιπεριού» εναντίον φοιτητών που πραγματοποιούσαν καθιστική διαμαρτυρία, ψεκάζοντάς τους σαν μύγες. Αποτέλεσμα; Εντεκα μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα, ενώ δύο χρειάστηκε να νοσηλευτούν. Πρόκειται για υπερβάλλοντα ζήλο εκ μέρους της αποσπασμένης αστυνομικής δύναμης στο Πανεπιστήμιο; Απίθανο.
Οπως δήλωσε ο επικεφαλής των δυνάμεων καταστολής, εκτελούσε εντολές της πρύτανη Λίντα Κατέχι, η φήμη της οποίας σημειωτέον δεν είναι μικρή και κυρίως δεν είναι μόνο για τα «ακαδημαϊκά της επιτεύγματα». Προφανώς, για το λόγο αυτό επιλέχθηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2010, όταν ήταν μέλος της «Επιτροπής Σοφών», για τη «μεταρρύθμιση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης». Το όνομά της έχει εμπλακεί σε σκάνδαλο με «περίεργες» εγγραφές φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, στο Urbana-Champaign, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «Chicago Tribune», σκάνδαλο που αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα του κατηγορητηρίου για διαφθορά εναντίον του πρώην κυβερνήτη Ιλινόις, Ροντ Μπλαγκόγιεβιτς, που καταδικάστηκε την περασμένη Τετάρτη σε 14 χρόνια φυλάκισης.
Εγγραφές, επί της ουσίας, για φοιτητές που ήταν παιδιά πολιτικών ή «πολιτικά συνδεδεμένα» ή απλά «γόνοι πλουσίων» και οι οποίοι πήραν τη «θέση» από παιδιά φτωχών οικογενειών, που ναι μεν πληρούσαν τα ακαδημαϊκά κριτήρια για την εισαγωγή τους, εντούτοις δεν είχαν ούτε το χρήμα ούτε τις διασυνδέσεις φυσικά.
Επίσης η Λίντα Κατέχι συμμετέχει στο «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο για την Εθνική Ασφάλεια στα Ανώτατα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα» (National Security Higher Education Advisory Board) και είναι υπεύθυνη για τη διάδοση πληροφοριών σχετικά με κάθε δραστηριότητα φοιτητών ή μελών του διδακτικού προσωπικού που μπορεί να θεωρηθεί ανατρεπτική, όπως ανέφερε η εφημερίδα των φοιτητών του Πανεπιστημίου UC Davis, «Dateline», όπου υπάρχει και επίσημη επιβεβαίωση της συμμετοχής της εκ μέρους του FBI...
Η καταστολή στο UC Davis ήταν η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι».
Οι κινητοποιήσεις είναι συνεχείς και πλέον έχουν εξαπλωθεί σε όλα τα Πανεπιστήμια της Καλιφόρνια, αλλά και σε αρκετά ακόμη σε όλη την αμερικανική επικράτεια. Κινητοποιήσεις που κατά κύριο λόγο στρέφονται ενάντια στις συνεχιζόμενες αυξήσεις στα δίδακτρα των Πανεπιστημίων και στις σαρωτικές περικοπές στην Παιδεία, που δρομολογήθηκαν από τον πρώην κυβερνήτη Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ και έχουν ενταθεί από τον νυν και στέλεχος των Δημοκρατικών Τζέρι Μπράουν, γεγονός που συμβαίνει και σε άλλες πολιτείες. Επίσης οι φοιτητές στρέφονται κατά της κρατικής καταστολής συνολικά σε όσους διαμαρτύρονται μέσα από το λεγόμενο κίνημα «Καταλάβατε την Γουόλ Στριτ», που εκφράζει την οργή από τις βαριές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, αντιτίθεται σε κάποιες πλευρές του συστήματος, όπως οι τράπεζες και οι πολυεθνικές εταιρείες, χωρίς όμως να έχει στόχο σύγκρουσης με το κεφάλαιο. Φυσικά, αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί με τα συμβιβασμένα συνδικάτα και την ανυπαρξία επαναστατικής δύναμης που να μπορεί να προσανατολίσει τον αγώνα.
Περικοπές σε συνδυασμό με αστρονομικές αυξήσεις των διδάκτρων
Οι αυξήσεις των διδάκτρων στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα στην Καλιφόρνια ξεκίνησαν από τα τέλη του 2009 και επί δύο χρόνια προκαλούν τεράστιες αντιδράσεις από πλευράς των φοιτητών, αλλά και των εργαζομένων σε αυτά. Αντιδράσεις που έχουν μεταφραστεί ήδη σε διετείς κινητοποιήσεις, με εξάρσεις και υφέσεις, όπως είναι φυσικό.
Οι αυξήσεις των διδάκτρων στα Πανεπιστήμια της Καλιφόρνια, αλλά και συνολικά στις ΗΠΑ (γίνεται λόγος για γκάμα από 11.000-35.000 δολάρια το χρόνο, με πιο ακριβά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια) έρχονται ως «αντίδοτο» στη μείωση της χρηματοδότησης, στις περικοπές σε ομοσπονδιακό και πολιτειακό επίπεδο και σε συνδυασμό με τις αυξημένες ανάγκες που δημιουργεί η εκτεταμένη και βαθύτατη καπιταλιστική κρίση.
Μετά από δύο χρόνια συνεχιζόμενων αυξήσεων των διδάκτρων, συνοδευόμενων από περικοπές ύψους εκατομμυρίων δολαρίων, όσον αφορά τις υποδομές και τους πόρους για το Πανεπιστήμιο, απολύσεις και άδειες άνευ αποδοχών, το διοικητικό συμβούλιο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια προωθεί ένα νέο πακέτο περικοπών όσον αφορά τον προϋπολογισμό και αυξήσεις των διδάκτρων κατά 81%, ενώ σε προπτυχιακό επίπεδο τα δίδακτρα έχουν τριπλασιαστεί την τελευταία δεκαετία.
Εφιάλτης: Δάνεια και ανεργία
Ο «θεσμός» των «φοιτητικών δανείων» είναι μια μάστιγα που ταλανίζει τα λαϊκά στρώματα στις ΗΠΑ. Ξεκίνησε από τον μεσοπόλεμο και πρωτοεφαρμόστηκε στην πολιτεία της Ιντιάνα το 1935. Το σκεπτικό για τη θέσπιση του θεσμού εκ μέρους της αμερικανικής κυβέρνησης και εξουσίας ήταν ότι «η εκπαίδευση των παιδιών συνιστά αποκλειστική φροντίδα των γονέων».
Εκτοτε τα «φοιτητικά δάνεια» είναι απολύτως συνδεδεμένα με τα πανεπιστημιακά δίδακτρα δημόσιων και ιδιωτικών Πανεπιστημίων και κυρίως την αγορά. Παραδείγματος χάριν την τελευταία 20ετία, ένα μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων (MBA) κοστίζει τα διπλάσια ή και πολλαπλάσια από ό,τι ένα μεταπτυχιακό στην εκπαίδευση, καθώς οι απολαβές στην «αγορά», έστω τυπικά, είναι κατά πολύ μεγαλύτερες.
Ωστόσο, οι συνεχιζόμενες πολυετείς περικοπές στις δαπάνες για την Παιδεία, περικοπές που έχουν ξεκινήσει επί προεδρίας Ρόναλντ Ρίγκαν, έχουν ως αποτέλεσμα τα δίδακτρα, που ήταν, έτσι και αλλιώς, πολύ υψηλά στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να αυξάνονται πλέον με ιλιγγιώδη ταχύτητα και στα Δημόσια Πανεπιστήμια, που ξεπερνούν μακράν σε ταχύτητα τον πληθωρισμό. Ο αριθμός των φοιτητικών δανείων αυξήθηκε κατά 29%, στα 69 εκατομμύρια, μέσα σε δύο χρόνια. Το ποσό στο οποίο αντιστοιχούν αυτές οι πιστώσεις εκτινάχθηκε από τα 105 δισ. δολ. στα 527 δισ. δολ.
Σε ένα βαθμό, η εκτίναξη στις εν λόγω πιστώσεις αποδίδεται στην ανάγκη μεταπτυχιακών σπουδών που δημιουργεί η ανεργία - η ανεργία περίμενε τους 1,7 εκατομμύρια αποφοίτους της τάξης του 2011, που αντιστοιχεί 21,1 αιτούντες για κάθε δημιουργία θέσης εργασίας - και ουσιαστικά ο απόφοιτος εξωθείται να παίρνει δάνειο για το μεταπτυχιακό του.
Ως αποτέλεσμα, το ύψος των φοιτητικών δανείων φέτος αναμένεται να ξεπεράσει το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια και για πρώτη φορά θα ξεπεράσει το χρέος των νοικοκυριών στις πιστωτικές κάρτες, σύμφωνα με τη «Νιου Γιορκ Τάιμς».
Οι επιπτώσεις είναι συντριπτικές. Η γενιά των νέων κάτω των 30 ετών, υπερχρεωμένοι ήδη, ξεκινούν τη ζωή τους ή και τις οικογένειές τους δίχως ωστόσο να έχουν προοπτική εύρεσης εργασίας και δίχως να μπορούν να απαλλαγούν από αυτά, καθώς το 1998 το Κογκρέσο κατέστησε τα φοιτητικά δάνεια «τα μόνα δάνεια στην ιστορία των ΗΠΑ για τα οποία ο οφειλέτης δεν απαλλάσσεται όταν πτωχεύσει». Αυτό σημαίνει ότι με το ισχύον καθεστώς, ακόμα και αφότου κάνει αίτηση και κηρυχθεί πτωχός, ένας οφειλέτης θεωρείται ακόμα υποχρεωμένος να πληρώσει τα φοιτητικά δάνεια, ανεξάρτητα από το κόστος. Παράλληλα, όλα τα νομοθετήματα που έθεταν περιορισμούς στην είσπραξη των χρεών από φοιτητικά δάνεια καταργήθηκαν.
Ανάλογη τακτική έχει υιοθετήσει και ο νυν πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, που ενώπιον της χιονοστιβάδας των αντιδράσεων ανακοίνωσε πρόσφατα τα «σχέδιά του» όσον αφορά τα «φοιτητικά χρέη». Ενα σχέδιο γνωστό: Κούρεμα.
Το προτεινόμενο μέτρο, υποτίθεται, «διευκολύνει» τους απόφοιτους να θέσουν ανώτατο όριο πληρωμών των δανείων τους ίσο με το 10% των αποδοχών τους, μέτρο το οποίο αρχικά επρόκειτο να τεθεί σε ισχύ το 2014, αλλά θα τεθεί σε εφαρμογή δύο χρόνια νωρίτερα. Επίσης προβλέπεται η «ενοποίηση» των δανείων των φοιτητών ώστε να μην έχουν να πληρώνουν πολλούς οφειλέτες κάθε μήνα...
Ολα τα μέτρα που προωθήθηκαν από την κυβέρνηση του Δημοκρατικού Μπιλ Κλίντον και του Μπαράκ Ομπάμα έχουν ως κύριο στόχο την υπεράσπιση του πρωταρχικού στόχου του κεφαλαίου σε ό,τι αφορά στα φοιτητικά δανειακά χρέη, δηλαδή τη μετακύλιση του κόστους της κοινωνικά απαραίτητης εκπαίδευσης στους ίδιους τους εργαζόμενους.
Η στρατηγική χρήση που γίνεται από το κεφάλαιο στα φοιτητικά δανειακά χρέη, προκειμένου να επιβάλει μια σκληρότερη εργασιακή πειθαρχία και να αναγκάσει τους εργαζόμενους να σηκώσουν και άλλα βάρη πέρα από την αναπαραγωγή της εργατικής τους δύναμης, σημαίνει ότι η πάλη για να σταματήσει αυτή η αφαίμαξη εισοδήματος είναι ζήτημα που αφορά όλους τους εργαζόμενους.
Αγώνας παρά την σκληρή καταστολή
Τη σχέση αυτή έχουν αρχίσει να την συνειδητοποιούν σταδιακά εργαζόμενοι και φοιτητές και αντιδρούν. Εξ ου και η καταστολή.
Κάθε είδους διαμαρτυρία και ανυπακοή ποινικοποιείται αυτόματα και καταστέλλεται αναλόγως, είτε με στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις, όπως στη Νέα Υόρκη, είτε με πλαστικές σφαίρες όπως στο Οκλαντ και το Λος Αντζελες, είτε με κλομπ και με χημικά σπρέι πιπεριού. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 17 Σεπτέμβρη που ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις στη Νέα Υόρκη, οι συλλήψεις έχουν ξεπεράσει τις 5.000 σε όλη την αμερικανική επικράτεια και όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, η καταστολή θα εντείνεται.
Τα «εργαλεία» που έχει το αστικό αμερικανικό κράτος είναι πολλά. Από το λεγόμενο «πατριωτικό νόμο» και τη στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών αρχών ως ένα ευρύτατο πρόγραμμα παρακολούθησης, το οποίο η εφημερίδα «Washington Post» το είχε παρουσιάσει πέρσι ως Top Secret America, όπου ανέφερε ότι «1.271 κυβερνητικές υπηρεσίες και 1.931 ιδιωτικές εταιρείες καταγράφουν καθημερινά περισσότερες από 1,7 εκατομμύρια τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, ηλεκτρονικές επικοινωνίες ή άλλου είδους επικοινωνίες σε περίπου 10.000 τοποθεσίες στις ΗΠΑ».
Προφανώς, δεν είναι αρκετά και η κυβέρνηση εξοπλίζεται ακόμη περισσότερο. Την προηγούμενη βδομάδα στη Γερουσία υπερψηφίστηκε στο πλαίσιο της έγκρισης των αμυντικών δαπανών και νομοσχέδιο για τον «εκσυγχρονισμό» ή συμπλήρωση διατάξεων του νόμου για την Εθνική Αμυνα (National Defense Authorization Act - NDAA) που εξουσιοδοτεί το στρατό να προβαίνει μονομερώς σε απαγωγές και τη φυλάκιση οποιουδήποτε και οπουδήποτε στον κόσμο χωρίς απαγγελία κατηγορίας ή δίκη, συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών πολιτών εντός των ΗΠΑ!
Πάντως, μέχρι στιγμής, η καταστολή έχει φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Για τους φοιτητές του Πανεπιστημίου UC Davis, ο αγώνας τους ριζοσπαστικοποιείται μέρα τη μέρα και με την απόφαση της συνέλευσής τους στις 29 Νοέμβρη κάνουν έκκληση σε φοιτητές και εργάτες να συσπειρωθούν στον αγώνα ενάντια στην επίθεση και στις περικοπές, ενάντια στα δύο κόμματα που μονοπωλούν την πολιτική εξουσία στις ΗΠΑ, τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικανούς. Καλούν σε συσπείρωση και συντονισμό για έναν πολιτικό αγώνα προάσπισης των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, σε «έναν πολιτικό αγώνα για όλη την εργατική τάξη», όπως λένε.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

TOP READ